Βενιζέλος ἤ Βουβουζέλος;;

Μέχρι τις 17 Ιουνίου είχε θητεύσει σε, κατά κανόνα, "ανώδυνα" και "αβανταδόρικα" Υπουργεία, όπου, χωρίς πολιτικό κόστος, μπορούσε να "εντυπωσιάσει" με τον όγκο και την δοκησισοφία του. Γεμάτος οίηση πίστεψε πως έγινε, επιτέλους, επικαρπωτής του χαλιφάτου (και οσονούπω χαλίφης στη θέση του χαλίφη), όταν "κλήθηκε", όπως του είπαν, να δώσει το φιλί της ζωής στον "παραιτηθέντα" Αρχηγό του. Έκτοτε προσπαθεί να καλύψει τις αλλεπάλληλες γκάφες του, τα παιδαριώδη λάθη του, τους τραγικούς χειρισμούς του, τις εφιαλτικές επιλογές του, με την ακατάσχετη, μονότονη, ανούσια, εκνευριστική, κενή και κούφια φλυαρία του. Φλυαρία, που παραπέμπει στο πνευστό εκείνο, το οποίο, εν μέσω δαιμονιωδών φυσημάτων και καταρρακτώδους σιελόρροιας, γνώρισε, στις νοτιοαφρικανικές κερκίδες, στιγμιαία τηλεοπτική λάμψη, για να εξοβελιστεί παραχρήμα λόγω της πολλαπλώς ζημιογόνου δράσεώς του. Μήπως θα έπρεπε, γι αυτό, να προσαρμόσει το (έτσι κι αλλιώς δανεικό) όνομά του; Και πώς να λέγεται; Μα, φυσικά, ΒΟΥΒΟΥΖΕΛΟΣ!
οπωπητήρ