Το αίσθημα της Ελευθερίας

Σπύρος Παπαγιάννης

Αναζητώ το αίσθημα της ελευθερίας.

Το ψάχνω σαν τα άγρια ζώα στα βουνά, πρόθυμος να φάω βελανίδια, να περιπλανηθώ μέσα στο δάσος, να μην ακούω παρά τα πουλιά, να φαντασιωθώ πως είμαι μόνος με τον Θεό και τα πνεύματα των προγόνων, χωρίς την σκιά της ιδιοκτησίας κάποιου πάνω στο χώμα που πατώ, ξέροντας πως η γή αυτή η ψηλωμένη, η αγέρωχη, που αρνείται το άροτρο, την εκμετάλλευση, τον κατακτητή,

  είναι της πατρίδος και μόνο και γώ φιλοξενούμενός της, ένας ταπεινός της προσκυνητής.

Σκαρφαλώνω πάνω της για να μπορέσω να πιάσω την πιο ψηλή ματιά της, να δω από μακριά το Αιγαίο, το επίπεδο, μα απάτητο σαν αυτήν και να δώ την αλήθεια κατάματα, πως η ελευθερία φυσάει στο βουνό και στην θάλασσα,

εκεί που δεν υπάρχουν πολυκατοικίες να μαντρώσουν τον αέρα,

εκεί που τα μάτια είναι ελεύθερα να πετάξουν σαν τα πουλιά,

εκεί που τα στομάχια δεν φοβούνται την πείνα και οι καρδιές τον Θεό,

εκεί που ο άνθρωπος χαίρεται σαν δεί τον συνάνθρωπο, τον άλλο περιπατητή, που θα του πεί μια καλημέρα για να νιώσει ζωντανός, τον άλλο βαρκάρη που θα του πετάξει ένα σκοινί να πιαστεί, ή θα του κουνήσει από μακριά το χέρι στον πιο όμορφο απ’ όλους χαιρετισμό.

    Σουλιώτες κλέφτες του βουνού και ψαράδες του Χριστού και μπουρλοτιέρηδες φτιάξαν αυτήν την περήφανη λευθεριά που δεν έρχεται παρά σ’ αυτόν που την περιμένει και της έχει στρώμα στην ψυχή του να κοιμηθεί και πιάτο στο τραπέζι του για να φάει.  Και δεν φέρνει η έλευσίς της παρά αιθέρα, ανάλαφρο, που δεν πιάνει μία,  στην ζυγαριά του Μίδα και γι’ αυτό δεν ανταλλάσσεται,  δεν αγοράζεται και δεν εξαγοράζεται.

Μας είπαν πως πούλησαν την χώρα μας στον πιο πολιτισμένο, στον πιο δημοκράτη  και απρόσωπο κατακτητή που είχε ο κόσμος ποτέ, που μπορεί να ξεκοιλιάσει και το πιο ψηλό βουνό για να βγάλει χρυσό, να μασήσει και την πιο άγρια πέτρα για να συναντήσει τον Πλούτωνα, που δεν ξέρει για ουρανό, ξέρει όμως για ουράνιο και μπορεί να τρυπήσει και την πιο βαθειά θάλασσα για να βρεί πετρέλαιο.

Και πλάκωσαν όλοι από παντού, Τούρκοι, Αμερικανοί, Ευρωπαίοι, Γερμανοί τραπεζίτες και τοκογλύφοι, να φάνε τα βουνά μας, να  συρματοπλέξουν τις ακτές μας, να πιούν τις θάλασσές μας, να λεηλατήσουν τα αρχαία μας.   

Και φωνάζουν οι θάλασσές και τα βουνά μας βοήθεια, γιατί το ξέρουν πως ο κατακτητής έφερε την πτώχεια, για να διώξει εμάς και να φέρει στην θέση μας την ανάπτυξη , στην  θέση του περιπατητή τον μεταλλωρύχο, στην θέση του βαρκάρη και του ψαρά το γεωτρύπανο.

Και έρχεται ο μπουκωμένος από τα καυσαέρια και τα δακρυγόνα χημικά  νομοθέτης, να μας τυλίξει σ’ ένα φύλο χαρτί και να μας πεί πως παραχωρεί αυτό που δεν ήταν κανενός μας ξεχωριστά, μα όλων μας από κοινού, σ’ αυτούς που νομίζουν πως είναι δική τους όλη η γή.

Σ’ αυτούς που βλέπουν σα φυτεία το δάσος, σαν αγελάδα την θάλασσα, σαν σεντούκι με φλουριά το βουνό, σαν κοπάδια από πρόβατα τους λαούς, σαν παραμύθι για παιδιά την δημοκρατία .

Σ’ αυτούς που μη ορίζοντας το στομάχι τους και το άπληστο μάτι τους θέλουν να ορίζουν όλο τον κόσμο και δεν θέλουν να βλέπουν σύνορα άλλων, δεν θέλουν να κατουρούνε εδώ και κει λιοντάρια, αρκούδες και λύκοι, μα να κατουρούνε παντού αυτοί, κατουρώντας πρώτα τους πολιτικούς μας, τους συνηθισμένους να φιλούνε κατουρημένες ποδιές και να γλύφουν εκεί που πριν λίγο έφτυσαν.

     Καθώς  όμως η ελευθερία δεν είναι κτήμα κανενός, μα αίσθημα, και διαρκώς αναμενόμενη σαν την Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου η έλευσίς της, κανείς δεν μπορεί να μας την στερήσει επί μακρόν αν δεν σταματήσουμε εμείς να  αισθανόμαστε την έλλειψή της, να την αναζητούμε και να την προσκαλούμε να ρθεί όχι μόνο στα βουνά μας και τα πέλαγά μας, μα να κατέβει και στους κάμπους μας, να μπεί στις πόλεις μας και να φθάσει ακόμα και στο Ράϊχσταγκ της πλατείας συντάγματος. Να έλθει  για να μας διδάξει στις αστυνομοκρατούμενες μέσα πόλεις μας, την παρά φύσιν συμβίωση πτωχών και πλουσίων, πως με την ελευθερία είναι κανείς πλούσιος, όχι γιατί είναι όλα δικά του, μα γιατί τα νιώθει όλα δικά του και τον συνάνθρωπό του ακόμη , που τον βλέπει σα παιδί του, σαν σάρκα από την σάρκα του, τον ομόγλωσσο συνομιλητή του σαν συμπατριώτη του, τον αλλόγλωσσο συνοδοιπόρο του σαν συνάνθρωπο, εν αντιθέσει με τον πλούσιο, που και το παιδί του ακόμη το βλέπει σαν ιδιοκτησία του, σαν το κατοικίδιο ζώο του, χωρίς σεβασμό προς την αξιοπρέπεια και ιδιαιτερότητά του.

Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως για τις συμφορές μας δεν πταίει μόνο ο κακός μας εαυτός, η απληστία μας και η διαφθορά μας, μα αυτός ο εισαγόμενος πολιτισμός και πλουτισμός μας, που θέλει τώρα που έφθασε ο κόμπος στο χτένι, να μας απαλλάξει από την αρρώστια που μας κουβάλησε, απαλλάσσοντάς μας από την εθνική μας συνείδηση και την εθνική νομική μας υπόσταση, μα  και από την δημοκρατική μας αυτεξουσιότητα, αφήνοντάς μας μια δημοκρατία πολυδιακορευμένη,  να παίζει την ερωτευμένη με τον λαό, παρθένα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτοί που μας κόλλησαν την γρίππη των χοίρων και μας μετέτρεψαν σαν την Κίρκη κι’ εμάς τους ίδιους σε χοίρους, αποκλείεται να μας κάνουν και πάλι ανθρώπους.

Μπάτλερ τους και υπηρέτες τους ίσως. 

Ισότιμους όμως με αυτούς συμπολίτες στην ψεύτικη δημοκρατία τους ποτέ. Ισότιμους με αυτούς συνεταίρους στην κάλπικη Ευρωπαϊκή  τους Ένωση ποτέ. Κάλπικο είναι και το ευρώ τους, που μας τρομοκρατούν κάθε τόσο μην το χάσουμε, καθώς βολεύει την Γερμανία μόνο και τους καλοβολεμένους ανά την Ευρώπη αβανταδόρους της.

Δεν πρόκειται λοιπόν να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας

αν δεν πάρουμε τις  τύχες μας στα χέρια μας,

αν δεν ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μας,

αν δεν ξανανεβούμε στο μητρικό μας βουνό, τον Όλυμπο,

αν δεν ξαναανατρέξουμε στον Σόλωνα, στον Σωκράτη, στον Πλάτωνα και στον Χριστό,

αν δεν κατοχυρώσουμε την εθνική μας συνείδηση  και κυριαρχία.

  Αν  δεν μάθουμε ακόμα να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο, βλέποντάς πως είναι πλασμένος από το πλευρό μας, από τα ίδια με εμάς υλικά και ασχολούμαστε μόνο  πως θα του κλέψουμε την ψήφο, πως θα κομουφλάρουμε τον λύκο μας, πως θα αδυνατίσουμε με καταναγκαστικές δίαιτες το αδηφάγο σωματοψυχικό μας γουρούνι.

Η ελευθερία μας βρίσκεται στην αλληλεγγύη, στην σκληραγώγηση, στην αξιοπρέπεια και  ταπεινοσύνη, στην αγάπη της συνταύτισης με την φύση και, στον συνάνθρωπο, με τα έμβια και τα άψυχα.

Γι’ αυτά τα μάρμαρα, είπε ο Μακρυγιάννης, αγωνισθήκαμε. Και γι’ αυτές τις πέτρες και τα βουνά θα μπορούσε κάποιος να συμπληρώσει, που δεν θέλουν την σκιά κανενός ιδιοκτήτη, παρά μόνο της ιστορίας πάνω τους.

Και είναι την μέρα της Εθνικής γιορτής και του Ευαγγελισμού που έρχεται σαν την Ευαγγελίστρα Θεοτόκο η ελευθερία μας, να υπενθυμίσει σε λαό και άρχοντες, πως δεν είναι φάντασμα του παρελθόντος και ιδέα άπιαστη, μα να, να που ξανά προβάλλει, κι’ απ’ τον σκυμμένο τον ραγιά πετά ψηλά κεφάλι..