Η «Άνοιξη» που έφερε τη βαρυχειμωνιά του πολέμου

Σοφία Βούλτεψη

Αυτά που ζούμε σήμερα στην περιοχή της Μεσογείου και της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, είναι τα αποτελέσματα της περίφημης «Αραβικής Άνοιξης» (με την οποία τόσο διεξοδικά έχουν ασχοληθεί διάφοροι παριστάνοντες τους «προοδευτικούς» και ειδικά η περίφημη Σοσιαλιστική Διεθνής). 

Όλοι θυμόμαστε εκείνον το απίθανο εκστασιασμό με τον οποίο εκθειάστηκαν τα «κινήματα» που έκαναν άνω-κάτω την περιοχή και σε πολλές περιπτώσεις έφεραν στην εξουσία κυβερνήσεις αυταρχικότερες από τις προηγούμενες – με τις γνωστές συνέπειες, ειδικά στην Αίγυπτο.
Με λίγα λόγια, δικαιώθηκαν όσοι από την αρχή

διακήρυσσαν πως δεν είχαμε να κάνουμε ούτε με άνοιξη, ούτε με καλοκαίρι, αλλά με βαρυχειμωνιά.

Τώρα, υπάρχει ο κίνδυνος το ίδιο να συμβεί και στη Συρία – να υπάρξει δηλαδή και εκεί ένα καθεστώς αυταρχικότερο αυτού του Άσαντ.

Στο μεταξύ, ανάβουν πάλι οι μηχανές του πολέμου και αναβιώνουν ημέρες Ιράκ – με τη διαφορά ότι εκεί δεν βρέθηκαν τελικά όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ εδώ υπάρχουν οι εικόνες – πειστήρια ότι συνέβη μια ανθρωπιστική καταστροφή με χρήση χημικών όπλων.

Ποιος διέπραξε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα;

Το καθεστώς Άσαντ ρίχνει τις ευθύνες στους αντάρτες, οι αντάρτες στον Άσαντ και οι επιθεωρητές του ΟΗΕ ερευνούν (και πάλι).

Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να μην μάθουμε ποτέ την αλήθεια – άλλωστε η υπόθεση είναι τόσο οφθαλμοφανής, που μοιάζει με προβοκάτσια, ώστε να προετοιμαστεί η εισβολή.

Το Ιράκ ήταν ένα καλό μάθημα για όλους.

Το ίδιο και το Κόσσοβο.

Και στις δύο περιπτώσεις, αποδείχθηκε πως δεν αρκεί να λες ότι συνέβη κάτι, αλλά πρέπει να έχεις και τις αποδείξεις.

Άλλωστε, παράλληλα με τον πραγματικό πόλεμο ξεκινά πάντα και ο πόλεμος της προπαγάνδας.

Για την ακρίβεια, ο πόλεμος της προπαγάνδας ξεκινά πριν από τον πραγματικό πόλεμο.

Αυτή είναι η κατάσταση.

Και βάσει αυτής της κατάστασης (και όχι της ιδεατής, όπως την αντιλαμβάνεται κανείς μέσα στο κεφάλι του), η Αθήνα οφείλει να πάρει τις αποφάσεις της.

Με δεδομένο ότι η χώρα μας ανήκει σε μια Συμμαχία, ενώ την ίδια ώρα ξεκινά και τις διαδικασίες για ανακήρυξη ΑΟΖ και εξόρυξη του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου της.

Όλα αυτά, μια σοβαρή χώρα που διαπραγματεύεται και προσπαθεί να αποκομίσει οφέλη και ανταλλάγματα, τα σκέπτεται και τα σταθμίζει.

Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται αυτόν τον καιρό, είναι απλοί λεονταρισμοί.

Ειδικά από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, που έτσι κι’ αλλιώς δηλώνει ότι επιθυμεί απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και κατάργηση των Βάσεων.

Αυτά, ως γνωστόν, τα έχουμε ξανακούσει.

Αλλά προς το παρόν, η επιλογή της χώρας είναι να παραμείνει στο ΝΑΤΟ και να διατηρήσει τις Βάσεις.

Οπότε, οι όποιες αποφάσεις θα ληφθούν με αυτά τα δεδομένα – και όχι με αυτά που θα ήθελε να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ιδανικό είναι να βρεθεί πολιτική λύση για τη Συρία.

Πολύ περισσότερο που δεν γνωρίζουμε ακόμη τους ενόχους.

Και πολύ περισσότερο που οι «ένοχοι» αποκαλύπτονται συνήθως μετά τα λεγόμενα «χειρουργικά χτυπήματα» ή στο τέλος αποδεικνύεται ότι… δεν υπήρχαν καν ένοχοι ή ότι οι ένοχοι ήσαν άλλοι από αυτούς που στοχοποιήθηκαν.

Η Αθήνα θα παρακολουθήσει προσεκτικά τη στάση και τις αντιδράσεις των άλλων χωρών της Συμμαχίας (ήδη η Ρώμη δήλωσε πως δεν θα λάβει μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις χωρίς απόφαση του ΟΗΕ).

Από την πλευρά της, η διεθνής κοινότητα οφείλει να λάβει υπόψη της τις κατηγορίες, σύμφωνα με τις οποίες η χρήση των χημικών όπλων σκοπό είχε ακριβώς να προκαλέσει την στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Επίσης, πρέπει να διερευνηθούν και οι κατηγορίες, σύμφωνα με τις οποίες λειτούργησε επί τουρκικού εδάφους εργαστήριο κατασκευής χημικών όπλων.

Με λίγα λόγια, τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από όσο τα παρουσιάζουν και οι δύο πλευρές.

Και οπωσδήποτε πολύ πιο σοβαρά από το αν θα διατεθεί η Βάση της Σούδας ή όχι.

Το θέμα είναι να αποφευχθεί άλλος ένας πόλεμος.

Γιατί όποιος αποφασίσει να κάνει πόλεμο, θα βρει άλλες λύσεις…