Ο Σαρκοζί τελείωσε ήδη

Γεώργιος ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Δεν παρουσίασαν καμία έκπληξη τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Ο πολιτικά ξεγραμμένος ήδη απερχόμενος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δεν κατάφερε να σημειώσει ούτε καν μια «νίκη παρηγοριάς» επικρατώντας του σοσιαλιστή αντιπάλου του, έστω μόνο στον πρώτο γύρο, ώστε να μπορεί τουλάχιστον να ισχυρίζεται ότι αυτός ήταν υπέρτερος του Φρανσουά Ολάντ στη διαπροσωπική τους αναμέτρηση, αλλά έχασε στον δεύτερο γύρο επειδή δεν είχε αξιόλογους συμμάχους. Ο Ολάντ προηγήθηκε του Σαρκοζί και στον πρώτο γύρο με μιάμιση εκατοστιαία μονάδα διαφορά - 28,6% έναντι 27,1%.

Οποιος έχει άγνοια της γαλλικής πολιτικής πραγματικότητας θα αισθάνεται σίγουρα έκπληκτος από τον

ισχυρισμό ότι ο δεξιός Σαρκοζί έχει ήδη χάσει τον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών της 6ης Μαΐου. Αφού ο Σαρκοζί πήρε 27,1% και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν 17,9% και ο κεντροδεξιός Φρανσουά Μπαϊρού 9,13%, αθροίζοντας τα ποσοστά αυτά θα έλεγε κανείς ότι ο απερχόμενος πρόεδρος θα διεκδικούσε αυτό το 54%!

Αντιθέτως ο σοσιαλιστής Ολάντ με το 28,6% του ποσοστού του θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις μόνο το 11,1% του υποψηφίου της κομμουνιστικής Αριστεράς και των αριστερών σοσιαλιστών Ζαν - Λικ Μελανσόν που δεν κάνουν ούτε καν 40%! Ακόμη κι αν έπαιρνε και το 2,3% των Πράσινων και το 1,1% της αντικαπιταλιστικής Ακρας Αριστεράς, ο Ολάντ δεν φτάνει θεωρητικά ούτε το 45%. Από πού και ως πού λοιπόν προεξοφλείται ως βέβαιος νικητής στον δεύτερο γύρο;

Η απάντηση απαιτεί βαθύτερη προσέγγιση της ουσίας αυτών των εκλογών στη Γαλλία. Το διακύβευμα δεν είναι αφηρημένα δεξιοί ή σοσιαλιστές. Η ουσία της αναμέτρησης έγκειται στο ότι το πλειοψηφικό τμήμα του γαλλικού κατεστημένου έχει διαπιστώσει ιδίοις εξόδοις ότι η γαλλογερμανική σχέση καθίσταται συνεχώς και πιο ετεροβαρής υπέρ του Βερολίνου και κατά της Γαλλίας από τότε που η Ευρωζώνη έχει τεθεί σε πλήρη λειτουργία.

Το γαλλικό κατεστημένο λοιπόν είναι αυτό που απαιτεί επανακαθορισμό της γαλλογερμανικής σχέσης με παραχωρήσεις της Γερμανίας προς τη Γαλλία. Οταν ο Φρανσουά Ολάντ δηλώνει ότι θα απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου που επέβαλε η Μέρκελ στον Σαρκοζί και σε όλη την ΕΕ και το οποίο σύμφωνο αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο θεσμικής κατοχύρωσης της γερμανικής οικονομικοπολιτικής επικυριαρχίας στην ΕΕ και φυσικά πρώτα απ' όλα στην Ευρωζώνη, ο Γάλλος σοσιαλιστής υποψήφιος πρόεδρος στην πραγματικότητα θέτει το Βερολίνο ενώπιον του διλήμματος: ή η Γερμανία κάνει παραχωρήσεις προς τη Γαλλία ή το Παρίσι τινάζει την Ευρωζώνη στον αέρα!

Οσο και αν στους μη Γάλλους αυτό φαίνεται πολύ παράδοξο, η Ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν κινείται στην ίδια γραμμή με τους σοσιαλιστές (!) και μάλιστα σαφώς σε πιο ακραία εκδοχή της, πολύ πιο σκληρή απέναντι στη Γερμανία. Ακριβώς γι' αυτό η Λεπέν είχε κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας της το αδιανόητο για τους Ελληνες σύνθημα «Εξω η Γαλλία από το ευρώ αμέσως τώρα»!

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσοι ακροδεξιοί ψηφοφόροι προσέλθουν στις κάλπες στον δεύτερο γύρο, σε πολύ υψηλότερο ποσοστό τους θα ψηφίσουν Ολάντ παρά Σαρκοζί! Σε αυτούς θα προστεθούν τουλάχιστον οι μισοί ψηφοφόροι του κεντροδεξιού Μπαϊρού, οι οποίοι θα διχαστούν.

Βάσει της γαλλικής πολιτικής κουλτούρας, όλοι ανεξαιρέτως οι αριστεροί πάσης αποχρώσεως θα ψηφίσουν τον Ολάντ στον δεύτερο γύρο.

Στην ουσία δηλαδή ο Φρανσουά Ολάντ δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας απλώς ως ο υποψήφιος των σοσιαλιστών, οι οποίοι όπως έδειξαν τα αποτελέσματα δεν αποτελούν παρά λίγο πάνω από το ένα τέταρτο των Γάλλων ψηφοφόρων. Θα εκλεγεί πρόεδρος ως ο εκλεκτός της πλειοψηφίας του γαλλικού κατεστημένου και ως επικεφαλής ενός άτυπου μετώπου σοσιαλιστών, αριστερών και ακροδεξιών και κεντροδεξιών που απαιτεί επαναπροσδιορισμό των γαλλογερμανικών σχέσεων!

Το γεγονός ότι ακόμη και ο δεξιός πρώην πρόεδρος Ζακ Σιράκ δήλωσε ότι θα ψηφίσει Ολάντ και όχι Σαρκοζί σηματοδοτεί συμβολικά το εύρος αυτού του μετώπου που έχει συγκροτήσει η γαλλική ελίτ.

ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ
Βάσιμες ελπίδες και αυταπάτες

Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ του γαλλικού κατεστημένου να πετύχει επαναπροσδιορισμό των γαλλογερμανικών σχέσεων προκαλεί σοβαρές αναταράξεις στον άξονα Βερολίνου - Παρισιού και υπονομεύει σαφώς την πολιτική της Μέρκελ. Αυτό δημιουργεί βάσιμες ελπίδες βελτίωσης της κατάστασης και στην Ελλάδα, στον βαθμό που η Γαλλία επιδιώξει να σχηματίσει ένα μέτωπο χωρών του νότου της ΕΕ προκειμένου να πιέσει περισσότερο τους Γερμανούς. Αυτό απαιτεί μια κυβέρνηση στην Αθήνα που θα συμπαραταχθεί με το Παρίσι στην αμφισβήτηση της γραμμής του Βερολίνου, χωρίς όμως αυταπάτες.

Θα ξέρει εκ των προτέρων ότι αν οι Γερμανοί δώσουν κάτι στους Γάλλους, ο Ολάντ θα κάνει θεαματική πολιτική κωλοτούμπα! Το ερώτημα είναι αν στο μεσοδιάστημα θα έχει προλάβει να επωφεληθεί σε κάτι και η Ελλάδα.