Το μέγα πολιτικό λάθος

Σπύρος Παπαγιάννης

Λάθος χαρακτήρισε την οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης, ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Μα έμεινε εξ ανάγκης εκεί, γιατί προφανώς δεν τον παίρνει να πεί περισσότερα… Πόσοι από μας βρίσκουν το θάρρος να πούν σε κάποιον που βρίσκεται απέναντί τους, καταπρόσωπο, πως είναι εγκληματίας, προδότης, ψεύτης, κλέφτης, πολιτικός απατεώνας; Περιοριζόμαστε λοιπόν σε πιο ήπιους και αόριστους χαρακτηρισμούς, από λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας, προσπαθώντας να μην δείξουμε εμπάθεια. Επειδή όμως το λάθος
αυτό δεν αφορά έναν άνθρωπο που οι πράξεις του επηρεάζουν τον ίδιο μόνο ἤ το στενό περιβάλλον του, μα ένα ολόκληρο λαό και την αλυσίδα μιας εθνικής συνέχειας, που υπερβαίνει σε ιστορική διάρκεια όλα τα έθνη του κόσμου, νομίζω, προσωπικά τουλάχιστον, πως η πολιτική ευπρέπεια του αυτοαναστελλόμενου λόγω ήθους, ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι και αυτή λάθος.
Λάθος διότι δεν δείχνει, ως θα ώφειλε, στην κλίμακα αξιών, το μέγεθος του λάθους, την πασιφανή πλέον σε όλους μεθόδευση αυτοκαταστροφής που υπηρετεί αυτό το λάθος, που δεν έχει καμιά προοπτική επιτυχίας, που επαγγέλλεται μόνο
στους πολιτικά ναρκομανείς βουλευτές και οπαδούς του, πως θα τους εξασφαλίσει την δόση της πολιτικής τους επιβίωσης για λίγο ακόμη, προτού αρχίσουν και πάλι τα στερητικά φαινόμενα της εξάρτησης.
Και εξέρχεται έτσι η κ. Βάσω Παπανδρέου από τον ναό της δημοκρατίας, ομολογώντας πως χωρίς την θέλησή της κοινώνησε το αμαρτωλό αντίδωρο της τρόϊκας και του αντιχριστιανικού πνεύματος της εξάρτησης, που θέλει να μεταβάλλει όλους τους Έλληνες, αρχής γενομένης από τους βουλευτές τους, σε άβουλους, πειθήνιους υπηρέτες του άγνωστου μεγάλου αδελφού, που κινεί τα νήματα του πολιτικού θεάτρου των σκιών, έξωθεν. Και υπόσχεται η ολοφάνερα πάσχουσα και κομματικά και εξωθεσμικά, πολλαπλώς εξηρτημένη εκπρόσωπος του λαού, πως πρόδωσε αυτόν και την συνείδησή της για τελευταία φορά και πως δεν θα το ξανακάνει στο μέλλον. Από την στιγμή που πάσχει όμως και είναι αποδεδειγμένα εξηρτημένη, όχι μόνο δεν μπορεί να εγγυηθεί οτιδήποτε, μα έχει και μειωμένη κρίση και καταλογισμό. Και από την άλλη, ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στην παρέα αυτή, των συλλογικά εξηρτημένων και αλληλοντοπαριζόμενων πολιτικών ανδρών και γυναικών, να αγνοούν την οργή του λαϊκού εντολέα τους που ξεχειλίζει στους δρόμους και την πλατεία συντάγματος και να θέλουν να τον ναρκώσουν και αυτόν, επικαλούμενοι το επιχείρημα πως αν δεν ενδώσουν, θα στερηθεί κι΄ αυτός την δόση του. Πως του αρνούνται δηλαδή το δικαίωμα να απεξαρτηθεί, όσο κι αν θέλουν αυτοί να μείνουν εξηρτημένοι; Πόσο
μάλλον δεν δικαιούνται τούτο, από την στιγμή που δεν παρέλαβαν τον λαό εξηρτημένο, μά αυτοί οι ίδιοι τον έμπασαν με δόλο στα ναρκωτικά και τις ενέσεις της ξένης βοήθειας, μετά από κρυφές προσυνεννοήσεις, προεκλογικά ήδη, με τους διεθνείς εμπόρους των οικονομικών ναρκωτικών, και δεν του υπόσχονται κανένα μέλλον πέρα από μια ομιχλώδη προοπτική, πως αν πουλήσει στους ξένους την χώρα του και τους αφήσει να τον διοικούν χωρίς νόμους, χωρίς σύνταγμα, χωρίς εθνική κυριαρχία, θα έχει εξασφαλισμένη την δόση του για τα επόμενα σαράντα χρόνια.
Δεν μπορούμε λοιπόν να μπούμε στην λογική αυτών των ανθρώπων γιατί έχουν κοινώς σαλέψει και σκέπτονται με ενέσεις εκατομμυρίων μόνο στον εγκέφαλό τους .
Λάθος λοιπόν η λέξη λάθος και λάθος να αφήνεις έναν μεθυσμένο να οδηγεί
και να μην του πάρεις με το ζόρι έστω το τιμόνι από τα χέρια, αν τυχαίνει και είσαι συνοδηγός του. Και λάθος ακόμη περισσότερο, αν τον αφήσεις να οδηγεί όχι απλώς ένα αυτοκίνητο, αλλά ένα κατάμεστο ανθρώπων κρουαζερόπλοιο, έναν τιτανικό και τον πηγαίνει ολοφάνερα στα παγόβουνα. Και λάθος ακόμη να συστέλλεσαι, γιατί πάνω σε αυτό το λάθος παίζονται τα συμφέροντα όλης της οικουμένης, μια που πάνω από τα χρηματικά συμφέροντα αυτής, οφείλουν για κάθε Έλληνα να είναι τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού και το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμά του να αποφασίσει αυτός και μόνο για την εθνική κυριαρχία του και άλλος κανείς. Κανείς δεν επιτρέπεται να τον μπουκώσει με δανεικά χρήματα χωρίς να τον ρωτήσει και να τον δέσει χειροπόδαρα όχι για μια τετραετία, μα για γενιές ολόκληρες. Λάθος λοιπόν ήταν και η επιδειχθείσα ανοχή των λοιπών κομμάτων και του λαού ακόμη, στην παράδοση της πολιτικής βούλησης της εξουσίας στην τρόϊκα, όσο και αν την κατήγγειλαν και λάθος που μείναν παθητικοί άβουλοι παρατηρητές των αντισυνταγματικών, αντιδημοκρατικών εκτροπών της, που εξευτέλισαν σε πρώτη φάση την δημοκρατία και απειλούν τώρα ολοφάνερα πλέον να καταργήσουν την εθνική κυριαρχία και την εθνική συγκρότηση και υπόσταση της κοινωνίας μας, καθώς άνοιξαν την όρεξη στους κάθε είδους επιβουλείς της πατρίδος μας.
Λάθος λοιπόν και οι συζητήσεις με τους γραμματείς και φαρισαίους της τρόϊκα και το παζάρεμα της εθνικής αξιοπρέπειας έναντι πινακίου φακής.
Λάθος το να μην διδασκόμεθα από την ιστορία και να θεωρούμε πως οι πρόγονοί μας επαναστάτησαν για το ευρώ, που αποτελεί κατά την ομολογία των παπαγάλων της τηλεόρασης, την μεγαλύτερη από το 1821 εθνική κατάκτησή μας, μια κατάκτηση που οδηγεί όμως στον αυτοχειριασμό μας και την εθνική αυτοάρνηση. Αντί αυτής όμως χρειαζόμαστε αντίθετα, αυταπάρνηση. Αντί της χρηματικής ηρωΐνης, χρειαζόμαστε και πάλι ήρωες και προ παντός να δείξουμε στους άσπονδους φίλους και συμμάχους μας, πρίν από όποια επαναδιαπραγμάτευση, πως κάποια πράγματα είναι για μας αδιαπραγμάτευτα, όπως η δημοκρατία μας, οι θεσμοί μας και η εθνική ανεξαρτησία μας. Πάνω στο τι ποτέ δεν θα παραχωρήσουμε, έπρεπε λοιπόν εξ’ αρχής να υπάρχει εθνική συναίνεση και όχι στο τι κάθε φορά, υπό την απειλή εκβιασμών, θα παραχωρήσουμε. Δεν είναι λοιπόν στραβός ο γιαλός, μα λάθος, στραβά πορευόμαστε όλοι μας και όχι μόνο οι πολυμήχανοι αρχιτέκτονες του εκ προθέσεως λάθους, που επιδιώκουν έναντι τριάντα αργυρίων να πάρουν τον λαό στον λαιμό τους, για να δικαιώσουν τον ισχυρισμό του Μπόμπου στο γνωστό ανέκδοτο, πως « Κόλοι …υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν.»