Κάλπες κι΄ απάτες

Σπύρος Παπαγιάννης

Να λοιπόν που οι χοιροτρόφοι θυμήθηκαν πως έχουν κάποια γουρουνάκια, από τα οποία τρώνε ψωμί και πετώντας τους ένα ξεροκόματο και λίγα αποφάγια έχουν όποτε θέλουν το κρεατάκι τους, μα και τα λεφτουδάκια τους. Και τώρα που έχουν πρόβλημα με το πορτοφόλι τους, γιατί έπεσε η τιμή του χοιρινού, σκέφθηκαν να βάλουν τα γουρουνάκια να αποφασίσουν σε ποιο νόμισμα θέλουν να τα πουλούν και να τα αγοράζουν, γιατί το ότι θα τα σφάζουν είναι δεδομένο. Και είδαν έκπληκτα ξαφνικά τα γουρουνάκια πως όλος ο γουρουνοφάγος κόσμος κρεμόταν από την
μουσούδα τους και πως θα μπορούσαν αν είχαν μυαλό να πουλούνε τα ίδια το κρέας τους και να αποφασίζουν τα ίδια για την ζωή τους, αντί να τα παζαρεύουν άλλοι και να τα ρωτούνε απλώς σε ποιο νόμισμα θέλουν να γίνονται οι συναλλαγές που βασίζονται σ’ αυτήν ακριβώς την ύπαρξή τους.
Κι άλλοι πάλι δικαίως εξεγείρονταν γιατί δεν θα ΄πρεπε τα γουρουνάκια να ερωτώνται ποτέ για τέτοιες καπιταλιστικές λεπτομέρειες και να τους ανοίγει η όρεξη για αποτίναξη των δεσμών τους και απόκτηση πραγματικής γουρουνίσιας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, που μπορεί να τους δώσει την δυνατότητα να αποφασίζουν για την μοίρα τους, να συσφίγγουν τους αδελφικούς γουρουνίσους τους δεσμούς, θα τα στερήσει όμως την πηγή των Ευρωπαϊκών σκουπιδιών και αποφαγίων και αν μάθουν στην πείνα και να μην περιμένουν το ξεροκόμματο του γουρουνοτρόφου, μπορούν να την κοπανήσουν και προς το δάσος με τα βαλανίδια του και τότε χαιρέτα μας τον πλάτανο.
Κι ακόμη υπήρχε ο κίνδυνος στο τέλος αντί να παίζουν άλλοι με τα γουρουνάκια στα χρηματιστήρια, να παίξουν με την κίνηση αυτή τα γουρουνάκια τις τύχες των χοιροτρόφων τους. Τα γουρουνάκια δεν μπορούν να ξέρουν τι συμφέρει στον αφέντη τους, και τι ποσό θα περισσέψει σε αυτόν και τι αποφάγια για το καθημερινό τους φαγητό ώστε να αποφασίσουν με καθαρή γουρουνίσια έστω λογική προς τα πού πρέπει να πορευθούνε, παίρνοντας και τον γουρουνοτρόφο τους στον λαιμό τους στην όποια τους παρακινδυνευμένη ενστικτώδη απόφαση, που πιθανώς να υπαγορευθεί από τις στερήσεις στις οποίες τα έχει υποβάλει πρόσφατα αυτός στην προσπάθειά του να αυξήσει την ποιότητα του κρέατός τους, εις βάρος του λίπους τους .
Βέβαια η δημοκρατία βασίζεται στο ότι τα γουρουνάκια αποφασίζουν ποιος θα ‘ναι κάθε τόσο ο χοιροτρόφος τους, όλα τα υπόλοιπα όμως τα αποφασίζει αυτός, από το πόσο και τι θα τα ταΐσει, που θα τα πάει να βοσκήσουν, πόσα ζαχαρωτά για καλόπιασμα για να τον ψηφίσουν θα τα δώσει . Κι υπάρχουν και νόμοι βάσει των οποίων έχουν και εκείνα δικαιώματα και απαιτήσεις από τον χοιροτρόφο τους. Τώρα που αυτός καταπάτησε όλα τα δικαιώματά τους και μένοντας από λεφτά τα έχει αφήσει να λιμοκτονούν που να τρώνε τα μισά τα άλλα μισά, σκέφθηκε να τα ρωτήσει όχι για την οικονομική του πολιτική τόσο, όσο για το θεμέλιο αυτής νόμισμα, θέλοντας να τα εκβιάσει για να αποκτήσει εκ των υστέρων νομιμοποίηση για όλα τα εις βάρος τους εγκλήματά του και έναντι του αβέβαιου μέλλοντος ενός ΟΧΙ και της άμεσης πείνας που μπορεί να επιφέρει σε αυτά η αλλαγή τόπου βοσκής, να επιλέξουν την συνειδητή υποταγή τους, χωρίς νόμους και δικαιώματα, στον γουρουνοαφέντη τους, που σημειωτέον δεν είναι μόνος του, αλλά συνδέεται με το τραστ των χοιροτρόφων όλης της Ευρώπης.
Άνοιξε τον ασκό του Αιόλου λοιπόν ο εν λόγω πονηρός κτηνοτρόφος που σκέφθηκε να τα παίξει όλα για όλα και για να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές του μα και τα δυσαρεστημένα γουρουνάκια του, να πετάξει σ’ αυτά το μπαλάκι της απόφασης στο δίλημμα να τον ακολουθήσουν στο δρόμο προς το σφαγείο, που έχει την σιγουριά της συνεχώς μειούμενης, μα σίγουρης τουλάχιστον τροφής, ή να αντιμετωπίσουν την αβεβαιότητα της ελευθερίας τους;
Μα αυτό ήταν πάρα πολύ για να το αντέξουν όλοι οι υπόλοιποι κτηνοτρόφοι της οικουμένης, που μόνο και στην σκέψη πως μπορεί τα γουρουνάκια να τρελλαθούν και να αυτοκτονήσουν ομαδικά σε ένα νέο Ζάλογγο πατριωτισμού και να τους πάρουν στο λαιμό τους, που τι στο κάτω κάτω έχουν αυτά να χάσουν, τρελλάθηκαν οι ίδιοι και άρχισαν να μιλούν για την εθνική ομοψυχία των χοιροτρόφων, που όλοι μαζί να αποφασίσουν για τα γουρουνάκια τους, χωρίς καν να τα ρωτήσουν, ποιοί είναι από αυτούς αυτοί που θέλουν να τα εκπροσωπήσουν και να αποφασίσουν για το μέλλον τους, για τα επόμενα σαράντα χρόνια. Σε ένα εκκρεμές λοιπόν οι πολιτικές εξελίξεις, από την προσφυγή στον λαό με ένα θεμελιώδες πολιτικοοικονομικό ερώτημα, που συμπυκνώνεται κατόπιν απαιτήσεως των ντόπιων και ξένων εκβιαστών στο «Σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή ή μόνοι σας και όπου βγεί» και στο αντίθετο άκρο, του να αποφασίσουν για άλλη μια φορά για τον λαό ερήμην του, αυτοί που τον έφεραν εκεί που τον έφεραν, χωρίς όχι μόνο δημοψηφίσματα πάνω σε αδιέξοδα από κάθε πλευρά διλήμματα, μα και χωρίς καν εκλογές, για να μπουν στον κόπο να τεθούν υπό την κρίση του και να δεσμευθούν προεκλογικά, πριν προλάβουν αυτοί αντίθετα, ενωμένοι σαν συντεχνία πολιτική να του δεσμεύσουν για τα επόμενα σαράντα χρόνια την ζωή του.
Κανείς όμως δεν λέει όλη την αλήθεια, ούτε οι ντόπιοι, ούτε οι ξένοι. Ούτε το συγκεκριμένο δημοψήφισμα με το συγκεκριμένο ερώτημα μπορεί να δώσει λύση, ούτε μια κυβέρνηση των ξεπερασμένων από τις εξελίξεις πολιτικών κομμάτων, ούτε όμως και οι εκλογές απλώς, χωρίς την δέσμευση των πολιτικών κομμάτων πως δεν θα δεσμεύσουν τον Ελληνικό λαό για σαράντα χρόνια και δεν θα παραχωρήσουν χωρίς την άδειά του την εθνική του κυριαρχία στους ξένους. Και όποτε προκύψει τέτοιο θέμα, θαρρετά και όχι διά της πλαγίας οδού, να απευθυνθούν προς τον λαό με το μόνο θεμελιακό ερώτημα που μπορούν να του θέσουν. «Πωλείται η Ελλάς ή δεν πωλείται», γιατί μόνο εκείνος μπορεί να αποφασίσει και κανένας εκπρόσωπός του, ακόμη κι αν έχει προκύψει εκ της πολιτικής κάλπης την προηγούμενη μόλις στιγμή.