Το φιλί της ζωής και το φιλί της προδοσίας

Σπύρος Παπαγιάννης

Φοβού τους  Δαναούς και δώρα φέροντας.

Φοβού τους  Δαναούς και φιλούντας ακόμη. Ακόμη και αν  πνίγεσαι και  σπεύσουν να σε σώσουν και να σου δώσουν το φιλί της ζωής,  μην τους εμπιστευθείς, μην τους αφήσεις αν έχει μείνει κάποια δύναμη κίνησης στο κορμί σου,  να ακουμπήσουν τα χείλη τους πάνω στα δικά σου. Είναι αποδεδειγμένο ότι θα εμφυσήσουν τον ρυπαρό, δόλιο αέρα των σωθικών τους, που θα σ’ οδηγήσει σ’ ένα  αργό χωρίς αξιοπρέπεια θάνατο.

Μην τους αφήσεις αν τα μάτια σου βλέπουν και το μυαλό σου ακόμη δουλεύει, να εκμεταλλευθούν την αδυναμία σου και να αγγίξουν πάνω σου, έστω και μια στιγμή μόνο, στα ιερά, κόκκινα από το αίμα σου σκαλοπάτια του λόγου σου, τα ψεύτικα χείλη τους, που δεν λένε ποτέ την αλήθεια.

Μην τους αφήσεις, αυτούς τους εκ συστήματος κλέφτες, να

κλέψουν έστω και λίγο  την εμπιστοσύνη σου, για να σου δώσουν για βοήθεια το δηλητηριασμένο χνώτο τους και να παριστάνουν μετά ότι σου έσωσαν την ζωή, γιατί μετά θα λένε ότι έχουν το δικαίωμα να σου την ορίζουν, και συ θα πρέπει  να είσαι,  στο υπόλοιπο του βίου σου, ένας ευγνώμων δούλος τους. Μην τους αφήσεις να σου μπερδέψουν τα αισθήματα, που να αρχίσεις να βλέπεις με επιείκεια τα αμαρτήματα τους, τις απάτες και τα ψέμματά τους και να αμφιβάλεις για τον εαυτό σου,

αν είσαι συ ο αχάριστος που δεν μπορείς να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τους σωτήρες σου,

αν εσύ είσαι  ο υπεύθυνος που δεν μπορείς να γίνεις σαν αυτούς ανεύθυνος, αν εσύ πταίεις που δεν απέκτησες την ελαφρότητα του είναι,  που απαιτεί το βιβλίο καλών τρόπων του κοσμοπολίτη, για να μπορείς να πουλάς σαν αυτούς την πατρίδα σου, όταν πρέπει να σώζεις τους συνταξιούχους της, ή να εξαθλιώνεις αντίθετα τους πολίτες της, όταν πρέπει να σώζεις τις τράπεζές της.

Κι’ όταν μάλιστα ξέρεις πως αυτοί σε έριξαν στην θάλασσα, πως αυτοί πριόνισαν το εθνικό κλαδί όπου καθόσουν και σου έσκαψαν τον λάκκο, για να μην απαιτείς άλλο δημοκρατικά , ή σαν πελάτης , ψηφοφόρος έστω, του αμαρτωλού πολιτικού γραφείου τους, όπως σ’ είχαν καταντήσει, μερίδιο από τα λάφυρά τους, μα  για να επαιτείς εξουθενωμένος και ευγνώμων ταυτόχρονα, έλεος από τους οικονομικούς δολοφόνους σου.

Γνώριζε λοιπόν πως κανείς δεν δικαιούται να σκοτώνει τις ιδέες, χάριν δήθεν των ανθρώπων που αυτές απρόσωπα εκπροσωπούν, πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεπουλά την εθνική κυριαρχία  και την δημοκρατία καθώς αυτές οι δύο έννοιες είναι αλληλένδετες,  χάριν δήθεν του λαού που του ανέθεσε να τις υπερασπίζεται.

Κι’ αν κανείς δεν έχει το δικαίωμα,  να  διαχωρίσει από την εθνική κυριαρχία την ιδέα του  έθνους, όπως τόσο καιρό λυσσαλέα προσπαθούσαν οι πολέμιοι της εθνικής συνειδητότητος, κανείς δεν έχει το δικαίωμα, πολύ περισσότερο, να καταργήσει αυτήν την εθνική κυριαρχία, για να μην είναι  πλέον ο λαός κύριος, όχι μόνο του πολιτισμού του, μα ούτε κάν  του τόπου και της μοίρας του.

Καμιά ευκαιριακή πλειοψηφία του κοινοβουλίου δεν έχει ως εκ τούτου το νομικό και ηθικό έρεισμα  να υπερβεί την λαϊκή εξουσιοδότησή  της για να νομοθετήσει κάτι τέτοιο,  ή και να το παραπέμψει ακόμη προς δημοψήφισμα.

Γνώριζε επομένως πως κανείς δεν δικαιούται να δουλώσει την απρόσωπη πατρίδα για χάρη σου, ή να αφήσει τον αέρα να πάρει την σημαία της ή το σύνταγμά της και πως ούτε και εσύ έχεις το ηθικό δικαίωμα να συμμετάσχεις σαν εθνοκαννίβαλος στο τσιμπούσι που θα στήσουν οι πολιτισμένοι άγριοι με τις σάρκες της.

Γνώριζε πως στην δημοκρατία δεν νομιμοποιούνται οι λίγοι που εκλέχθηκαν να την υπηρετήσουν, να την καβαλήσουν, χειραγωγώντας με δακρυγόνα και οβίδες κρότου λάμψης τον λαό της.

Γνώριζε πως όταν ο λαός βγαίνει κατά χιλιάδες στους δρόμους και διαμαρτύρεται,  δημιουργείται  αυτόματα πολιτικό θέμα, γιατί μία δημοκρατική εξουσία  δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τους νόμους της και να κλείνει τα αυτιά της στον λαϊκό εντολοδόχο της.

Γνώριζε πως στην δημοκρατία , θα έπρεπε οι άνθρωποι να μετρούν πάνω από τους αριθμούς, τα έμψυχα από τα άψυχα και οι εργάτριες απ’ τους κηφήνες.

Βέβαια η μειοψηφία της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας  έχει πάντα την δικαιολογία  πως στην  πλειοψηφία τους οι πολλοί  δεν ξέρουν  τι θέλουν να κάνουν με την ζωή τους  και το μέλλον τους.

Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για να καταργήσει την ελευθερία τους  να αποφασίζουν, ή να έχουν μέλλον για να αποφασίζουν, να συσκοτίσει την πληροφόρησή τους , να  παραπλανήσει και να εκφοβίσει την λογική τους, να προκαταλάβει τις αποφάσεις τους και  να εκποιήσει την χώρα τους.

Το φιλί της ζωής που δήθεν μάχεται να δώσει η συγκυριακή πλειοψηφία του κοινοβουλίου στο λαό της, δεν μπορεί να συνοδεύεται από αλυσίδες.

     Φοβού τους ψευτοσωτήρες λοιπόν καλέ μου συνάνθρωπε.

Φοβού τον Ιούδα που επέλεξες για προστάτη σου, ή και μαθητή σου ακόμα. Φοβού τους αντίχριστους και τους ψευτομεσσίες, που έρχονται  χάριν των ανθρώπων να σκοτώσουν ιδέες και χάριν της σωτηρίας σου να σε ακρωτηριάσουν ψυχικά, αποκόπτοντάς σε απ’ τον ανθρωπισμό σου, μαθαίνοντάς σε να κλείνεις τα μάτια σου στο δράμα του άλλου.

Και θυμήσου τον Χριστό , που μ’ ένα φιλί και εκείνον το πρόδωσαν και ας μην ήταν φιλί ζωής.  Μα αν και  ήταν ένας μόνο ο προδότης τότε στην περίπτωσή του, ήταν πολύς   ο όχλος που φώναζε, σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν.

Τώρα αντίθετα οι προδότες είναι πολλοί, μα ο λαός είναι με το μέρος σου και ο Χριστός επίσης.

Μη φοβάσαι λοιπόν. Κράτα την πυξίδα  του ανθρωπισμού σου και πορεύσου, γνωρίζοντας πια πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανειομαρκίας, που όμως σαν σάπιο δεν μπορεί νομοτελειακά να νικήσει την Θεανθρώπινη φύση.