Γιατί στην κόλαση του Τόμσεν και όχι της δραχμής;

Σωτήρης Ξενάκης

Το ακούω όλο και πιο έντονα τις τελευταίες ημέρες. Κι όχι από τίποτα ορκισμένους αντιμνημονιακούς που από την πρώτη στιγμή τάχθηκαν υπέρ της εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη και της επιστροφής στη δραχμή.
Το ακούω από ανθρώπους μετριοπαθείς και φιλοευρωπαιστές: «Να μας πουν τι χειρότερο θα μας συμβεί αν δεν συνυπογράψουμε αυτά που ζητούν οι δανειστές μας . Τι χειρότερο από εκείνα που μας έρχονται με την καταιγίδα των σκληρών
μέτρων που συνοδεύουν το νέο μνημόνιο».
Το πρόβλημα είναι ότι η συζήτηση αυτή που γίνεται σε τηλεοπτικά παράθυρα από οικονομολόγους , κάποιους παράγοντες της αγοράς και ορισμένους πολιτικούς κυρίως από τα μικρότερα κόμματα , δεν έχει λύσει ακόμα τις απορίες όσων εργαζόμενων περνάνε δύσκολα κι ετοιμάζονται να περάσουν ακόμα δυσκολότερα. Για να μην μιλήσω για τους απελπισμένους άνεργους που νιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν απολύτως τίποτα.

Ο πρωθυπουργός της χώρας και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν υποχρέωση να μιλήσουν -έστω και τώρα την ύστατη ώρα-με συγκεκριμένα στοιχεία στους πολίτες. Να τους πουν τι (ακόμα) έχουν να χάσουν αν πουν όχι στους σκληρούς ως και ταπεινωτικούς όρους των δανειστών. Και τι (και πότε) έχουν να κερδίσουν αν τους αποδεχθούν. Με στοιχεία όμως κι όχι με γενικόλογες αναφορές περί επιστροφής της χώρας δεκαετίες πίσω.

Να πείσουν τους πολίτες ότι η αποδοχή του νέου εξοντωτικού μνημονίου δεν γίνεται μόνο για να εξοφληθούν οι δανειστές μας , όπως πολύς κόσμος πιστεύει πλέον, αλλά για να επιβιώσει η Ελλάδα και μαζί της και οι Έλληνες.

Αν αυτό δεν γίνει, τότε ας ετοιμαστούν να εισπράξουν μεγάλο θυμό κι ακόμα μεγαλύτερη οργή...Κι όχι μόνο στις κάλπες...