Ο Ηλίας του 16ου και ο Αντώνης του 13ου και 14ου

Σπύρος Παπαγιάννης

H Εθνική υποτέλεια ως Εθνική ιδεολογία

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την ψήφιση της επονείδιστης δανειακής συνθήκης που καταλύει την εθνική κυριαρχία της χώρας μας παρατηρήσαμε στην επιχειρηματολογία των πολιτικών ηγετών των κομμάτων εξουσίας, πως η εθνική υποτέλεια τείνει για την άρχουσα τάξη του τόπου μας, να προσλάβει τον χαρακτήρα εθνικής ιδεολογίας.
Δεν αποτελεί δηλαδή μία πράξη ανάγκης στην οποία εξαναγκάστηκε το πολιτικό κατεστημένο προσωρινά να καταφύγει, μα μία συνειδητή, προγραμματισμένη επιλογή, που φτιασιδώνεται με
το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Για άλλη μια φορά λοιπόν οι ηγέτες μας εμφανίζονται βασιλικότεροι του Βασιλέως. Εις πείσμα του διαφαινόμενου εθνικιστικού ρεβανσισμού των Γερμανών, της έλλειψης κοινοτικής αλληλεγγύης, του κίτρινου Γερμανικού τύπου που φιλολογεί κάθε τόσο για τους τεμπέληδες και διεφθαρμένους φοροφυγάδες Έλληνες και παρά τις απανωτές προσβολές των κοινοτικών επισήμων προς το πρόσωπό τους, αλλά και τις ταπεινωτικές υποδείξεις και εκβιασμούς τους, σπεύδουν να ψηφίσουν το μνημόνιο που τους επιβάλουν και που καταλαβαίνουν όλοι τους πλέον, πως θα καταστρέψει τελεσίδικα την οικονομία της χώρας.
Η ευγενής τους δικαιολογία, είναι το μεγάλο όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που ακόμη και κάτω από την μπότα των Γερμανών και την προαποφασισμένη από αυτούς οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού, η λάμψη του παραμένει στα μάτια τους αναλλοίωτη, κάτι που τους κάνει να αποδέχονται κάθε θυσία για την επίτευξή του μεγάλου αυτού στόχου.
Ενώ οι Γερμανοί λοιπόν απαξιώνουν τους λαούς του Ευρωπαϊκού νότου που επτώχευσαν λόγω του ενιαίου νομίσματος και της προσαρμοσμένης στα συμφέροντα της Γερμανίας οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και προσπαθούν αντί να τους συνδράμουν, να επωφεληθούν από την κατάσταση αδυναμίας στην οποία έχουν περιέλθει, οι ηγέτες μας δείχνουν να ανησυχούν όχι τόσο για την χώρα τους, όσο για τον κίνδυνο να μην συντελεσθεί η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ακόμη και αν αυτή θα εξαθλιώσει την μεγάλη πλειοψηφία του λαού τους.

Αγωνίζονται λοιπόν με τον ίδιο ενθουσιασμό που αγωνίζονταν οι πρόγονοί μας για την μεγάλη ιδέα της μεγάλης Ελλάδος, για την μεγάλη ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης, παριστάνοντας πως δεν βλέπουν πως δεν οδεύουμε πλέον προς μια Ένωση ισότιμων, κυρίαρχων κρατών, αλλά προς μια μεγάλη Γερμανία, που θα εξαφανίσει πολιτικά τα μικρότερα κράτη, θα απομυζήσει τον εδαφικό τους πλούτο και θα τα κάνει να μαραζώσουν οικονομικά και δημογραφικά.
Οι άνθρωποι αυτοί που έχουν συνηθίσει καθ’ όλη την πολιτικής τους σταδιοδρομία στην κομματική υποταγή, στον πολιτικό αμοραλισμό, στην διαπλοκή και στην δουλοπρέπεια προς τους ισχυρούς, αποδέχονται την θεσμοθέτηση, επίσημα και συνταγματικά πλέον, της κατάργησης της οικονομικής και πολιτικής αυτοτέλειας της χώρας τους ως μία φυσιολογική και αναπόφευκτη εξέλιξη μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχοντας αποδεχθεί χρόνια τώρα, να λειτουργούν ως υποτελείς της Γερμανίας και για τα γερμανικά συμφέροντα, με τα προσωπικά τους ανταλλάγματα εξασφαλισμένα βεβαίως από τους γαλαντόμους σε θέματα δωροδοκιών, Γερμανούς, δεν βλέπουν τίποτε κακό στην μετατροπή της ανεπίσημης, εκ της δουλόφρονος πολιτικής τους, υποτέλειας της χώρας, σε επίσημη, ντε γιούρε τοιαύτη.
Ίσως οι άφρονες να μην συνειδητοποιούν πως τα δωράκια τους θα μειωθούν σημαντικά μετά την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Ίσως να ευελπιστούν όμως από την άλλη, πως θα πάρουν και αυτοί μέρος, σε συνεργασία με τους ξένους, στο μεγαλοαστικό πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου. Ίσως πάλι να δένονται μαζί τους από το όραμα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης του μεγάλου κεφαλαίου, όπου και το τέταρτο Ράϊχ ίσως να αποτελεί ένα ενδιάμεσο μόνο, αναγκαίο σκαλοπάτι προς την υλοποίηση αυτού του απώτερου πολιτικού στόχου.
Είτε άφρονες είναι όμως, είτε πονηροί, ύπουλοι εκτελεστές διαβολικών σχεδίων, ένα είναι βέβαιο. Πως τον Ελληνικό λαό τον προορίζουν για τα σκλαβοπάζαρα εργασίας και για να τον σκορπίσουν μαζί με την τέφρα της ευτελισμένης εθνικής του ιδέας και αξιοπρέπειας στους πέντε ανέμους.
Ρητόρευσαν με την ψυχή τους λοιπόν οι πολιτικοί μας ηγέτες αυτές τις μέρες.

Μας είπαν πως από τον κατήφορο της εθνικής υποτέλειας δεν υπάρχει επιστροφή. Πώς η χώρα μας, που αυτοί φρόντισαν να περιέλθει σε οικονομική εξάρτηση, χωρίς να έχει δικό της νόμισμα και αφού δόλια φρόντισαν να αποβιομηχανοποιηθεί και να υπερδανεισθεί, δεν μπορεί να ζήσει πλέον χωρίς δανεικά, όπως οι ναρκομανείς δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ναρκωτικά, καθώς δεν παράγει τίποτε.
Και για να μπορούν να τρώνε οι μισοί από τους πολίτες της τα σκουπίδια των άλλων μισών που θα εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί , θα πρέπει να κάνει ότι της λένε οι καλοί της εταίροι και πιστωτές, να ανέχεται τις προσβολές τους, να δουλεύει για τις τράπεζές τους και να μην έχει καμιά άλλη προτεραιότητα από την εξασφάλιση των πανωτοκίων τους. Μετά αν περισσέψει κάτι, θα πληρωθούν πρώτα οι πολιτικοί, οι μαχόμενοι αντιεξουσιαστές της κυβέρνησης και ο αντάρτης πρόεδρος της δημοκρατίας και μετά οι τεμπέληδες ψευτοεργαζόμενοι και τελευταίοι οι πιο τεμπέληδες από όλους, οι άνεργοι.
Γι’ αυτό και πρέπει να μειωθεί το βασικό ημερομίσθιο, γιατί αν δεν μάθει ο λαός στην πείνα, δεν θα μπορεί να αντέξει στην πείνα, αν δεν φθάσουν τα λεφτά, με τόσα χρέη που πρέπει να πληρωθούν. Και καθώς προβλέπεται να αυξάνουν συνέχεια οι άνεργοι, αλίμονο αν δεν μειωθούν οι μισθοί, μα και τα επιδόματα ανεργίας, για να μην παραπονούνται τελικά ούτε οι άνεργοι βλέποντας τους εργαζόμενους να πεινούν , μα ούτε και οι εργαζόμενοι βλέποντας τους άνεργους που συνεχώς θα αυξάνουν σε αριθμό να ροκανίζουν το δημόσιο ταμείο. Μόνο με την πτωχοποίηση όλων λοιπόν θα μειωθούν οι κοινωνικές ανισότητες και θα μάθει ο λαός να ζεί αξιοπρεπώς, παρά την έλλειψη εθνικής αξιοπρέπειας, που δεν του είναι και τόσο απαραίτητη στο κάτω κάτω, καθώς υποκρύπτει μέσα της ένα λανθάνοντα εθνικισμό.
Μόνο με την πληρωμή των φαρμάκων θα κτυπηθεί η πολυφαρμακία και με τα φασόν φάρμακα το κόστος της φαρμακευτικής αγωγής.
Μόνο με την έλλειψη βιβλίων θα μάθουν οι μαθητές να αγαπούν το βιβλίο. Μόνο με την μείωση του δημόσιου τομέα θα γίνουν οι Έλληνες επιχειρηματίες. Μόνο με την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας θα ξαναγίνουν πατριώτες. Μόνο με τα μνημόνια θα γίνουν διαβασταράδες.
Μόνο με την πείνα θα ενισχυθούν οι οικογενειακοί δεσμοί και θα μειωθούν τα διαζύγια.
Μόνο με την ανεργία θα βρούν οι πολίτες το χρόνο να μορφωθούν εγκυκλοπαιδικά, κάτι που δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν ούτε στο σχολείο , ώστε να ανεβεί μακροπρόθεσμα και το πολιτικό επίπεδο του λαού.

Μας είπαν ακόμη πώς αν δεν υπογραφεί το μνημόνιο θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα αμέσως, αντί να πεθάνουν με την υπογραφή του οι μισοί μόνο, και αυτοί μετά κάποιο διάστημα, ώστε να’ χουν τον χρόνο να κάνουν την διαθήκη τους, πέραν του ότι θα υπάρχουν και σκουπίδια στο δρόμο, που μ’ αυτά μπορούνε να ζήσουν οι άνεργοι, αν το βάλουν πείσμα να μην πεθάνουν. Τόσες και τόσες γάτες ζούνε απ’ τα σκουπίδια. Εξ’ άλλου με ψίχουλα δεν ζούνε άλλοι τόσοι ερημίτες μοναχοί ; Και τι να την κάνει κανείς την εθνική κυριαρχία αν δεν έχει φίλους και προστάτες σ’ αυτόν τον κόσμο, που θα τον φάει η μοναξιά, ή ο κακός λύκος ή ο Τούρκος; Μόνος του κανείς ούτε στον Παράδεισο, όπως λέει ο λαός μας. ΄Ε λοιπόν αυτό είναι , όλοι μαζί στην κόλαση των Γερμανών.
Και έπαιξαν κοντά σε όλα τα άλλα και το παλιό τους τροπάρι οι ηγέτες μας. Όπως παίζει η αστυνομία με τους κουκουλοφόρους το κλέφτες κι΄ αστυνόμοι κάθε φορά που ο λαός πάει να διαμαρτυρηθεί, έτσι βρήκαν κι΄ αυτοί άλλη μια φορά την ευκαιρία να στήσουν τον σκυλοκαβγά τους, ακόμη κι’ αυτήν την στιγμή που μονιασμένοι για το ταξικό τους συμφέρον, φέρναν προς ψήφιση από κοινού, το σχέδιο νόμου του εθνικού θανάτου και του πολιτικού τους αυτοευνουχισμού. Σωστή ιλαροτραγωδία, πράγματι.

Ο Γιωργάκης που πήρε πρώτος τον λόγο, είπε πως μας έσωσε με το να ξυπνήσει όλο τον κόσμο με τις φωνές του πως χρεωκοπήσαμε και τις εκκλήσεις του για βοήθεια, που έτυχε και τον άκουσε ο καλός μας Σαμαρείτης, το ΔΝΤ, που συνέπεσε να’ χει το αυτί του ορθωμένο κι’ έσπευσε αμέσως να μας συνδράμει. Έριξε λοιπόν παράλληλα και το καρφί του για τον Αντωνάκη που τον άφησε δύο χρόνια αβοήθητο να κουρεύει τον λαό μόνος του και να τρώει πέτρες, φάσκελα και κατάρες, ενώ εκείνος παρίστανε τον αλχημιστή που θα βγαζε χρυσό στο εργαστήριο με το κατάλληλο μίγμα μέτρων. Και αναγκάστηκε στο τέλος στην απελπισία του να σκεφθεί να ρωτήσει τον λαό αν συναινεί στο κούρεμα και στο νέο μνημόνιο, που κόντεψε να πάθει αποπληξία η κυρά Μέρκελ και να πετάξει την χώρα μας από τον Ευρωπαϊκό παράδεισο, όπου όλοι οι πλούσιοι έχουν συνάλλαγμα στην τσέπη τους, χωρίς να έχουν μπάστακα το κράτος να παίρνει μάτι τι χρήμα μπάζουν και βγάζουν από την χώρα.
Μας είπε ακόμη πως αν δεν ψηφισθεί το καταραμένο το μνημόνιο θα μείνουμε χωρίς βενζίνη οι μεγάλοι, χωρίς γάλα νουνού τα μωρά, χωρίς προϊόντα τα ράφια του Λίντλ, χωρίς φάρμακα τα φαρμακεία, χωρίς συντάξεις οι συνταξιούχοι και χωρίς κουτσουρεμένους μισθούς οι μισθωτοί. Για τους βουλευτές και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είπε τίποτε. Βέβαια θα μπορούσε να αναφέρει και άλλες ατέλειωτες ελλείψεις που θα ανακύψουν σε μια τέτοια περίπτωση, με κυριότερη το χαρτί τουαλέτας, αλλά δεν θέλησε να μας τρομάξει παραπάνω. Ανέφερε μόνο πως αν φύγουμε από το Ευρώ, θα την πατήσουν οι πτωχοί, γιατί θα τους αγοράσουν τις καλύβες τους και τις κουβέρτες τους μισοτιμής οι πλούσιοι, με τα ανατιμημένα έναντι της δραχμής των πτωχών, Ευρώ τους, ενώ αν παραμείνουμε στο Ευρώ θα συνεχίσουν να αγοράζουν ακίνητα στο εξωτερικό, μια που τα ακίνητα στο εσωτερικό φορολογούνται. Όχι μόνο λοιπόν μας προστατεύει από αυτούς το Ευρώ, που αλλιώς θα τους είχαμε στο σβέρκο μας να ανεβάζουν τις τιμές με τις προσφορές τους, αλλά και η βαρειά φορολογία των σπιτιών μας, που και χωρίς ρεύμα να μείνουμε, ξέρουμε πως εξ’ αιτίας της κανείς δεν εποφθαλμιά το κεραμίδι μας.

Μετά από τον Γιωργάκη, που κατέπληξε, είναι η αλήθεια, με την στωϊκή ανεξικακία του έναντι του παλιού συμμαθητή του, του Αντώνη και του αχάριστου λαού, πήρε τον λόγο ο ομορφάντρας μας, ο Αντώνης, που λόγω φάτσας συγκρινόμενος προς τον χόμο σάπιενς Γιωράκη, που κάτι μαϊμουδίσιο έχει πάνω του, παριστάνοντας τον μαϊμού σοσιαλιστή, ή αντιεξουσιαστή, θα γίνονταν σίγουρα πρωθυπουργός , αν δεν του έμπαινε η ιδέα να σώσει την Ευρώπη αντί την Ελλάδα, μια που δεν έχει αξία η ζωή χωρίς Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Το ανέφερε μάλιστα, πως ο άφρων Γιωργάκης που σκέφθηκε να εναποθέσει τις τύχες του τόπου σε λαϊκό δημοψήφισμα και να διακινδυνεύσει την θέση της χώρας στην αγκαλιά της Ευρώπης, τον έκανε να βγεί από το καβούκι του και να συναινέσει στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, που ενώ πρότερα συνετελείτο με τις 180 μόνο ψήφους του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ, καθώς αυτός το ‘παιζε τραβάτε με κι’ ας κλαίω, μετά απ’ την δική του σύμπραξη πήρε νέα δυναμική, καθώς είναι γνωστή η φοβερή διαπραγματευτική του ικανότητα, καθότι ξέρει να πουλάει ακριβά το τομάρι του.
και μπορεί να πουλήσαμε την πατρίδα και να βούλιαξε το θεμέλιο του βασικού μισθού, διατηρήσαμε όμως χάρις σ’ αυτόν κάτι παραπάνω, το ρετιρέ του 13ου και 14ου μισθού, που αν ήταν ο Γιωργάκης μόνος του, θα τα χάναμε κι’ αυτά ακόμη.
Γι’ αυτό θα λέμε εφεξής ο Αντώνης του 13ου και 14ου , όπως λέγαμε παλιότερα ο Ηλίας του 16ου. Μετά βέβαια ομολόγησε πως σε στραβό γιαλό αρμενίζουμε, μα είναι αργά για να αλλάξει πλέον ο γιαλός τώρα που κάναμε τόσο δρόμο και είναι ευθύνη του Γιωργάκη κι’ αυτό, που πήρε εξ’ αρχής στραβή πορεία και τώρα όσο να διαπραγματεύεται αυτός δεν μπορεί να αλλάξει την αρχική διαπραγμάτευση. Ότι να κάνει δηλαδή το παρόν δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Μπορεί όμως να το αλλάξει το μέλλον και ίσως κάτι να καταφέρει παραπάνω στο μέλλον, αν θα έχει νωπή λαϊκή εντολή και όχι παστωμένη όπως ο Γιωργάκης, ή καθόλου όπως στην περίπτωσή του ιδίου σήμερα, που δεν ήταν καν αρχηγός κόμματος στις τελευταίες εκλογές και αφιλοκερδώς έκανε ότι έκανε, σαν αυτεπάγγελτος κοινοβουλευτικός σωτήρας. Είναι ακριβώς αυτή η νωπή λαϊκή εντολή που αναζητούσε και ο πολιτικός μακαρίτης, Καραμανλής για να παγώσει μόνο τους μισθούς, σιγά τα λάχανα, τέτοια ευαισθησία ο άνθρωπος και μας έριξε άθελά του, στα δίχτυα του θερμόαιμου Γιωργάκη που παρίστανε αναψοκοκκινισμένος πάντα, από τις προδοσίες που εξύφαινε, τον πυρωμένο λατίνο εραστή του λαού, τον Ζορμπά που χόρευε με κάθε ευκαιρία ζεϊμπέκικο.

Μετά κι’ από αυτόν μίλησε το παιδί της πιάτσας, ο καταφερτζής Καρατζαφέρης που έψεξε με το δίκιο του τον Αντώνη που δεν βοήθησε εγκαίρως τον Γιωργάκη, τότε που δεν ήταν ακόμη στραβός ο γιαλός.
Τον βοήθησε βέβαια αυτός, που είναι σε όλα άξιος, αλλά άλλο να’ ταν οι τρείς τους, μια τρόϊκα ενάντια στην τρόϊκα κι’ άλλο μ’ έναν παίκτη λιγότερο. Τώρα που μπήκε ο Αντώνης πλέον στο παιχνίδι και χάθηκε η μπάλλα στην κερκίδα, θα μπορούσε να κάτσει αυτός με την σειρά του σαν αναπληρωματικός στον πάγκο για να βοηθήσει στο 4ο μνημόνιο, αν χρεισθεί να υπάρξει και τέταρτο, αν και από ότι δείχνουν τα πράγματα, δεν θα’ χουμε στο μέλλον άλλα μνημόνια, αλλά μνημόσυνα.

Μίλησε και ο επίσημος δελφίνος του Πασοκ, ο πολύς στο σώμα και στο στόμα Βενιζέλος, που πήρε εξεπίτηδες το όνομα του αείμνηστου κρητικού πολιτικού για να ξεγελά με την συνωνυμία αυτή το ασυνείδητο των ψηφοφόρων.. Και είπε το φοβερό, έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε σκληρά μέτρα και ακόμη πιο σκληρά μέτρα, όπου ως ακόμη πιο σκληρή της εθνικής υποτέλειας υπονοούσε προφανώς την μοναξιά της εθνικής ανεξαρτησίας.

Τέλος μίλησε και ο ενοφθαλμισθείς στο πολιτικό στερέωμα εξωγήϊνος πρωθυπουργός, που με την ρομποτική ψυχραιμία του μας είπε πως βρισκόμαστε κοντά στο σημείο μηδέν, καθώς για χρόνια ζούσαμε σαν πλούσιοι, ενώ έπρεπε να ζούμε σαν πτωχοί.
Τώρα θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε όπως αξίζει στους πολιτικούς παρίες της Ενωμένης Ευρώπης. Βέβαια το πως έγινε αυτό το λάθος και ζούσαμε χωρίς να έχουμε συνείδηση της οικονομικής μας πραγματικότητας και χωρίς να το αντιληφθούνε κι’ αυτοί οι ίδιοι οι οικονομικοί και πολιτικοί μας υπεύθυνοι που μας κυβερνούσαν και τότε, δεν μας το εξήγησε. Βέβαια το ότι είμαστε πλέον κοντά στο τέρμα είναι και λίγο πολύ ελπιδοφόρο, γιατί αν πιάσουμε πάτο θα βρέξει εξ’ ουρανού επενδύσεις. Λίγο λοιπόν ακόμη πείνα και μετά θα αρχίσει να μας δίνει η ξένη βοήθεια γαλέτες.
Μόνο που πρέπει να κατανικήσουμε το αίσθημα της λιγούρας, πριν μάθουμε να αρκούμεθα στην ξηρά τροφή. Και η πείνα με το φαγητό θεριεύει. Δείτε τι έπαθαν ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος που όλο τρώνε και όλο πεινούνε. Μακράν λοιπόν του παραδείγματος των πολιτικών, που είναι καταδικασμένοι να σώζουν αυτεπαγγέλτως τους άλλους, ποτέ όμως τον εαυτό τους.
Μ’ αυτά τα ψέμματα λοιπόν έμελλε να τελειώσει την τελευταία της ημέρα η Ελληνική δημοκρατία, δολοφονημένη σαν τον Ιούλιο Καίσαρα, από 200 Βρούτους στο κοινοβούλιο, από τους ίδιους τους εκλεγμένους εκπροσώπους της, που ανέλαβαν να την διαφυλάξουν από τους εχθρούς της. Ποτέ όμως δεν φαντάσθηκε κανείς ότι αυτοί που ορκίσθηκαν μπροστά στο Ευαγγέλιο πίστη στο σύνταγμα, θα άνοιγαν ύπουλα την νομική κερκόπορτα στον εχθρό, που παρίστανε τον εταίρο και σύμμαχο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετά την άλωση της πόλης από τους ψευτοχριστιανούς σταυροφόρους, το 1204, έρχεται η άλωση της Ελλάδος από τους δυτικούς ψευτοδημοκράτες απογόνους τους, το 2012. Τα νούμερα δεν διαφέρουν πολύ. Και την ώρα που στην βουλή, οι βουλευτές καταργούσαν την εθνική κυριαρχία, έξω στους δρόμους οι αστυνομικοί και οι κουκουλοφόροι έσπερναν τον τρόμο στους πολίτες και έκαιγαν την πόλη, για να επιτευχθεί η πτωχοποίηση της χώρας μια ώρα αρχύτερα. Τώρα όμως ξέρουμε όλοι ποιοι είναι ποιοι. Οι κουκούλες έπεσαν και μέσα και έξω από το κοινοβούλιο. Και από την μαγιά εκείνων που αντέστησαν στην συντεταγμένη προδοσία των κομμάτων εξουσίας θα ξεκινήσει η άμπωτη της ελευθερίας.