Η Ιφιγένεια στη χώρα του… Χότζα

Σοφία Βούλτεψη

Αυτόν τον καιρό την εμφάνισή τους κάνουν διάφορα σενάρια – με κυρίαρχο αυτό για μια Ελλάδα σε ρόλο Ιφιγένειας – που στην ουσία περιγράφουν τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα.
Η πληροφορία ότι η τρόικα θα επιστρέψει για να παραμείνει στη χώρα μας ολόκληρο τον Σεπτέμβριο – με αποτέλεσμα να ετοιμάσει την έκθεσή της τον Οκτώβριο – συνδέεται με την προοπτική να μην εκταμιευτεί η δόση των 31,2 δις εγκαίρως.
Προφανώς, πρόκειται για πίεση των δανειστών,

ώστε να εξευρεθεί αξιόπιστο πακέτο περικοπών (θηριώδους ύψους 14,5 δις ευρώ για το 2012, 2013 και 2014).
Αν υπάρξει πρόβλημα με τα 31,2 δις, τότε οι τράπεζες δεν θα ανακεφαλαιωθούν, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο η ήδη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία.

Και αν στο μεταξύ ενταθούν οι πιέσεις των αγορών στην Ισπανία και στην Ιταλία – και ολοκληρωθούν και οι αμερικανικές εκλογές – τότε, σύμφωνα με το «κακό» πάντα σενάριο, η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός ευρώ, θα θυσιαστεί δηλαδή στον βωμό μιας (αμφίβολης) διάσωσης της ευρωζώνης.

Στην περίπτωση αυτή, η χώρα που θεώρησε ότι έχει την πολυτέλεια μιας κυβέρνησης 52 ατόμων τύπου Παπαδήμου και δύο απανωτών εκλογών, θα ζήσει μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή.

Όσα ακούγονται από διάφορους πολιτικούς σούπερμαν, ότι δηλαδή δεν μπορούν να μας βγάλουν από το ευρώ διότι δεν υπάρχει τέτοια διαδικασία και ότι ακόμη και αν βρεθούμε εκτός ευρώ θα ζούμε μ’ αυτά που κερδίζουμε – αφού προηγουμένως θα έχουμε προχωρήσει σε στάση πληρωμών και θα έχουμε ξεκινήσει τον περίφημο λογιστικό έλεγχο – είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.

Πρώτον διότι μπορεί μεν να μην υπάρχει διαδικασία εξόδου μιας χώρας από το ευρώ, αλλά μια χώρα που στηρίζεται σε έξωθεν χρηματοδότηση, όταν αυτή διακοπεί, θα αναγκαστεί να βγει από μόνη της.

Δεύτερον, διότι αυτά που κερδίζουμε δεν επαρκούν για να ζήσουμε, αλλά ακόμη και αν αποφασίζαμε να μετατραπούμε σε Αλβανία του Χότζα, δεν θα είχαμε την δυνατότητα να εισαγάγουμε τίποτε – και η χώρα βασίζεται στις εισαγωγές σε ένα ποσοστό που αγγίζει το 90%.

Αν στο μεταξύ κηρύσσαμε και στάση πληρωμών, τότε η απομόνωσή μας θα ήταν τέτοια, που δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε την παραμικρή εισαγωγή – ακόμη και ο Χότζα έβρισκε κατά καιρούς κάποιον ισχυρό να προσκολληθεί για να αντιμετωπίζονται κάποιες στοιχειώδεις ανάγκες.

Ο ίδιος ο ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), ο Μπερντ Ρίξινγκερ, είπε τις προάλλες πως η αδυναμία εισαγωγών από την ευρωζώνη θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ανθρωπιστική καταστροφή.

Και προειδοποίησε πως «αν η Ελλάδα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το ευρώ, η Γερμανία μαζί με τους εταίρους θα πρέπει να προετοιμαστούν προκειμένου να προμηθεύσουν τρόφιμα και φάρμακα στον ελληνικό λαό».

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σωστό να απειλείς με τα χειρότερα για να επιτύχεις τον σκοπό σου, που απλώς συμπίπτει με το… λιγότερο χειρότερο.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, (εξαιρουμένου του ΚΚΕ που επιθυμεί την έξοδο από το ευρώ και την ίδια την ΕΕ), διακηρύσσουν πως θέλουν η χώρα να παραμείνει στο ευρώ, υποστηρίζοντας συγχρόνως πως ο δρόμος της λιτότητας είναι αυτός που την οδηγεί με βεβαιότητα εκτός ευρώ.

Όταν ερωτώνται, όμως, τι προτείνουν ώστε και στο ευρώ να παραμείνουμε και τις εντολές των δανειστών να μην ακολουθήσουμε, δεν είναι σε θέση να δώσουν μια πειστική λύση.

Το μόνο που αντιτείνουν είναι πως πρέπει να πάμε στους δανειστές και να τους πούμε πως η οδός που έχουν επιλέξει για λογαριασμό μας – με την δική μας άδεια, βέβαια, αφού εμείς τους καλέσαμε – είναι λανθασμένη και μας οδηγεί στην καταστροφή (μαζί με την ευρωζώνη).

Δεν έχουν απάντηση, όμως, όταν τους ρωτάς τι θα κάνουμε αν (τι αν, που είναι σίγουρο δηλαδή) δεν πειστούν από τα φοβερά και τρομερά επιχειρήματά μας.

Επομένως, αν υπάρχει πρόταση, οφείλουν να την πουν τώρα.