Στην χώρα που δεν εκσυγχρονίστηκε τίποτα αλλά άλλαξαν όλα!

Στην Ελλάδα λειτούργησε ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Η Ντροπή και ο -αποτροπιασμός - κάποιες φόρες ακόμη και δημόσια - για κάθε τι ελληνικό. Και όσο πιο λαϊκό ελληνικό είναι αυτό τόσο μεγαλύτερη είναι η ντροπή που δημιουργεί σε αυτόν που το κατέχει.

Από τα ρούχα μέχρι την κατοικία και από την γλώσσα μέχρι την τέχνη ο εκσυγχρονισμός διχάζει τον ελληνισμό ανάμεσα σε ελίτ που μαϊμουδίζει ευρωπαϊκά και βάση.

Αυτό το ρεύμα σκέψης  στοχοποιεί το ανατολικό

παρελθόν και το παρόν που είναι γεμάτο ανατολικά στοιχεία, ενώ διατείνεται ότι  ξεκινά από τον Κοραή και τον Καποδίστρια. Ο  πρώτος επιχείρησε τον καθαρμό της γλώσσας και ο δεύτερος μετάφερε το ευρωπαϊκό ιδεώδες στην λειτουργία του κράτους.

Στην πράξη το ρεύμα αυτό  θυμίζει  τους Αττικιστές της Αλεξάνδρειας που εισάγουν τον γλωσσικό διχασμό τον πρώτο αιώνα πχ. Ο αττικισμός θα στραφεί εναντίων των προσμίξεων που είχαν μπει στην αττική διάλεκτο καθώς αυτή εξαπλώνονταν ανατολικά. Με το τρόπο αυτό διχάζει τον ελληνισμό ανάμεσα σε ελίτ που μιλά και γράφει στην αττική διάλεκτο και Βάση που μιλά την καθομιλουμένη.

Πρακτικά από τότε θα αρχίσει η συρρίκνωση του ελληνισμού που είναι πρώτα από όλα γλώσσα.  Εκείνη την εποχή θα φτάνει μέχρι τις Ινδίες και η αποκοπή όλων των προσμίξεων από την γλώσσα οδηγεί στην αποκοπή μεγάλων τμημάτων πληθυσμού από αυτό που θεωρούμε ελληνισμός. Σταδιακά θα δούμε τον ελληνισμό να αποχωρεί από την Ασία και να γίνεται επί 4 αιώνες εσωστρεφής.

Ο Κοραής θα  αναγνωρίσει  τον διχασμό μεταξύ των ελίτ και του Λαού και θα προσπαθήσει να τον γεφυρώσει με την καθαρεύουσα η οποία κλείνει το μάτι στην Δημοτική. Στο τέλος οι δημοτικιστές που λέγονταν μαλλιαροί θα νικήσουν επιβάλλοντας την καθομιλούμενη. Όμως ο διχασμός μεταξύ ελίτ και λαού θα μας συνοδεύει ως διαίρεση  μεταξύ των ελλήνων σχεδόν για πάντα.

 Οι μετέπειτα εκσυγχρονιστές θα θεωρήσουν ελληνικό  μόνο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί στα μουσεία του εξωτερικού  και στα σαλόνια  της Ευρώπης ως τέτοιο. Η πραγμάτωση του ελληνισμού θα γίνεται με το κριτήριο και το μάτι  των ξένων ελίτ. Κατά συνέπεια αποδεκτό ως Ελληνικό  θα είναι ότι μαθαίνει ο μέσος ευρωπαίος για την Ελλάδα από το σύστημα  της παιδείας του. Ελληνικό θα είναι ότι είναι αποδεκτό στην Ευρώπη ως τέτοιο. Στο τέλος  η χώρα  μέσα από διαρκής αφαίρεση από φωτοβόλος αστήρ θα καταντήσει εξευρωπαϊσμένη.

Κι όση Ελλάδα δεν μαϊμουδίζει πρέπει να προσαρμοστεί για να  είναι αποδεκτή στην Ευρώπη. Ο εκσυγχρονισμός έτσι θα γίνεται πράξη και θα κινηθεί σε απολύτως στριφνά πολιτικοϊδεολογικά μονοπάτια, όσο στριφνή ήταν η καθαρεύουσα και ο αττικισμός.

 Βλέποντας την Ελλάδα με τα μάτια των έξω οι εκσυγχρονιστές θα  αφήσουν εκτός ή θα κρύψουν όλο το λαϊκό ελληνικό στοιχείο  και επιχειρήσουν να μας εκπολιτίσουν δημιουργώντας  έναν ολέθριο πολιτισμικό δυϊσμό.  Αυτοαναγορευόμενοι σε ελίτ θα μιλήσουν ανοιχτά εναντίων του Λαϊκού στοιχείου δημιουργώντας το ερώτημα  περί ελληνικότητας που μένει αναπάντητο. Κι όσο μένει έτσι απειλεί την χώρα με αφανισμό.

Στο κενό ανάμεσα στο “ελληνικό λαϊκό”   και “ευρωπαϊκό των ελίτ”  θα πέσει σύσσωμη η αστική τάξη δημιουργώντας παντού μανταμ Σουσουδες του Νίκου Τσιφόρου και Μαϊμούδες  πολίτες που δείχνουν τον πλούτο τους καταναλώνοντας ευρωπαϊκά. Καγιεν μερσεντές και χιλιάδες αλλά προϊόντα  εισάγονται καταστρέφοντας την οικονομία άμεσα. Η χώρα δεν έχει κάτι σύγχρονο που να θυμίζει Ελλάδα.

Για να εξηγούμαστε όμως, κανείς  δεν θα προτείνει ως πρότυπο του Έλληνα τον φουστανελά με το τσαρούχι, την κάπα  και το καριοφίλι που δεν μπαίνει σε αυτοκίνητο αλλά προτιμά το παραδοσιακό Γαϊδούρι ή το ελληνοπρεπές κάρο.

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η απαξίωση του κάθε τι ελληνικού αποτρέπει την δημιουργία ελληνικού  υψηλής τεχνολογίας προϊόντος. Υπάρχουν χιλιάδες έλληνες τεχνολόγοι, εφευρέτες  ειδικοί σε λογισμικό  και γενικότερα. Δεν υπάρχει όμως ενδιαφέρον για την δημιουργία και πώληση ελληνικής υψηλής τεχνολογίας.  Σε σπόρους, υδρίδια, σε γενετικό υλικό,  σε ΑΠΕ, στα οπλικά συστήματα στην Ναυσιπλοΐα. Για τους Έλληνες  ερευνητές υπάρχει τεράστιος χώρος για παραγωγή υψηλής τεχνολογίας ελληνικής προέλευσης. Δεν υπάρχει όμως εμπορικό  ενδιαφέρον γιατί επί δεκαετίες έχουμε μάθει ότι  το ξένο είναι καλύτερο.

Ακριβώς επειδή  το ελληνικό κατατάχθηκε  στην συνείδηση μας κατώτερα του ξένου, το κάρο μας δεν εξελίχτηκε σε αυτοκινητοβιομηχανία. Δεν εκσυγχρονίστηκε.  Η φουστανέλα  και το τσαρούχι δεν εξελίχτηκαν σε υψηλή ραπτική. Οι μπαρουτόμυλοι στο Άργος δεν έγιναν πολεμικές βιομηχανίες. Το λάδι της  Μάνης και το πευκόμελο και το θυμαρίσιο  δεν έγιναν συμπληρώματα διατροφής.  Το υνί και το Βόδι δεν έγιναν ελληνικό τρακτέρ. Τα ορεινά μας χωριά απόμειναν κατσάβραχα και δεν έγιναν Άλπεις.  Η επαρχιακή Ελλάδα δεν έχει μπει ως καρτ-ποστάλ σε κανένα ευρωπαϊκό σπίτι.  Στην χώρα του Ικτίνου και του Καλλικράτη έρχεται ο Καλατράβα να μας φτιάξει το ΟΑΚΑ.  Δεν εκσυγχρονίστηκε τίποτα αλλά άλλαξαν όλα. Μαϊμουδίζουμε ένα ξένο πολιτισμό και φτιάξαμε μια χώρα χωρίς έρμα. Μια χώρα μαϊμού.

Μείναμε σε ότι οι ξένοι αναγνωρίζουν ως ελληνικό από αρχαιοτάτων χρόνων δηλαδή: ερείπια ήλιος Λάδι κρασί σουβλάκι και πορτοκάλια. Μάθαμε να μισούμε την Ελλάδα και να την θεωρούμε απολίτιστη ημιβάρβαρη.

Οι εκσυγχρονιστικές ελίτ μας έχουν πείσει ότι επιτυχημένος είναι αυτός που αντιγράφει καλύτερα τα ευρωπαϊκά.  Κι αυτός ο δύσμοιρος μόλις βρεθεί έξω ανακαλύπτει ότι είναι αντίγραφο και γεμίζει ενοχές.

Καταδικάστε τον “εκσυγχρονισμό” ως αίρεση λοιπόν γιατί εκσυγχρονισμός δεν είναι αντιγραφή ούτε απομίμηση άλλα εξέλιξη σε κάτι που υπάρχει ήδη.

Και σήμερα δεν υπάρχει τίποτα πια

http://papaioannou.wordpress.com/