Τι τρέχει με τον Ανδρέα;

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, κάτι πρέπει να τρέχει! Το νομοσχέδιο που έφερε προχθές στη Βουλή είναι ένα χαοτικό συνονθύλευμα ποικίλων διατάξεων, εκ των οποίων ένα μέρος μόνον αφορά τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο, και συγκεκριμένα οι διατάξεις για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης. Κρίνοντας από το ότι στην αρχική μορφή του είχε 48 άρθρα, στη μεταγενέστερη άνω των 70 και στην τελική 150, βασίμως υποθέτει κανείς πως ό,τι
εκκρεμότητα έβρισκε μπροστά του ο υπουργός την κόλλαγε.
Ορισμένες εξ αυτών, για τις οποίες θα ένιωθε κανείς τον πειρασμό να τις χαρακτηρίσει σκανδαλώδεις, τις απέσυρε. Λόγου χάρη, εκείνη για το Ωνάσειο, βάσει της οποίας απομακρύνονταν μεν από το νοσοκομείο οι μη έχοντες οργανικές θέσεις, εδημιουργούντο όμως για τους ίδιους προσωποπαγείς θέσεις στο Αττικό. (Με άλλα λόγια, αλλάζουμε απλώς τη θέση του προβλήματος, αλλά δεν το λύνουμε, μην τυχόν και γίνουμε δυσάρεστοι στους θιγομένους!...)
Αλλες διατάξεις αυξάνουν τη διοικητική γραφειοκρατία των νοσοκομείων, για τα οποία υποτίθεται ότι η πρόθεση του νομοθέτη είναι να τα καταστήσει οικονομικώς αποδοτικές μονάδες. Φέρ’ ειπείν, αφού προβλέπονται εννεαμελή διοικητικά συμβούλια, ποιος ο λόγος να θεσπίζονται και πενταμελή συμβούλια διοίκησης; (Εκτός του ότι καταπολεμάται η ανεργία κομματικών στελεχών μέσω του δημοσίου τομέα;)
Αλλες πάλι ικανοποιούν συνδικαλιστικές πιέσεις, όπως ότι η Δημόσια Σχολή Υγείας γίνεται ανώτατη, ή απλώς περιπλέκουν τη διάρθρωση της διοίκησης με το πρόσχημα της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, π.χ. η θέσπιση του υπουργικού δικαιώματος να μεταβιβάζει αρμοδιότητες στις περιφέρειες - κάτι το οποίο, εφόσον δεν συνοδεύεται και από τη μεταβίβαση πόρων, απλώς δημιουργεί αδιέξοδα. Κάποιες διατάξεις, τέλος, μάλλον στερούνται νοήματος, λ.χ. εκείνη με την οποία αλλάζει ξανά το όνομα του υπουργείου από «Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης» σε «Υγείας και Ασφάλισης Υγείας». (Με την ευκαιρία, θυμίζω ότι, ενδιαμέσως, το υπουργείο πέρασε και μία τρελή φάση ως «Υγείας, Διατροφής και Αθλησης» - ήταν τότε που «έκανε την επανάστασή του», όπως λένε για τους νέους όταν διανύουν την περίοδο των μετεφηβικών εξάρσεων...)
Πέραν αυτών, δε, απαιτούνται και 25 υπουργικές αποφάσεις ώστε να εφαρμοσθούν οι ρυθμίσεις που εισάγονται με τα 150 άρθρα του νομοσχεδίου, για τις οποίες μάλιστα δίνεται περιθώριο έως και 15 ημερών, δηλαδή αφότου θα έχει ολοκληρωθεί η ανταλλαγή των ομολόγων. Διερωτώμαι, λοιπόν, εφόσον οι καθηγητές της νομικής επιστήμης (όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος) αναπαράγουν το χάος με τα νομοθετήματά τους, μήπως θα ήταν καλύτερα αντί να ασχολούνται με τους νόμους στην πράξη να περιοριστούν στη θεωρία;