καλοσύνη των οποίων επιβιώνουμε...) δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για το ενδεχόμενο εκλογών. Εφόσον, λοιπόν, δεχθούμε ότι ισχύουν τα δύο παραπάνω, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι ο Βενιζέλος έχει παγιδευθεί.
Υπό το πρίσμα αυτό, πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τις πρόσφατες πρωτοβουλίες του: πρώτον, την αφελή απόπειρα διμερούς τακτοποίησης των εγγυήσεων που ζητάει η Φινλανδία και, δεύτερον, την ευμενή μεταχείριση εφοριακών και τελωνειακών, εν όψει ενιαίου μισθολογίου. Η μεν πρώτη κίνηση απειλεί να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση της χώρας, η δε άλλη ουσιαστικά ακυρώνει τον σκοπό για τον οποίο γίνεται το ενιαίο μισθολόγιο, αφού ανάλογες παραχωρήσεις ακολούθησαν αναγκαστικά και για τους άλλους κλάδους υπαλλήλων του Δημοσίου, μέσω του επιδόματος της «προσωπικής διαφοράς» που καθιερώνεται για όλους.
Συνεπώς, αν συνδυάσει κανείς τα παραπάνω με την διαχρονική πίστη του Βενιζέλου στο μεγάλο και παντοδύναμο κράτος, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, κατά πάσαν πιθανότητα, ο υπουργός Οικονομικών σκοπίμως υπονομεύει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ώστε να συντομεύει η διάρκεια της για να έλθει και η δική του ώρα. Εξίσου πιθανή ερμηνεία όμως είναι και η άλλη• ότι, δηλαδή, ο Βενιζέλος και στο υπουργείο αυτό κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και στα άλλα από τα οποία έχει περάσει: γκάφες – απλώς, στον τομέα της οικονομίας και υπό τις παρούσες συνθήκες, όλοι τις προσέχουμε. Προσωπικώς, τείνω περισσότερο προς την δεύτερη εκδοχή. Αλλωστε, μας προειδοποίησε ο ίδιος, όταν τις προάλλες ανακοίνωσε με αρκούντως δραματικό τρόπο ότι θυσιάζει την προοπτική του στην πολιτική. Αυτοσαρκαζόταν, αλλά δεν το καταλάβαμε...
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις