Η παγκόσμια δημοκρατία, εναντίον των δημοκρατιών

Σπύρος Παπαγιάννης

Κάποτε κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο, για το πόσοι μπορούν να χωρέσουν σε ένα φόλκς βάγκεν.

Το μεγαλύτερο όμως ανέκδοτο είναι πόσοι μπορούν να χωρέσουν σε μια κάλπη. Μερικοί, οι γνωστοί άγνωστοι παγκοσμιοποιητές συγκεκριμένα, ισχυρίζονται πως μπορεί να χωρέσουν όλοι οι άνθρωποι της γής.

Και αν ψήφιζαν όλοι μαζί αυτήν την στιγμή για μια παγκόσμια κυβέρνηση, είναι σίγουρο κατ’ αυτούς, πως δεν θ’ άλλαζε τίποτε  στον πλανήτη, στο επίπεδο της καθημερινότητας της ζωής, καθώς, όλα κακώς ή καλώς  βρίσκουν και σήμερα άνευ κεντρικού σχεδίου, φιλελεύθερα θα έλεγε κανείς,  τον δρόμο τους. 

Η κεντρική όμως πλανητική κυβέρνηση θα εγγυάτο την παντοκρατορία του χρήματος, ως του μόνου μέσου διείσδυσης και επικοινωνίας στην πολυεθνική και
πολυπολιτισμική Βαβέλ της ανθρωπότητας και θα εξάλειφε κάθε επιθυμία αυτοπροσδιορισμού και αυτοοργάνωσης οποιασδήποτε μικρής ή μεγάλης  ανθρώπινης κοινότητας, λυτρώνοντας ταυτόχρονα τον κόσμο από  το πρόβλημα του συνταιριασμού μεταξύ τους των επιτόπιων πολιτικών ηγεσιών, με τους όποιους κινδύνους  εμφυλίων πολέμων, τοπικών ή παγκοσμίων ακόμη συρράξεων συνεπάγεται η ασυνεννοησία τους.

Η πλανητική εξουσία λοιπόν υπόσχεται παγκόσμια ειρήνη και είναι διατεθειμένη χάριν αυτής να προκαλέσει και παγκόσμιο πόλεμο και προτάσσει την παγκόσμια δημοκρατία σαν το παγκόσμιο δόλωμα, που θα δολώσει και θα δουλώσει ταυτόχρονα όλη την ανθρωπότητα.

Η εμπειρία μας με την Ευρωπαϊκή  Ένωση και το ευρώ,  μας αποδεικνύει όμως έμπρακτα πόσο καταπιεστική και ανελαστική στις ανθρώπινες ανάγκες και στα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών μπορεί να καταστεί μια κεντρική δημοκρατία, που το μόνο που την απασχολεί είναι η δημοσιονομική σταθερότητα του νομίσματός της.

Μας αποδεικνύει ταυτόχρονα και πόσο ελευθερόδουλοι μπορούν να καταστούν  οι αλλοπρόσαλλοι, ακοινώνητοι πολίτες  μιας τέτοιας χρηματιστικής ένωσης που για την διάσωση των καταθέσεων τους από μια ενδεχόμενη υποτίμηση του νομίσματος της χώρας τους,  αποδέχονται το καθεστώς της οικονομικής δουλοπαροικίας της  και την αναγκαστική αργία, εξαθλίωση και θάνατο εν κατακλείδι των συνανθρώπων τους, που οδηγούνται μαζικά στην αυτοκτονία και εξ’ αιτίας τους, και όχι μόνο των εξωγήϊνων τροϊκανών, βάσει του κανόνος του δημοκρατικού διαμοιρασμού των ευθυνών της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής.

       

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΙ  ΕΥΘΥΝΕΣ,  ΜΑ ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 Σε τι διαφέρει λοιπόν η δημοκρατία μια μεγάλης χώρας από αυτήν μιας μικρής, και μιας ανεξάρτητης χώρας από αυτήν μιας χώρας  προτεκτοράτου;

Και τι έχει να κερδίσει η ανθρωπότητα αν ομονοήσουν και συνταιριασθούν σε μια παγκόσμια μαφία οι πολιτικοί και οικονομικοί  κατά τόπους εκμεταλλευτές; 

Μήπως αυτή η συνεχής πληθυσμιακή διεύρυνση  της δημοκρατίας είναι ένας δοκιμασμένος πράγματι τρόπος  κατάργησης δι΄ αυτής στην πράξη  των διακηρυγμένων από την ίδια ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Σήμερα, την εποχή του παγκόσμιου ανοίγματος των αγορών, και της ελεύθερης κερδοσκοπίας των επενδυτών πάνω στον παραγόμενο πλούτο όλου του πλανήτη, τι ουσιαστικό νόημα έχει η  δημοκρατία των υπόδουλων οικονομικά στις αγορές χωρών;

Προς τι   ένας πολίτης να στέφει διά της ψήφου του κάποιον κυβερνήτη, εμπιστευόμενος  την ψεύτικη κατάθεση  ψυχής που του κάνει προεκλογικά και την πομπώδη εις κοινή θέα πολιτική του εξομολόγηση; Και προς τι εν γένει το πολιτικό θέατρο όπου ο πολιτικός εξαπατά τον πολίτη και ο πολίτης κολακεύεται να αυταπατάται με πολιτικές ψευδαισθήσεις και συλλογικές φαντασιώσεις, όταν όλα αυτά δεν αποσκοπούν παρά στον  διασκορπισμό της πολιτικής ευθύνης και στην μετατροπή της σε κοινωνική ενοχή και τύψη.;

 Σε τι διαφέρει  έτσι η τύψη του νεοέλληνα για την ανοχή του στην επτάχρονη  στρατιωτική δικτατορία που τον ανέπτυξε οικονομικά, όχι όμως πνευματικά, θέτοντας τις βάσεις της μελλοντικής του ηθικής εξαχρείωσης, από την τύψη του για την ανοχή του μεταπολιτευτικά,  στην βαθμιαία δημοκρατική διάλυση της χώρας; Τι μπορούσε να κάνει την εποχή της δικτατορίας και δεν το έκανε και τι μπορούσε να κάνει παραπάνω την εποχή της « ελεύθερης » δημοκρατίας και δεν το έκανε;

                Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ

Η δημοκρατία αποτελεί ομολογουμένως το ιδανικό πολίτευμα μιας ανθρώπινης κοινότητος, εφ΄ όσον  όμως αυτή έχει κατασταλάξει προηγουμένως στην φιλοσοφία της ζωής της.  Τότε πράγματι η ισοτιμία των μελών της είναι απόδειξη του ύψιστου βαθμού αλληλεγγύης και υπευθυνότητός τους και η εξουσία έχει απλώς διοικητικό ρόλο και όχι πολιτικό, ιδεολογικό ή και ταξικό ακόμη.

Όταν όμως το κοινωνικό υλικό αποτελείται από ένα συνοθύλευμα ανθρώπων διαφορετικών  τάξεων, ιδεολογιών και κοσμοαντιλήψεων, τότε η δημοκρατία εγγυάται  την τελική μικρότητα της πολιτικής ηγεσίας και το ότι αυτή θα είναι μικρότερη στο πολιτικό και ηθικό της ανάστημα από τον μέσο όρο των ψηφοφόρων πολιτών της.

Τότε αναπόφευκτα οι πολλοί βαραίνουν με την έλλειψη της ποιότητός τους και των απαιτήσεών τους στην τελική επιλογή των πολιτικών ηγετών και ο αιρετός αξιωματούχος μιας τέτοιας ανομοιογενούς κοινωνικής βάσης δεν εγγυάται κάποιο συλλογικό κοινωνικό όραμα, μα αντίθετα το ότι δεν θα υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο, που θα θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική ουδετερότητα του πολίτη και την ατομική του αμεριμνησία.

Ακούμε έτσι για το φαινόμενο της έλλειψης ικανών ηγεσιών στις σύγχρονες δημοκρατίες, που γίνεται πιο αισθητό σε εποχές διεθνών κρίσεων και για την πολιτική αδιαφορία των πολιτών, και δεν συνειδητοποιούμε πως  και τα δύο αυτά φαινόμενα είναι άμεσα αποτελέσματα της συνοθυλευματικής κοινωνικής δημοκρατίας και της πρόταξης της ψήφου του πολίτη πάνω  από την προσωπικότητα και τα δικαιώματά του.

Έτσι την δημοκρατία την  κυβερνούν ανώνυμοι ψήφοι, πιθανώς και λαθρομεταναστών, ενώ οι πραγματικοί, ζωντανοί, αυτόχθονες  πολίτες τίθενται στο εργατικό και κοινωνικό περιθώριο.

Το μικρό λοιπόν προσωπικό κύρος των δημοκρατικών ηγετών αποτελεί απόδειξη της δημοκρατικότητας του συστήματος, καθόσον αποδεικνύει πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να αναρριχηθεί στα δημοκρατικά αξιώματα, εάν μπορέσει να καταφέρει τους άλλους να τον εκλέξουν. Η δημοκρατική  όμως απομυθοποίηση των αξιωμάτων καταλήγει  σε αδύναμες ηγεσίες που είναι έρμαιο στα χέρια του κεφαλαίου, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί έναν υφέρποντα πολιτικό γενιτσαρισμό ανθρώπων των κατώτερων οικονομικών τάξεων που είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν με το αζημίωτο τα συμφέροντα των ανωτέρων.

Το κοινωνικό κατεστημένο μπορεί λοιπόν  διά της δημοκρατίας να προτάσσει την αδρανή κοινωνική μάζα απέναντι σε κάθε νέα επίδοξη ανατρεπτική ελίτ των ανερχόμενων κοινωνικά τάξεων και διανοουμένων. Οι φοβισμένοι, οι διστακτικοί, οι αναβλητικοί και οι δειλοί είναι πάντα περισσότεροι από τους γενναίους, ανυπόμονους και ριζοσπάστες και όσο αυξάνεται η κοινωνική μάζα, τόσο αυξάνονται οι δυνάμεις της κοινωνικής αδράνειας,

Η τηλεόραση του κατεστημένου επαυξάνει ακόμα περισσότερο αυτήν την αδράνεια, όπως και η νομισματική εξάρτηση από το εξωτερικό. Και αν σε μία εκλογική αναμέτρηση δεν βαρύνει στον βαθμό του  αναμενόμενου η κοινωνική αδράνεια, τότε μπορεί αυτή να επαναληφθεί μέχρι της επίτευξης του επιθυμητού αποτελέσματος. Μπορούμε λοιπόν να φαντασθούμε πόση τεράστια κοινωνική αδράνεια θα έχει μια παγκόσμια δημοκρατία και ένα παγκόσμιο νόμισμα που θα απονομιμοποιήσουν κοινωνικά τα έθνη και θα θέσουν στο κέντρο της παγκόσμιας νομιμότητας την κάλπη μιας δημοκρατικής διαδικασίας, τα μέλη της οποίας ελάχιστα κοινά θα έχουν μεταξύ τους.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ  ΟΤΑΝ ΜΕΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ        

 Το νόημα λοιπόν της δημοκρατίας χάνεται όσο αυξάνεται  η διαφορετικότητα των μελών της και όσο αυτή καταντάει τύπος και εκλογική διαδικασία περισσότερο, χωρίς κοινωνικό - πολιτικό στόχο και πνευματικό περιεχόμενο.

Όταν η δημοκρατία δεν φιλοδοξεί να οδηγήσει στην οικονομική σύγκλιση των τάξεών της, στην εξάλειψη των οικονομικών  ανισοτήτων και στην σύγκλιση των πνευματικών ενδιαφερόντων των πολιτών της, τότε η δημοκρατία μεταβάλλεται σε καθεστώς κοινωνικής αδράνειας και συντήρησης των κατεστημένων συμφερόντων. Το ίδιο συνέβη και με την Ευρωπαϊκή Ένωση  που με  τις συνεχείς διευρύνσεις της,   πέταξε  το όραμα της σύγκλισης των οικονομιών των χωρών μελών της στα σκουπίδια, αντικαθιστώντας το με το τέταρτο οικονομικό Ράϊχ .

Όσο ισχυρά  ήταν λοιπόν τα ατσάλινα τάνκς της χούντας, τόσο μπετόν αρμέ και ασυμπίεστη είναι η κοινή γνώμη της δημοκρατίας, που όσο και αν φαίνεται ρευστή, μένει τελικά αδιαμόρφωτη και αμετακίνητη, παρά τις πρόσκαιρες διακυμάνσεις της.

Στην ευρεία μάζα επικρατεί ο υλισμός επί των ιδανικών, η διαπλοκή και η διαφθορά επί των κοινωνικών οραμάτων και η ψυχική μιζέρια και μικρότητα  επί της  υπερηφάνειας και  αξιοπρέπειας.

Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κρύβονται εύκολα πίσω τους ψηφοφόρους τους, μεταφέροντας σε αυτούς  τις ευθύνες τους.

Οι χαμηλές από την άλλη απαιτήσεις των δημοκρατικών πολιτών, που συνθλίβονται κάτω από το καθεστώς της  δημοκρατικής κοινωνικής αδράνειας,  ρίχνουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο της κοινωνικής ευαισθησίας και του κοινωνικού φιλότιμου.

Καμιά επανάσταση δεν συντελέσθηκε ποτέ σε συνθήκες δημοκρατίας, όπου οι προσκυνημένοι τίθενται σαν ανθρώπινο τείχος μπροστά από τους ανάλγητους κοινωνικούς νόμους της αντικοινωνικής εξουσίας. Ο δημοκρατικός αντικοινωνισμός έτσι έφθασε δια του νεοφιλελευθερισμού στο ύψιστο παγκοσμιοποιητικό μεγαλείο του ενώ η διεθνιστική αριστερά, παγκοσμιοποιητική και αυτή εκ της γενέσεώς της, αδυνατεί ακόμη και σήμερα να συνειδητοποιήσει πως ο άλλος δρόμος, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, πέρα από εκείνον της αταξικής κοινωνίας, προϋποθέτει πως η δημοκρατία θα εξαλείφει βαθμιαίως τις πνευματικές, πολιτιστικές  και οικονομικές της ανισότητες, παρά θα δημιουργεί διά της λαθρομετανάστευσης καινούργιες.

Έτσι σε μια ρευστή φυλετική και πολιτισμική βάση, η δημοκρατική κοινωνία χάνει την προοπτική της πνευματικής και ψυχολογικής συνταύτισής της και μεταβάλλει την συμμετοχικότητα του πολίτη στα κοινά, σε συμμετοχικότητα σε ένα καθεστώς πολυκομματικού απαρτχάϊντ, με κόμματα που ελάχιστα εθνικά κοινά έχουν μεταξύ τους και εμφορούνται  από την λογική του ταξικού ή και του φυλετικού ακόμη πολέμου. Και αντί να μεταφέρεται η δημοκρατία στο εσωτερικό των κομμάτων, όπου αυξάνει ο βαθμός της ιδεολογικής και ταξικής σε κάποιο βαθμό ομοιογένειας, βλέπουμε αντίθετα  να επικρατεί εκεί η απόλυτη πειθαρχία στον ηγετικό πυρήνα και η τυφλή κομματική υποταγή, χάριν του ανώτερου ιδανικού της αλώσεως της ψήφου των πολιτών, παρά της επαύξησης του προβληματισμού τους και της συνειδητοποίησής τους για τον τρόπο που θα μακροημερεύσει η κοινωνία και όχι μόνο η μια τάξη ή η άλλη, ή τα  συνταυτισμένα με τα στενά ταξικά τους συμφέροντα,  κόμματα.

Οι ταξικές λογικές υπηρετούν τα διεθνή κέντρα από όπου εκπορεύονται ή κάποτε εκπορεύθηκαν, αν αυτά δεν υφίστανται πλέον. Η ταξική νεοφιλελεύθερη λογική της κεφαλαιοκρατικής δεξιάς που εκφράζεται σήμερα διά της πολιτικής των μνημονίων, υπηρετεί όχι την Ελλάδα, αλλά την νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.  Και η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση της ελληνικής αριστεράς οραματίζεται περισσότερο μια άλλη Ευρώπη, παρά μια άλλη Ελλάδα 

Η ταξική δεξιά και αριστερά λοιπόν, όπως τις ζήσαμε από την εποχή του ψυχρού πολέμου  εφαλκίδευσαν τις δημοκρατίες διεθνώς, καθώς τις υπέταξαν στους πολιτικούς σκοπικισμούς και στα συμφέροντα των μητροπολιτικών τους κέντρων, χάνοντας την αίσθηση  του πραγματικού εθνικού και δημοκρατικού κοινωνικού υποκειμένου τους.

Η δημοκρατία για τους διεθνείς ταξικούς παίκτες είναι απλώς ένα πεδίο μάχης, ένας πολιτικός χώρος, που δεν προέχει η οριοθέτησή του και η μοναδικότητά του μέσα στην ανθρωπολογική και γεωπολιτική συνέχεια του πλανήτη. Ποτέ  λοιπόν ο δημοκρατικός καπιταλισμός, μα ούτε και ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν φιλοδόξησαν να   μικρύνουν την μεταξύ τους κοινωνική απόσταση για να δημιουργήσουν την ιδανική δημοκρατική κοινωνία.

Η δημοκρατία αντίθετα γεννήθηκε στο κράτος - πόλη της αρχαίας Ελλάδος για να υπηρετήσει περισσότερο την συγκεκριμένη ανθρώπινη κοινότητά της, παρά μια γενικότερη κοσμοαντίληψη ή πολιτική μέσω αυτής. Η δεξιά και αριστερά αντίθετα  συγκατανεύουν στην συνεχή διεύρυνση της κάλπης, και στην διεθνοποίηση του ταξικού πολέμου που τις θρέφει, παραβλέποντας την ανάγκη της σφυρηλάτησης των συλλογικών πνευματικών ανθρωπιστικών και πολιτιστικών δεσμών των μελών της κοινωνίας. Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής απετέλεσε ταυτόχρονα τον αφανή δολοφόνο της κοινωνίας και της δημοκρατίας της και του πολιτικού λόγου και διαλόγου της.   Την ζωντανή αρχαία αγορά της, αντικατέστησε ο  καραγκιοζομπερντές της στημένης τηλεόρασης και την ξιφομαχία των πολιτικών διαλόγων οι παράλληλοι πολιτικοί κομματικοί μονόλογοι, που δεν συναντώνται ούτε στα προεκλογικά ντιμπέϊτ

               Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΦΕΤΙΧΙΣΜΟΣ

  Οι  δημοκρατίες  λοιπόν πεθαίνουν  σαν τα δένδρα όρθιες, ενώ η κάλπη τους μένει ζωντανή σα ζόμπι να πουλάει μέσω ψεύτικων αντιπαραθέσεων ελευθερία.

Μπορεί λοιπόν η δημοκρατία να δίνει περισσότερο ρόλο στον πολίτη, μα πρέπει και ο πολίτης να  είναι ώριμος για να αναλάβει τις ευθύνες του.

Χρειάζεται να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα λοιπόν ταυτόχρονα η δημοκρατία, που να ελέγχει το ένα το άλλο και να μην αφήνεται έρμαιο ο λαός και το έθνος στις δυνάμεις  της κοινωνικής αδράνειας και των κατεστημένων συμφερόντων που κρύβονται πίσω τους. Και  πρέπει κατά επίπεδο ν’ αυξάνει ο βαθμός της κοινωνικής υπευθυνότητας και συνειδητότητας.

Δεν μπορεί να λειτουργεί η δημοκρατία  σε στοιχειώδες μόνο επίπεδο νοημοσύνης  και σε συνθήκες  bank run, όπως στις μέρες μας, μετατρεπόμενη κατά τον τρόπο αυτό στο πιο αντιδραστικό πολίτευμα, που στρέφει πάντα τους μισούς πολίτες ενάντια στους άλλους μισούς, σε έναν χωρίς τέλος ταξικό διχασμό, που συνεχίζεται ακόμα κι’ όταν η πατρίδα χάνεται και είτε δαιμονοποιεί τον πλούτο, είτε τον απαλλάσσει από κάθε κοινωνική ευθύνη.

Αν η οικονομική αυτή κρίση πρόκειται να μας οδηγήσει κατά την πρόδηλη επιθυμία των Γερμανών στο οικονομικό μηδέν, για να γίνει από εκεί το νέο οικονομικό μας ξεκίνημα, ας γίνει και η αιτία να προβληματισθούμε αν η δημοκρατία είναι, κατά το πρότυπο του φετίχ του ευρώ, το φετίχ της κάλπης και αν ο  δημοκρατικός φετιχισμός που οδήγησε το έθνος και την οικονομία εδώ που τα οδήγησε,  μπορεί να εγγυηθεί ένα νέο εθνικό και οικονομικό ξεκίνημα.

Στο πλαίσιο λοιπόν ενός τέτοιου δημοκρατικού προβληματισμού, με τον ευγενή στόχο να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας τι μας πταίει, κατατίθεται το εν λόγω άρθρο στο φιλόξενο ιστόχωρο της Φιλοτιμίας, προκειμένου να απαλλαγεί η δημοκρατία μας από τους σπόρους της αυτοκταστροφικότητας που φέρει μέσα της και την έλλειψη εθνικής πυξίδας και αυτοσυντήρησης που την διακρίνει.