Ο τελευταίος διλημματικός πειρασμός : Ευρωπαίοι ἢ Ινδοευρωπαίοι;;

Σπύρος Παπαγιάννης

Μας το ξεκαθάρισαν όλοι. Η Ελλάδα πρέπει να σεβασθεί τις υπογραφές της. Άσχετα αν αυτοί που τις έβαλαν δεν είχαν κανένα νομικό, μα ούτε και ηθικό πολύ περισσότερο δικαίωμα να τις βάλουν. Όλοι λοιπόν μας λυπούνται και συμπάσχουν μαζί μας και μας δανείζουν τα χρήματά τους για να τους πληρώσουμε με νέα δάνεια τα παλαιά. Θέλουν όμως από μας να τηρήσουμε τις υποσχέσεις των πολιτικών ταγών μας, πως θα ξεζουμίσουμε τον πολιτισμό μας για να τον κάνουμε χρήμα και θα ξεριζώσουμε την ψυχή μας. Πως θα ξευτελίσουμε  τους νόμους μας, και  το σύνταγμά μας. Πως θα πατήσουμε  τον

λόγο τιμής της πολιτείας μας προς τους πολίτες της, για να μην την εμπιστευθεί ποτέ κανείς ξανά. Πως θα ασεβήσουμε προς τους απόμαχους της εργασίας, και τους αναπήρους και πως θα πνίξουμε τον ανθρωπισμό μας και την συμπόνια μας   για τους  άνεργους, τους αρρώστους, τους ορφανούς και τους  πεινασμένους..

Όλους  αυτούς πρέπει  λοιπόν να τους οδηγήσουμε σαν Σπαρτιάτες στον Καιάδα για να μείνουμε μόνο οι ικανοί προς εργασίαν και νηστεία ταυτόχρονα στην ζωή,  καθώς η εργασία όλο και θα λιγοστεύει και όλο και θα αμοίβεται λιγότερο, μα εμείς θα ελπίζουμε πως άλλο κακό μεγαλύτερο δεν θα μας βρεί. Σαν  Σπαρτιάτες λοιπόν θα μάθουμε  να ζούμε και σαν καλόγηροι  της κολάσεως, κλεισμένοι στα σπίτια μας και την πείνα μας, όχι για να προασπίσουμε την πατρίδα, το αντίθετο μάλιστα, που και αυτήν  για να την ξεχρεώσουμε θα την πουλήσουμε κομμάτι, κομμάτι στα σκλαβοπάζαρα. 

Γή και ύδωρ λοιπόν θα δώσουμε και θα πούμε το νερό νεράκι και το σπίτι μας  θα αναθεματίσουμε την ώρα που το κτίσαμε, που όσο πιο μεγάλο είναι, τόσο πιο πολύ θα κινδυνεύουμε να μας πλακώσει  και θα μας τρώει το τζιέρι, όπως τα όρνεα τρώγαν κάποτε τον Προομηθέα.

Προμηθείς δεσμώτες λοιπόν όλοι μας δεμένοι με τις αλυσίδες που μόνοι μας κατασκευάσαμε, με τον μόχθο μας και τα μισθά μας, που δεν ξέραμε όμως πως ήταν από δανεικά για να τα αρνηθούμε και να μεταναστεύσουμε όσο ήμασταν νέοι και τώρα πρέπει να πληρώσουμε για τις αμαρτίες μας, που σηκώσαμε κεραμίδι στην πατρίδα του άπλετου φωτός, όπου ουδέν κρυπτόν πλην της πολιτικής υπό τον ήλιο και που τρώει  αργά ή γρήγορα σαν τον Κρόνο τα παιδιά της και άλλα τα εξορίζει και άλλα τα ευτελίζει.

Κι’ αφού τα δώσουμε όλα, και παραιτηθούμε από τα όποια δικαιώματά μας, δεν  θα  κρατήσουμε από την δημοκρατία μας παρά μόνο την εκλογική διαδικασία, όχι για να εκλέγουμε πια κυβερνήτες αφού δεν θα ΄χουμε οικονομική ή εθνική ανεξαρτησία, μα τους διαμεσολαβητές των αιτημάτων μας, που κάποιος θα πρέπει να τα μεταφέρει στα αφεντικά..

     Έτσι θα μείνουμε όπου να’ ναι με την φακή στο πιάτο και την ευρωλιγούρα μας, εμείς που μεγαλώσαμε με τας Ευρώπας στο στόμα και καμαρώσαμε σα γύφτικα σκεπάρνια για το ότι μας «καταδέχτηκαν»  οι Ευρωπαίοι των παραμυθιών, μα και οι δουλέμποροι των πέντε ηπείρων, οι αποικιοκράτες,  πολεμοκάπηλοι, κι’ αρχαιοκάπηλοι ταυτόχρονα, μα και πατριδοκάπηλοι , δημοκρατιδοκάπηλοι και ευρωπαιοκάπηλοι στην τελευταία όλων μετεξέλιξή τους, καθώς δεν έμεινε θεός και ιδέα που να μην την αλλοίωσαν  με  την προπαγάνδα τους. 

Και ξεχάσαμε πως και παλιά με καθρεφτάκια αγόραζαν τους σκλάβους οι πρόγονοι  των Ευρωπαίων φίλων μας και πως δικό μας καθρεφτάκι  είναι σήμερα το ευρώ, που είναι ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με την Ευρώπη και που ευελπιστούμε πως θα αρκεί να μας κρατά για πάντα στην ζωή, όπως στην κοιλιά της μάννας μας, κάποτε, χωρίς να δουλεύουμε, χωρίς να παράγουμε, χωρίς να ανασαίνουμε τον αέρα του έξω κόσμου. 

Ξεμωραθήκαμε λοιπόν και ελπίζουμε να μας κυοφορήσει  εκ νέου στα σπλάχνα της η άσπλαχνη  Ευρώπη, μόνο και μόνο για να  ματαιοδοξούμε πως είμαστε τέκνα της  και πως ξεφύγαμε από την μοναξιά μας  και  τις υποχρεώσεις μας προς  την μικρή  ιστορική μας πατρίδα, που το μικρό της μέγεθος και η μεγάλη της ιστορία καθιστούσαν  πράγματι το εθνικό  μας χρέος προς αυτήν  δυσβάστακτο.

Κι’ αν μέχρι χθες στις γειτονιές της μας ήξεραν όλοι σαν κάλπικη δεκάρα, τώρα που επί τέλους στην σύγχρονη ζωή  δεν  μας γνωρίζει κανείς, πέραν του θυρωρού της πολυκατοικίας μας, είμαστε ελεύθεροι να ψευτίσουμε όσο θέλουμε, σαν Έλληνες και σαν άνθρωποι, σαν πατριώτες  και ουμανιστές ταυτόχρονα, αφού επιτύχαμε  το νόμισμα της συναλλαγής μας τουλάχιστον να είναι αναμφισβήτητης γνησιότητας.. Έτσι πήρε το ευρώ κεφάλι πάνω από μας και όλα μας τα αποκτήματα και συσπειρωθήκαμε όλοι γύρω του, λες και τίποτε άλλο δεν μας συνδέει  μεταξύ μας και με  την γή των προγόνων μας. Και είναι αυτή η ελευθερία του μη όντος, του να μην είσαι Έλληνας, μα άνθρωπος, του να μην έχεις κτίσματα, μα χρήματα, του να μην γηροκομείς πατρίδες, μα να αγκαλιάζεις τον κόσμο, που μας συναρπάζει.

Και ποιος νόμος μπορεί να ενώσει τον κόσμο, αν ο νόμος αυτός δεν γίνει ο πιο λιτός και απέριττος νόμος της γης, ο νόμος δηλαδή  της επιβίωσης. Γιατί λοιπόν να μην είναι ελεύθεροι οι άνθρωποι να μειωθούνε όσο θέλουν σε ανάστημα, αν πρέπει να τρυπώσουν στην γη για να επιβιώσουν. Γιατί να μένουν καθηλωμένοι στο ύψος της αξιοπρέπειάς τους  και μιας άκαμπτης υπερηφάνειας. Η αρετή δεν είναι πάντα προσόν και η  εξευτελιστική αμοιβή δεν πρέπει να είναι ντροπή. Κι’ ίσως γι’ αυτό θα πρέπει να καταστεί απόρρητη, έτσι που κανείς να μην συγκρίνεται με τον συνάνθρωπό του, που  ούτε να ντροπιάζεται, μα ούτε και να επιδεικνύεται στον κοινωνικό του περίγυρο. Μα και η εργασία ταυτόχρονα δεν πρέπει να συνδέεται με την επιβίωση. Το να δουλεύεις δεν πρέπει απαραιτήτως να σημαίνει πως με την εργασία σου  θα επιβιώσεις. Όπως και οι φόροι που πληρώνεις δεν πρέπει απαραιτήτως να εναρμονίζονται με το εισόδημά σου, καθώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει τα πραγματικά σου  έσοδα και αν είσαι λαθρέμπορος, σωματέμπορος, ή χαρτοπαίκτης. Έτσι λοιπόν καθίστασαι ύποπτος εκ προοιμίου φοροδιαφυγής και καθίστασαι ένοχος για αυτά που δημιούργησες ή κληρονόμησες υπερβαίνοντας  εαυτόν, μα και τον εαυτόν που έχει πλάσει δι΄ εσέ στον νου της η εφορία, αποφασίζοντας αυτή ποιό θα έπρεπε να είναι το σπίτι των εισοδημάτων σου, ή αντίθετα ποια θα πρέπει να είναι τα εισοδήματα του τρόπου της διαβίωσής σου.

Καλή λοιπόν και σεβαστή η ελευθερία  του πολίτη, μόνο που θα πρέπει  αυτός να μάθει πως η ελευθερία του σταματά εκεί που αρχίζει  η ελευθερία του άλλου και πάνω απ’ όποιον άλλο της εφορίας, που  υπερίσχυσε τόσον του θεού, όσο και της κοινωνίας.

       Ελευθερία λοιπόν σημαίνει να μπορείς να υπερβείς και την ελευθερία σου ακόμη και η δουλεία του πεινασμένου πολίτη δεν μπορεί να θεωρηθεί πως ακυρώνει την  ελευθερία του, από την στιγμή που είναι ελεύθερος όποια στιγμή το θελήσει να πεθάνει ή να αυτοκτονήσει. Μπερδεμένη πράγματι υπόθεση η ελευθερία, όπως στο Μεσολόγγι το 21, όπου έπρεπε οι πρόγονοί μας ή ελεύθερα να προσκυνήσουν την πείνα  τους, ή ελεύθερα να πέσουν μαχόμενοι, ή μάλλον  «να αυτοκτονήσουν» κατά την σύγχρονη νεοφιλελεύθερη αντίληψη ..

       Συνηθίσαμε λοιπόν να βλέπουμε όλους τους περιώνυμους της Ευρώπης να μας συμβουλεύουν ανερυθρίαστα να αυτοευτελισθούμε και να αυτοδιασυρθούμε καταργώντας τον πολιτισμό μας και την δημοκρατία μας για να παραμείνουμε στην νομισματική «υπεροψία» του Ευρώ, σαν  ξευτελισμένοι ψηλομύτες. Και όλοι οι ντόπιοι φανφαρόνοι κι οι Σουσούδες  ξετρελλάθηκαν αναλογιζόμενοι και αναλογιζόμενες την πιθανότητα μιας υποτιμητικής επιστροφής στην οικονομική ανεξαρτησία και στην εθνική κυριαρχία, που θα τους υποχρέωνε να ζούν χωρίς να εκμεταλλεύονται την εργασία του άλλου, χωρίς να βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, χωρίς να εμφανίζουν ως ανάπτυξη  την οικονομική υποδούλωση και την μετατροπή της χώρας σε αποικία..

Πως λοιπόν οι γλάστρες να χάσουν τον βασιλικό τους και  τα παράσιτα το εύκολο χρήμα της Ευρώπης, άσχετα αν αυτό τρώει τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας; Πως λοιπόν το λόμπι της χλιδής να μην λυσσάξει κατά του λόμπυ της δραχμής, στο οποίο συκοφαντούνται ότι ανήκουν όλοι όσοι θέλουν να μείνουν στην Ευρώπη  αξιοπρεπώς, ως Ευρωπαίοι και όχι ως Ινδοευρωπαίοι; 

Πως λοιπόν να μην υπακούσουμε στις εντολές των ανωτέρων μας, όσο παράλογες και αν είναι αυτές και αναποτελεσματικές, όταν το πνεύμα της στρατιωτικής πρωσσικής  πειθαρχίας απαιτεί να εκτελέσουμε   πρώτα την εντολή και μετά να διαμαρτυρηθούμε.

Πως λοιπόν τα «ψώνια» της Ευρώπης να μην περάσουν από τα καψόνια της γερμανικής  καμμαντατούρ; Τι κι αν ο νεοσύλλεκτος είναι μια ολόκληρη κοινωνία και ο αρχαιότερος λαός της γής και πρωτοδημιουργός του πολιτισμού και της δημοκρατίας; Αυτά θα σεβασθούν οι αρχαιοκάπηλοι και οι σφετεριστές του ονόματος της δημοκρατίας, αυτοί που είχαν και παλαιότερα σφετερισθεί το όνομα της Ρώμης και που τώρα βάλθηκαν να μετατρέψουν τους Ευρωπαίους σε Πακιστανούς;

Πως λοιπόν να μην περάσουν την ελληνική κοινωνία μέσα από την ραδιενέργεια της ύφεσης, όπως ΄κάναν με τα στρατεύματά τους σε παρόμοια  δολοφονικά πειράματα παλιότερα, οι υπερδυνάμεις του ψυχρού πολέμου; Πως να  μην αντικαταστήσουν τα τοξικά  ομόλογα με τοξικά μνημόνια, όταν το να πασάρεις τοξικά παράγωγα έχει γίνει πλέον διεθνής πρακτική;

       Κι’ από την άλλη πως γίνεται ένας λαός αδιαμαρτύρητα να αποδέχεται να φάει εν επιγνώσει  του την φόλα, την στιγμή που ξέρει ήδη από το προηγούμενη εμπειρία του πως το μνημόνιο είναι δηλητηριασμένο και όταν  πιστοποιείται σήμερα πως το  Ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο με τον πιο επίσημο τρόπο, από το ίδιο το ΔΝΤ,  αντί να το εξομολογείται  αυτό ως πρότερον   στις κατ’ ιδίαν του απλώς συζητήσεις,  ο κ. Ρουμελιώτης;

Τι είδους τηλεκατευθυνόμενη εν υπνώσει δημοκρατία είναι αυτή, που όποιος  αναδύεται με τα μαγικά του εκλογικού νόμου  ηγέτης από την κάλπη, αποκτά αυτόματα δικαίωμα  ζωής και θανάτου επί των εκλογέων του; Και πως δεν συνασπίζεται η ετερόκλητη έστω αντιπολίτευση για να ζητήσει δημοψήφισμα  πάνω στο επίμαχο μνημόνιο, αφού η κυβέρνηση αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να εκπληρώσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις και να  επαναδιαπραγματευθεί  τους όρους του;

Κι’ ακούμε ότι είμαστε πειραματόζωα. Πειραματόζωα όμως με την θέλησή τους είναι μόνο οι ισοβίτες των φυλακών. Σε μας πως εξηγείται  η  αυτοκτονική πειθάρχησή  μας  στην όλο και περισσότερο  αποκλίνουσα από την ηθική και το σύνταγμα νομοασελγούσα εξουσία μας, την στιγμή που η  εσωτερική  «πακιστανοποίησή» μας ή άλλως ο Ινδοεξευρωπαϊσμός μας γίνεται παράλληλα με την εξωτερική, λόγω της λαθρομετανάστευσης, μέρα με την μέρα και πιο οφθαλμοφανής.

Δημοκρατία μας υποσχέθηκαν και ευνούχους μας κατάντησαν, για τα χαρέμια της Ανατολής και τους νέους Σουλτάνους της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Δεν πρέπει λοιπόν να μετρηθούμε για μια τελευταία προ του τέλους φορά  για να δούμε ποιοί και με ποιούς όρους θέλουν να  παραδώσουμε το Μεσολόγγι και  ποιοί αντίθετα πρεσβεύουν πως πρέπει πάση θυσία να βγούμε την τελευταία αυτή στιγμή από την φωλιά του κούκου;

Δεν πρέπει τώρα προ του θανάτου που φλερτάρει τόσο την προοπτική εξόδου από το ευρώ, όσο και αυτήν της παραμονής στο μνημόνιο, να ερωτηθούμε με κάποιον τρόπο, αν θέλουμε τιμημένο θάνατο ή επονείδιστο; Ή θεωρεί η  πραγματίστρια κυβέρνησή μας πως  θάνατος από θάνατον δεν διαφέρει κι’ ότι  έχει το δικαίωμα να μας επιβάλει να πεθάνουμε σαν «Πακιστανοί» και όχι ελεύθεροι  σαν «Σπαρτιάτες», για να’ χει την δυνατότητα  να πουλήσει και την περηφάνια μας ακόμη, βγάζοντας ξύγκι απ’ αυτήν.

Και γιατί πρέπει να καούν για άλλη μια φορά  οι περιουσίες των Ιώνων και του κοινωνικού κράτους, των ταμείων, των νοσοκομείων και των πανεπιστημίων μας για να υπηρετηθεί η κερδοφορία των τραπεζών, των ξένων επενδυτών και των γερμανών επικυριάρχων μας; 

Γιατί πρέπει στο όνομα του ευρώ να τρώει το διεθνές χρήμα, το ανυπεράσπιστο εθνικό; και μετά να περιμένουμε την ανάπτυξη από την διεθνή επενδυτική ελεημοσύνη, αποτρέποντας την προκοπή και τον επιχειρηματικό και κοινωνικό  συνεταιρισμό των ελλήνων πολιτών;

     Τόσο «πράγμα- res»  κατάντησε η έννοια του ανθρώπου που να μπορεί να την τσουβαλιάζει κανείς σαν τους αριθμούς σε ένα φύλλο χαρτί, ή να την πετά μετά την κάλπη  σαν  την ψήφο της  στα υπόγεια του υπουργείου εσωτερικών για να την φάει ο Μινώταυρος του μνημονίου; Δεν δικαιούνται οι πολίτες της δημοκρατίας, τώρα που διαφαίνεται ο θάνατός τους πιο σίγουρος από ποτέ, να αποφασίσουν ορθολογικά πως  θέλουν να πεθάνουν κι’ αν επιλέγουν όπως οι πρόγονοί τους τον περήφανο  τρόπο, αντί τον χαμερπή;  Και γιατί προτιμά να εξωθεί η πολιτεία μας τους πολίτες της στην ατομική αυτοκτονία, για να αποτρέψει δήθεν την συλλογική, αυτήν δηλαδή της  περήφανης, ξεκάθαρης αντιμνημονιακής, αν όχι και απαραίτητα αντιευρωπαϊκής, επιλογής, δαιμονοποιώντας την διά της προπαγάνδας της; 

Και γιατί σ’ αυτήν την χώρα φοβούνται τόσο την περηφάνια οι πολιτικοί προύχοντες και πάνω απ’ όλες τις περηφάνιες την εθνική, αυτή που κολλά πολλούς περήφανους μαζί σε μια πολιτική συμπαράταξη, ή σε μια ευρύτερη κοινωνική συναντίληψη, που δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί της;

Τι φοβούνται, πως με την περηφάνια χαλούν οι δουλειές και χάνονται οι μίζες; Και προτιμούν την πολιτεία μας μπαμπέσα, που να μην έχει  μπέσα προς τους πολίτες της, μα μόνο προς τα ξένα αφεντικά της, μα ούτε κι’ άντερα ακόμη για να τους πεί ΌΧΙ στην μεθοδευμένη πολιτική, πολιτισμική και ηθική υποτίμηση του ιστορικότερου  λαού της οικουμένης, που του τσαλακώνουν την περηφάνια, την αξιοπρέπεια  και την αυτοϋπόληψη, τον ανθρωπισμό  και την χριστιανική του ευσπλαχνία, για να τον περιφέρουν σαν ταπεινωμένο ξεδοντιασμένο  αρκούδι στα πανηγύρια των  τηλεοπτικών ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων;

Και αν ο ρεαλισμός της υποταγής βολεύει τους κοτζαμπάσηδες της πολιτικής, βολεύει άραγε και τους επιστρέφοντες από το παρελθόν ραγιάδες; Και τι ουσία  έχει η δημοκρατία που καλλιεργεί τον ραγιαδισμό, τις ραδιουργίες, και μετέρχεται τον πολιτικό εκφοβισμό και κάθε είδους πολιτικούς εκβιασμούς προς τους πολίτες και τους πολιτικούς της για να υποταχθούν στο τραπεζικό κισμέτ της ανθρωπότητος; Και εν πάση περιπτώσει από πότε οι γκουρού της οικονομίας απέκτησαν το δικαίωμα να μας μετατρέψουν  σε παρίες της υπό κατασκευήν ινδοευρωπαϊκής φυλής, της οποίας   μάταια  για χρόνια αναζητούσαν κάποιοι τα ίχνη, με την αρχαιολογική σκαπάνη  στην αρχαιότητα;