Print money, be happy

Του Στέφανου Κασιμάτη

Οι Ελληνες φοιτητές, μαζί με τον καθηγητή που τους συνόδευε, άφηναν τη Νέα Υόρκη μετά την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικού χαρακτήρα επίσκεψής τους και τώρα βρίσκονταν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και τακτοποιούσαν τον λογαριασμό τους. «Και πού θα πάτε;» ρώτησε ο φιλικός ρεσεψιονίστ. Στην Αθήνα, ήταν η απάντηση. Πού αλλού; «Α! Αθήνα. Τσίπρας, Τσίπρας!». Αντέδρασε, ελαφρώς ειρωνικά, ο ρεσεψιονίστ και, στον ρυθμό της γνωστής ρέγγε επιτυχίας «Dont worry, be happy», άρχισε να τραγουδά σιγανά: «print money, be happy». Ως και

οι ρεσεψιονίστ στη Νέα Υόρκη έχουν καταλάβει πια τις συνέπειες της πολιτικής που εισηγείται ο Αλέξης Τσίπρας.

Ελπίζω, ειλικρινά, να τις καταλαβαίνει και ο ίδιος, γιατί το σχήμα το οποίο προτείνει τώρα, ύστερα από το ναυάγιο του ηρωικού «όχι» της Κύπρου, δεν βγάζει νόημα. Η νέα θεωρητική επεξεργασία του προβλήματος από τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται ως εξής: για να περάσει το «όχι» στους δανειστές, η αποφασισμένη κυβέρνηση πρέπει να στηρίζεται από τον αποφασισμένο λαό. «Αν εμείς βρεθούμε στην κυβέρνηση και είμαστε αποφασισμένοι», είπε στη συνέντευξη που έδωσε εκτάκτως την περασμένη εβδομάδα, «αλλά δεν έχουμε ένα λαό να μας στηρίζει στις επιλογές μας», ο δρόμος μπροστά δεν θα είναι εύκολος. Χαίρω πολύ! Αυτό που λέει είναι το απολύτως αυτονόητο. Αν έχεις τον σκοπό να πυροβολήσεις το κεφάλι σου, είναι βέβαιο ότι θα ταλαιπωρηθείς πολύ αν με το δεξί χέρι κρατάς το πιστόλι, ενώ με το αριστερό το σπρώχνεις μακριά.

Στην Κύπρο, είπε ο Αλ. Τσίπρας, το «όχι» δεν προχώρησε, επειδή υπήρχε μεν η αποφασιστικότητα του λαού να αντισταθεί, αλλά δεν υπήρχε αποφασισμένη κυβέρνηση. Παραποιεί την πραγματικότητα, όμως - πράγμα που δεν εκπλήσσει, γιατί ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις μαζί της. Οι εκπρόσωποι του κυπριακού λαού που ψήφισαν αρχικά το «όχι», αργότερα υπερψήφισαν τη συμφωνία με τους δανειστές. Οσο για τον αποφασισμένο λαό της Κύπρου, πολύ σύντομα κατάλαβε τις συνέπειες της άρνησης και συνήλθε. Ούτε τη Λευκωσία έκαψε ούτε έσπευσαν οι «αγανακτισμένοι» να κατασκηνώσουν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο.

Η προσέγγιση του Αλέξη Τσίπρα στο ζήτημα που προέκυψε από το πρόσκαιρο «όχι» των Κυπρίων, αποκαλύπτει πόσο βαθιές είναι οι καταβολές του στον μαρξισμό. Το πολιτικό πρόβλημα που προσπαθεί να λύσει είναι πώς θα εφαρμοσθεί η λύση την οποία το κόμμα του, ως αυθεντική έκφραση του λαού, θεωρεί προς το συμφέρον του λαού, όταν δεν υπάρχει η ανάλογη στήριξη από τον λαό. Ομως, μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας του δημοκρατικού συστήματος, η μόνη απάντηση -τη δίνει άλλωστε και ο ίδιος- είναι με την ενίσχυση της λαϊκής υποστήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με ικανό ποσοστό ψήφων στις εκλογές, ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο μόνος δρόμος προς τα εκεί είναι ο δρόμος του εθνολαϊκισμού. Η αισθητή ενίσχυση, δηλαδή, της πατριωτικής ρητορικής. Εχω την εντύπωση ότι ήδη κινείται προς την κατεύθυνση αυτή. Η επίσκεψή του την περασμένη Παρασκευή στο Αρχηγείο τακτικής Αεροπορίας στη Λάρισα αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα είχε.