Όλοι στην κυβέρνηση

Σπύρος Παπαγιάννης

Άντε ρε παιδιά, μην καθυστερείτε, οι δανειστές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο.

Άντε να κάνουμε όλοι μια κυβέρνηση  και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ψεύτες και κλέφτες μα και λαϊκιστές αντάμα, δωσίλογοι, που δόση την δόση δώσαν και τον Χριστό και την πατρίδα και την ψυχή τους στον διάολο και όσοι έχουν ακόμη τιμή και λόγο τιμής να πουλήσουν. Άντε ρε

παιδιά, δεν μπορεί να περιμένει όλη η Ευρώπη, η Μέρκελ, οι βαρβαροδημοκράτες που ανέμειξαν τον πολιτισμό με την βαρβαρότητα, οι τραπεζίτες και οι αγορές, τον κ. Τσίπρα να αποφασίσει. Και ποιος είναι αυτός ο κ. Τσίπρας που πήρε ένα κόμμα του τρία τα εκατό και το ΄κανε δεκάξι, μπροστά στον στυλοβάτη του έθνους, τον κ. Σαμαρά, που πήρε ένα κόμμα του τριαντατρία τα εκατό και το ΄κανε δεκαοκτώ;

Ποιός είναι αυτός που επειδή ανέρχεται πολιτικά, νομίζει πως είναι διαφορετικός από αυτούς που την ίδια στιγμή κατέρχονται και παριστάνει πως είναι ο μόνος που έχει τσίπα σ’ αυτόν τον τόπο;  Εμείς οι άλλοι που ξετσιπωθήκαμε, για την πατρίδα δεν  το κάναμε; Και αν δεν είναι πατρίδα οι υποταγμένοι και οι δωσίλογοι, οι παραιτημένοι από την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια, οι μεγαλοκαταθέτες και μικροκαταθέτες, αυτοί που έχουν ακόμη κάτι ψιλά στις τράπεζες, ποιοί είναι; οι άνεργοι και οι άστεγοι; οι περιπλανώμενοι Ιουδαίοι των πεζοδρομίων, οι πεινώντες και διψώντες, που δεν έχουν τίποτε να χάσουν  αν πεινάσουμε και διψάσουμε και εμείς;

Και με ποιό δικαίωμα εκμεταλλεύονται αυτοί οι άνθρωποι το δικαίωμα της ψήφου που διατηρούν παρά την απώλεια της εργασίας τους; Και επειδή τους αφήσαμε να ψηφίζουν, καβάλησαν το καλάμι και νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να κάνουν να βαραίνει στην πλάστιγγα των εθνικών αποφάσεων η φτώχεια τους, η απελπισία τους και η εξαθλίωσή τους; ΄Ε όχι δεν θα αφήσουμε να καταστρέψουν το έθνος οι ήδη κατεστραμμένοι. Δεν θα αφήσουμε τους ανεπρόκοπους και μη ανταγωνιστικούς να ανακόψουν την δεδηλωμένη πρόθεσή μας να γίνουμε ανταγωνιστικοί, εμείς οι λίγοι προκομμένοι που θα μείνουμε ζωντανοί σ’ αυτόν τον τόπο να διοικούμε τους αλλοδαπούς και ημεδαπούς είλωτες, τους πρώτους που θα διαπιστώσουν πως άδικα έκαναν τόσο  δρόμο ως την Ευρώπη των αψηλών ημερομισθίων, ελπίζοντας να αλλάξει σ’ αυτήν η μοίρα τους και τους δεύτερους που θα διαπιστώσουν χάρις την παρουσία των πρώτων, πως η εργασία δεν είναι δικαίωμα, μα κοινωνικό προνόμιο.

   Άντε ρε παιδιά μην κάνετε τους δύσκολους. Υπουργεία θα πάρετε. Κοιτάξετε τον Άδωνι και τον Βορίδη, που ήταν και που βρέθηκαν. Δεν έχετε αίμα στις φλέβες σας;

Και πως θα παραδώσουμε την χώρα στους ξένους, τώρα που καταργήθηκε η εθνική ασυλία, όταν πτωχεύσουμε, που το ξέρουμε προκαταβολικά πως με το μνημόνιο θα πτωχεύσουμε,  αν δεν είμαστε όλοι μαζί στην κυβέρνηση, εκτός από τους εξτρεμιστές βέβαια, την Χρυσή Αυγή και το ΚΚ, που αυτούς δεν τους φοβόμαστε γιατί αποτελούν το απαραίτητο αντίπαλον δέος μας.

Τι,  θα αφήσουμε τον Τσίπρα απ’ έξω να μας δικάσει, ή να βγεί αύριο σαν τον Τίτο, στα βουνά για να κάνει, σαν τον Παπούλια στην εφηβεία του, αντάρτικο; Δεν καταλάβατε λοιπόν γιατί πρέπει να μπεί ο Τσίπρας, θέλει δεν θέλει, στην οικουμενική μας κυβέρνηση, που δεν θα είναι οικουμενική γιατί θα εκφράζει  τον Ελληνικό λαό, τον καθυστερημένο πνευματικά και πάντα πίσω από τις εξελίξεις τρέχοντα, μα γιατί θα εκφράζει τα οικουμενικά συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης και της οσονούπω παγκόσμιας του τόπου μας και της οικουμένης όλης κυβέρνησης.

Και ας μην αντιτείνει κανείς ποιος θα κάνει αντιπολίτευση, αν μπεί και ο Τσίπρας στην κυβέρνηση. Μα το ΚΚ και η Χρυσή Αυγή, οι μόνοι που κατά το πολιτικό σύστημα δικαιούνται να του κάνουν αντιπολίτευση, ως εκτός αυτού ευρισκόμενοι και όχι μέσα στα πόδια του και την λογική του. Γιατί πρέπει να το πάρουν όλοι απόφαση, πως το σύστημα δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται  ούτε να το διανοηθεί  κανείς πως μπορεί, να αλλάξει δημοκρατικά, εκ των έσω. Στον πολιτικό μονόδρομο της κηδεμονευόμενης δημοκρατίας και της καθοδηγούμενης προς την καταστροφήν οικονομίας, αντίλογος δεν χωρεί. Όσοι  διαφωνούν και χαλούν την αρμονία της ομοφωνίας μας, έχουν την δυνατότητα, αφού ξεγελάσουν με αστήρικτες στην πραγματικότητα ελπίδες τον λαό, αυτό που αποκαλούμε δηλαδή λαϊκισμό, να τον ξεγελάσουν άλλη μια φορά, μετεκλογικά και να συμμετάσχουν στο μεγάλο φαγοπότι της εξουσίας.  Και κεί θα δούνε τι μπουφέ τους επιφυλάσσει για ανταμοιβή τους το σύστημα, που για να παραμυθιάσουν τον λαό και να τους πάρει σοβαρά, έχουν απ’ ότι φαίνεται αξία και τους ανθρώπους με αξία τους εκτιμά  και θέλει να τους έχει πάντα μαζί του, παρά απέναντί του.

Στην δημοκρατία πρέπει όλοι τελικά, χάριν της πατρίδος και του κοινού συμφέροντος των μεγάλων κατεστημένων συμφερόντων από την μια και των μικρών εώλων συμφερόντων των μικρών άγνωστων ανθρώπων της κοινωνίας από την  άλλη, να ακολουθείται η μέση οδός. Μόνο που για να βρεθεί αυτή, δεν προσθέτουμε τα ψίχουλα, μα συμπεραίνουμε πως αυτά δεν βαραίνουν καθόλου μπροστά στον μεγάλο ογκόλιθο του κεφαλαίου, που δεν μπόρεσε ούτε ο Κρόνος, που εκ συστήματος τρώει τα παιδιά του, να τον χωνέψει ποτέ.

Η μέση οδός λοιπόν είναι δεδομένη και δεν είναι άλλη από το μνημόνιο και την βούληση των γερμανόσκυλων και των αφεντικών τους και ας μην μαζεύουν κάποιοι όπως τα φασούλια των ψήφων, τα ψίχουλα των  λαϊκών συμφερόντων για να τα συνυπολογίσουν στον τελικό τζερεμέ.

Και ας μην θέλουν να μας παραστήσουν τους ευσυνείδητους πολιτικούς, που δεν μπορούν να ξεχάσουν τι λέγανε προεκλογικά, όταν εδώ ακριβώς βασίζεται η δημοκρατία, καθώς αυτοί που δέχονται να διαχειριστούν το σύστημα, ξεχνούν πάντα αυτά που λέγαν προεκλογικά και εκείνοι που καταγγέλλουν το σύστημα, το καταγγέλλουν μόνο από τα έξω, φραστικά, συμμετέχοντας όμως στις εκλογικές φιέστες του και συγχρωτιζόμενοι μαζί του στον κοινοβουλευτικό του ναό, αποφεύγοντας  όμως επιμελώς να διαβούν την κόκκινη  γραμμή της εξουσίας. Αποφεύγοντας δηλαδή  να βαρύνουν με τον καταγγελτικό τους λόγο στις πολιτικές εξελίξεις υπέρ των φερέλπιδων νέων,  που ευελπιστούν ακόμη, καθώς η ζωή συνεχίζεται, πως μπορεί κάποιος σαν τον Χριστό και τον Γκάντι να φέρει την αλλαγή στο διεφθαρμένο σύστημα, χωρίς να το αντικαταστήσει με ένα άλλο εξ’ ίσου διεφθαρμένο και καταπιεστικό και γι’ αυτό πρακτικά ακίνδυνο.

Η διαπλοκή λοιπόν χρειάζεται νέους αδιάφθορους πολιτικούς για να τους διαφθείρει, νέους σοσιαλιστές γενίτσαρους για να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό και να αποδεχθούν πως ο γόρδιος δεσμός που έχει αυτή πλέξει με τις διεθνείς αγορές, την Ευρωπαϊκή Ένωση, και το ΔΝΤ, δεν λύνεται με τίποτε, μόνο γρασάρεται και λιπαίνεται εν ανάγκη επιφανειακά.

  Έλα λοιπόν μικρέ Τσίπρα, που μου θυμίζεις τον Βασίλη του δημοτικού τραγουδιού. Κάτσε φρόνιμα. Ποιος είσαι; Ο Α. Παπανδρέου, που έδιωξε ακόμη και τους βουλευτές  της παράταξής του, της ανατραπείσης από το παλάτι  Ενώσεως κέντρου, που τον ήθελαν για αρχηγό τους, για να ιδρύσει το Πασοκ; Ποιος είσαι εσύ που δεν δέχεσαι να στηριχθείς στους βουλευτές του μνημονίου και να επαναδιαπραγματευθείς με αυτούς ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου που έχουν βάλει  στόχο τους να κάνουν την Ευρώπη Κίνα, στο επίπεδο της εργασίας τουλάχιστον και του βιοτικού της  επιπέδου; 

Και πιστεύεις πως μπορείς εσύ, να σώσεις όχι μόνο την Ελλάδα, μα και την Ευρώπη ολόκληρη από τα αφεντικά της; Ποιος νομίζεις αλήθεια πως είσαι, ο Χριστός, ή τον σταυρό του θέλεις άμυαλε να σηκώσεις; Πρόσεξε γιατί αν επιμείνεις σε εκλογές έχουμε και άλλους τρόπους να βγάλουμε από τις κάλπες λαγούς με πετραχήλια. Και μην νομίζεις , πως είτε  βγείς αυτοδύναμη κυβέρνηση, είτε γίνεις  το μεγαλύτερο κόμμα, θα σε αφήσουμε να αποτελείς το κλειδί των πολιτικών εξελίξεων και να μην μας αφήνεις να δουλέψουμε και να κάνουμε τους Έλληνες, ανταγωνιστικούς. Ε, όχι, δεν μπορεί ο Γολιάθ της παγκοσμιοποίησης να σκοντάψει πάνω στον Δαβίδ της αφεντιάς σου. Δεν θα καθυστερήσεις εσύ τα σχέδια του τέταρτου Ράϊχ, όπως ο φίλος σου ο Γλέζος έκανε με το τρίτο. Έλεος λοιπόν . Η καλωσύνη μας και η ανοχή μας έχει και τα όριά της. Δεν κλέβαμε σαράντα χρόνια για να έρθεις εσύ, που δεν είχες γεννηθεί όταν άρχισε το φαγοπότι μας, για να μας θυμίσεις πως υπάρχει και λαός που πεινάει. Τόσο λαϊκισμό αλήθεια κουβαλάει αυτή η δημοκρατία, που εμείς νομίζαμε πως κουβαλάει μόνο Κουβέληδες;