Η νέα Ελλάδα

Σπύρος Παπαγιάννης

Η νέα κυβέρνηση της υπό κατασκευήν νέας Ελλάδας, κατασκευάζεται σήμερα δια της μεθόδου της εξωσωματικής εξωκοινοβουλευτικής πολιτικής γονιμοποίησης, στο προεδρικό εργαστήριο γονιμότητας και ευγονικής. Οι στείροι υποψήφιοι γονείς, οι δύο επικεφαλής εν προκειμένω ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας, τα αμερικανοσπουδαγμένα παιδιά της Βοστόνης, δίνουν απανωτά εδώ και μέρες γενετικό υλικό που ελέγχεται εν συνεχεία στο πολιτικό μικροσκόπιο διά να ελεγχθεί η ζωτικότητα των σπερματοζωαρίων και ωαρίων του, από τα οποία θα προκύψει δια της επιστημονικής μεθόδου το μεσσιανικό πολιτικό βρέφος, που εν συνεχεία θα τοποθετηθεί στην θερμοκοιτίδα της τηλεόρασης, για να περάσει από όλα τα στάδια της πολιτικής οργανογένεσης και να γίνει σε χρόνο ρεκόρ ο ηγέτης που θα διαπραγματευθεί με τους ξένους, αυτά που δυό χρόνια ονειρεύονταν να διαπραγματευθεί ο καημένος ο Αντώνης
και δεν πρόλαβε , ἤ τον πρόλαβαν και χάθηκε η ευκαιρία να μας αποδείξει τι θα κατάφερνε.
Τζάμπα πήγε και το οικονομικό ελιξίριο που είχε κατασκευάσει, το μείγμα οικονομικών μέτρων που θα μας έβγαζε από την ύφεση. Η πατρίδα βλέπεις, που τόσο καιρό την πιπίλιζε στο στόμα του ο ένας των γονέων, ο διαρκώς, σε ενεργό ενεστώτα χρόνο απερχόμενος καρεκλομάχος, αντιεξουσιαστής, ταμπουσπάστης πρωθυπουργός της, ο συνδυάζων κατά την αρχαιοελληνική σοφία την πνευματική υγεία με την σωματική, κινδύνευε να μείνει ταπί, και έπρεπε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες της σωτηρίας της. Είχαν ανάψει τα κόκκινα φώτα του συναγερμού από τις Βρυξέλλες και οι κόκκινες γραμμές είχαν πάει πλέον περίπατο. Έπρεπε λοιπόν να σωθεί όπως όπως και με λάθος εν ανάγκη φάρμακο, καθώς δεν παίζει σημασία τόσο το ίδιο το φάρμακο όσο η ψευδαίσθηση πως παίρνεις κάποιο φάρμακο.
Με το πλασέμπο λοιπόν φάρμακο των χιλιάδων απολύσεων, έπρεπε ήθελε δεν ήθελε, να υποχρεωθεί να σωθεί και να μπουκωθεί με λεφτά πριν πέσει στον φαύλο κύκλο της νευρογενούς ανορεξίας στο όνομα μιας άχρηστης εθνικής κυριαρχίας που δεν θα τρώγονταν με τίποτε. Έσφιξε λοιπόν για χάρη της την καρδιά του ο Αντώνης και θυσίασε και αυτός, όπως ο Βαγγέλης λίγο καιρό νωρίτερα, το πολιτικό του μέλλον, μια που ο χρόνος είχε χάσει πλέον κάθε νόημα και το μέλλον γίνονταν παρελθόν και τρέχαμε για να φθάσουμε το 2020 στο 2009 και τώρα εδώ που είμαστε, δεν είμαστε πια στο 2011, μα όπως λένε στο 2004 και κινδυνεύουμε να βρεθούμε και πιο πίσω, στο 1950 και κάτι, τότε που άρχισε δηλαδή η παλαιότερη μετανάστευση προς την Γερμανία και την Αυστραλία, που ξαναρχίζει και πάλι για να μας πείσει για του χρόνου το αληθές.

Έδωσε την άδειά του λοιπόν να κατασκευασθεί ο υβριδικός ηγέτης που θα ενσωμάτωνε στην πολιτική του σκέψη στοιχεία από όλους τους πολιτικούς γονείς του, και τις εντολές των Βρυξελλών ταυτόχρονα και θα έβγαινε σαν το τζίνι από τον πολιτικό σωλήνα για να πείσει ντόπιους και ξένους ότι βρέθηκε η χρυσή τομή για να πάρουμε τα χρήματα κρατώντας τα προσχήματα. Γιατί και η ιδέα της εθνικής υπερηφάνειας, μια ιδέα είναι κι΄αυτή που μπορείς να την ξεγελάσεις κατάλληλα, όπως ξεγελούσαν τον θεό οι καλόγηροι στο διήγημα του Ροΐδη, την πάππισα Ιωάννα όταν βάπτιζαν το κρέας ψάρι.
Γι’ αυτό και ο Αντώνης έβαλε φρένο στις απαιτήσεις των ξένων και στο όνομα της εθνικής υπερηφάνειας εδήλωσε ευθαρσώς, πως δεν θα βάλει την υπογραφή του στην άνευ όρων παράδοση της πατρίδος για την οποία έδωσε εξ’ ανάγκης επισήμως την συναίνεσή του και δεν μπορούσαν να αμφισβητούν τον λόγο του. Λόγω τιμής λοιπόν που λένε, έπρεπε να εμπιστευθούν οι άτιμοι ξένοι, οι άνθρωποι των χρηματιστηρίων όπου οι τιμές παίζουν κάθε λεπτό, πάνω κάτω, την τιμή και τον λόγο τιμής ενός Έλληνα πολιτικού, που όταν λέει πως συναινεί σε κάτι, έστω και στην παράδοση άνευ όρων της πατρίδος στους φίλους και συμμάχους της, το εννοεί. Εξ΄ άλλου φίλοι, συνέταιροι και σύμμαχοι είναι και όχι άγνωστοι, και αύριο δουλειές μαζί θα κάνουνε και ότι και να υπεσχέθη προς τους ψηφοφόρους του, λόγο τιμής δεν τους έδωσε ποτέ.

Αυτό είναι αλήθεια και για τον Παπανδρέου ακόμη, που δεν είπε «λόγω τιμής λεφτά υπάρχουν» αλλά απλά « λεφτά υπάρχουν», χωρίς να συνοδεύεται από κανένα λόγο τιμής κι αυτό ήταν το λάθος των ψηφοφόρων του, που δεν του ζήτησαν έγκαιρα λόγο τιμής, αν και καλύτερα θα ήταν να ζητούσαν κι’ αυτοί έγγραφες δεσμεύσεις και ποινικές ρήτρες ακόμη, όπως κάνουν οι Ευρωπαίοι σήμερα, γιατί τότε ο γάϊδαρος θα ήταν δεμένος και δεν θα τον ψάχναν τώρα εις τα γαϊδουράγκαθα.
Καθώς λοιπόν η σοφιστεία έχει αντικαταστήσει την σοφία και η δημοκρατία μπορεί να μεταδίδει την δημοκρατική της χάρη και το δημοκρατικό της πνεύμα σε όποιον θέλει, όποτε θέλει, κι όπως η δημοκρατία καλώς ἤ κακώς εκπορεύεται όπως και τα χρήματα από την Δύση και έρχεται με την τρόϊκα ἤ με τελεσίγραφα, τι νόημα έχουν οι παλαιού τύπου εκλογές προς ανάδειξιν τυχαίων από το λαϊκό σώμα αρχηγών που δεν θα εμπνέουν στους ξένους εμπιστοσύνη και δεν θα αποτελούν τον κατάλληλο σύνδεσμο της χώρας μας με την Ευρώπη; Όταν όλοι οι τεχνοκράτες μας και οι επιστήμονές μας προέρχονται από την Δύση και είναι σπουδαγμένοι και ανδρωμένοι εκεί, πως γίνεται ο πρωθυπουργός μας να μην προέρχεται όχι μόνο από αυτήν, μα ακόμη καλύτερα από τον δοκιμαστικό σωλήνα και να θέλουν κάποιοι να τον υποβάλλουν στην κρίση ενός εκλογικού σώματος από αγανακτισμένους φουστανελάδες;
Όχι λοιπόν, ο πρωθυπουργός πρέπει εφεξής να ταιριάζει σαν καπάκι στον Ευρωπαϊκό τέντζερη που ετοιμάζει την σούπα κνόρ για όλη την αυτοκρατορία των αγορών και των κεφαλαίων και δεν μπορούμε να θέλουμε να ταιριάζει η χύτρα στο καπάκι και όχι το καπάκι στη χύτρα. Απλά πράγματα λοιπόν που κάτω απ’ τους συναισθηματισμούς μας τα ξεχνούμε.

Όπως λοιπόν γεννήθηκε από την κεφαλή του Δία η θεά Αθηνά, έτσι από την κεφαλή της Ευρώπης έμελλε να γεννηθεί η Νέα Ελλάδα, πού βγαίνει όπως όλα τα μωρά με το κεφάλι του πρωθυπουργού της από τον πολιτικό σωλήνα της προεδρίας της δημοκρατίας. Σε ποιόν άραγε θα μοιάζει; Στον Σαμαρά και την Νέα Δημοκρατία, στον αναρχικό Παπανδρέου και το κόμμα της αενάου αλλαγής, παραλλαγής και συναλλαγής; ἤ στους Γερμανούς και τον αρχάγγελο ΄Ολι Ρέν που συνετέλεσε στην παρθενογένεσή του από τον παρθένο πολιτικό σωλήνα της Δημοκρατίας μας, που θα μπορεί να παράγει στο εξής κατά παραγγελίαν πρωθυπουργούς, κεκλεισμένων των θυρών, ακριβώς όπως παραγγέλλονταν και κατασκευάζονταν οι νόμοι παλαιότερα, στην αλήστου μνήμης επί εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατία μας;
Σημειώστε αυτήν την μέρα, γιατί μελλοντικώς θα αποτελεί εθνικήν επαίτειον, καθότι σήμερον ετόλμησε το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και υπερβαίνοντας τα προσωπικά του ατομικά συμφέροντα, είπε το μεγάλο ΝΑΙ, εξ’ ίσου μεγάλο, αν όχι μεγαλύτερο από το παλαιό ΟΧΙ του εθνικού κυβερνήτη, Μεταξά.
Βέβαια οι γκρινιάρηδες θα βρεθούνε πάλι να πούνε, ότι δεν το’ πε αυτό από μόνο του, αλλά του το υπαγόρευσαν οι Βρυξέλλες και τα συμφέροντά του. Τους αφήνουμε με την κακία τους, γιατί δεν ξέρουν με τι σπαραγμό ψυχής είπαν το μεγάλο ΝΑΙ, για να μην έχει τύψη καμμία αύριο ο λαός αν άφηναν σ’ αυτόν να πάρει τις μεγάλες αποφάσεις.
Κι αυτή η θυσία τους, να φορτωθούν αυτοί δηλαδή τις ευθύνες της γέννησης της νέας Ελλάδας υπερβαίνει κατά πολύ την όποια θυσία της ίδιας της Ελλάδος, που θα μπορεί από αύριο να παίζει ανέμελα τα ίδια πολιτικά παιχνίδια που έπαιζε και παλιά και να μάχεται στα βουλευτικά έδρανα, όχι όμως με πραγματικά πια πυρά, μα με αθώα, άσφαιρα νεροπίστολα, ἤ με τα πιστόλια κρότου και λάμψης της αστυνομίας στους δρόμους.