Εμείς ἤ θάνατος

Σπύρος Παπαγιάννης

Ελευθερία ή θάνατος, είπαν οι πρόγονοί μας το 21.
Ελευθερία λέμε κι’ εμείς, ελευθερία όμως και για τους Έλληνες από τους Έλληνες και για την θεϊκή μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου από τους συνανθρώπους του. Ελευθερία για όλους πλούσιους και πτωχούς αδιακρίτως, χωρίς όμως καλούπια, χωρίς κανείς να κάνει τον κοινωνικό διαιτητή, τον προστάτη των αδυνάτων ή τον κριτή των άλλων, χωρίς κανείς να πιστεύει εκ των προτέρων σε τίποτε, για να μπορεί να βλέπει
χωρίς προκαταλήψεις την ιδιαίτερη προσωπική αλήθεια του καθενός και το εκ πηγής αυθεντικό δίκαιό του, είτε ισχυρός είναι, είτε αδύνατος, είτε αυτός που έδρασε πρώτος, είτε αυτός που αντέδρασε δεύτερος.
Εμείς λοιπόν οι φίλοι της ελευθερίας του ανθρώπου από τον άνθρωπο, δεν δαιμονοποιούμε, μα ούτε και εξιδανικεύουμε κανένα, δεν έχουμε ιδεολογία καμία, μα ούτε και ηθική, όχι γιατί είμαστε εκ πεποιθήσεως ή ιδιοσυγκρασίας ανήθικοι, μα γιατί ξέρουμε πόσο ετεροπροσδιορισμένο και όχι έμφυτο είναι το κριτήριο της συνείδησης και των τύψεων των ανθρώπων. Και κανείς δεν χρειάζεται κατόπιν της συνειδητοποίησης τούτου, να υπερασπίζεται αυτεπαγγέλτως, εξ ανθρωπιστικών δήθεν ελατηρίων κινούμενος κανένα, αν δεν έχει μάτια εκείνος να δεί και λογική να κρίνει και να αποφασίσει ο ίδιος για τον εαυτό του και την μοίρα του.

Εμείς λοιπόν θεωρούμε πως ο άνθρωπος πλάθει μόνος την μοίρα του και κοιμάται όπως στρώνει και δεν του φταίει κανείς περισσότερο από το κεφάλι του για την τύχη του και πως κανένας άνθρωπος, ή εργαζόμενος δεν μπορεί να θεωρηθεί θύμα εκμετάλλευσης, όταν ελεύθερα συναποφασίζει μια σχέση εργασίας με τον εργοδότη του και όταν άλλοι περιμένουν άνεργοι στην πρώτη ευκαιρία να τον αντικαταστήσουν σ’ αυτήν.

Εμείς λοιπόν έχουμε την ελευθερία της σκέψης για να παραδεχθούμε πως η αμοιβή μιας εργασίας δεν είναι ανάγκη να εξασφαλίζει κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο ζωής, πως ο τρόπος της ζωής του ενός δεν είναι απαραίτητο να παρακολουθεί τον τρόπο της ζωής του άλλου, πως η ιδιαιτερότητά μας κινδυνεύει από τέτοιες προδιαγραφές και απαιτήσεις και πως πρέπει να ‘μαστε ελεύθεροι για να μην συγκρινόμαστε, να μην φθονούμε και να μην ονειρευόμαστε τα αγαθά των άλλων.

Εμείς λοιπόν πρεσβεύουμε πως τρίτος δεν χωρεί ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο, και ότι η σχέση εργασίας που συνομολογούν προσομοιάζει με την ερωτική, καθώς συμβάλει σ’ αυτήν και το στοιχείο του μαγνητισμού της προσωπικότητάς τους

Εμείς λοιπόν που κυβερνήσαμε, όπως κι’ αν κυβερνήσαμε, αυτόν τον τόπο τα σαράντα τελευταία χρόνια, εμείς που χρειασθήκαμε δηλαδή σαράντα συναπτά έτη για να τον πτωχεύσουμε, υπερβαίνουμε τις όποιες πολιτικές ενοχές μας, μέσω της επίγνωσης πως από την έκπτωση της ηθικής συναντίληψης όλων και από την διαίσθηση της κοινωνικής ανοχής πηγάζει κάθε φαινομενικά πρωτογενές πολιτικό αδίκημα. Και σας λέμε ευθαρσώς και με απόλυτη ειλικρίνεια, εμπιστευθείτε και πάλι εμάς, τους περισσότερο υπεύθυνους στην γενικότερη, συνυφασμένη με την πολυκομματική δημοκρατία ανευθυνότητα, ως το λιγότερο, το μικρότερο της κοινωνίας κακό, που έχουν όλοι ντόπιοι και ξένοι μάθει να αποδέχονται και να συνυπάρχουν μαζί του και μην αποτολμήστε κανενός είδους πολιτική κάθαρση, γιατί έξω από εμάς δεν υπάρχει παρά ο θάνατος της οικονομίας και κάθε οικονομημένου.

ΕΜΕΙΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΕΡΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ

Εμείς λοιπόν, οι διακεκριμένοι, λόγω κληρονομημένων πολιτικών αξιωμάτων, μα και χρημάτων, εκ της χρονίας ασκήσεως της εξουσίας αποκτηθέντων.
Εμείς οι προβεβλημένοι εκ των μηχανισμών κοινωνικής και πολιτικής προβολής.
Εμείς οι εκλεγμένοι εκ των μηχανισμών εκλογής των κομμάτων μας και των πολιτικών γραφείων μας, πλειστάκις και όχι μία φορά και μόνο.
Εμείς οι μηχανορράφοι και οι εμπνευστές του δαιμόνιου εκλογικού νόμου, από τον οποίο και οι ίδιοι κινδυνεύουμε για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου να μην εκλεγούμε.
Εμείς πού κτίσαμε τον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας για να κρυβόμαστε μέσα της, μα και να σκιαμαχούμε εναντίον της.
Εμείς που περιπλέξαμε τον γόρδειο δεσμό της φοροδιαφυγής, για να προσπαθούμε χωρίς σπαθί, όχι σαν τον Μεγαλέξανδρο, να τον λύσουμε.
Εμείς που συνηθίσαμε να θαυμάζουμε το είδωλό μας και να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, εμείς οι δάσκαλοι που λόγο δεν κρατούσαμε και οι υπεύθυνοι, που ευθύνη δεν αφήναμε που να μην την παραγράψουμε και να την εξοστρακίσουμε από πάνω μας
Εμείς οι εύκολοι τιμητές των άλλων, μα και οι θαρραλέοι, διαπρύσιοι κήρυκες της πολιτικής μας αθωότητος.
Εμείς οι αναγεννώμενοι κάθε φορά σαν το πουλί της δικτατορίας, εκ της πολιτικής μας τέφρας.
Εμείς οι πραίτορες της κοινωνικής σταθερότητος, που τραγανίσαμε το δημόσιο ταμείο χωρίς να μας πάρει κανείς είδηση, που αρπάξαμε χρήμα έτοιμο από τους ξένους και αφήσαμε το κορόϊδο, τον λαό, να πληρώνει, εμείς που κάναμε τον πολίτη πελάτη και μετά δούλο και από πολιτικό εντολέα, πολιτικό υπόλογο, κατηγορούμενο και κύριο υπεύθυνο των ανομιών μας και της πολιτικής ασυλίας μας.
Εμείς που συμμαχήσαμε με τους δυτικούς βαρβάρους για να προστατέψουμε την χώρα μας και τον πολιτισμό μας από τους περισσότερο επικίνδυνους γείτονές μας, μα σαν τον Μιθριδάτη συνηθίσαμε στην βαρβαρότητά τους, συμπήξαμε μαζί τους συμμορίες, υπόγειες στοές και μυστικούς διαύλους. Κι αφού καταργήσαμε το μέτρο των προγόνων μας στην κοινωνική ζωή μας και την φιλοσοφία μας, τους φέραμε από την πίσω πόρτα, σαν το αναγκαίο κακό της σωτηρίας μας, για να μας κυβερνούν και να μας μαστιγώνουν για το καλό μας, μια που η δημοκρατία μας δεν είχε προβλέψει κάποιο τρόπο για να μαστιγώνουν οι εκλεγμένοι τους εκλογείς τους και οι λαοπρόβλητοι τον λαό τους, και η τετραετία δεν μας έφθανε για να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης των συμπολιτών μας και να τους συνηθίσουμε στο μαστίγιο με το καρότο.

Εμείς λοιπόν καλοί μας άνθρωποι, με το μεγάλο αναίτιο και υπερφίαλο εγώ, εμείς που εκθρέψαμε την μικρότητά σας, την συμφεροντολογία σας και την αδιαφορία σας για τους άλλους, εμείς που σας είχαμε συνηθίσει να μας βλέπετε να κλέβουμε, μα να μην διαμαρτύρεστε και να αρκείστε στα ψίχουλα που σας πετούσαμε, καθώς το ‘χατε πάρει πια απόφαση πως ο τόπος αυτός δεν σώζεται με τίποτε κι’ από κανένα,
Εμείς λοιπόν που καταργήσαμε την κοινωνική ειρήνη κι’ ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου και στρέψαμε την μία κοινωνική τάξη ενάντια στην άλλη και τον ένα επαγγελματία ενάντια στον άλλο, εμείς που υποτιμήσαμε την δημοκρατία, την ηθική, την κοινωνική δικαιοσύνη και την νοημοσύνη σας, εμείς που καταργήσαμε την εθνική κυριαρχία σας, υποτιμήσαμε την ιδιωτική περιουσία σας και απεργαζόμαστε και την λεηλασία της δημόσιας, εμείς που σας φάγαμε τις συντάξεις και τις κάναμε ομόλογα, που μετά τα κουρέψαμε, εμείς που σας κάναμε το περίγελω της Ευρώπης και σας καταντήσαμε ζητιάνους,

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ

Ε, εμείς λοιπόν σας το λέμε, δεν μπορούμε να σας βλέπουμε ακόμη να ελπίζετε και να πιστεύετε κάποιους που είναι πιο ψεύτες, πιο απατεώνες ακόμη κι’ από εμάς και θα αποδειχθούνε, σας προειδοποιούμε και πιο κλέφτες ακόμη, τώρα που εμείς σταματήσαμε κατ’ ανάγκην να σας κλέβουμε, για να κλέβουν οι ξένοι, που χρόνια τόσα μας δωροδοκούσαν. Ε, αυτόν τον λαϊκισμό δεν τον αντέχουμε, εμείς που αποδείξαμε στην πράξη, πως αντίθετα μπορούμε και αντέχουμε τις προσβολές και τις παρεμβάσεις των ξένων για χάρη σας. Εμείς που αντικαταστήσαμε το κοινωνικό κράτος με τον καιάδα και αποδεχθήκαμε τις ανθρωποθυσίες των αρρώστων, των γέρων και των ανήμπορων, μόνο και μόνο για να σώσουμε το Ευρώ, την αγοραστική σας δύναμη, τις καταθέσεις σας, το προϊόν του ιδρώτα και του μόχθου σας και την ελευθερία σας να είστε πολίτες του κόσμου, μα και κοντά σε σας για να σώσουμε το διεθνές τραπεζικό σύστημα που εγγυάται αυτή την ελευθερία από τους εθνικιστές και τους ψευτοδιεθνιστές της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης.

Μην σας παραμυθιάζουν λοιπόν αυτοί που αν και άθεοι πουλούν αγάπη που δεν τρώγεται και που θα σας φτωχύνει περισσότερο απ’ ότι σας φτωχύναμε εμείς. Αυτοί οι αμετανότητοι κρατιστές, που θέλουν ακόμα να υπάρχει κράτος για να τους διορίζει, όταν είδατε πόσο κοστίζει αυτό το κράτος, που γι’ αυτό εμείς προτιμήσαμε να το καταργήσουμε και να γίνουμε υποτελείς, οραματιζόμενοι το ένα και μοναδικό κράτος όλης της οικουμένης, του ενός και μοναδικού θεού, που δεν θα έχει διαφορετικά ονόματα, μα τον τέλειο χρυσό αριθμό, όπως από έναν αριθμό θα έχουν αύριο και όλοι οι άνθρωποι στο κούτελό τους.

Εμείς λοιπόν είμαστε οι προοδευτικοί, εμείς οι οραματιστές, όχι μόνο της μεγάλης Ευρώπης, μα και της παγκόσμιας κυβέρνησης, που τι κι αν είμαστε όντως βολεμένοι, δεν παύουμε να ‘μαστε επαναστάτες ενάντια σε ότι δεδομένο, συνηθισμένο και χθεσινό, ενώ οι ψευτοεπαναστάτες αντίπαλοί μας αναπολούν ακόμη το χθές, τις κλειστές, μικρές, μίζερες πατρίδες και κοινότητες με την εξασφαλισμένη εργασία και κοινωνική ασφάλιση. Γι’ αυτό και σας φάγαμε τις συντάξεις πατριώτες, γι’ αυτό και σας φάγαμε τα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα που πηγάζουν είτε από συντεχνίες, είτε από κλειστές μικρές ανθρώπινες μαζώξεις για να μάθετε να μην ψάχνετε την σιγουριά και την εξασφάλιση, μα να γίνετε θαρραλέοι κυνηγοί της επιβίωσης και της κερδοφορίας και αύριο ίσως από δούλοι αφεντικά.
Στην μεγάλη κοινωνία που οραματιζόμαστε εμείς, ποιος να ψηφίσει ποιόν και ποιος να ακούσει ποιόν, ποιος να μεριμνήσει για κοινωνική πρόνοια και για ποια κοινωνία; Σκεφθήκετε άραγε και σείς πόσοι πεινούν στον Νίγηρα αυτή την στιγμή που κάποιοι εδώ στην χώρα μας γκρινιάζουν πως δεν έχουνε να φάνε; Στο μεγάλο όμως γήϊνο κράτος που αύριο θα στηθεί πάνω στα κοινωνικά και φυλετικά μας ερείπια, όλοι οι άνθρωποι θα έχουν την δυνατότητα να δημιουργούν χωρίς να σκέφτονται τον άλλο, χωρίς να μπαίνουν στην θέση του άλλου και να μολύνονται από ενοχές και αναστολές ή να προσβάλλονται από τύψεις ή οίκτο.
                                             ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ
Εμπρός λοιπόν πατριώτες, όσοι δεν καταλάβατε πόσο πιο επικίνδυνοι επαναστάτες είμαστε, από τους παλαιομοδίτες επαναστάτες της αριστεράς, ελάτε να στελεχώστε τις τάξεις μας ενάντια σ’ αυτούς τους συντηρητικούς, που ενώ αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, δεν θέλουν καμμία ουσιαστική αλλαγή στην κοινωνία.
Ελάτε νοικοκυραίοι μου να σκάψετε μαζί μας τον λάκκο σας, όπου θα πέσετε τελευταίοι, σας το υποσχόμεθα. Κάναμε σφάλματα δεν λέω, που το μεγαλύτερο από αυτά ήταν που κάναμε εκλογές και δεν μαγειρέψαμε έναν εκλογικό νόμο που να δίνει εκατό βουλευτές στο πρώτο κόμμα, αντί για πενήντα και τώρα ψαχνόμαστε.
Ας είναι όμως. Ουδέν κακό, άνευ καλού, μια που δίνεται ο χρόνος στους ψηφοφόρους, αφού μας τρόμαξαν λίγο, να επιστρέψουν στην πεπατημένη, καθόσον ο λαός δεν θα βρεί καλύτερο τύραννο από εμάς.
Βέβαια δεν θα ‘χει κανέναν, αν μας ψηφίσει, να καταριέται μετεκλογικά, συνηθισμένος όπως ήταν ως τώρα να ψηφίζει απατεώνες και γι’ αυτό του δίνουμε ένα πρόγραμμα για να
‘χει πάλι να ελπίζει, και του υποσχόμεθα πως θα παρακαλέσουμε και θα ικετέψουμε με όλες τις δυνάμεις μας να το αποδεχθούνε οι επικυρίαρχοί μας, που αν μη τι άλλο όσο ξεροκέφαλοι και αν είναι, έχουν λογική και όσο και αν τα μνημόνιά τους είναι αργός θάνατος, δεν μπορεί να θέλουν να μας πεθάνουν πραγματικά.
Φαντασθείτε όμως πόσο καλύτερο είναι αυτό από το να απογοητευθεί κανείς διπλά από τους πολλά υποσχόμενους σωτήρες της κοινωνίας, που θέλουν να σώσουν όλο τον λαό, όταν το ξέρουμε πως αυτό δεν γίνεται και ο καθένας μας θα σωθεί, αν σωθεί μονάχος του;
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω λοιπόν, όλοι για τον εαυτό τους και ο Θεός για όλους. Ελάτε νοικοκυραίοι μου να πολεμήσουμε τους κατ’ επάγγελμα υποστηρικτές των κατατρεγμένων, μα και τους κατατρεγμένους τους ίδιους, που κατέφυγαν σ’ αυτούς για να σωθούν απ’ τα χαράτσια που τους ρίξαμε κατακέφαλα κι αντί να πληρώνουν τους δανειστές μας θέλουν να αγοράζουν τρόφιμα και φάρμακα..

Ελάτε να πολεμήσουμε τους τελευταίους Σπάρτακους της Ιστορίας, που άθελά μας δημιουργήσαμε, μα σας υποσχόμεθα, πως στο μέλλον δεν θα σας ξαναξεσηκώσουμε με κινδυνολογίες, καθώς θα ξελογαριασθούμε μια κι’ έξω με τους αμφισβητίες του παγκόσμιου μονοδρόμου μας, τώρα που η ιστορία ετοιμάζεται να κλείσει διά παντός τα κιτάπια της.

Δεν θα πούμε λοιπόν Ελευθερία ή θάνατος, αλλά ότι εμείς είμαστε η ελευθερία και οι αντίπαλοί μας ο θάνατος, ο εκ της πείνας εννοείται. Εμείς λοιπόν είμαστε η προσωποποίηση της λευτεριάς. Για μας πολέμησε ο Κολοκοτρώνης. Εμάς είχε στον νου του, σαν ζωγράφιζε την λευτεριά ο Βρυζάκης και γι΄ αυτό την εξοστράκισε από το γραφείο του, ο αιωνία του η μνήμη, πρωτομάστορας των μνημονίων μας, Τζέφρυ Παπανδρέου, ο τρίτος.
Εμείς λοιπόν και άλλος κανένας. Εμείς είμαστε η ενσάρκωση της αλήθειας, εμείς που καταλάβαμε πως η ελευθερία του ενός από τον άλλο περνάει μέσα από την υποτέλεια, όχι στους Γερμανούς όπως μερικοί ανόητοι διατείνονται, μα στην παγκόσμια ελευθερία των αγορών και στο δικαίωμα του καθένα να αφήσει να φτερουγήσουν μακριά σαν τα χηνάρια τα λεφτά του. Ελάτε λοιπόν, όσοι τώρα ξυπνήσατε να σώστε την πατρίδα από τους πεινασμένους της και μετά σας υποσχόμεθα να ξανακοιμηθείτε ελεύθεροι για πάντα.