Χαιρεκακίες...

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Μου λένε κάποιοι φίλοι του Γιώργου, που έχουν τη δυνατότητα να τον βλέπουν καθημερινά (και παρ’ όλα αυτά, περιέργως, εξακολουθούν να μου μιλούν...), ότι τον τελευταίο καιρό διακρίνουν στο πρόσωπο του προέδρου όλο και συχνότερα ένα συγκρατημένο χαμόγελο, το οποίο εκφράζει αν όχι χαιρεκακία, κάτι παραπλήσιο. Μου εξηγούν ότι το οφείλει στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Διότι, κοντά δύο χρόνια τώρα, ο Γιώργος, κουτσά στραβά, έχει καταφέρει να κρατήσει το σκάφος στην επιφάνεια, έστω και μισοβυθισμένο,  ενώ
στους δύο μήνες που ανέλαβε ο Βενιζέλος (το υποτιθέμενο αντίπαλον δέος, αυτός που δήθεν μπορούσε καλύτερα κ.λπ.) κόντεψε με την επιπολαιότητά του να διαλύσει την Ευρωζώνη, όχι μόνο να αποτελειώσει την ημιθανή Ελλαδίτσα. «Μικρότητες», θα πείτε. Πράγματι, αυτό είναι. Αλλά έτσι δεν είναι οι άνθρωποι; (Ακόμη και οι West Coast buddhists, όπως ο Γιώργος...) Παρεμπιπτόντως, κάτι το οποίο ταιριάζει άψογα με την περίπτωση Βενιζέλου. Το έλεγε ο Τσόρτσιλ για τον Τζον Φόστερ Ντάλες, τον υπουργό Εξωτερικών του Αϊζενχάουερ: «Ο μόνος ταύρος που ξέρω, ο οποίος, όπου και αν πηγαίνει, κουβαλάει μαζί του το δικό του υαλοπωλείο»...