Κυριακή, γιορτή και σχόλη...

Του Πάσχου Μανδραβέλη 

Πιο ωραίοι από τους Φωτόπουλους, Μπαλασόπουλους και τ’ άλλα παιδιά της κρατικής βολής είναι οι συνδικαλιστές των εμπόρων. Αυτοί επίσης ζητούν κρατική παρέμβαση για να μην διαταραχθεί τίποτε στην ελληνική μακαριότητα. Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, μάλιστα, εξέδωσε έναν κατάλογο 52 λόγων για τους οποίους αντιτίθεται στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Ο δέκατος πέμπτος λόγος είναι: «τα ποσοστά κατάθλιψης στην ελληνική κοινωνία είναι ήδη πολύ υψηλά και η αδυναμία να αγοράσεις τα
απαραίτητα τα αυξάνουν συνεχώς. Το άλλοτε περίφημο shopping therapy έχει γίνει οικογενειακός εφιάλτης», γράφει.

Ε, αν είναι έτσι γιατί δεν κλείνουν τα μαγαζιά επτά μέρες την εβδομάδα για να ηρεμήσουμε όλοι και να γίνουμε πιο αισιόδοξοι;

Δεν θα σχολιάσουμε τα επικολυρικά που αναφέρονται στον κατάλογο, όπως «10. Γιατί Δόξα τω Θεώ, υπάρχει ακόμη στην ελληνική οικογένεια η σύνδεση της Κυριακής με τη Εκκλησία και τη θρησκευτικότητά μας», ή «11. Γιατί η Κυριακή στην Ελλάδα είναι αφιερωμένη στην οικογένεια και η συνοχή της ελληνικής οικογένειας κινδυνεύει να διαρραγεί, αφού οι παραδοσιακές επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους θα εκλείψουν». Θα ασχοληθούμε όμως με ένα αριθμό σχετικά με το κόστος λειτουργίας των καταστημάτων τις 52 Κυριακές. Η ΕΣΕΕ τον ανεβάζει συνολικά στα 1,82 δισ. ευρώ.

Δεν ξέρουμε αν ο υπολογισμός είναι ορθός, αλλά ακόμη κι αν έγιναν σωστά οι προσθαφαιρέσεις, πού βρίσκεται το πρόβλημα; Αυτά τα λεφτά δεν θα μετακομίσουν· στην αγορά θα κινηθούν. Δεν είναι πάγιο το αίτημα των εμπόρων «να πέσουν λεφτά στην αγορά» για να έρθει η ανάπτυξη; Ή, μήπως, τα μόνα λεφτά που μετρούν στην αγορά είναι των φορολογουμένων;

Η σύγκρουση για τις Κυριακές με τους συνδικαλιστές των εμπόρων αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα της χώρας που είναι η κρατικοκεντρική δομή της. Οταν οι συνδικαλιστές επιχειρηματιών ζητούν από το κράτος να χρησιμοποιήσει το «μονοπώλιο της βίας» για να προστατευθεί από τον ανταγωνισμό (ζητούν δηλαδή απαγόρευση, να ορίσει το κράτος διά νόμου πότε θα ανοίγει κάποιος το μαγαζί του), τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τον κ. Φωτόπουλο, ο οποίος στο κάτω κάτω της γραφής ανδρώθηκε στη θαλπωρή του κράτους;

Υποτίθεται ότι η βαριά βιομηχανία αυτής της χώρας είναι ο τουρισμός. Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιούν όλοι όσοι θέλουν να υπονομεύσουν άλλες οικονομικές δραστηριότητες στη χώρα, οι οποίες ως γνωστόν ή ρυπαίνουν ή καταστρέφουν τις προοπτικές κάθε τόπου να αναπτυχθεί τουριστικά. Δι’ αυτού του επιχειρήματος χτίστηκαν (περισσότερα από ΑΕΙ και ΤΕΙ) μουσεία και λαογραφικά σε κάθε ραχούλα της επικράτειας. Ας υποθέσουμε ότι η στρατηγική της μονοκαλλιέργειας είναι σωστή: δεν κάνουμε τίποτε άλλο, αλλά η χώρα γίνεται ένας τεράστιος επισκέψιμος χώρος. Τα λεφτά και η ανάπτυξη πώς θα έρθουν, αν αυτοί οι έμποροι έχουν τα μαγαζιά κλειστά; Ή μήπως να νομοθετηθεί και ωράριο προσέγγισης των κρουαζιερόπλοιων; Κι αν κάποιος χουβαρντάς πει «να πηγαίνουν στα μουσεία κι ας μην ψωνίζουν» πρέπει να τονίσουμε ότι και οι φύλακες των Μουσείων, οι ταξιτζήδες κ.λπ. Ελληνες είναι. Απ’ αυτούς δεν κινδυνεύει, όπως λέει και η ΕΣΕΕ, να διαρραγεί «η συνοχή της ελληνικής οικογένειας, αφού οι παραδοσιακές επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους τους ήδη εκλείπουν»;