Ο Ελβετός τραπεζίτης βουτάει από το παράθυρο

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Γιατί απορείτε; Τόσο καιρό ο Γιώργος δεν βγάζει μιλιά, ενώ ο κόσμος έχει έρθει ανάποδα. Αλλά εκείνος συνεχίζει κανονικά τη ρουτίνα του, λες και παραμένει πρωθυπουργός, λες και το κάνει σκοπίμως για να δοκιμάσει τα νεύρα τους. Ε, λοιπόν, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν άντεξε: έσπασαν τα νεύρα του και τα είπε χύμα.
Η δική μου απορία είναι γιατί πολιτικοί και δημοσιογράφοι παριστάνουμε τους σοκαρισμένους. Ασφαλώς υπάρχουν διάφορα που θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς στη στάση του Μ. Χρυσοχοΐδη, τα οποία εξασθενίζουν τη θέση του. Αλλά επειδή αυτός που την εκφέρει συγχρόνως την αποδυναμώνει με τη στάση του δεν σημαίνει ότι αυτή καθαυτή η θέση είναι
απαραιτήτως εσφαλμένη. Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. Ας ξεχάσουμε για λίγο το πρόσωπο και θα δούμε ότι αυτό που είπε είναι αυτό που υπαγορεύει ο κοινός νους και καταλαβαίνει ο καθένας: Η αποτυχία του Γιώργου είναι τερατώδης, το ξέρουν πλέον και οι πέτρες του ΠΑΣΟΚ ή, αν θέλετε, τα τούβλα του.
Το ερώτημα το οποίο, κατά την ταπεινή γνώμη μου, αξίζει να μας απασχολήσει είναι γιατί όλοι αυτοί οι παμπόνηροι πολιτευτές παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και προσπερνούν τον παροιμιώδη «ελέφαντα στο σαλόνι» προσποιούμενοι ότι δεν τον βλέπουν; Κατ’ αρχάς, υπάρχει μια κατηγορία στελεχών του ΠΑΣΟΚ που πράγματι δεν τον βλέπουν, λόγω ιδεολογικής τύφλωσης, προσωπολατρίας, διανοητικής ανεπάρκειας ή ό,τι άλλο τέλος πάντων. Αυτοί όμως αποτελούν μια μικρή μειονότητα, ασήμαντη ως προς την επιρροή της στην κοινωνία, όπως λ.χ. είναι οι Ιεχωβάδες, οι Ευαγγελιστές και άλλοι παρόμοιοι.
Οι περισσότεροι όμως σιωπούν από ιδιοτέλεια. Οι ανθρωπολόγοι θα μας πουν ότι η ασέβεια προς τους νεκρούς είναι, ως επί το πλείστον, κοινή σε όλους τους πολιτισμούς. Στην προκειμένη περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, για λόγους οι οποίοι δεν είναι της παρούσης, ο νεκρός συμβαίνει να έχει σταθεί όρθιος. (Χωρίς να συνεπάγεται ότι αυτό τον καθιστά ζωντανό...) Κατ’ αρχάς, λοιπόν, γιατί να χρεωθεί κάποιος την ασέβεια, σπρώχνοντας τον νεκρό ώστε να πέσει; Ολοι περιμένουν να το κάνει κάποιος άλλος για λογαριασμό τους. Ακόμη περισσότερο, όμως, βαραίνει -έτσι νομίζω- ότι για τους περισσότερους από αυτούς τους φιλόδοξους ηγετίσκους ο Γιώργος, έστω και στην κατάσταση του πολιτικού πτώματος, έχει ακόμη μια χρησιμότητα για το «όλον ΠΑΣΟΚ»: πρέπει να αναλάβει τον λογαριασμό, που θα έλθει με τις επόμενες εκλογές και ο οποίος είναι όλος δικός του.
Κυρίως, για τον λόγο αυτόν, κανείς δεν στρέφεται ακόμη ανοιχτά εναντίον του. Ποιος θα ήθελε να οδηγήσει μόνος του το ΠΑΣΟΚ στη συντριβή των εκλογών και να ξεκινήσει την ηγετική σταδιοδρομία του ακόμη χαμηλότερα από εκεί όπου, φέρ’ ειπείν, ο Βούδας της Ραφήνας εγκατέλειψε τη δική του; Εδώ, από τους πολιτικούς μας απουσιάζει και αυτό το στοιχειώδες αίσθημα της ευθύνης! Είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι θα επιδείξουν ηρωισμό μέχρι σημείου αυτοθυσίας; Υποθέτω, συνεπώς, ότι θα τους άρεσε -επειδή θα τους συνέφερε- να παραμείνει ο Γιώργος με κάποιο τρόπο (δυαρχία ίσως;), ο οποίος θα επέτρεπε να χρεωθεί ολόκληρο τον λογαριασμό της ήττας.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, κάτι τέτοιο θα καλλιεργούσε τις ελπίδες του Γιώργου στη νεκρανάστασή του. Αλλά και κάτι ακόμη: όσο αργεί η διαδικασία απομάκρυνσης του Γιώργου το κόστος της παραμονής του το μοιράζονται όλοι εκείνοι που την ανέχονται. Ο κόσμος που παρακολουθεί χρεώνει σε όλους αυτούς τους πονηρούληδες υπολογιστάκους την ανοχή τους ως αναισθησία και ιδιοτέλεια. Ενδέχεται, επομένως, γι’ αυτό ακριβώς ο Μ. Χρυσοχοΐδης να έσπευσε πρώτος να κάνει εκείνο που ουδείς άλλος τολμά.
Θα του βγει όμως; Ο Βολταίρος, που ως άνθρωπος του ορθού λόγου εθαύμαζε τους Ελβετούς τραπεζίτες, έλεγε ότι, αν δεις έναν Ελβετό τραπεζίτη να βουτάει από το παράθυρο, ακολούθησέ τον. Νομίζω, ωστόσο, ότι είναι μάλλον απίθανο να ακολουθούσε κανείς τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη αν έκανε το ίδιο...