Το έμμετρο γεφύρι της δημοκρατίας, από τον λαό στην εξουσία

Σπύρος Παπαγιάννης

Στα όνειρα κτιζότανε, στον ήλιο γκρεμιζόταν
κάτω από ήλιους πράσινους εστένευε, κοβόταν
ο δρόμος του που έβγαζε στο τέλος στο κενό
που από κάτω έχασκε, πάνω απ’ τον ποταμό.
Αφεντικά δεν θα ΄πρεπε επάνω του να υπάρχουν
μα αφεντικά μόνο σ’ αυτό κατήντησε να άρχουν,
που τι κι αν άλλα φεύγανε, πίσω τους άλλα ερχόταν
τα αφεντικά δεν τέλειωναν κι ούτε ο λαός σωζόταν.
Ηταν μετά τα βάσανα και την δικτατορία
κι έπειτα από της Κύπρου μας την κατακρεουργία
που είπαμε όλοι οι Έλληνες πως όλα τα παθήματα
αυτά θα ήταν αρκετά διά εμάς μαθήματα
διά να στήσουμε εξ’ αρχής μια νέα κοινωνία
που δίκαιη θα ήτανε και με δημοκρατία,
που τύπος να μην είναι αυτή και γράμματα απλώς,
μα να ‘ χει ουσία κι ανοικτή να είν’ του καθενός
που να μπορεί ν’ ακούγεται η γνώμη κι’ η αλήθεια
και οι πολίτες και αυτοί την αρετή συνήθεια
στην πράξη να την κάνουνε , χωρίς να την περνούνε
από την σκέψη άλλο πια και να καθυστερούνε
εκεί που πρέπει άμεσα χωρίς να ταλαντεύονται
να σπεύδουν εις βοήθειαν αυτών που δυναστεύονται.
Αυτά ονειρευόμασταν και για ιδανικά,
να ομιλούμε αρχίσαμε για άλλη μια φορά,
ελπίζοντας πως τώρα πια τα λάθη δεν θα κάναμε
που οι γονείς μας έκαναν κι αφήσαν όπως μάθαμε,
μετά από όσα θαύματα στον πόλεμο ενωμένοι
διέπραξαν να διχασθούν ευθύς την επομένη
και τα όπλα να γυρίσουνε ο εις κατά του άλλου,
που η πατρίς μας να γεννεί παράδεισος του φαύλου
του πνεύματος που διαιρεί διά να βασιλεύει
κι από τον δρόμο του θεού τον κόσμο ξεστρατεύει.

Τον ίδιο ύπουλο εχθρό λοιπόν που οι γονείς μας
εμπρός τους βρήκανε παλιά εις την περίπτωσή μας
θα βρίσκαμε και μείς ξανά υπούλως να υποκρίνεται
και με ιδέες αρετής κι ιδανικά να ντύνεται
δια να κτίσει τάχα αυτήν την δίκαιη κοινωνία
που το όραμά της θα’ χε απλώς ως δικαιολογία
στην πράξη για να αυθαιρετεί και να παραβιάζει
με τα έργα του τα λόγια του και όλα όσα εκθειάζει. ΄
Ετσι και πάλι ο λαός χωρίστηκε σε κόμματα
στο όνομα των ιδεών που αλί δεν έχουν όμματα
και από αυτές κρυπτόμενα οπίσω τα συμφέροντα
των σκοτεινών τους χορηγών, του άναψαν τα αίματα
και πάλι τον διήρεσαν σε μια πλειοψηφία
κομματική κι επίπλαστη, που απ ‘την διαδικασία
των εκλογών προέκυπτε, καθόσον ευνοούσε
ο νόμος ο εκλογικός όποιον πρωτοπορούσε
στις ψήφους και στον έτερον λαόν, τιμωρημένος
που έμενε κάθε φορά, καθόσον ενωμένος
δεν ήτανε όσο θα ‘πρεπε διά την εξουσία,
που αρέσκεται στην ισχυρά και μόνο μειοψηφία
να δίνει τα προνόμια και τα πολλά της δώρα,
που όλοι οι πολίτες εξ’ αυτού του λόγου εις την χώρα
συνήθισαν να κρύβονται και στα λεγόμενά τους
να μην αποκαλύπτουνε τον νου και τα όνειρά τους
και να εθυγραμμίζονται με την αυθαιρεσία
που αφ’ υψηλού τους κυβερνά, με την δημοκρατία
να καταντάει τελικά παίγνιο για φανφαρόνους
πολιτικούς από την μια και διά τους βαρώνους
από την άλλη χορηγούς κι επιχειρηματίες,
που κάνουνε χρυσές δουλειές με τις δημοκρατίες.

Αυτές που εις το όνομα δήθεν της πλειοψηφίας,
δια της τυφλής των βουλευτών κομματοπειθαρχίας
σα τυρρανίες λειτουργούν, καθώς στον κυβερνήτη
το κόμμα του το κυβερνόν, την κεφαλή του κύπτει
σε κάθε του αυθαίρετη απόφαση που στο όνομα
λαμβάνεται του υπόδουλου, κυρίαρχου κατ’ όνομα,
λαού που άπαξ την ψήφο του μπορέσουν κι ‘ υποκλέψουν,
μπορουν με το ελέυθερον αυτού πια να τον κλέψουν.
Κι έναν ακόμη πρόεδρο έχουν δια βιτρίνα
στον πορφυρό τον θρόνο του να στέκει στην Αθήνα,
που να ‘ναι εις τις τελετές μόνο και στους μπουφέδες
ο άρχων ο υπέρτατος και εις τις πασαρέλες
των επισήμων , μα εκεί που πρέπει αποφάσεις
να πάρουν κάποιοι εθνικές και να υπάρξει δράσις,
να μην υπάρχει κεφαλή καμιά έξω απ’τα κόμματα
που να’ χει όραση εθνική, ολόπλευρη, αόματα
μια που είναι όλα δυστυχώς τα κομματοανθρωπάκια ,
που τα χουνε τα κόμματα σαν τα’ άσπρα προβατάκια ,
για να βελάζουνε απλώς πίσω απ τον αρχηγό τους
αναμασώντας ότι αυτός κι αν πεί, στον βελασμό τους
που ο λόγος του να φαίνεται πως αποκτά ουσία ,
μια που αυτό κατήντησε πια η δημοκρατία,
ένας μονάχα να μιλά και να παπαγαλίζουν
όλοι οι υπόλοιποι μ’ αυτού τα λόγια που στοιχίζουν
τα λόγια και το πνεύμα τους και την συνείδησή τους ,
μ’ αυτούς συντονιζόμενοι πιο κάτω κι’ οι οπαδοί τους
κι’ ο λόγος ο πολιτικός απ’ την εξουσιάδα
να καταντά μια μουσική μονότονη καντάδα,
στα χείλη τόσων που απλώς την παίρνουνε στο στόμα,
προσμένοντας το αντίτιμον να πάρουν απ’ το κόμμα.

Εάν οι δικτάτορες λοιπόν κανέναν να πληρώσουν
δεν χρειαζόταν παλαιά δια να εφαρμόσουν
την όποια τους πολιτική, οι δημοκράτες χρειάζονται
να αγοράζουν συνεχώς όσους συναγελάζονται
μαζί τους, δια να σιωπούν εν πλήρη ελευθερία,
χωρίς να χρειάζονται τα τάνκς πια κι η τρομοκρατία.
Κι όλοι αυτό το ομολογούν, πως η δημοκρατία
είναι πολίτευμα ακριβό, στην κεφαλαιοκρατία,
στο τέλος πάντα που οδηγεί, καθώς το κόμμα σα χωνί ,
όσο κι αν βάση έχει ευρεία, στο τέλος οδηγεί σε μία,
πάνω από όλους κεφαλή, που όποτε θέλει αυθαιρετεί
και τις αρχές καταπατά, του κόμματός της αρχικά ,
μα κι έπειτα αν εξουσία ποτέ θα λάβει, την ευρεία την κοινωνία ,
σκλαβωμένη που έχει την στην εκφρασμένη,
την στιγμιαία βούλησή της, που να κτυπά την κεφαλή της,
να μην μπορεί να λυτρωθεί από την ψήφο της αυτή .
Κι όπως λοιπόν λογαριασμό εις τον λαό δεν δίνει ,
μπορεί αυτός που εκλέγεται ευκόλως να προδίνει
στων λίγων τα συμφέροντα εκείνα των πολλλών ,
διευκολύνει δε σ’ αυτό και η όπως στον στρατόν
επιβαλλόμενη εξ΄αυτού στο κόμμα πειθαρχία,
που προλαβαίνοντας αυτή την όποια αποστασία
των κατωτέρων στελεχών από τον αρχηγόν τους ,
δίνει σ’ αυτόν το ελύθερο από των ιδεών τους
να αφίσταται την αρχική, ιδρυτική δικήρυξη
και να προβαίνει εν λευκώ στην όποια διαχείριση
της εξουσίας απαιτούν αυτοί που τον βοήθησαν
στην εξουσία ν’ ανεβεί και τον επιχορήγησαν.
Μα από την άλλη βλέποντας και πάλι η εξουσία
πως τα λεφτά δεν φθάνουνε για την πλουτοκρατία
και τον λαό ταυτόχρονα, που για να του αγοράζει
την βούλησή του όποτε ο χρόνος πλησιάζει
των εκλογών, χρειάζονται λεφτά κι’ αυτά στερεύουν,
τι σκέφθηκε η δόλια και ξένους να αφεντεύουν
την χώρα ξάφνου έφερε που καταχρεωμένη ,
την βρήκε τα χαράματα , αφού την προηγουμένη,
φρόντισε να εξασφαλιστθεί πως μια τετραετία
ολόκληρη θα είχε μπροστά, στην ανοσιουργία
για να προβεί ανενόχλητη του ξεπουλήματός της ,
λέγοντας πως το πράττει αυτό, δήθεν για το καλό της.

Δεν πρόκειται όμως ο λαός αυτό το παραμύθι
να χάψει κι ήδη ξύπνησε και τα πολλά του πλήθη
στην εθνική του επαίτειο προσδώσαν το παρών του
και βροντοφώναξε σ’ αυτούς την γή των πρόγονών του
που θέλουν να πουλήσουνε για λιγοστά αργύρια,
πως δεν θα αφήσει αυτός αυτό να γίνει όσα μαρτύρια,
κι’αν χρειασθεί να υποστεί διά να αποκτήσει
τον σεβασμό του που έχουνε αυτοί εξανεμίσει
και δίχως να τον ερωτούν, ως δήθεν εκλεγμένοι ,
του ξεπουλούν την χώρα του, την καθαγιασμένη.
Κι όταν έξω θα βρεθούν από την εξουσία,
όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι, που εις πλήρη συμπαιγνία,
την εξουσία των πολλών και του κοινοβουλίου
μετέτρεψαν σ’ υπόθεση ενός παρασκηνίου,
που ιερόν και όσιον δεν έχει πια κανένα,
τότε επιτέλους του λαού θα μπολιασθεί το πνεύμα,
στο νέο του πολίτευμα που την ελευθερία
θα σέβεται των πολιτών και την κυριαρχία
των εθνικών τους ιδεών και του πολιτισμού τους ,
εκείνου του χριστιανικού που έχει εκ του θεού τους
την εντολή να συμπονεί εκείνον που χειμάζεται ,
είτε πεινά, είτε άρρωστος είναι ή δεν εργάζεται.
Κι ας είναι η χώρα του φτωχή , θα είναι κύριός της,
αυτός και όχι πια ραγιάς, ζητιάνος στο έδαφός της ,
λεύθερος τον συνάνθρωπο για να αγκαλιασθεί,
έξω από τα όρια που ως τώρα οι ταξικοί,
του είχαν βάλει διεθνισμοί της Δύσεως στο πνεύμα
και το άτομόν του έβλεπε μέσα απ΄του «εγώ» το ψέμμα,
σαν ένα πλάσμα ξέχωρο ,μοναδικό ,περιούσιο,
που λίγη σχέση έχει μ’ αυτούς που διά τον επιούσιο
επάνω εις την γή αυτή στον βίο τους παλεύουν ,
μα πάντα την αλήθεια λέν και χρήματα δεν κλέβουν.
Και θα ‘ ναι τούτη η αληθινή πλέον Δημοκρατία,
που επιτέλους του θεού αγάπη κι αρμονία
θα φέρει σ’ όλον τον λαό, που να τον διαιρούνε
θέλουνε ξένοι και δικοί, σταυρό που δεν κρατούνε.
εις την ζωή ,μα περπατούν στα πτώματα επάνω,
θρεφόμενοι απ το μίσος τους , καθώς το αρχολάγνο
το πνεύμα τους να ευτυχεί μπορεί, την δυστυχία
των άλλων παραβλέποντας κι’ όλη την κοινωνία.

Ζούμε λοιπόν κι ελπίζουμε πως μια Ελλάδα νέα
θα γεννηθεί σ’ αυτήν την γη, την ένδοξη κι αρχαία,
που πάνω από όποια κόμματα και ιδεολογίες
θα έχει τον συνάνθρωπο και που τις αδικίες
δεν θα ανέχεται άλλο πια από όποιον κι’ αν συμβαίνουν,
που οι πονηροί να μην μπορούν τα ιδανικά να παίρνουν
του κόσμου και να κάνουνε μ ‘αυτά περιουσία,
προσποιούμενοι πως οι ίδιοι αυτοί είναι η δημοκρατία,
και τον λαό να διαιρούν σε εκείνους που πλησίον
της εξουσίας έρπουνε και στους λοιπούς που βίον
αφήνονται να ζήσουνε εις πλήρη δυστυχία,
μονάχοι κι αβοήθητοι από την κοινωνία.
Πατώματα λοιπόν πολλά γι ‘ αυτό σ’ αυτήν δεν θα έχει
η εξουσία μα ανοικτή θα είναι να μετέχει
σ’ αυτήν ο κάθε άξιος , μα και διά να ελέγχεται
καθόσον ψέμματα άλλο πια κανείς δεν θα ανέχεται
σε όποια συμπαράταξη και αν ανήκει ο ψεύτης,
δια να μην βγει από αυτόν μελλοντικά ο κλέφτης
και ο προδότης έπειτα εις την μακρά πορεία
που απ’ την Αθήνα οδηγεί στην παγκοσμιοκρατία
και εις τα σκλαβοπάζαρα των οικονομιών
των δήθεν ανεξάρτητων κυρίαρχων κρατών.