Όποιος πάει για μαλλί, βγαίνει κουρεμένος

Σπύρος Παπαγιάννης

Δεν υπάρχει αλήθεια πιο σοφή ρήση από αυτήν, που περιγράφει επακριβώς αυτό που έπαθε στις μέρες μας ο Ελληνικός λαός, που ξεκίνησε εδώ και 20 χρόνια να εξοικονομεί πόρους, μειώνοντας συνεχώς υπό την διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία του, τον διεφθαρμένο δημόσιο τομέα, που σύμφωνα με την επιχειρηματολογία των διεφθαρμένων πολιτικών ηγετών του, ήταν η αιτία της διαφθοράς τους και των καταχρήσεών τους, για να φθάσει τελικά σήμερα στην πλήρη πτώχευση. Η μετάβαση λοιπόν από τον διεφθαρμένο κρατισμό στον αδιάφθορο
νεοφιλελευθερισμό απεδείχθη καταστροφική. Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί βέβαια την αποδίδουν στην διαφθορά που εκπηγάζει από τον διεφθαρμένο Ελληνικό λαό και διέφθειρε και τους ίδιους, μα και στην πολύ δημοκρατία που του έδωσαν απλόχερα, ως απλοχέρηδες και μακρυχέρηδες που είναι και που επέτρεψε στους ψηφοφόρους να τους επιβληθούν και να τους κάνουν ότι θέλουν, από το να διορίζονται με προκλητική κομματική μεροληψία στο δημόσιο, μέχρι του να φοροδιαφεύγουν ή να επιτυγχάνουν φοροαπαλαγές, αυξήσεις μισθών, μα και υπερτιμολογήσεις προϊόντων και απ’ ευθείας αναθέσεις άνευ διαγωνισμού των εργολαβιών του δημοσίου. Προτεινόμενη θεραπεία από τους διεφθαρμένους η πλήρης ιδιωτικοποίηση, όχι μόνο των δημοσίων επιχειρήσεων, μα και των δημοσίων υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα, η κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, η εκποίηση ή αξιοποίηση της εθνικής δημόσιας περιουσίας, κτιρίων, λιμένων, αεροδρομίων και η παραποίηση της αλήθειας, η κατάργηση του συντάγματος, του εργατικού δικαίου και των κατοχυρωμένων δι’ αυτών δικαιωμάτων, του λαού και των υπαλλήλων, δημοσίων και μη, με την κατάργηση της μονιμότητος των πρώτων και την μείωση γενικότερα των αποδοχών όλων. Τα ερωτήματα όμως που γεννώνται είναι :
1ον Είναι ειλικρινείς οι διεφθαρμένοι που θέλουν να κατεδαφίσουν το δημόσιο για να γλυτώσουν από την διαφθορά των εργαζομένων που τους εξανάγκασαν με το πιστόλι στο τραπέζι να τους διορίσουν; Ή είναι πληρωμένοι από κάποιους ενδιαφερόμενους, ντόπιους και ξένους για να φάνε παρέα την περιουσία του δημοσίου;
2ον Αφού η διαφθορά των κυβερνώντων είναι η μόνη πολιτική σταθερά στην γενικότερη πολιτική αστάθεια της χώρας, μήπως ο περιορισμός του δημόσιου τομέα, τουλάχιστον των παραγωγικών του επιχειρήσεων, είναι ο νέος παράγων που μας οδήγησε τελικά στην πτώχευση;
Επ’ ευκαιρία λοιπόν της πρόσφατης απεργίας των εργατών καθαριότητος των δήμων, που προκλήθηκε από την κρατική πρωτοβουλία του κουρέματος των μισθών των εργαζομένων, βγήκαν στην επιφάνεια πάλι τα παλιά πλέον νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα των πρωτοπλάστων της νεοφιλελεύθερης λογικής, των κυρίων Μάνου και Ανδριανόπουλου. Λένε λοιπόν και πάλι αυτά και τα συνθήματά τους
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ των ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ και των ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ ΤΟΥΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗΔΩΝ -
ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ– ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΦΟΡΟΙ
ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΟΥΝ

Βέβαια είδαμε στη πράξη πως το λιγότερο κράτος και οι λιγότεροι εργαζόμενοι έφεραν ως τώρα πολύ περισσότερους φόρους. Φταίνε οι διεφθαρμένοι του Πασοκ και η οικονομική κρίση για αυτούς τους φόρους, λένε οι ιδεολόγοι του νεοφιλελευθερισμού που υποστηρίζουν και πάλι πως ο δημότης μόνο κέρδος θα έχει από την απαλλαγή των δήμων όχι μόνο από τα σκουπίδια, μα και από τους σκουπιδιάρηδες. Είναι όμως έτσι και κόπτονται τόσο, οι αγνοί νεοφιλελεύθεροι όσο και οι διεφθαρμένοι τοιούτοι της εξουσίας για τον δημότη ή μήπως κόπτονται απλώς για τον εργολάβο, που αποτελεί το θεμέλιο για αυτούς, της κοινωνικής λειτουργίας και της κεφαλαιοκρατικής οικονομικής οργάνωσης, που απεχθάνεται κάθε μορφή συλλογικότητας; Επιμερίζει λοιπόν κάθε φορά η νεοφιλελεύθερη λογική το πρόβλημα στην ατομική σχέση κράτους και δημότη ή πολίτη, σαν να μην υπάρχει άλλος πέραν αυτών στον κόσμο και αντιμετωπίζει με οικονομίστικη κάθε φορά οπτική, όλα τα κοινωνικά προβλήματα. Ας παραμερίσουμε λοιπόν το γεγονός πως ο πολίτης έχει διπλή ιδιότητα και του εργοδότη και του εργαζόμενου κι ας τον δούμε μόνο ως εργοδότη και ας πούμε ότι κερδίζει κάτι, σαν άτομο, από την ανάθεση της καθαριότητος σε εργολάβους και δουλεμπόρους της εργασίας.

Εκείνος όμως που θα κερδίσει τα μέγιστα θα είναι ο εργολάβος που θα χρησιμοποιήσει και Αφρικανούς σκλάβους ακόμα, κεφαλαιοποιώντας το χρήμα που θα έρεε στις τσέπες των εργαζομένων και δι’ αυτών στην κατανάλωση. Τις αποταμιεύσεις του, δεν έχουμε καμιά κατοχύρωση πως δεν θα τις στείλει στο εξωτερικό, ενώ τα λίγα του μισθού τους οι εργαζόμενοι θα τα ξόδευαν όλα στην ντόπια αγορά. Και τα ψίχουλα των εργατών ευκαιρίας και αυτά ακόμη, αν είναι αλλοδαποί , θα πάρουν τον δρόμο της ξενιτειάς.
Τι κερδίζει λοιπόν το κοινωνικό σύνολο πέραν από το μικρό κέρδος του κάθε δημότη; Τίποτε απολύτως Απεναντίας πληθαίνουν οι πτωχοί και αυξάνουν τα κέρδη τους οι πλούσιοι.
Τι κερδίζουν λοιπόν παρόμοια οι πολίτες από όλες αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις που μειώνουν τελικά τις θέσεις εργασίας και το κοινωνικό χρήμα, ενώ αυξάνουν προκλητικά τα κέρδη των ολίγων; Εξ’ άλλου, αυτό ακριβώς δεν έκανε το κράτος με τις τρελλές φορολογίες του πρόσφατα, μεταφέροντας τον κοινωνικό πλούτο στους πιστωτές, όπως το έκανε και παλαιότερα στο χρηματιστήριο, μεταφέροντάς τον και τότε, στους πονηρούς παρακοιμώμενους της εξουσίας που είχαν την κατάλληλη χρηματιστηριακή πληροφόρηση; Ακόμα και η μείωση των μισθών δεν απεδείχθη περίτρανα σήμερα, πως βλάπτει την γενικότερη εθνική οικονομία και δεν ωφελεί παρά τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, που στην Ελλάδα ούτε πολλές είναι, ούτε γιγάντιες και αν η χώρα μας ακολουθεί την εν λόγω πολιτική σήμερα, το πράττει κατ’ επιταγήν των Γερμανών κυρίως, που σκέπτονται να την αποικίσουν στο μέλλον οικονομικά και γι’ αυτό θέλουν επ’ ευκαιρία της κρίσεως να δημιουργήσουν κοινωνική έρημο;
Τι θα κερδίσει λοιπόν τελικά ο πολίτης, συμμετέχοντας έμμεσα στην δουλεμπορική αλητεία εις βάρος και των εργατικών του δικαιωμάτων, αυτού του ιδίου, αν είναι και αυτός εργαζόμενος, όταν ο κρατικός κουμπαράς της νεοφιλελεύθερης οικονομίας είναι από παντού τρύπιος;
Γιατί πρέπει άραγε η οικονομική λογική του κράτους να είναι επιχειρηματοκεντρική και όχι ανθρωποκεντρική, κοινωνιοκεντρική και εθνοκεντρική;
Γιατί να είναι κόκκινο πανί η μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου, όταν μόνο δια αυτής το απρόσωπο κράτος μπορεί να οικοδομήσει μια δημόσια διοίκηση που δεν θα λειτουργεί ως πραιτωριανός της εξουσίας και θα μπορεί να εκφράζει την συνέχεια του κράτους που υποφέρει από την πολιτική ασυνέχεια των προσωρινών αποσπασματικών κομματικών ηγεσιών του; Και αν αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, γιατί πρέπει να αποκτήσει και ο δημόσιος τομέας την ασπόνδυλο ανατομία εκείνου και να μην διαθέτει σπονδυλική στήλη και κοινωνική ιεράρχηση αποτελώντας τον σκληρό πυρήνα της κοινωνίας και της εθνικής της οργάνωσης.; Δεν αποτελεί άραγε ο στρατός το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μιας τέτοιας μόνιμης, σταθεράς διοικητικής δομής; Γιατί λοιπόν θα έπρεπε, με την ίδια λογική να τον αντικαταστήσουμε και αυτόν με φθηνότερους σεκιουριτάδες; Και γιατί αντίθετα δεν θα έπρεπε οι μεγάλες πολυμετοχικές εταιρείες να αντιγράφουν το κράτος και να προνοούν για το μέλλον και την εξέλιξη των υπαλλήλων τους, κατά το πρότυπο των Γιαπωνέζικων τοιούτων, όπου η κοινωνική αλληλεγγύη των μελών της εταιρείας τείνει να προσλάβει εθνικά χαρακτηριστικά;

Όσα λοιπόν και αν λέγονται εις βάρος του κρατικού τομέα της οικονομίας και της δήθεν υπολειπόμενης παραγωγικότητός του, σήμερα μάλιστα που και οι ιδιωτικές εταιρείες έχουν καταστεί πολυάνθρωπες, απρόσωπες και δυσκίνητες, οι κρατικές επιχειρήσεις αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής οικονομίας γιατί ποτέ δεν μεταναστεύουν, έχουν διάρκεια ζωής, δεν ξεπουλιούνται εύκολα στους ξένους και λειτουργούν συνήθως ενάντια στα μονοπωλιακά συμφέροντα, αποτρέποντας την δημιουργία εμπορικών μονοπωλιακών κυκλωμάτων, των λεγομένων τράστ. Ακόμα και υπό κρατική μονοπωλιακή μορφή οι ίδιες, εγγυώνται την κοινωνική ανακύκλωση των κερδών τους και τις νέες επενδύσεις στον κλάδο τους, καλύπτοντας τις τοπικές κοινωνικές ανάγκες , ακόμα και αν το κέρδος αυτών των επενδύσεων είναι στοιχειώδες, ή περιορίζεται στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αυτό ακριβώς δηλαδή που αρνείται να πράξει ο νεοφιλελευθερισμός, που για το άμεσο κέρδος του είναι ικανός να ξηλώσει τα εργοστάσιά του και να τα πάει και στο διάστημα ακόμη.

Οι εθνικές κρατικές επιχειρήσεις λοιπόν αποτελούν το μοναδικό ανάχωμα ενάντια στην άλωση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο και ο νεοφιλελευθερισμός, σε συνδυασμό με την διεθνή απελευθέρωση των αγορών, αποτελεί για τα Ελληνικά δεδομένα το κυριότερο αίτιο της εθνικής πτώχευσης και της απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας και κυριαρχίας μας.. Όταν ο Κέυνς είχε πεί χαρακτηριστικά, πως για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του 1929 θα έβαζε τους εργάτες να ανοίγουν και τρύπες ακόμη στο έδαφος, καταλαβαίνει κανείς γιατί σήμερα με τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από την μαύρη οπή της οικονομικής κατάρρευσης. Όταν από την μετανάστευση των κεφαλαίων και των επιχειρήσεων πτώχευσε η ίδια η Αμερικανική υπερδύναμη, η εμπνεύστρια του νεοφιλελευθερισμού, γιατί να είναι απορίας άξιον που πτώχευσε η μικρή μας πατρίδα, που οι νεοφιλελεύθεροι την είδαν ξαφνικά σαν ένα οικονομικό τίποτα μέσα στο παγκόσμιο κερδοσκοπικό γίγνεσθαι.
Το μικρότερο λοιπόν κράτος του νεοφιλελευθερισμού, που εμφανίζεται σήμερα ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε νέα δουλοκρατική ανάπτυξη, είναι η μοιραία κατάληξη της προηγηθείσης οικονομικής μας αποανάπτυξης, που συντελέσθηκε αθόρυβα στον κρατικό και ιδιωτικό ταυτόχρονα τομέα της Ελληνικής οικονομίας, υπό το καθεστώς της ελευθέρας διακίνησης των κεφαλαίων της παγκοσμιοποίησης..
Η ανάρρωση λοιπόν της οικονομίας υπό τις συνθήκες αυτές, προϋποθέτει πρώτα τον θάνατο της. Αρκετά λοιπόν κερδίσαμε από την νεοφιλελεύθερη διάλυση των πάντων, που όσα κερδίσαμε μας τα πήραν πίσω οι κρατικοί πορτοφολάδες, που αυξήσαν τα μυστικά τους κονδύλια, μα και τα πτωχευμένα ασφαλιστικά ταμεία και τα ταμεία ανεργίας. Η μόνη νεοφιλελεύθερη εξοικονόμηση που θα δεχόμασταν πλέον, θα ήταν να απέλυαν κάποτε αυτοί οι κυβερνητικοί νεοφιλελεύθεροι φωστήρες τους εαυτούς τους, τώρα που με την απόκτηση γερμανού μάνατζερ θα μας είναι τελείως πλέον άχρηστοι. Όσο για τους σκουπιδιάρηδες, να τους αφήσουνε στην θέση τους, γιατί είναι η μοναδική ελπίδα μας να βρούν αύριο δουλειά στην πατρίδα τους, τα παιδιά μας. Μια που το μάθαμε πλέον το τέλος του νεοφιλελεύθερου παραμυθιού, και ξέρουμε πως όποιος πάει για μαλλί, βγαίνει τελικά κουρεμένος..