«Μπαμ ηκούσθη στον αέρα»

Tου κ Στεφάνου Κασιμάτη

Το κακό τριτώνει, λένε. Πρώτα, ο Χόσνι και η Σούζαν, που τους κατασπάραξε ο αχάριστος λαός τους. Επειτα ο Μουαμάρ, που λείπει τώρα τρεις μέρες από το σπίτι και δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Χθες ήλθε και το τρίτο χτύπημα, για να στερήσει τη διεθνή πολιτική από μια άλλη πολύχρωμη παρουσία και να την κάνει ακόμη πιο βαρετή: παραιτήθηκε ο σοφός Παμπούκιος...
Η παραίτησή του ουσιαστικά είχε τον χαρακτήρα αυτοκτονίας και, για όσους παρακολουθούν τα ενδοκυβερνητικά, δεν ήταν έκπληξη. Την περίμεναν, όπως το κοινό σε μια παράσταση του Μάκβεθ περιμένει την αυτοκτονία της λαίδης. Μετά την υποβάθμισή του στον τελευταίο
ανασχηματισμό, η φιλοδοξία του Χάρη να αναδειχθεί σε eminence grise της αυλής του Γεωργίου Β΄, κάτι ανάμεσα σε Μάντελσον και Κάμπελ του ΓΑΠ, δεν είχε πλέον πιθανότητες πραγματοποίησης: τον αγώνα για την άσκηση επιρροής στον Γιώργο είχε κερδίσει ο Πωλ Τζερούλανος.
Ο σοφός Παμπούκιος το φιλοσόφησε και έκτοτε αποφάσισε την «ηρωική έξοδο». Ελλείψει προσχήματος ικανοποιητικού, ήγειρε το θέμα της επανίδρυσης του υπουργείου Ναυτιλίας, το οποίο ο ίδιος είχε καταργήσει, ως αρχιτέκτονας της πρώτης κυβέρνησης του Γεωργίου Β΄. Φαίνεται ότι, στην απελπισία του, ήλπιζε ότι στρεφόμενος κατά του εαυτού του θα έδινε στην κοινή γνώμη την εικόνα του απόλυτου ηρωισμού. Γι’ αυτό, σημειώνει στην ανακοίνωση που εξέδωσε: «Θεωρώ αυτονόητη πολιτική υποχρέωση να υπερασπίζεται κανείς και να διατυπώνει θέσεις προς όφελος του εθνικού συμφέροντος. [...] Η αμετάκλητη απόφασή μου να παραιτηθώ επιβεβαιώνει πλήρως τον χαρακτήρα και την ουσία της εμπλοκής μου στην πολιτική. Αποτελεί πράξη ευθύνης, πράξη ενός ανθρώπου που δεν είχε ποτέ σχέση εξάρτησης με θέσεις ή καρέκλες. Είναι αυτονόητη πράξη αξιοπρέπειας».
Εν ολίγοις, δηλαδή, ο Χάρης από καιρό είχε πάρει το πιστόλι του και περίμενε στη γωνία την ευκαιρία για να διαφύγει σαν ήρωας. Η ευκαιρία πέρασε και δεν την αναγνώρισε ή μπορεί να μην παρουσιάστηκε ποτέ και ο Χάρης συνέχιζε να περιμένει με το όπλο στο χέρι. Οπότε τι του έμενε πλέον να κάνει, προκειμένου και την έξοδό του να πετύχει και το πιστόλι του να χρησιμοποιήσει; Κάπως έτσι, κατέληξε να αυτοπυροβοληθεί... Ωστόσο, προσωπικώς δεν ανησυχώ. Γνωρίζοντας τις ικανότητες του ανδρός, είμαι βέβαιος ότι θα επέζησε.
Και, πάντως, το έργο του θα επιζήσει! Διότι -ποιος ξέρει;- ίσως αποδειχθεί στο μέλλον ότι ο δρόμος για τις μεγάλες επενδύσεις των Κινέζων άνοιξε όταν ο Κινέζος αντιπρόεδρος έμαθε από τα χείλη του Χάρη την έννοια «κrι-θα-rάκι». (Προσοχή, όμως! Το «ρ» προφέρεται όπως στα αγγλικά το «r», ελαφρώς «trilled», με μια παλμική επαναληπτικότητα του ήχου, ώστε να το καταλαβαίνουν και οι Κινέζοι...)
Οσον αφορά τώρα τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες, το νόημα της παραίτησης Παμπούκη συνοψίζεται με τη φράση ενός φίλου, που συνδυάζει τον κυνισμό με τη λακωνικότητα: «Δυστυχώς, κέρδισε ο Παπουτσής» -διότι αφορμή της παραίτησης υπήρξε η διαμάχη για τα ιμάτια του ανοήτως καταργηθέντος υπουργείου Ναυτιλίας...