Λίγα ψίχουλα αξιοπρέπειας....

Ο ΚΟΜΠΟΣ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΟ ΚΤΕΝΙ

Ακούγοντας τις χθεσινοβραδυνές δηλώσεις του Ε. Βενιζέλου στις Βρυξέλλες για τα αποτελέσματα της συνεδρίασης της Ευρωομάδας αναλογίζεται κανείς περίλυπος την κατάντια στην οποία οδήγησαν την Ελλάδα τα τελευταία 37 χρόνια οι πολιτικοί της. Εδώ που μας έφθασαν, αναγκαζόμαστε να σκύψουμε το κεφάλι σε κάθε ωμό εκβιασμό που μας κάνουν οι δανειστές μας.

Είπε ο Υπουργός Οικονομικών ότι η ταπείνωση

του «υπερήφανου λαού μας» θα είναι ακόμη μεγαλύτερη αν δεν ψηφισθεί η νέα δανειακή σύμβαση λόγω της αναμφίβολης χρεοκοπίας, αλλά και οι θυσίες μας ακόμη πιο μεγάλες και σκληρές. Ενδεχομένως να είναι έτσι τα πράγματα, αλλά ένα είναι βέβαιο:: ότι κανένας από τους πολιτικούς μας δεν έχει αισθανθεί ακόμη ντροπή για τον συνεχή εξευτελισμό τους από ξένους συναδέλφους τους, οι οποίοι ανοικτά πλέον δηλώνουν δημοσίως πως δεν έχουν απολύτως καμία εμπιστοσύνη στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Δηλώσεις που κάνουν τον γύρο του κόσμου αφού μεταδίδονται από διεθνή πρακτορεία και τηλεοπτικά δίκτυα. Κανείς τους δεν έχει ακόμη αισθανθεί ντροπή που στο πρόσωπό τους εξευτελίζεται διεθνώς ολόκληρος ο ελληνικός λαός, εκπρόσωποι του οποίου υποτίθεται ότι είναι.

Αυτό, βεβαίως, το οποίο δεν μας είπε ο Ε. Βενιζέλος είναι ότι ο ουσιαστικός και κύριος λόγος για τον οποίο οι δανειστές μας γελοιοποιούν τους πολιτικούς μας είναι η ανικανότητα ή και απροθυμία της προηγούμενης κυβέρνησης, αυτής του Γ. Α. Παπανδρέου να υλοποιήσει όλες τις προβλέψεις του πρώτου μνημονίου. Διότι εάν ευθύς εξαρχής είχαν γίνει μεταρρυθμίσεις, είχαν απελευθερωθεί επαγγέλματα, είχαν καταργηθεί άχρηστες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ, είχαν κοπεί οι υπέρογκοι μισθοί σε διάφορους Οργανισμούς, είχε εφαρμοσθεί το ενιαίο μισθολόγιο, είχε αρχίσει η συρρίκνωση του Δημοσίου, είχαν σταματήσει οι σπατάλες, είχαν αρχίσει οι αποκρατικοποιήσεις και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, σήμερα δεν θα ήμασταν σε αυτή τη δεινή θέση. Επιπροσθέτως, οι δανειστές μας βλέπουν και τους μικροπολιτικούς, προεκλογικούς και κομματικούς υπολογισμούς που κάνουν ακόμη και σε αυτή την ύστατη στιγμή οι πολιτικοί μας, υπολογισμοί οι οποίοι κατευθύνουν και τη στάση τους απέναντι στα προβλήματα της χώρας.

Ας μην γελιόμαστε όμως. Νέα Δανειακή Σύμβαση ή όχι, η όδευση προς την χρεοκοπία φαίνεται αναπόφευκτη, για να μην λεχθεί ότι είναι βέβαιη αυτή η εξέλιξη. Ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να λέγονται τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως είναι. Διότι, εκτός από την ολιγωρία που επέδειξε ο Γ. Παπανδρέου τα δύο χρόνια που κυβέρνησε την χώρα, ευθύνεται, μαζί με τον στενό του συνεργάτη πρώην Υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, για αποφάσεις και κινήσεις, που εύκολα θα μπορούσαν να θεωρηθούν απιστία και προδοσία.

Παραθέτω ορισμένα στοιχεία, τα οποία απορρέουν από επίσημα έγγραφα και επισημάνσεις ειδικών επιστημόνων και αναλυτών και που μάλλον στηρίζουν την θεωρία περί ενδεχόμενης απιστίας και προδοσίας.

Κατ’ αρχάς, η πρώτη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, που υπογράφηκε το 2010 από τους Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου για το δάνειο των 80 δισεκατομμυρίων ευρώ, εκτός του ότι διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, προβλέπει ότι η Ελλάδα παρέχει εμπράγματη ασφάλεια για όλο το ύψος του δανείου δεσμεύοντας δημόσια περιουσία, προβλέπει ότι οι δανειστές μας μπορούν να ωθήσουν την χώρα σε πτώχευση ακόμη και στην περίπτωση που πληρώνει κανονικά τους τόκους και τις δόσεις της, αν αθετήσει, κατά τη μονομερή άποψη και ερμηνεία των δανειστών, οποιαδήποτε υποχρέωσή της σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου.

Με άλλα λόγια, η τεράστια και διαπιστωμένη ολιγωρία των κυρίων Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου ως προς την υλοποίηση μέτρων που έπρεπε να εφαρμοσθούν, είναι εν πολλοίς η μόνη αιτία που σήμερα οι δανειστές μας φαίνεται ότι μας ωθούν στην χρεοκοπία. Κι’ αυτό το κάνουν με τους συνεχείς εκβιασμούς και την επιβολή όλο και πιο σκληρών μέτρων, τα οποία συνεχώς βυθίζουν την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση συμβάλλοντας στη μη επίτευξη των στόχων (τουλάχιστον των εισπρακτικών) και ως εκ τούτου στον αέναο  -πλέον-  φαύλο κύκλο επιβολής και νέων μέτρων, αλλά και περαιτέρω αύξησης του χρέους και του ελλείμματος λόγω της μείωσης του ΑΕΠ. Πώς είναι, λοιπόν, εφικτό να βγούμε από την κρίση και να μην χρεοκοπήσουμε;;;

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι και αυτό πολύ αποκαλυπτικό. Στις αρχές του 2010, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν περίπου 320 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτό το ποσό, τα 296 δισεκατομμύρια διέπονται (ή μάλλον διέπονταν) από το ελληνικό δίκαιο. Σύμφωνα με οικονομικούς, χρηματιστηριακούς και νομικούς εμπειρογνώμονες (έλληνες και ξένους), η Ελλάδα θα μπορούσε να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Όπως υποστηρίζεται, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της χώρας ήταν πως το τεράστιο ποσοστό του 90% του χρέους αυτού διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο. Είναι πλέον βεβαιωμένο ότι σε καμία άλλη περίπτωση στη σύγχρονη οικονομική ιστορία δεν υπήρξε χώρα που να μπορούσε να επηρεάσει αποφασιστικά μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της με το να τροποποιήσει μερικά νομικά χαρακτηριστικά που διέπουν τη συντριπτική πλειονότητα των εργαλείων με τα οποία αυτό έχει εκδοθεί. Δηλαδή με μία κάποια τροποποίηση της ελληνικής νομοθεσίας, ώστε να αυξηθεί η περίοδος χάριτος (το διάστημα αδυναμίας αποπληρωμής), αλλά και να εκδοθούν νέα ομόλογα προς αντικατάσταση των παλαιών. Το δικαίωμα αυτό το είχαμε πριν ξεσπάσει η κρίση, αλλά ακόμη και στην αρχή της με το ιδιαίτερο πλεονέκτημα πως το βασικό μας επιχείρημα θα ήταν ότι όχι μόνον η χώρα, αλλά και η διεθνής οικονομία βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης, πράγμα που καθιστά πάρα πολύ δύσκολη, αν μη αδύνατη την τήρηση των αρχικών δεσμεύσεών μας.

Η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου, όμως, προτίμησε την προσφυγή στην τριμερή οικονομική στήριξη με την πρώτη δανειακή σύμβαση. Εκτός του ότι τα δάνεια αυτά διέπονται από το βρετανικό δίκαιο, χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή τμήματος του παλαιού χρέους των 320 δισεκ. Ευρώ. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα ανταλλάσσει παλιό χρέος (στο οποίο δεν υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες και που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο), με νέο χρέος που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και έχει εμπράγματες ασφάλειες.

Επιπλέον, κατά την άποψη αυτών των εμπειρογνωμόνων, το γεγονός ότι η ΕΚΤ αποφάσισε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα, πραγματοποιήθηκαν αγορές πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι οι δανειστές μας πωλούσαν ομόλογα από το παλιό χρέος στην ΕΚΤ, η οποία τα αγόραζε με τη δέσμευση της Ελλάδας να τα καλύψει με τη δημόσια περιουσία της (εμπράγματη ασφάλεια).

Χάσαμε τα αυγά, χάσαμε και τα πασχάλια που λέει ο λαός μας.

Υπάρχουν και άλλα «περίεργα» που έχουν συμβεί και, ίσως, συμβαίνουν ακόμη, που δημιουργούν τεράστια ερωτηματικά ως προς τις πραγματικές προθέσεις του προηγούμενου πρωθυπουργού και του υπουργού του επί των οικονομικών. Δεν είναι, όμως, της στιγμής.

Σήμερα πλέον πραγματικά ο κόμπος έχει φθάσει στο κτένι. Θα μας βοηθήσει η νέα δανειακή σύμβαση, έτσι όπως υποστηρίζεται από την κυβέρνηση και όχι μόνον;; Ξέρουμε ότι και με την υπογραφή και ψήφισή της, το χρέος μας θα συνεχίσει να αυξάνεται και μόνον το 2020, ή και αργότερα, θα έχει μειωθεί στο επίπεδο που βρισκόταν το 2009. Και μάλιστα με το μεγαλύτερο τμήμα του να διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και με τη δέσμευση της εμπράγματης ασφάλειας, ήτοι της δημόσιας περιουσίας. Επιπλέον, κανείς δεν μας έχει πληροφορήσει για τις ακριβείς προβλέψεις του λεγόμενου PSI, δηλαδή της ανταλλαγής ομολόγων. Τα νέα που θα εκδοθούν θα εντάσσονται και αυτά στη δανειακή σύμβαση, ήτοι θα διέπονται από το αγγλικό δίκαιο και θα βαρύνονται με εμπράγματες ασφάλειες του ελληνικού δημοσίου;; Με άλλα λόγια θα συνεχίσουμε να έχουμε περασμένη την θηλιά στον λαιμό μας για πάρα πολλά χρόνια, τουλάχιστον μία 20ετία, χωρίς μάλιστα να μπορούμε να κουνηθούμε και από πάνω να λέμε και ευχαριστώ σε αυτούς που μας κρατούν δέσμιους στην κρεμάλα;;

Από το μεσημέρι ήδη, ο πρώην βασικός υποστηρικτής, εκτός της κυβέρνησης Παπανδρέου, του πρώτου μνημονίου, βλέποντας τα σκούρα αλλά και το κόμμα του να χάνει ραγδαία τη δύναμή του, έκρουσε πρύμνα. Δήλωσε ότι ΔΕΝ θα ψηφίσει τη νέα δανειακή σύμβαση, και ήδη ένας από τους δικούς του υφυπουργούς παραιτήθηκε. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν θα παραιτηθούν και τα άλλα κυβερνητικά στελέχη που προέρχονται από τον ΛΑ.Ο.Σ., όπως δεν είναι γνωστό το τι τελικά θα πράξει και η Νέα Δημοκρατία, που, είτε το θέλουμε είτε όχι, βρίσκεται πλέον με την πλάτη στον τοίχο.

Μήπως τυχόν η μεγαλύτερη ταπείνωση και οι μεγαλύτερες θυσίες θα έλθουν με την υπογραφή της νέας σύμβασης και όχι με την απόρριψή της;;

ΣΝΕΒΕΜΠΤ