Για να εξοφληθούν τα 11 ευρώ και τα 37 λεπτά κινητοποιούνται, όπως επιβάλλουν οι κοσμογονικές νομοθετικές εμπνεύσεις της παπανδρεϊκής διακυβερνήσεως, όλα τα γρανάζια της διαβόητης Διαύγειας, γίνεται πομπωδέστατη επίκληση νόμων και διαταγμάτων, εκδίδονται αποφάσεις, διενεργούνται κοινοποιήσεις, παίρνουν φωτιά οι σφραγίδες, εκτείνονται σε χιλιόμετρα οι υπογραφές,
και γενικά εκδηλώνεται, σε όλη της την σεμνοπρεπή μεγαλοπρέπεια, η αξιοθαύμαστη απλότητα, ταχύτητα και ευελιξία του ελληνικού (και δη του πασοκογενούς) δημοσίου.
Όμως ο διοικητικός μιθριδατισμός, που έχει πλήξει θανασίμως την Χώρα και τους εν αυτή δουλοπαροίκους, μάς αφαιρεί την έκπληξη και την ενδεχόμενη παραμυθία του εξ αυτής καυτηριασμού: τίποτε σημαντικό και τίποτε σπουδαίο (πέραν της γελοιοποιήσεως μιας «διαυγούς» ιδέας) δεν κομίζει η «είδηση» περί εγκρίσεως δαπάνης 11 ευρώ και 37 λεπτών «για ταχυδρομικές υπηρεσίες του γραφείου του Υφυπουργού» Εσωτερικών – πολλώ μάλλον, που προ μηνών απεσχίσθη από το εν λόγω Υπουργείο ο κρίσιμος τομέας της «Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης» και, άρα, αδήριτη προβάλλει η ανάγκη επανεμφανίσεως των παραδοσιακών τρόπων επικοινωνίας.
Όμως, - δεδομένης της γεωργοπαπανδρεϊκής κληρονομιάς και της ραγκούσειας εμμονής για διαυγή δημοσίευση όλων (τάχα μου…) των δαπανών, και δεδομένων των παπαδημοβενιζέλειων «προειδοποιήσεων» περί της οικτράς καταστάσεως των οικονομικών μας, - δεν θα έπρεπε να ακολουθήσει μια παρόμοια απόφαση, που να αναγγέλλει urbi et orbi αν και πού βρέθηκε το σάλιο για να επικολληθούν τα γραμματόσημα των 11,37 ευρώ;
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά θα μπορούσε να αναπτυχθεί αξιόλογο κίνημα εθελοντισμού μεταξύ των φορολογουμένων, αν τυχόν αγοράστηκαν μεν τα γραμματόσημα (με την εγκριθείσα δαπάνη των 11,37), αλλά, ελλείψει σάλιου, δεν επικολλήθηκαν…
οπωπητήρ
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις