Πατριώτες αδέσποτοι

Σπύρος Παπαγιάννης

Συνάντησα στον δρόμο τυχαία έναν παλιό φίλο και συνάδελφο, καλό άνθρωπο, τίμιο και αξιοσέβαστο, ηθικών αρχών, μα σχετικά αδιάφορο για τα πολιτικά πράγματα, από φοιτητής ήδη, όπως τον θυμόμουνα.

Πιάσαμε την κουβέντα για το θέμα των εκλογών και μου άνοιξε σαν χείμαρρος την καρδιά του. Κοίταξε φίλε μου, μου είπε. Τόσα χρόνια είχα συμβιβασθεί με την ιδέα πως τον κόσμο αυτόν

τον κυβερνούν τα χρήματα.

Άλλο όμως να τον κυβερνούν οι επιχειρηματίες, οι τίμιοι και εργατικοί, αυτοί που κουβαλούνε συνάλλαγμα στον τόπο και άλλο οι τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι, οι τελώνες και τα τελώνια του κακού.

Άλλο να επηρρεάζουν  με το χρήμα τους οι κεφαλαιούχοι τους πολιτικούς και να επιτυγχάνουν την εύνοιά τους και άλλο να στήνουν συμμορίες και να τους αγοράζουν από την  πολιτική θερμοκοιτίδα τους.

Άλλο να λές, τώρα που πήρε εξουσία ο άνθρωπος του λαού θα ξεχάσει τον λαό και άλλο να βλέπεις παχύδερμα των βαρέων βαρών να συνθλίβουν την λογική σου.

Άλλο να λές  δημοκρατία είναι η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία και άλλο να βλέπεις τον φασισμό να κόβεται στα δύο και κάθε τέσσερα χρόνια,  να φορά την ντούμπλ φάς καμπαρντίνα του ανάποδα, πράσινη από την μια πλευρά, μπλέ από την άλλη. 

Άλλο να λές στην Ενωμένη Ευρώπη θα κατοχυρωθεί η δημοκρατία και θα συγκλίνουν οι οικονομίες των πλούσιων και των φτωχών χωρών  για να γίνει η Ευρώπη μια μέρα ένα κράτος ομόσπονδο  και άλλο να βλέπεις πως με την Ευρώπη κατοχυρώθηκε η υποτέλεια της χώρας, που κατάντησε  κλωτσοσκούφι των ισχυρών και χωρίς να ‘χει δικό της πια νόμισμα  και με κατεστραμμένη την οικονομία της  από την οικονομική και πολιτική διάβρωση των  συνεταίρων και συμμάχων της, να  ζητιανεύει στις Ευρωπαϊκές συνόδους το έλεός τους.

Και παρ’ όλα αυτά να μην τολμάει να ομολογήσει κανείς το οφθαλμοφάνερο, πως η Ενωμένη Ευρώπη επηύξησε την πολιτική διαφθορά και την πολιτικοοικονομική διαπλοκή, που κατάντησε πλέον γόρδειος δεσμός και πως το ευρώ είναι το νόμισμα της παγκοσμιοποίησης που εξαφάνισε κάθε προοπτική ανάπτυξης της χώρας.

Και  είδαμε τελευταία, την δημοκρατία των δεξιών και αριστερών να ποδοπατάει την εθνική κυριαρχία μέσα στο κοινοβούλιο και να παραδίδει την χώρα, χωρίς να ανοίξει μύτη, στην διεθνή συμμορία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και κανένα κόμμα να μην τολμά να υποστείλει την κομματική του σημαία για να υπερασπιστεί την γαλανόλευκο και να πατάξει το κοινοβουλευτικό, με ευρωπαϊκή  πολιτική υποκίνηση, πραξικόπημα.

    

Ποιόν λοιπόν να ψηφίσω, συνέχισε ο φίλος μου, εγώ ο αδέσποτος πατριώτης, που ποτέ δεν περνούσα την λογική μου από το φίλτρο κάποιας κομματικής σκοπιμότητας και πάντα ήμουν περισσότερο Έλληνας, παρά δεξιός ή αριστερός, νεοδημοκράτης, πασοκτσής, ή  κομμουνιστής;  Γιατί πρέπει και  τώρα για να τιμωρήσω το έγκλημα κατά του έθνους, της δημοκρατίας και της κοινωνίας,  να εμπιστευθώ  κάποιον κομματικό εργολάβο;

Και αν το ΚΚ λέει κάποιες αλήθειες για την Ενωμένη Ευρώπη, γιατί δεν τις λέει όλες, πως πρέπει να παταχθεί πρώτα  η κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας και μετά να τραβήξει καθένας το δρόμο του; 

Και αν δεν πιστεύει το ΚΚ στην δημοκρατία και τον καπιταλισμό, γιατί τόσο εύκολα παραδίδει την πρώτη στους επίορκους, τους εγνωσμένους ταυτόχρονα, επαγγελματίες ψεύτες και κλέφτες της πολιτικής και τόσο εύκολα συνταυτίζει τον δεύτερο,  με τον χρηματιστηριακό δαίμονα, το εύκολο κέρδος του τζόγου και την  οργανωμένη καταλήστευση εθνών και λαών;

Με την ίδια ευκολία δεν συνταύτισαν οι αντίπαλοί του τον σοσιαλισμό με τον σταλινισμό, παίρνοντας έτσι το πάνω χέρι στην διεθνή πολιτική σκηνή;

Και γιατί δεν συμμετέχει σε μια κοινή πολιτική προσπάθεια  για   να βοηθήσει με τους συνειδητοποιημένους πολίτες του, τους άλλους,  τους αδαείς, να κάνουν  όλοι μαζί μερικά βήματα προόδου προς την αποκατάσταση της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας και της ελεύθερης πληροφόρησης, που τόσο σημαντική είναι για την διαμόρφωση των πολιτικών αντιλήψεων και  της ανίχνευση της πολιτικής αλήθειας;

Αν δεν αυξηθεί τώρα η ποιότητα της δημοκρατίας, που ευτελίσθηκε μέσα στο ίδιο της το κοινοβούλιο, πότε θα γίνει αυτό, και από ποιούς, αν δεν υπάρξει μια συσπείρωση των υγιών εθνικών πολιτικών δυνάμεων;

Γιατί λοιπόν επιμένουν κάποιοι, παρά την εθνική προδοσία, να παίζουν το δεξιό ή αριστερό βιολί τους και να ρίχνουν σκιές υποψίας για όσους καταγγέλλουν την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής νομιμότητος;

Τόσο τους τυφλώνει η ουσία της πολιτικής  που ξεχνούν το πολιτικό γράμμα της και τις δέκα εντολές του συντάγματός, που καταλήγει λέγοντας πως η τήρησή του επαφίεται στους πολίτες και όχι στα κόμματα.;

Και αφού δεν έγινε δημοψήφισμα για να ερωτηθούν οι πολίτες, γιατί δεν συνασπίζονται τα κόμματα, που υποτίθεται πως τους εκπροσωπούν, μπροστά στον υπέρτατο  κίνδυνο, της απώλειας της εθνικής και κοινωνικής τους αυτεξουσιότητας; 

Έτσι λοιπόν καταντήσαμε, να μην είναι η χώρα αυτή χώρα ανθρώπων , μα χώρα κομμάτων και μόνο. Γι’ αυτό και χάθηκε η ανθρώπινη συνείδηση και ηθική και έμεινε ο Καίσαρας μόνος του να αλωνίζει, χωρίς να υπάρχει απέναντί του η Αντιγόνη, ο Σωκράτης, ο Χριστός και η προσωπική σχέση ανθρώπου-Θεού, μα και ανθρώπου πολιτείας.

      Αυτά είπε ο φίλος μου  και χαιρετώντας με χάθηκε και πάλι  στο πλήθος. των ανθρώπων που γι’ αυτούς φιλολογούν και σκιαμαχούν τα κόμματα, μα που ποτέ δεν βάζουν το αυτί τους στην γή για να αφουγκρασθούν την ατομική τους τραγωδία, που δεν βρίσκει πολιτική έκφραση και που αντίθετα, την κοινωνική τους εξαθλίωση και πολτοποίηση εύκολα κάποιοι μετατρέπουν σε πολιτικό και κομματικό σοβά για την υλοποίηση των κομματικών τους σχεδίων και τακτικισμών.

Και με την πικρή αίσθηση αυτής της αλήθειας, και της απόστασης που χωρίζει τον πολίτη από τα κόμματα, τον Χριστιανό ιχθύ του κοινωνικού βυθού , από τους κομματοαλιευτές της ψήφου του, επέστρεψα και πάλι στην βουβή σιωπή μου.

Με την  ενδόμυχη όμως και πάλι ελπίδα πως ίσως γίνει το θαύμα και όλοι αυτοί οι αδέσποτοι πολίτες, οι ακομμάτιστοι, άλλοι γιατί δεν τσίμπησαν ποτέ κομματικό δόλωμα και άλλοι αντίθετα,  γιατί πέρασαν από την κομματική τοξίνωση και εξάρτηση, μα μπόρεσαν και απεξαρτήθηκαν, ή διατήρησαν την προσωπική τους λογική, ηθική και αυτεξουσιότητα, θα μπορέσουν να βρουν τον δρόμο τους και να αναδείξουν νέους  ανθρώπους στο πολιτικό προσκήνιο.

Ανθρώπους χωρίς τον επαγγελματισμό και την κομματική πώρωση των παλαιότερων, χωρίς κομματικές παρωπίδες, που  να μπορούν να ακούν παράλληλα με τους κομματικούς αρχηγούς τους, την λαϊκή βάση.  Εκείνους που είπαν πως τους ψήφισαν, μα κι’ εκείνους που ποτέ δεν είπαν κάτι τέτοιο, με την ευγενή φιλοδοξία, να κάνουν με την πολιτική τους παρουσία να μετανιώσουν, όχι εκείνοι που τους προτίμησαν, μα ακριβώς το αντίθετο, εκείνοι που αρχικά δεν τους εμπιστεύθηκαν, γιατί δεν είχαν κανένα ούτως ή άλλως λόγο να εμπιστευθούν το καθάριο τους πρόσωπο, το ξάστερο βλέμμα τους και  την πολιτική τους φωνή, που κατά περίεργο τρόπο ταυτίζονταν με εκείνη της συνείδησής τους. 

Από αυτούς τους αδέσποτους πολίτες περνάει λοιπόν η πολιτική και κομματική αναγέννηση του έθνους και του λαού και η ελπίδα του για λιγότερο δεσποτισμό και κομματισμό και για αποκατάσταση της εθνικής του κυριαρχίας και αξιοπρέπειας