Ωμός εκβιασμός για τις δόσεις και απόκρυψη της όλης αλήθειας

Εδώ και περίπου 18 μήνες ο ελληνικός λαός αναγκαζόταν να υποφέρει την επιβολή σκληρών και απάνθρωπων δημοσιονομικών μέτρων με το σταγονόμετρο, δηλαδή κάθε φορά που ήταν να καταβληθεί μία νέα δόση τού δανείου. Η χώρα, αδυνατούσα να πετύχει τους στόχους εξαιτίας τής "ευφυούς" πολιτικής που επέβαλε η τρόϊκα και η οποία οδηγούσε σε ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση και ανεργία, υποτασσόταν σε έναν ωμό εκβιασμό εκ μέρους τών δανειστών μας, που έλεγαν ότι δεν θα πληρωθεί η επόμενη δόση εάν δεν ληφθούν και άλλα σκληρά μέτρα για να επιτευχθούν οι στόχοι που είχε υπογράψει και αποδεχθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Από την κυβερνητική πλευρά, η οποία απέδειξε ότι δεν

είχε όχι μόνον τις γνώσεις και την ικανότητα, αλλά και το θάρρος, το τσαγανό για να διαπραγματευθεί, άρχιζε τότε ένας καταιγισμός εκφοβιστικών δηλώσεων με στόχο να αποθαρρυνθεί ο κόσμος και να αναγκαστεί να υποκύψει στα νέα χαράτσια.

Έχει, όμως, αναρωτηθεί κανείς τί θα γινόταν εάν δεν πληρωνόταν μία κάποια δόση, όχι στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς;; Ή για να το θέσω διαφορετικά: Οι δανειστές μας μπορούσαν να μην καταβάλουν μία από τις δόσεις χωρίς να υπάρξουν ιδιαίτερα σημαντικές και αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις για τους ίδιους, αλλά και για τη διεθνή οικονομία;;

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι δυνατό να γνωρίζει κανείς με ακρίβεια εκ τών προτέρων τις διεθνείς συνέπειες που θα είχε η μη καταβολή μιάς δόσης. Υπάρχουν, όμως, εκθέσεις διεθνών επενδυτικών εταιρειών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά και εκτιμήσεις οικονομολόγων και εμπειρογνωμόνων με βάση προηγούμενες νομισματικές κρίσεις και πτωχεύσεις κρατών. Εκθέσεις, που αναπτύσσουν άλλα σενάρια, τα οποία φαίνονται ως πιθανότερο να υλοποιηθούν στην περίπτωση μη καταβολής μιάς δόσης. Ας δούμε λοιπόν τί πιθανότητες υποστηρίζουν αυτά τα σενάρια.

Τί θα γινόταν αν δεν εκταμιευόταν μία δόση;;

Την επομένη τής μη πληρωμής θα κατέρρεαν οι ελληνικές τράπεζες. Οι πολίτες θα απέσυραν αμέσως τις καταθέσεις τους, οι διεθνείς επενδυτές θα απέσυραν τα κεφάλαιά τους από την Ελλάδα. Θα καταποντιζόταν το χρηματιστήριο ενώ θα σταματούσαν σχεδόν όλες οι συναλλαγές με τράπεζες και επιχειρήσεις τού εξωτερικού. Με λίγα λόγια θα εδημιουργείτο ένα άνευ προηγουμένου χάος με απρόβλεπτες συνέπειες, κυρίως κοινωνικές και πολιτικές.

Η αντίδραση από ελληνικής πλευράς θα ήταν η κυβέρνηση να θέσει ανώτατο όριο στα κεφάλαια που θα μπορούσαν να εκταμιεύσουν οι καταθέτες και επενδυτές, ενώ οι τράπεζες είναι πάρα πολύ πιθανό θέλοντας να προστατευθούν θα απέσυραν κεφάλαια από τις θυγατρικές τους,  σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η Αλβανία, τα Σκόπια, η Τουρκία, η Ρουμανία. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι κυβερνήσεις αυτών τών χωρών μάλλον θα παρενέβαιναν στηρίζοντας τις θυγατρικές τών ελληνικών τραπεζών. Η στήριξη θα ήταν "ενέσεις κεφαλαίου", με άλλα λόγια κρατικοποίηση, αλλά και με πιθανότερη άμεση εξέλιξη την πτώχευση τών θυγατρικών.

Η πτώχευση αυτή όμως, θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, όπως η απόσυρση  κεφαλαίων από τα κράτη αυτά, κυρίως δε από τα πιο αδύναμα, που θα προκαλούσε καθίζηση τών χρηματιστηρίων τους και κρίση ρευστότητας. Όλα αυτά θα οδηγούσαν σε μία "εκτίναξη" τών επιτοκίων δανεισμού τών κρατών αυτών και τών τραπεζών τους. Δηλαδή, θα δημιουργούνταν μία σημαντική περιφερειακή κρίση, η οποία όμως θα είχε επιπτώσεις σε ευρύτερο διεθνές επίπεδο.

Εκτός, όμως, από την κρίση σε αυτά τα οικονομικώς αναδυόμενα ευρωπαϊκά κράτη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα για περαιτέρω αντιδράσεις. Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι γνωστοί οίκοι πιστοληπτικής αξιοπιστίας και ικανότητας δεν θα έχαναν την ευκαιρία να αρχίσουν τα παιχνίδια τους για να μπορέσουν να υπερμεγεθύνουν τα κέρδη τους.

Επιπλέον, ΠΟΤΕ δεν πρέπει να ξεχνούμε τη σημαντική παρουσία τής Γαλλίας και τής Γερμανίας, μέσω τών τραπεζών τους, στην Ελλάδα. Οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες λοιπόν, με τόσο μεγάλη έκθεση στο ελληνικό δημόσιο χρέος, ενδεχομένως να είχαν υποβαθμιστεί από τους διάφορους αξιολογητές. Θα ήταν πολιτική αυτοκτονία εάν, σε μία τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι γερμανική. και γαλλική κυβερνήσεις δεν παρενέβαιναν για να στηρίξουν τις τράπεζές τους. Αυτό θα οδηγούσε σε μία τραπεζική κρίση στην Γαλλία και στην Γερμανία. Λαμβανομένων υπόψη τών διεθνών χρηματοπιστωτικών διασυνδέσεων τών τραπεζών, μία τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι θα μπορούσε να πυροδοτήσει μία τραπεζική κρίση πανευρωπαϊκών διαστάσεων, με αποτέλεσμα τη μαζική απόσυρση κεφαλαίων από τις ευρωπαϊΚές τράπεζες και τη μεταφορά τους στις ΗΠΑ ή αλλού.

Δεν χρειάζεται να μακρολογεί κάποιος. Είναι σαφές, σαφέστατο, ότι οι επιπτώσεις από ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ μη εκταμίευση δόσης θα είχαν, ή μάλλον θα μπορούσαν να έχουν, τεράστιες διεθνείς επιπτώσεις, μέχρι και τού σημείου να "παγώσει" η παγκόσμια οικονομία.

Αλλά, από μία ελληνική πτώχευση δεν θα έμενε χωρίς σοβαρά τραύματα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διότι στο χαρτοφυλάκιό της έχει περισσότερα από € 40 δισεκατομμύρια  ελληνικά ομόλογα. Επιπλέον, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, έχει τεράστιο "άνοιγμα" στις χώρες τής ευρωπαϊκής περιφέρειας, καθώς κατέχει ομόλογα και έχει παράσχει ρευστότητα στις τράπεζές τους που ξεπερνούν τα € 600 δισεκ. Πράγμα που σημαίνει ότι ευάλωτες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και ίσως η Ιταλία, θα αντιμετώπιζαν τεράστιο πρόβλημα και θα μπορούσαν να είναι ο άμεσος επόμενος στόχος τών αγορών και τών οίκων αξιολόγησης με κατάληξη,  ίσως να οδηγούνταν και αυτές στα πρόθυρα τής πτώχευσης.

Σε μία τέτοια πιθανή κατάσταση κινδύνου, είναι μάλλον λογικό, ή αν θέλετε φυσικό, να θεωρήσουμε ότι η Ε.Ε. δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μόνη της το τεράστιο πρόβλημα και ότι θα στρεφόταν για στήριξη αλλού και πιθανότατα προς τις ΗΠΑ. Όλη αυτή η πιθανή αναστάτωση οπωσδήποτε θα είχε αρνητικές συνέπειες και στις τιμές τών διεθνών εμπορευμάτων, όπως τού πετρελαίου, ή βασικών τροφίμων, ή ακόμη και τού χρυσού, τού οποίου η τιμή αναρριχήθηκε στα ύψη επειδή από το ξέσπασμα τής διθνούς παγκόσμιας κρίσης άρχισε να θεωρείται από τους επενδυτές ως εναλλακτικό νόμισμα ασφαλείας.

Όλα τα παραπάνω είναι ένα πιθανότατο σενάριο σε περίπτωση πτώχευσης τής Ελλάδας και παραμονής της στην ζώνη τού ευρώ. Κατά την άποψη και τις εκτιμήσεις που αναφέρονται στις εκθέσεις τών διαφόρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, επενδυτικών εταιρειών και εμπειρογνωμόνων, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη εάν η Ελλάδα αναγκαζόταν να εξέλθει από την ευρωζώνη.

Σε μία τέτοια περίπτωση, οι σήμερα ευάλωτες χώρες, δηλαδή Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία, θα ήσαν τα επόμενα θύματα αφόρητων πιέσεων από οίκους αξιολόγησης και τις αγορές διότι θα θεωρούνταν οι αμέσως επόμενες για έξοδο ή αποπομπή από την ζώνη τού ευρώ. Το κύμα απόσυρσης κεφαλαίων από τις χώρες αυτές δεν θα είχε απολύτως τίποτε να ζηλέψει από ένα μεγάλο τσουνάμι. Αποτέλεσμα;; Η αποχώρηση από το ευρώ και άλλων κρατών να είναι πλέον πολύ πιθανή, ενώ η βαθειά ύφεση για την Ε.Ε. να είναι η απόλυτη βεβαιότητα. Και σε όλα αυτά, θα πρέπει να προστεθούν όλα τα νομικά προβλήματα που θα δημιουργούνταν στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και σχέσεις από την εκ νέου υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων.

Λοιπόν, ποια είναι η αλήθεια;;

Όπως αναφέρθηκε ευθύς εξαρχής, οι συνέπειες από τη μη καταβολή μίας δόσης δεν είναι απολύτως γνωστές και δεν μπορούν να προβλεφθούν με βεβαιότητα ή ακρίβεια. Εκτιμήσεις γίνονται, βασισμένες σε εκθέσεις και μελέτες που στηρίχθηκαν σε παλαιότερες παρόμοιες καταστάσεις πτωχεύσεων.

Ένα, όμως, είναι γεγονός. Ότι κανένας πολιτικός ή αξιωματούχος, ξένος ή, κυρίως, έλληνας, δεν μίλησε ποτέ για αυτές τις πιθανότητες. Κανείς δεν είπε την όλη αλήθεια. Απλώς, προτιμούσαν οι ξένοι να εκβιάζουν και να εκφοβίζουν τους έλληνες και, με τη σειρά τους, οι έλληνες αξιωματούχοι να εκφοβίζουν τον λαό.

Και όμως.!! Όλα τα παραπάνω ήσαν γνωστά σε όλους τους χρηματοπιστωτικούς και οικονομικούς κύκλους. Και αν δεν θέλετε σε όλους, οπωσδήποτε σε πάρα πολλούς, αν μη τους περισσότερους.

Ας δεχθούμε λοιπόν ότι οι ξένοι, που είναι οι δανειστές μας, δεν είχαν απολύτως καμία πρόθεση και όρεξη να μάς πουν την αλήθεια. Τα συμφέροντά τους ήθελαν να εξυπηρετήσουν, ήτοι να εισπράξουν τα χρωστούμενα όποτε αυτοί ήθελαν και μάλιστα με σχεδόν τοκογλυφικά επιτόκια.

Οι δικοί μας υποτίθεται ηγέτες, όμως, τί έκαναν;; Πώς ήταν δυνατόν να δέχονται χωρίς αντίλογο τα όσα έλεγαν και πρόσταζαν οι δανειστές;; Πώς ήταν δυνατόν να μην αναρωτηθούν τί θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση που είχαν το σθένος να υψώσουν το κεφάλι, ποιες θα ήσαν οι επιπτώσεις και εάν αυτές οι επιπτώσεις θα συνέφεραν τους δανειστές μας ή όχι;;

Είναι φανερό από τις διεθνείς αναλύσεις, εκθέσεις και εκτιμήσεις ότι ενδεχομένως να υπήρχαν τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις για άλλες χώρες, αλλά και για την ίδια την Ε.Ε. σε περίπτωση μη καταβολής μίας δόσης τού δανείου. Πράγμα που σημαίνει ότι εάν δεν μάς πλήρωναν τη δόση, θα έπαιρναν πολύ μεγάλο ρίσκο, αν όχι τεράστιο, με διεθνείς προέκτασεις.

Φαίνεται, όμως, ότι οι ηνίοχοι τής πατρίδας μας προτίμησαν να δεχθούν τα όσα έλεγαν ή πρόσταζαν οι δανειστές, παρά να ακούσουν μία δεύτερη και τρίτη γνώμη πριν αποφασίσουν. Αλλά έτσι δεν προστάτευσαν όπως έπρεπε τα συμφέροντά μας. Τί θα μπορούσαν να κάνουν;; Τίποτε το ιδιάιτερο. Απλώς να ακούσουν και κάποιον άλλον εκτός από την τρόϊκα και να συνειδητοποιήσουν και αποδεχθούν ότι "υπάρχει κι' άλλος δρόμος".

Η πραγματικότητα δείχνει ότι οι ιθύνοντες ΔΕΝ έκαναν τίποτε από τα παραπάνω. Εμείς οι απλοί πολίτες θα είχαμε χαρακτηριστεί προδότες. Αυτοί, οι ιθύνοντες, μπορούν και κρύβονται πίσω από μία ομίχλη συνταγματικών και νομοθετικών διατάξεων που εξυπηρετεί μόνον τους έχοντες και κατέχοντες.

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαν να έχουν διαπραγματεθεί σκληρά. Μπορούν ακόμη και σήμερα, αλλά και αύριο. Το νόμισμα έχει δύο όψεις. Ας τις δούνε και ας το συνειδητοποιήσουν.

Δεν είμαι νομικός. Αλλά αναρωτιέμαι αν μία τέτοια συμπεριφορά, όπως αυτή που περιγράφηκε παραπάνω, δεν είναι εθνική προδοσία, ή τουλάχιστον δεν αποτελεί στοιχείο για το έγκλημα τής εθνικής προδοσίας.

Όταν ενεργώ χωρίς να έχω σχεδιάσει τις κινήσεις μου για να προστατεύσω τα συμφέροντά μου, σημαίνει ότι είμαι ή ηλίθιος, ή άβουλος, ή ανίκανος, ή ότι ενδίδω με την θέλησή μου, δηλαδή είμαι προδότης.

Κραυγή πόνου αλλά και ελπίδας

Προσωπικά, έχω καταλήξει στην ετυμηγορία μου. Δεν έχω όρεξη να ασχολούμαι με άτομα που απλώς παριστάνουν ότι θα είναι οι επόμενοι σωτήρες μας. Δεν θέλω εθνικούς σωτήρες. Θέλω ανθρώπους που έχουν τσαγανό. Θέλω ανθρώπους που μού λένε την αληθεία όσο σκληρή και αν είναι.

Με λίγα λόγια:: Θέλω ανθρώπους με θάρρος που θα μού λένε όλη την αλήθεια και θα με κάνουν κοινωνό, ακόμη και συνυπεύθυνο, τών αποφάσεών τους, ανθρώπους που πραγματικά θα ακούν και άλλες απόψεις πριν αποφασίσουν, ανθρώπους που θα ΣΕΒΟΝΤΑΙ τούς συνανθρώπους τους. Ανθρώπους που δεν έχουν μιασθεί από την κομματοκρατία, δεν βλέπουν την πολιτική σαν επάγγελμα ή την αντιμετωπίζουν σαν μία σχέση "δούναι και λαβείν" με τους ψηφοφόρους διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκμαιεύσουν ψήφους για να διατηρούν τους οποιουσδήποτε θώκους τους στην εξουσία.

ΚΑΝΕΝΑ από τα σημερινά κόμματα τού Κοινοβουλίου ανταποκρίνεται στις "προδιαγραφές" μιάς υγιούς και πραγματικής δημοκρατίας. Δεν έχουν τη δυνατότητα να αποτελέσουν φορείς μιάς νέας νοοτροπίας, πολιτικής και κοινωνικής νοοτροπίας. Που θα μπορέσει να γίνει ο φωτεινός φάρος μας. Που θα μάς δείξει τον δρόμο και θα "μάς πάρει από το χέρι" για να μάς βγάλει από τον σημερινό βάλτο, στον οποίο έχουμε βυθισθεί σαν άτομα και σαν κοινωνία ελέω τών πολιτικών ταγών μας.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν το προσωπικό συμφέρον τους στον βωμό τού καλού τής πατρίδας μας. Υπάρχουν;; Ναι, οπωσδήποτε υπάρχουν. Αρκεί να θελήσουμε να τους δώσουμε την ευκαιρία. Από εμάς εξαρτάται, από την ψήφο μας. Δεν είναι δυνατό τόσοι και τόσοι Έλληνες να διαπρέπουν στο εξωτερικό ως επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, επιχειρηματίες, έμποροι, τεχνικοί και δεν ξέρω τί άλλο, και εδώ, στον τόπο όπου γεννήθηκαν όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας που μας κάνουν περήφανους με τις επιδόσεις τους στις χώρες που ζουν, να μην υπάρχει ούτε ένας. Ε, αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω.

Η ιστορία μάς διδάσκει ότι οι προσωπικότητες και οι ηγέτες αναδεικνύονται σε περιόδους κρίσεων. Δεν μπορεί, τώρα που βρισκόμαστε σε μία βαθύτατη κρίση, η οποία μάς έχει βυθίσει και συνεχίζει να μάς βυθίζει σε μιά τραγική αθλιότητα, κάποια ή κάποιος θα ξεχωρίσει. Μπορεί να μην είναι σήμερα. Αλλά μπορεί να είναι αύριο ή μεθαύριο που θα φανεί. Και είμαστε εμείς οι ίδιοι που πρέπει να τον διακρίνουμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι ξεχωρίζει από τη μάζα τών σημερινών πολιτικών και να το επιλέξουμε σαν τον "μπροστάρη" μας, τον οδηγό μας.

ΝΑΙ, ελπίζω. Γιατί είμαστε Έλληνες. Και οι Έλληνες, όπως η Ελλάδα, ΔΕΝ πεθαίνουν. Μάς το λέει η υπερχιλιόχρονη ιστορία μας.

ΣΝΕΒΕΜΠΕΤ