Η αβάσταχτη ελαφρότητα του πολιτικού είναι

Σπύρος Παπαγιάννης

Παλιά ήταν ο βασιλεύς των Ελλήνων, ο υπέρτατος τοποτηρητής του πολιτεύματος, που εφέρετο ως ο ανεύθυνος άρχων που δεν δίδει λόγο στον λαό και τον νόμο, καθώς αυτός ο ίδιος αποτελούσε την προσωποποίηση του νόμου και δεν ετίθετο ποτέ υπό την κρίση του λαού.
Έτσι ο αφ’ υψηλού ανεύθυνος άρχων ξέφυγε συν τω χρόνω από την γήϊνη βαρύτητα και με την φυγόκεντρο της υδρογείου σφαίρας βρέθηκε να ταξιδεύει στην κοσμοπολίτικη στρατόσφαιρα.
Το χρυσούν γένος των βασιλέων το διεδέχθη δημοκρατικά, το πολύ κατώτερο από άποψη λάμψης και ακτινοβολίας σιδηρούν γένος των ξεπουπουλιασμένων προέδρων, οι οποίοι
επιλέγονται διά της οδού της παρασκηνιακής πολιτικής διαπλοκής των δύο κυρίαρχων κομμάτων εξουσίας, από τον πάγκο των παροπλισμένων απόμαχων πολιτικών που σκουριάζουν στο πολιτικό διαλυτήριο.

Από την απόλυτη πυγμή και αυθαιρεσία του βασιλέα καταλήξαμε έτσι σε ξεψυχισμένους γέροντες χωρίς πολιτική πνοή, που επιλέγονται ακριβώς γι΄ αυτό, για την πολιτική τους άπνοια, ώστε να αποτελέσουν τους σιωπηλούς συνταγματικούς κούρους της αμαρτωλής πολιτείας. Και συνάμα ψηφίσθηκαν νόμοι που μετέτρεψαν την πάλαι ποτέ πολιτική ανευθυνότητα του ανώτατου άρχοντα σε πολιτική ασυλία όχι μόνο αυτού, μα και όλων των υπηρετών και συμμετόχων της πολιτικής ζωής.
Ο πρακτικά ανεύθυνος πολιτικός μπορεί έτσι να αίρει με ευκολία, σε κάθε ευκαιρία την ανύπαρκτη πολιτική του ευθύνη, μη διακινδυνεύοντας τίποτε πέραν της επανεκλογής του. Και μπορεί να ψηφίζει κακουργηματικούς νόμους, ρίχνοντας σαν αεροπόρος την ατομική του βόμβα στην κοινωνία, μη μπαίνοντας στον κόπο να αναλογισθεί σε ποια Χιροσίμα θα περπατήσει την άλλη μέρα, αυτός και τα παιδιά του.
Αυτή η συνειδησιακή λοιπόν ανευθυνότητα του πολιτικού αεροπόρου απέναντι στον βομβαρδιζόμενο λαό και η ιδέα γενικότερα του ανθρωπισμού κατεδείχθη με άλλες δύο βραδυφλεγείς νομικές βόμβες που ερρίφθησαν αφ’ υψηλού χθες, στο σύνταγμα.
Η μία προβλέπει την δυνατότητα μεταφοράς ξένων εργατών από την Βαλκανική, για να δουλεύουν με τα δικά τους χαμηλότερα ημερομίσθια στον Ελληνικό χώρο, σύμφωνα με την παλαιότερη κοινοτική οδηγία Μπόλκεστάϊν ή Φράνκεστάϊν, όπως την είχαν αποκαλέσει τότε.
Η άλλη πάλι, προβλέπει ότι για να μπορεί να κληρονομείται μια σύνταξη από την χήρα ή τα ορφανά του συνταξιούχου θα πρέπει αυτό να δηλώνεται εκ των προτέρων και θα κουρεύεται μετά από αυτό προκαταβολικά κατά 50 τοις εκατό.

Θαύμα λοιπόν κοινωνία θα γίνει με πτωμαΐνη, η νέα ανατέλλουσα εκ των μνημονίων Ελλάς, που θα αναμιμνήσκεται τους αλησμόνητους εκείνους καιρούς που
ο λαός μαζί συνέτρωγε με τους κυβερνήτες του, τα ψίχουλα της εργασίας που ζητιάνευε απ’ τα κομματικά φέουδα,
τα εκατομμύρια του δημόσιου ταμείου που λεηλατούσαν εκμεταλλευόμενοι την ραγιάδικη ευγνωμοσύνη του για την ελεημοσύνη τους, εκείνοι, οι από τις τάξεις του στρατολογημένοι γενίτσαροι του κεφαλαίου.
Έτσι η βιομηχανία κατασκευής ζητιάνων, που δεν θάχουν τίποτε να ζηλέψουν από τους εισαγόμενους τριτοκοσμικούς, καλώς κρατεί.
Εξαθλιωμένες χήρες και ορφανά και περιπλανώμενους προλετάριους Ιουδαίους προετοιμάζει η προνοούσα δια την σωτηρία της πατρίδος άρχουσα τάξη της, που διακατέχεται από την έμμονη ιδέα να συνηθίσει τον εργαζόμενο γάϊδαρό της να μην τρώει.
Ατσαλάκωτοι εμφανισιακά, καλοκοστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι, μα συνειδησιακά κενοί και ψυχικά κούφιοι οι νομοθετικοί πιονέροι, μας ψεκάζουν από αέρος με τους νόμους τους την κοινωνία, όπως την ψεκάζουν με τα χημικά τους οι κοσμοεξουσιαστές, με τα δακρυγόνα και καπνογόνα τους οι αστυνομικοί, με τις μισές αλήθειες, τα ψέμματα και την κινδυνολογία τους οι αμοιβόμενοι με το κομμάτι για κάθε ψέμμα τους, ημερομίσθιοι δημοσιογράφοι.

Όλοι εργάζονται για την κοινωνική Σαχάρα που θα υποδεχθεί τα φωτοβολταϊκά και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, μια που οι σεΐχηδες θέλουν την έρημό τους και τον Ρόμελ τους. Και τα νέα εμιράτα θα πρέπει να ΄χουν μιναρέδες, μελαψούς υποτακτικούς και όσο γίνεται λιγότερους απαιτητικούς Έλληνες, που να μην απαιτούν άλλο εργασία, μισθό, σύνταξη, εθνική περηφάνια και κοινωνική αλληλεγγύη, μα να επαιτούν μόνο, για να υπάρχουν απλώς, σαν τα λεφτά του Παπανδρέου, σε ειρηνική συνύπαρξη με τον παράλληλο κόσμο του κεφαλαίου, που θα μονάζει στην απρόσιτη από τους κοινούς θνητούς, ιδιαίτερη συμπαντική του διάσταση.
Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο η επαγγελματική, κοινωνική και πολιτική καταξίωση να οδηγεί στην απαξίωση της κοινωνίας από τους καταξιωμένους της.
Αντί ο Κρόνος να τρώει τα παιδιά του, τα παιδιά του αντίθετα να τρώνε τον Κρόνο και την ουσία της αθανασίας αυτού και της μέχρι σήμερα θεωρούμενης αθάνατης Ελληνικής Χριστιανικής ψυχής.
Ο εν ελευθερία γενιτσαρισμός και έμπρακτος κοινωνικός και πολιτιστικός ανθελληνισμός της άρχουσας τάξης του Ελληνισμού, είναι από τους πιο επικίνδυνους που αντιμετώπισε ποτέ στην ιστορία του. Οι εναπομένοντες πιστοί του πρέπει να εξομολογηθούν, να αυτοψηλαφηθούν συνειδησιακά και να αναζητήσουν για άλλη μια φορά στην ταπεινότητα της Χριστιανικής Παιδείας, εκείνους που θα αναλάβουν να τον εκπροσωπήσουν στο μέλλον και να διασώσουν την Ελληνική του ταυτότητα και αξιοπρέπεια.

Οι εγωπαθείς, οι νάρκισσοι, οι επιδειξιομανείς και οι ερωτιδείς της τηλεόρασης, οι δοκησίσοφοι και υπεράνω λαού επαΐοντες και τεχνοκράτες, δεν πρέπει να εμπνέουν άλλο και να υποβάλλουν με την ανώτερη αλήθεια τους, τους πολίτες που ζούνε στο πετσί τους την κοινωνική εγκατάλειψη.
Ας μην αναρωτώνται λοιπόν άλλο, τι κάνουν αυτοί, οι στρατιώτες για την πατρίδα τους, μα τι κάνουν την ίδια στιγμή οι στρατηγοί τους γι’ αυτούς, που ενώ μιλούν για πατρίδα κερδοσκοπούν στην πλάτη τους, στερώντας τους κάθε προοπτική εργασίας και προνοώντας πως θα μείνουν οι χήρες τους και τα ορφανά τους στον δρόμο.
Η σωτηρία της πατρίδος με την ταυτόχρονη κατάργηση στο όνομά της κάθε ψιχίου κοινωνικής αλληλεγγύης είναι το μεγαλύτερο πολιτικό ανέκδοτο που άκουσε ο Ελληνισμός στην ιστορία του.
Η ψευτοεθνική και ψευτοδημοκρατική ταυτόχρονα υποκρισία ξεπέρασε κάθε όριο και συνιστά ύβρη, που να λές, αν υπάρχει θεία δίκη, που θα πάει, θα σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του.
Ως τότε όμως οι άνθρωποι που πιστεύουν στην αξιοποίηση πρωτίστως των ανθρώπων αντί των πρώτων υλών, πρέπει να προτάξουν το κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης και από αυτό ακόμη του πολιτικού ΟΧΙ προς τον ύπουλο πολιτικοοικονομικό δοσιλογισμό, γιατί μόνο η Χριστιανική κοινωνική αλληλεγγύη προσδίδει στην εθνική ιδέα και ανεξαρτησία περιεχόμενο, και από την έλλειψή της σάπισαν οι ιδέες αυτές στην συνείδηση της ναρκισσευόμενης άρχουσας τάξης μας.