Γράφει ο κ. Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
“Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω έτσι μου είπαν λόγω τιμής Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής” Νίκος Καλογερόπουλος
Παρασκευή βράδυ κάθισα να δω την ταινία του Όλιβερ Στόουν “Μέγας Αλέξανδρος”. Αν και την είχα δει, ήθελα να ξαναδώ την κινηματογραφική εκδοχή εκείνης της μεγάλης μάχης που έγινε στα 331 π.Χ. Της Μάχης των Γαυγαμήλων ή των Αρβήλων, που έδωσε την οριστική νίκη στον Αλέξανδρο μαζί και τα “κλειδιά των Περσίδων Πυλών”. Της μάχης που “απελευθέρωσε” τα αιχμάλωτα αγάλματα των τυραννοκτόνων, Αρμοδίου και Αριστογείτονα. Της μάχης που οδήγησε τους Έλληνες σε νέους κόσμους και τους νέους κόσμους στην Ελληνική Οικουμένη, στην Ελληνική Κοινή, στο ενιαίο νόμισμα! (οι εφευρέτες του “ευρώ” είμαστε εμείς).
Συνεπαρμένος κι επαρμένος από το εκπληκτικό εκείνο εγχείρημα του Αλέξανδρου - όπου τα έβαλε
αυτός που δεν είχε καν 50.000 άνδρες με τον Δαρείο τον Γ' που διέθετε πάνω από 1.000.000 - και μη χορταίνοντας με την κινηματογραφική εικόνα, έπιασα να ξεφυλλίζω το βιβλίο “Η ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου” του J.F.C. FULLER εκδ. Ποιότητα.[1] Ξανάρχισα να το διαβάζω μετά από έξι χρόνια.
Η μάχη των Αρβήλων (331 π.Χ.)
“Την τέταρτη μέρα, αφότου πέρασε τον Τίγρη, ο μακεδονικός στρατός έφτασε στα περίχωρα της Νινευή...”.(σελ.306) Εκεί σε κάποιες αψιμαχίες, ο Αλέξανδρος έμαθε από αιχμαλώτους ότι ο Δαρείος είχε στρατοπεδεύσει στα Γαυγάμηλα κάπου 150 στάδια (27 χιλιόμετρα) ανατολικά και περίμενε. Είχε μάλιστα ισοπεδώσει και το έδαφος για να μπορούν να κινούνται εύκολα τα δρεπανηφόρα άρματα και το ιππικό.
Ο Αλέξανδρος αφού έχτισε ένα “περιχαρακωμένο στρατόπεδο” [Έχτισε ταμπούρια, δηλαδή - αγνοώντας, ο δυστυχής, ότι μετά από χρόνια μπορεί να βρεθεί υπόλογος στον Σκάι, στον Βερέμη και στον Ράμφο - για να βάλει μέσα όλους εκείνους που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν καθώς και τις αποσκευές του στρατεύματος ] παρατάχθηκε απέναντι από τις συντριπτικά υπέρτερες περσικές δυνάμεις.
Φανταστείτε τις δύο παρατάξεις. Τους Έλληνες- πλην Λακεδαιμονίων - και τους Πέρσες που ήταν ίσως είκοσι φορές περισσότεροι!
Ο Αλέξανδρος πήρε θέση αμυντική όπως όφειλε απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις. Ενίσχυσε τα άκρα του και άφησε λιγότερο ισχυρό το κέντρο του. Ο ίδιος με τους ιππείς του τοποθετήθηκε δεξιά ενισχύοντας έτι περαιτέρω το δεξιό άκρο και προτάσσοντας το έτσι ώστε η διάταξη να είναι λοξή. Άφησε τον Παρμενίωνα να διοικεί το αριστερό άκρο κι εκείνος κράτησε το δεξιό. Καθώς όμως εκδηλώθηκε η επίθεση του Δαρείου, ο Αλέξανδρος, έκανε κάτι κουφό! Άρχισε να κινείται, καλπάζοντας με όλο το ιππικό, προς τα δεξιά, παράλληλα δε με τη διάταξη του αντιπάλου. Ήταν σαν να έφευγε γι' αλλού! Αν εκείνη τη στιγμή υπήρχε απ' ευθείας μετάδοση της μάχης, τα δημοσιογραφικά μας ξουράφια σίγουρα θα μετέδιδαν ότι ο Αλέξανδρος “την κάνει” και φεύγει μακριά από τον κίνδυνο(!) Ακόμα κι ο Παρμενίων φέρεται να πίστεψε κάτι τέτοιο.
Οι Πέρσες ιππείς, στην κίνηση αυτή του Αλεξάνδρου, έσπευσαν να τον αναχαιτίσουν και γρήγορα ενεπλάκησαν μαζί του.
Κι εκεί, ενώ διεξήγετο αγώνας σκληρός, μετά από μια σειρά τακτικές κινήσεις που δεν τις αναφέρουμε για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη, ο Αλέξανδρος με το πιο αξιόμαχο τμήμα του ιππικού στρέφει και κατευθύνεται στην καρδιά της περσικής διάταξης όπου βρισκόταν ο Δαρείος!
Δεν άργησε ούτε και δυσκολεύτηκε να φτάσει. Η πρώτη του “κουφή” κίνηση είχε ανοίξει διάπλατα τις γραμμές των Περσών και η αστραπιαία του διείσδυση τον έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ηγέτη του τεράστιου εκείνου στρατεύματος! Ο Δαρείος, μη μπορώντας ν' αντέξει τον αιφνιδιασμό και την ορμητική επίθεση του Αλέξανδρου, τους παρατάει όλους και για μια ακόμα φορά τρέπεται σε φυγή.
Από κει και πέρα η μάχη έχει κριθεί και ο Αλέξανδρος έχει δύο επιλογές. Να κυνηγήσει τον Δαρείο ή να βοηθήσει τον Παρμενίωνα που αν και μάχεται ηρωικά κινδυνεύει. Διαλέγει το δεύτερο και αναβάλει για το μέλλον το πρώτο.
Συμπέρασμα: Μπορούν οι λίγοι να νικήσουν τους πολλούς! Μπορούν αρκεί “να το λέει η καρδιά τους”! Σώφρων και φρόνιμος, γενναίος και δίκαιος, ο Αλέξανδρος, συγκέντρωσε τις ικανότερες δυνάμεις του στο πιο ευαίσθητο σημείο του αντιπάλου. Στον κρίκο αυτό της αλυσίδας που όταν τον κρατάς κρατάς ολόκληρη την αλυσίδα. Και κατευθύνθηκε με ορμή κι αποφασιστικότητα εναντίον του. Αυτό λέγεται “κύριο πλήγμα”!
Η Μάχη των Λεύκτρων 371 π.Χ.
Δεν ήταν ο Αλέξανδρος ο πρώτος στην ιστορία που συγκέντρωσε υπέρτερες δυνάμεις απέναντι σε ένα επιλεγμένο σημείο του εχθρικού μετώπου. Πρώτος ήταν ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας το 371 π.Χ. Σε ένα χωριό της Βοιωτίας, τα Λεύκτρα, ο Επαμεινώνδας κατανίκησε για πρώτη φορά τη σπαρτιατική φάλαγγα ενισχύοντας το αριστερό κέρας της δικής του, συγκεντρώνοντας δηλαδή υπέρτερες δυνάμεις στο σημείο που επέλεξε αυτός για να διασπάσει το αντίπαλο μέτωπο.
Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεόμβροτος. Μαζί του θάφτηκε και το κύρος της σπαρτιατικής φάλαγγας. Οι λιγότεροι, κάπου 7.000 Θηβαίοι και Βοιωτοί, νίκησαν τους ανίκητους και περισσότερους Σπαρτιάτες (κάπου 10.000)!
Ο Ισοκράτης (436 π.Χ.- 338 π.Χ.)
Ενώ η δόξα του Επαμεινώνδα στα Λεύκτρα (371 π.Χ.) και στην Μαντίνεια (362 π.Χ.) περιμένει τον τον Αλέξανδρο για να του δώσει τους καρπούς της, ανάλογης σημασίας γεγονότα συμβαίνουν στο πεδίο της πολιτικής.
Στην Αθήνα της παρακμής, στην Αθήνα των σοφιστών και των δημαγωγών, ο Ισοκράτης, γέρος ενενήντα χρονών το 346 π.Χ. κάθεται και γράφει στον Φίλιππο μια γραφή και του εκθέτει το πολιτικό του πρόγραμμα. Πρόκειται για το κείμενο “Φίλιππος” το οποίο μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει εδώ.
Ο Αλέξανδρος είναι τότε δέκα χρονών. Σε τρία χρόνια ο Αριστοτέλης θ' αναλάβει την Αλεξάνδρου παιδεία.
Στην ουσία, ο Ισοκράτης, με τον γράμμα του αυτό στον Φίλιππο, κάνει σε πολιτικό επίπεδο αυτό που έκανε και ο Επαμεινώνδας σε στρατιωτικό επίπεδο λίγα χρόνια πριν. Υπολογίζει τον σημαντικότερο κρίκο της “αντίπαλης παράταξης” και υποβάλλει, σαν επιτελάρχης του Ελληνισμού, το σχέδιο συγκέντρωσης “υπέρτερων δυνάμεων” στο σημείο αυτό. Και σαν επιτελάρχης του Ελληνισμού, ο υπερήλιξ Ισοκράτης, Γέροντας του Έθνους με καθαρή σκέψη, με σταράτα λόγια, προτείνει στον Φίλιππο την αρχιστρατηγία.
Παραθέτουμε ολόκληρο το κεφάλαιο του ως άνω βιβλίου του Fuller το οποίο επιγράφεται:
1. Το Πανελλήνιο Πρόγραμμα του Ισοκράτη (σελ. 52-54)
Το ότι ο Φίλιππος, ανώτατος πολέμαρχος και μοναδικός υπεύθυνος για τη διεξαγωγή της εξωτερικής πολιτικής, κατόρθωσε να μετατρέψει τη Μακεδονία από ένα άσημο βαρβαρικό βασίλειο στην κορυφαία δύναμη της Ελλάδας οφειλόταν στο ότι οι πόλεις-κράτη ταλανίζονταν από φατρίες και η εξωτερική τους πολιτική αποφασιζόταν από συναισθηματικές εκκλησίες του δήμου. Το επίτευγμα του ήταν τόσο μεγάλο, ώστε τη χρονιά του θριάμβου του ο Ισοκράτης, ο οποίος τώρα πια ήταν ενενήντα ετών, επανήλθε στη θέση που είχε διατυπώσει στον Πανηγυρικό του το 380 π.Χ. και στο έργο του με τίτλο Φίλιππος σύστησε στον Φίλιππο ένα πανελλήνιο πρόγραμμα:
«Πολεμούμε μεταξύ μας για μικροπράγματα», έγραψε στον Φίλιππο, και πρόσθεσε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ζήσει ειρηνικά η Ελλάδα «εκτός από το να αποφασίσουν οι σημαντικότερες πολιτείες να παραμερίσουν τις διαμάχες τους και να μεταφέρουν τον πόλεμο στην Ασία». Συνεπώς, συνέχισε, «η πρόθεση μου είναι να σε συμβουλεύσω να αναλάβεις την πρωτοβουλία για την ομόνοια της Ελλάδας και για την εκστρατεία ενάντια στους βαρβάρους [δηλ. τους Πέρσες]. Χρησιμοποίησε την πειθώ απέναντι στους μεν και τη δια απέναντι στους δε• αλλά αυτοί που σκέφτονται σωστά θα πρέπει να μη μεταφέρουν τον πόλεμο στη χώρα του βασιλιά, μέχρις ότου κάποιος συμφιλιώσει τους Έλληνες και τους κάνει να πάψουν την τωρινή τους τρέλα».
Παρότρυνε τον Φίλιππο να μη δίνει σημασία σε «αυτούς που παραληρούν πάνω στα βήματα [δηλ. τους ρήτορες]» και «που θεωρούν την ειρήνη, η οποία είναι προς το δημόσιο όφελος, ως πόλεμο ενάντια στα ιδιωτικά τους συμφέροντα», αλλά αντ' αυτού να δράσει με τρόπο, «ώστε να αποκτήσεις την εμπιστοσύνη των Ελλήνων και να προκαλέσεις φόβο στους βαρβάρους». Δήλωσε ότι, αν επιτυγχανόταν μια συμφιλίωση ανάμεσα στο Αργός, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στην Αθήνα, οι μικρότερες πολιτείες θα υποχρεώνονταν να ακολουθήσουν.
Αναφέρθηκε περιφρονητικά στην υποτιθέμενη δύναμη της Περσίας και έγραψε για την εκστρατεία του Κύρου και του Κλεάρχου: «Γίνεται δεκτό ότι πέτυχαν ολοκληρωτική νίκη ενάντια στο σύνολο των δυνάμεων του βασιλιά σαν να είχαν πολεμήσει ενάντια στις γυναίκες της Περσίας». Και υπενθύμισε στον Φίλιππο ότι θα ήταν σε θέση να βρει όσους στρατιώτες χρειαζόταν, «γιατί είναι τέτοια η κατάσταση της Ελλάδας, ώστε είναι ευκολότερο να συγκροτήσει κανείς μία μεγαλύτερη και καλύτερη δύναμη από περιπλανώμενους παρά από μόνιμα εγκατεστημένους κατοίκους».
Απευθύνθηκε στη φυλετική ματαιοδοξία του Φιλίππου εισάγοντας στη συζήτηση τον Ηρακλή: Τόνισε τη «διανοητική υπεροχή» του και επισήμανε ότι ο Ηρακλής «διακρίθηκε από όλους τους προκατόχους του χάρη στη σοφία του, στις έντιμες φιλοδοξίες και στη δικαιοσύνη του παρά χάρη στη δύναμη του». Ο Ισοκράτης παρότρυνε τον Φίλιππο να γίνει σαν τον Ηρακλή και πρόσθεσε ότι δεν υπήρχε λόγος να ψάχνει για ξένα παραδείγματα, καθώς υπήρχε έτοιμο παράδειγμα στην ίδια του την οικογένεια. Συνεπώς, τον προέτρεψε να γίνει όπως ο προγονός του «στη διάνοια, στην αγάπη για τους ανθρώπους και στην καλή θέληση που έδειξε προς τους Έλληνες».
Ο Ισοκράτης πρότεινε ότι, προκειμένου να κατακτήσει ο Φίλιππος την Περσία, θα έπρεπε προηγουμένως να ελευθερώσει τις υπόδουλες ιωνικές πόλεις: «Υποσχέσου τους ελευθερία και διέδωσε τη λέξη αυτή στην Ασία, μία λέξη που, όταν διαδόθηκε στην Ελλάδα, διέλυσε τόσο τη δική μας αυτοκρατορία [των Αθηναίων] όσο και αυτή των Λακεδαιμονίων». Και αφού έγινε αυτό, προέτρεψε τον Φίλιππο: «Να καταστρέψεις ολόκληρο το βασίλειο ή, αν δεν κάνεις κάτι τέτοιο, να του αποσπάσεις όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη»• να «χτίσεις πόλεις παντού» στα κατακτημένα εδάφη «και να στείλεις εκεί ως αποίκους αυτούς που τώρα είναι περιπλανώμενοι αναζητώντας τον επιούσιο και παρενοχλώντας όσους συναντούν. Γιατί, αν δεν θέσουμε τέρμα στη συγκέντρωσή τους με το να τους δώσουμε αρκετά, για να ζήσουν, χωρίς να το πάρουμε είδηση, θα γίνουν τόσο πολυάριθμοι, ώστε θα είναι εξίσου μεγάλη πηγή ανησυχίας για τους Έλληνες όπως και για τους βαρβάρους... να δημιουργήσουμε κοινότητες από αυτούς και να κάνουμε αυτές τις κοινότητες τα σύνορα της Ελλάδας και να τους τοποθετήσουμε μπροστά μας σαν πρόχωμα».
Παρότρυνε τον Φίλιππο να θεωρήσει το σύνολο της Ελλάδας ως την πατρίδα του, όπως είχε κάνει ο Ηρακλής — ο πατέρας της φυλής του. Τέλος, τον συμβούλευσε να κυβερνά με μετριοπάθεια, επειδή «η σκληρότητα είναι εξίσου οδυνηρή γι' αυτούς που την επιδεικνύουν, όσο και γι' αυτούς που την υφίστανται»• και να έχει υπόψη του ότι, αν και τα σώματα μας είναι θνητά, η φήμη είναι αθάνατη και «οι άνδρες που έχουν τη μεγαλύτερη φήμη... θεωρούνται ημίθεοι».
-Γιατί μας τα λες όλα αυτά; ποιος είναι σήμερα ο “Φίλιππος”; Ποιος είναι ο “Αλέξανδρος”; Ποιοι είναι σήμερα οι “Πέρσες”; Ποια είναι σήμερα η “λοξή φάλαγγα”;
Για τον σημερινό “Φίλιππο”, πράγματι δεν μπορώ να σας πω! Κι όχι για τίποτα άλλο...αλλά γιατί ο Φίλιππος ο Πετσάλνικος είναι κλινήρης(!)
Για τον Αλέξανδρο μπορώ να σας πω περισσότερα! Μην ξεχνάτε ότι ναι μεν ο Ισοκράτης έχρισε αρχιστράτηγο τον Φίλιππο αλλά εκείνος που εφάρμοσε, κατά γράμμα, το πολιτικό του πρόγραμμα ήταν ο Αλέξανδρος! Και δεν ήταν μόνος του ο Αλέξανδρος. Για να είμαστε σωστοί στην κοινωνιολογική και ιστορική μας ανάλυση πρέπει να δούμε τον Αλέξανδρο ως τον πρώτο και τον καλύτερο από μια ομάδα πρωτοπόρων αγωνιστών. Πρέπει να τον δούμε ως τον ηγέτη ενός συλλογικού υποκειμένου που με πολλούς και διάφορους τρόπους, από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες, ωρίμασε και ετοιμάστηκε να ηγηθεί και να προπορευτεί του ελληνισμού ως τις προσβάσεις των Ινδιών. Οι Εταίροι και οι Μακεδόνες ήταν το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο της εποχής εκείνης. Μια πρώιμη Φιλική Εταιρεία. Ένα ΕΑΜ της προ Χριστού εποχής. Οι μεν Εταίροι ήταν η “κεντρική επιτροπή”, οι δε Μακεδόνες ήταν τα μέλη του κινήματος, οι πολίτες της “κινητής αυτοκρατορίας” που λέει ο Fuller. Μέσα στο πολιτικό αυτό υποκείμενο υπήρχαν αποχρώσεις και διαφορές. Μερικές φορές αυτές οι διαφορές μοιάζουν πολύ, για να μην πω πως είναι οι ίδιες, με τις σημερινές δικές μας διαφορές. (Η στάση προς του ξένους πχ.) Δεν είναι όμως σε θέση να εμποδίσουν το μεγάλο και εκπληκτικό έργο που συντελείται. Ακόμα κι όταν φτάνουν στα άκρα, ακόμα και τότε, την ώρα της στάσης[3] στον Ύφαση ποταμό, ηγεσία και βάση, βρίσκουν τρόπο να συνεννοηθούν. Εκεί είναι και το σημείο όπου ο Αλέξανδρος, φίλος και σύντροφος των ανδρών του, “κάνει υπακοή” αποκαλύπτοντας έναν άλλον ανθρωπολογικό τύπο που προβάλλει δειλά στην ιστορία, έναν άλλο τύπο ηγέτη. Είναι συγκλονιστικές οι σκηνές που περιγράφονται στις σελίδες 263- 267 όταν και δεύτερη στάση λαμβάνει χώρα στο στράτευμα. Χαρακτηριστικά λέει ο Fuller:
“Τους υπενθύμισε τα όσα ο πατέρας του είχε κάνει γι' αυτούς, ότι τους είχε βρει φτωχούς βοσκούς ντυμένους με δέρματα και τους είχε κάνει κύριους της Ελλάδας και ότι ο ίδιος τους είχε κάνει κύριους της Ασίας. Μίλησε για τους πολλούς κόπους τους, τις νίκες τους και τις πληγές τους, και ανέφερε ότι κανένας υπό την ηγεσία του δεν σκοτώθηκε σε φυγή. Τελικά κυριευμένος από τα παθιασμένα λόγια του και εκτός εαυτού από την οργή του ούρλιαξε: «Και τώρα, καθώς θέλετε να φύγετε, φύγετε όλοι σας και πέστε τους στην πατρίδα ότι εγκαταλείψατε τον βασιλιά σας που σας είχε οδηγήσει από νίκη σε νίκη σε ολόκληρο τον κόσμο και τον αφήσατε στη φροντίδα των ξένων που είχε κατακτήσει. Και σίγουρα τα λόγια σας θα σας εξασφαλίσουν τους ύμνους των ανθρώπων και την ευλογία των θεών. Φύγετε!»
Αν υπάρχει ένα επεισόδιο στη ζωή του Αλεξάνδρου που αξίζει να τον ανακηρύξει ημίθεο, σίγουρα είναι αυτή η στάση, στην οποία με τη συντριπτική δύναμη της προσωπικότητας του και τη δαιμονική οργή του επέβαλε τη θέληση του στους ταραχώδεις άνδρες του, χωρίς να προβεί σε καμία παραχώρηση.
Όταν τελείωσε την ομιλία του, ο Αλέξανδρος πήδηξε από την πλατφόρμα, αποσύρθηκε στο ανάκτορο του και επί δύο ημέρες αρνήθηκε να δει οποιονδήποτε. Την τρίτη ημέρα κάλεσε τους κορυφαίους Πέρσες και άρχισε να οργανώνει από τους 30.000 επιγόνους έναν περσικό στρατό πάνω σε μακεδονικές γραμμές. Αυτό έκαμψε την αντίσταση των στασιαστών• συνέρρευσαν όλοι μαζί μπροστά από τις πύλες του ανακτόρου, έριξαν τα όπλα τους στο έδαφος ως σημάδι ικεσίας και ικέτευσαν να τους επιτραπεί να εισέλθουν και να παραδώσουν τους πρωτεργάτες της στάσης. Όταν ο Αλέξανδρος το πληροφορήθηκε, με δάκρυα στα μάτια άφησε το ανάκτορο και πήγε στην κύρια πύλη, όπου ένας παλιός στρατιώτης, ο Καλλίνης, λοχαγός των εταίρων, είπε: «Ω βασιλιά, αυτό που στενοχωρεί τους Μακεδόνες είναι ότι έχεις ήδη κάνει κάποιους από τους Πέρσες συγγενείς σου και ότι Πέρσες ονομάζονται συγγενείς του Αλεξάνδρου και έχουν την τιμή να σε χαιρετούν με φιλί, ενώ κανείς από τους Μακεδόνες δεν έχει μέχρι τώρα αυτή την τιμή». Ο Αλέξανδρος τον διέκοψε: «Αλλά όλους εσάς, ανεξαιρέτως, σας θεωρώ συγγενείς μου και έτσι θα σας αποκαλώ εφεξής». Ο Καλλίνης και άλλοι τον χαιρέτησαν φιλώντας τον και οι άνδρες μάζεψαν τα όπλα τους και γύρισαν στο στρατόπεδο φωνάζοντας και τραγουδώντας ευχαριστήρια τραγούδια.
Μετά από αυτή τη συμφιλίωση ο Αλέξανδρος θυσίασε στους θεούς και διέταξε να ετοιμαστεί μία τεράστια γιορτή, στην οποία σύμφωνα με την παράδοση προσκλήθηκαν 9.000.”
Για μας σήμερα, το συλλογικό υποκείμενο αυτό είναι το μέγα ζητούμενο! Αλλά, η ανάγκη που το έχουμε, η επιμονή που το αναζητούμε, άλλα πολλά και διάφορα που δεν συνειδητοποιούμε ενώ γύρω μας συντελούνται, ωριμάζουν και ετοιμάζουν αυτό το υποκείμενο για να φανεί στο κατώφλι της ιστορίας. Το κρατούμενο είναι ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που συμφωνούν με όλα αυτά. Που εμπνέονται. Που πιστεύουν κι ελπίζουν. Που είναι έτοιμοι να καταπιαστούν με το μεγάλο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας.
Για τα υπόλοιπα μπορώ να πω επίσης αρκετά.
Ας αρχίσουμε από το... “στράτευμα”, από τη βάση. Ο ελληνικός λαός είναι η φάλαγγα που θα δώσει και θα κερδίσει τη μάχη!Ότι είναι, εδώ και χρόνια, “λοξή” δεν νομίζω ότι θέλει συζήτηση. Οι πολίτες-οπλίτες που μέχρι τώρα “έβοσκαν” “ντυμένοι δέρματα” τώρα καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να εξοπλιστούν κατάλληλα, με την σημερινή “σάρισα”, με τον σημερινό “ξυστό”. Να μονιάσουν και να προπονηθούν ώστε να βαδίζουν συντεταγμένα, χωρίς συμπλέγματα και φοβίες, ενάντια στις υπέρτερες δυνάμεις των αντιπάλων που είναι οι χώρες του Βορά της Ευρώπης και οι διεθνείς χρηματαγορές.
Να αποφεύγουν με τάξη και πειθαρχία τα “δρεπανηφόρα άρματα” των οίκων αξιολόγησης και να εκμηδενίζουν τις απώλειες όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες - πλην Λακεδαιμονίων. Να μάθουν ν' αφοπλίζουν την “πέμπτη φάλαγγα” που δρα στα μετόπισθεν, που μας αποσυντονίζει, μας τρομοκρατεί και μας διχάζει. Θυμίζω ότι ο Άγις, βασιλιάς της Σπάρτης, έμαθε για την νίκη του Αλέξανδρου στη μάχη της Ισσού (333 π.Χ.) ενώ βρίσκονταν στη Σίφνο με τον Φαρνάβαζο για να ετοιμάσει την “απελευθέρωση” της Ελλάδας από τον ...Αλέξανδρο(!) Θυμίζω ακόμα, τον άθλιο Δημοσθένη που μετά από δεκάδες κωλοτούμπες, πήρε κι ο ίδιος τελικά 300 τάλαντα από τον Δαρείο... “ευγενή χορηγία” για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Αλέξανδρο (!) Ήταν το 336 π.Χ. χρονιά που ο Αλέξανδρος έγινε βασιλιάς.
Πρέπει να μάθει, ο ελληνικός λαός, να ξεχωρίζει τους ντιπ βάρβαρους από τους “μισθοφόρους Έλληνες” που δρουν μαζί με τις αντίπαλες στρατιές. Εδώ “μισθοφόροι Έλληνες” είναι οι λαοί της Βόρειας Ευρώπης οι οποίοι είναι, κι αυτοί σαν και μας, θύματα της ίδια δεσποτικής πολιτικής του “Δαρείου”, του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου. Πολύ περισσότερο πρέπει να μάθει να συνεργάζεται με τους “ιππείς” ήγουν: τους “Αγριάνες”, τους “Τριβαλούς”, τους “Παίονες” τους “Περραιβούς”, τους “Ιλλυριούς”, αλλά και τους “Ινδούς”, τους “Σογδιανούς”, τους “Βακτριανούς” και μ' όλους εκείνους τους λαούς που τώρα ήρθαν στην πόρτα μας σαν αντίδωρο που εμείς πήγαμε τότε στη δική τους!
Οι “Πέρσες”, στο έδαφος των οποίων πρέπει να μεταφέρουμε τον πόλεμο, είναι τα δύο μεγάλα προβλήματα τους ελληνισμού. Η Πνευματική Ανασυγκρότηση του Έθνους (ΠΑΕ) και η Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας (ΠΑΠ) είναι τα δύο μεγάλα μέτωπά μας!
Στο ένα, στο πνευματικό, κάνουμε επίθεση με τις ήδη υπάρχουσες, από αιώνες, υπέρτερες αθάνατες δυνάμεις. Στην κατεύθυνση αυτή, στην κατεύθυνση της Πνευματικής Ανασυγκρότησης του Έθνους πρέπει να στραφεί το “κύριο χτύπημα”!
Στο άλλο, το παραγωγικό, κάνουμε άμυνα, προσώρας, ότι είμαστε γυμνοί και ξεβράκωτοι και πρέπει ν' αγοράσουμε χρόνο. Εν ανάγκη να φτιάσουμε και ταμπούρια κι ασ' τον Ράμφο να λέει! (Κάποια στιγμή θα μπει κι αυτός μέσα στα ταμπούρια ότι δεν τον έχω για να επελεύνει έφιππος κατά του...περσικού ιππικού).
Σταυροειδώς τέμνονται οι δύο ανασυγκροτήσεις και μας προαναγγέλουν τον δρόμο τον δύσκολο του Γολγοθά. Ευαγγελίζονται όμως και το φως το ιλαρό και το ανέσπερο της Ανάστασης!
Τα σύνορα της χώρας όπου θα βάλουμε όλους αυτούς τους “περιφερόμενους” “σαν προχώματα” είναι παντού! Και κυρίως είναι στην ερημωμένη και ερειπωμένη Ελλάδα της υπαίθρου!
Οι “περιφερόμενοι” είναι οι Έλληνες που έχουν βγει έξω από τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας εδώ και χρόνια, χωρίς να το έχουν καταλάβει, και οι οποίοι για να ζήσουν συνωστίζονται στο...πρυτανείο. Να τους πείσουμε και να πειστούμε ότι εκεί είναι η ελεύθερη και καλή ζωή και όχι στην Αθήνα της υπαλληλίας, ιδιωτικής και δημοσίας. Έτσι θα βρούμε την γαλήνη μας, ότι η γης και η θάλασσα μας έλειψαν πολύ όλα αυτά τα χρόνια της “βαβυλώνιας αιχμαλωσίας”. Είναι καιρός να το ομολογήσουμε σε εαυτούς και αλλήλους.
Εκεί, θα δημιουργήσουμε κοινότητες και αυτές οι κοινότητες θα γίνουν οι μήτρες της πραγματικής δημοκρατίας, της Δημοκρατίας των Γενναίων.
Ο αγώνας μας θα είναι σκληρός. Και χρειάζεται πίστη, σταθερότητα, υπομονή, γενναιότητα, διάκριση, ευσπλαχνία, αγνότητα, σωφροσύνη, φρόνηση! Πάνω απ' όλα Αγάπη για την Πατρίδα και το Έθνος. Για το λαό και τη νέα γενιά.
Ο αγώνας μας θα είναι ωραίος. Όπως κάθε αγώνας υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Υπέρ της Ελευθερίας ή των άλλων αρχής!
Ο αγώνας μας θα είναι πολυεπίπεδος, σύνθετος, αντιφατικός, όπως είναι η ζωή, όπως είμαστε όλοι μας, όπως είναι και τούτο το κείμενο! Μακριά από μας οι “καθαρές ουσίες”!!!
Η στρατηγική του θα είναι επίσης αντιφατική. Θα είναι άμυνα και επίθεση. Θα είναι αμυνόμενη επίθεση και επιτιθέμενη άμυνα! Θα είναι επιθετική άμυνα και αμυντική επίθεση!
Θα είναι αυτή που ο Γυιος της Καλογριάς, ο Καραϊσκάκης, συνόψισε σε δυο κουβέντες “τρουμπέτες και τουμπερλέκια”! Για όσους δεν κατάλαβαν, για τους λαϊκιστές και τους “ρήτορες” που εκμαυλίζουν τον λαό και σπέρνουν τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα μας έχουμε τούτο το τραγούδι που έφτιασε ο Νίκος Καλογερόπουλος (ο ηθοποιός) από τα ίδια τα λόγια του Γύφτου. Τραγούδι που τραγουδάει υπέροχα ο Παπακωνσταντίνου, ο Βασίλης, όχι ο Γιώργος. Τους το αφιερώνουμε: (Προσοχή!!! είναι αυστηρώς ακατάλληλο για τις θεούσες-πολιτικολογούσες!)
“Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω έτσι μου είπαν λόγω τιμής Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής” Νίκος Καλογερόπουλος
Παρασκευή βράδυ κάθισα να δω την ταινία του Όλιβερ Στόουν “Μέγας Αλέξανδρος”. Αν και την είχα δει, ήθελα να ξαναδώ την κινηματογραφική εκδοχή εκείνης της μεγάλης μάχης που έγινε στα 331 π.Χ. Της Μάχης των Γαυγαμήλων ή των Αρβήλων, που έδωσε την οριστική νίκη στον Αλέξανδρο μαζί και τα “κλειδιά των Περσίδων Πυλών”. Της μάχης που “απελευθέρωσε” τα αιχμάλωτα αγάλματα των τυραννοκτόνων, Αρμοδίου και Αριστογείτονα. Της μάχης που οδήγησε τους Έλληνες σε νέους κόσμους και τους νέους κόσμους στην Ελληνική Οικουμένη, στην Ελληνική Κοινή, στο ενιαίο νόμισμα! (οι εφευρέτες του “ευρώ” είμαστε εμείς).
Συνεπαρμένος κι επαρμένος από το εκπληκτικό εκείνο εγχείρημα του Αλέξανδρου - όπου τα έβαλε
αυτός που δεν είχε καν 50.000 άνδρες με τον Δαρείο τον Γ' που διέθετε πάνω από 1.000.000 - και μη χορταίνοντας με την κινηματογραφική εικόνα, έπιασα να ξεφυλλίζω το βιβλίο “Η ιδιοφυής στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου” του J.F.C. FULLER εκδ. Ποιότητα.[1] Ξανάρχισα να το διαβάζω μετά από έξι χρόνια.
Η μάχη των Αρβήλων (331 π.Χ.)
“Την τέταρτη μέρα, αφότου πέρασε τον Τίγρη, ο μακεδονικός στρατός έφτασε στα περίχωρα της Νινευή...”.(σελ.306) Εκεί σε κάποιες αψιμαχίες, ο Αλέξανδρος έμαθε από αιχμαλώτους ότι ο Δαρείος είχε στρατοπεδεύσει στα Γαυγάμηλα κάπου 150 στάδια (27 χιλιόμετρα) ανατολικά και περίμενε. Είχε μάλιστα ισοπεδώσει και το έδαφος για να μπορούν να κινούνται εύκολα τα δρεπανηφόρα άρματα και το ιππικό.
Ο Αλέξανδρος αφού έχτισε ένα “περιχαρακωμένο στρατόπεδο” [Έχτισε ταμπούρια, δηλαδή - αγνοώντας, ο δυστυχής, ότι μετά από χρόνια μπορεί να βρεθεί υπόλογος στον Σκάι, στον Βερέμη και στον Ράμφο - για να βάλει μέσα όλους εκείνους που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν καθώς και τις αποσκευές του στρατεύματος ] παρατάχθηκε απέναντι από τις συντριπτικά υπέρτερες περσικές δυνάμεις.
Φανταστείτε τις δύο παρατάξεις. Τους Έλληνες- πλην Λακεδαιμονίων - και τους Πέρσες που ήταν ίσως είκοσι φορές περισσότεροι!
Ο Αλέξανδρος πήρε θέση αμυντική όπως όφειλε απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις. Ενίσχυσε τα άκρα του και άφησε λιγότερο ισχυρό το κέντρο του. Ο ίδιος με τους ιππείς του τοποθετήθηκε δεξιά ενισχύοντας έτι περαιτέρω το δεξιό άκρο και προτάσσοντας το έτσι ώστε η διάταξη να είναι λοξή. Άφησε τον Παρμενίωνα να διοικεί το αριστερό άκρο κι εκείνος κράτησε το δεξιό. Καθώς όμως εκδηλώθηκε η επίθεση του Δαρείου, ο Αλέξανδρος, έκανε κάτι κουφό! Άρχισε να κινείται, καλπάζοντας με όλο το ιππικό, προς τα δεξιά, παράλληλα δε με τη διάταξη του αντιπάλου. Ήταν σαν να έφευγε γι' αλλού! Αν εκείνη τη στιγμή υπήρχε απ' ευθείας μετάδοση της μάχης, τα δημοσιογραφικά μας ξουράφια σίγουρα θα μετέδιδαν ότι ο Αλέξανδρος “την κάνει” και φεύγει μακριά από τον κίνδυνο(!) Ακόμα κι ο Παρμενίων φέρεται να πίστεψε κάτι τέτοιο.
Οι Πέρσες ιππείς, στην κίνηση αυτή του Αλεξάνδρου, έσπευσαν να τον αναχαιτίσουν και γρήγορα ενεπλάκησαν μαζί του.
Κι εκεί, ενώ διεξήγετο αγώνας σκληρός, μετά από μια σειρά τακτικές κινήσεις που δεν τις αναφέρουμε για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη, ο Αλέξανδρος με το πιο αξιόμαχο τμήμα του ιππικού στρέφει και κατευθύνεται στην καρδιά της περσικής διάταξης όπου βρισκόταν ο Δαρείος!
Δεν άργησε ούτε και δυσκολεύτηκε να φτάσει. Η πρώτη του “κουφή” κίνηση είχε ανοίξει διάπλατα τις γραμμές των Περσών και η αστραπιαία του διείσδυση τον έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ηγέτη του τεράστιου εκείνου στρατεύματος! Ο Δαρείος, μη μπορώντας ν' αντέξει τον αιφνιδιασμό και την ορμητική επίθεση του Αλέξανδρου, τους παρατάει όλους και για μια ακόμα φορά τρέπεται σε φυγή.
Από κει και πέρα η μάχη έχει κριθεί και ο Αλέξανδρος έχει δύο επιλογές. Να κυνηγήσει τον Δαρείο ή να βοηθήσει τον Παρμενίωνα που αν και μάχεται ηρωικά κινδυνεύει. Διαλέγει το δεύτερο και αναβάλει για το μέλλον το πρώτο.
Συμπέρασμα: Μπορούν οι λίγοι να νικήσουν τους πολλούς! Μπορούν αρκεί “να το λέει η καρδιά τους”! Σώφρων και φρόνιμος, γενναίος και δίκαιος, ο Αλέξανδρος, συγκέντρωσε τις ικανότερες δυνάμεις του στο πιο ευαίσθητο σημείο του αντιπάλου. Στον κρίκο αυτό της αλυσίδας που όταν τον κρατάς κρατάς ολόκληρη την αλυσίδα. Και κατευθύνθηκε με ορμή κι αποφασιστικότητα εναντίον του. Αυτό λέγεται “κύριο πλήγμα”!
Η Μάχη των Λεύκτρων 371 π.Χ.
Δεν ήταν ο Αλέξανδρος ο πρώτος στην ιστορία που συγκέντρωσε υπέρτερες δυνάμεις απέναντι σε ένα επιλεγμένο σημείο του εχθρικού μετώπου. Πρώτος ήταν ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας το 371 π.Χ. Σε ένα χωριό της Βοιωτίας, τα Λεύκτρα, ο Επαμεινώνδας κατανίκησε για πρώτη φορά τη σπαρτιατική φάλαγγα ενισχύοντας το αριστερό κέρας της δικής του, συγκεντρώνοντας δηλαδή υπέρτερες δυνάμεις στο σημείο που επέλεξε αυτός για να διασπάσει το αντίπαλο μέτωπο.
Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεόμβροτος. Μαζί του θάφτηκε και το κύρος της σπαρτιατικής φάλαγγας. Οι λιγότεροι, κάπου 7.000 Θηβαίοι και Βοιωτοί, νίκησαν τους ανίκητους και περισσότερους Σπαρτιάτες (κάπου 10.000)!
Ο Ισοκράτης (436 π.Χ.- 338 π.Χ.)
Ενώ η δόξα του Επαμεινώνδα στα Λεύκτρα (371 π.Χ.) και στην Μαντίνεια (362 π.Χ.) περιμένει τον τον Αλέξανδρο για να του δώσει τους καρπούς της, ανάλογης σημασίας γεγονότα συμβαίνουν στο πεδίο της πολιτικής.
Στην Αθήνα της παρακμής, στην Αθήνα των σοφιστών και των δημαγωγών, ο Ισοκράτης, γέρος ενενήντα χρονών το 346 π.Χ. κάθεται και γράφει στον Φίλιππο μια γραφή και του εκθέτει το πολιτικό του πρόγραμμα. Πρόκειται για το κείμενο “Φίλιππος” το οποίο μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει εδώ.
Ο Αλέξανδρος είναι τότε δέκα χρονών. Σε τρία χρόνια ο Αριστοτέλης θ' αναλάβει την Αλεξάνδρου παιδεία.
Στην ουσία, ο Ισοκράτης, με τον γράμμα του αυτό στον Φίλιππο, κάνει σε πολιτικό επίπεδο αυτό που έκανε και ο Επαμεινώνδας σε στρατιωτικό επίπεδο λίγα χρόνια πριν. Υπολογίζει τον σημαντικότερο κρίκο της “αντίπαλης παράταξης” και υποβάλλει, σαν επιτελάρχης του Ελληνισμού, το σχέδιο συγκέντρωσης “υπέρτερων δυνάμεων” στο σημείο αυτό. Και σαν επιτελάρχης του Ελληνισμού, ο υπερήλιξ Ισοκράτης, Γέροντας του Έθνους με καθαρή σκέψη, με σταράτα λόγια, προτείνει στον Φίλιππο την αρχιστρατηγία.
Παραθέτουμε ολόκληρο το κεφάλαιο του ως άνω βιβλίου του Fuller το οποίο επιγράφεται:
1. Το Πανελλήνιο Πρόγραμμα του Ισοκράτη (σελ. 52-54)
Το ότι ο Φίλιππος, ανώτατος πολέμαρχος και μοναδικός υπεύθυνος για τη διεξαγωγή της εξωτερικής πολιτικής, κατόρθωσε να μετατρέψει τη Μακεδονία από ένα άσημο βαρβαρικό βασίλειο στην κορυφαία δύναμη της Ελλάδας οφειλόταν στο ότι οι πόλεις-κράτη ταλανίζονταν από φατρίες και η εξωτερική τους πολιτική αποφασιζόταν από συναισθηματικές εκκλησίες του δήμου. Το επίτευγμα του ήταν τόσο μεγάλο, ώστε τη χρονιά του θριάμβου του ο Ισοκράτης, ο οποίος τώρα πια ήταν ενενήντα ετών, επανήλθε στη θέση που είχε διατυπώσει στον Πανηγυρικό του το 380 π.Χ. και στο έργο του με τίτλο Φίλιππος σύστησε στον Φίλιππο ένα πανελλήνιο πρόγραμμα:
«Πολεμούμε μεταξύ μας για μικροπράγματα», έγραψε στον Φίλιππο, και πρόσθεσε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ζήσει ειρηνικά η Ελλάδα «εκτός από το να αποφασίσουν οι σημαντικότερες πολιτείες να παραμερίσουν τις διαμάχες τους και να μεταφέρουν τον πόλεμο στην Ασία». Συνεπώς, συνέχισε, «η πρόθεση μου είναι να σε συμβουλεύσω να αναλάβεις την πρωτοβουλία για την ομόνοια της Ελλάδας και για την εκστρατεία ενάντια στους βαρβάρους [δηλ. τους Πέρσες]. Χρησιμοποίησε την πειθώ απέναντι στους μεν και τη δια απέναντι στους δε• αλλά αυτοί που σκέφτονται σωστά θα πρέπει να μη μεταφέρουν τον πόλεμο στη χώρα του βασιλιά, μέχρις ότου κάποιος συμφιλιώσει τους Έλληνες και τους κάνει να πάψουν την τωρινή τους τρέλα».
Παρότρυνε τον Φίλιππο να μη δίνει σημασία σε «αυτούς που παραληρούν πάνω στα βήματα [δηλ. τους ρήτορες]» και «που θεωρούν την ειρήνη, η οποία είναι προς το δημόσιο όφελος, ως πόλεμο ενάντια στα ιδιωτικά τους συμφέροντα», αλλά αντ' αυτού να δράσει με τρόπο, «ώστε να αποκτήσεις την εμπιστοσύνη των Ελλήνων και να προκαλέσεις φόβο στους βαρβάρους». Δήλωσε ότι, αν επιτυγχανόταν μια συμφιλίωση ανάμεσα στο Αργός, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στην Αθήνα, οι μικρότερες πολιτείες θα υποχρεώνονταν να ακολουθήσουν.
Αναφέρθηκε περιφρονητικά στην υποτιθέμενη δύναμη της Περσίας και έγραψε για την εκστρατεία του Κύρου και του Κλεάρχου: «Γίνεται δεκτό ότι πέτυχαν ολοκληρωτική νίκη ενάντια στο σύνολο των δυνάμεων του βασιλιά σαν να είχαν πολεμήσει ενάντια στις γυναίκες της Περσίας». Και υπενθύμισε στον Φίλιππο ότι θα ήταν σε θέση να βρει όσους στρατιώτες χρειαζόταν, «γιατί είναι τέτοια η κατάσταση της Ελλάδας, ώστε είναι ευκολότερο να συγκροτήσει κανείς μία μεγαλύτερη και καλύτερη δύναμη από περιπλανώμενους παρά από μόνιμα εγκατεστημένους κατοίκους».
Απευθύνθηκε στη φυλετική ματαιοδοξία του Φιλίππου εισάγοντας στη συζήτηση τον Ηρακλή: Τόνισε τη «διανοητική υπεροχή» του και επισήμανε ότι ο Ηρακλής «διακρίθηκε από όλους τους προκατόχους του χάρη στη σοφία του, στις έντιμες φιλοδοξίες και στη δικαιοσύνη του παρά χάρη στη δύναμη του». Ο Ισοκράτης παρότρυνε τον Φίλιππο να γίνει σαν τον Ηρακλή και πρόσθεσε ότι δεν υπήρχε λόγος να ψάχνει για ξένα παραδείγματα, καθώς υπήρχε έτοιμο παράδειγμα στην ίδια του την οικογένεια. Συνεπώς, τον προέτρεψε να γίνει όπως ο προγονός του «στη διάνοια, στην αγάπη για τους ανθρώπους και στην καλή θέληση που έδειξε προς τους Έλληνες».
Ο Ισοκράτης πρότεινε ότι, προκειμένου να κατακτήσει ο Φίλιππος την Περσία, θα έπρεπε προηγουμένως να ελευθερώσει τις υπόδουλες ιωνικές πόλεις: «Υποσχέσου τους ελευθερία και διέδωσε τη λέξη αυτή στην Ασία, μία λέξη που, όταν διαδόθηκε στην Ελλάδα, διέλυσε τόσο τη δική μας αυτοκρατορία [των Αθηναίων] όσο και αυτή των Λακεδαιμονίων». Και αφού έγινε αυτό, προέτρεψε τον Φίλιππο: «Να καταστρέψεις ολόκληρο το βασίλειο ή, αν δεν κάνεις κάτι τέτοιο, να του αποσπάσεις όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη»• να «χτίσεις πόλεις παντού» στα κατακτημένα εδάφη «και να στείλεις εκεί ως αποίκους αυτούς που τώρα είναι περιπλανώμενοι αναζητώντας τον επιούσιο και παρενοχλώντας όσους συναντούν. Γιατί, αν δεν θέσουμε τέρμα στη συγκέντρωσή τους με το να τους δώσουμε αρκετά, για να ζήσουν, χωρίς να το πάρουμε είδηση, θα γίνουν τόσο πολυάριθμοι, ώστε θα είναι εξίσου μεγάλη πηγή ανησυχίας για τους Έλληνες όπως και για τους βαρβάρους... να δημιουργήσουμε κοινότητες από αυτούς και να κάνουμε αυτές τις κοινότητες τα σύνορα της Ελλάδας και να τους τοποθετήσουμε μπροστά μας σαν πρόχωμα».
Παρότρυνε τον Φίλιππο να θεωρήσει το σύνολο της Ελλάδας ως την πατρίδα του, όπως είχε κάνει ο Ηρακλής — ο πατέρας της φυλής του. Τέλος, τον συμβούλευσε να κυβερνά με μετριοπάθεια, επειδή «η σκληρότητα είναι εξίσου οδυνηρή γι' αυτούς που την επιδεικνύουν, όσο και γι' αυτούς που την υφίστανται»• και να έχει υπόψη του ότι, αν και τα σώματα μας είναι θνητά, η φήμη είναι αθάνατη και «οι άνδρες που έχουν τη μεγαλύτερη φήμη... θεωρούνται ημίθεοι».
Τότε και Τώρα
Θα μου πείτε, καλόπιστοι και κακόπιστοι, οπαδοί και αντίπαλοι της πτώχευσης:-Γιατί μας τα λες όλα αυτά; ποιος είναι σήμερα ο “Φίλιππος”; Ποιος είναι ο “Αλέξανδρος”; Ποιοι είναι σήμερα οι “Πέρσες”; Ποια είναι σήμερα η “λοξή φάλαγγα”;
Για τον σημερινό “Φίλιππο”, πράγματι δεν μπορώ να σας πω! Κι όχι για τίποτα άλλο...αλλά γιατί ο Φίλιππος ο Πετσάλνικος είναι κλινήρης(!)
Για τον Αλέξανδρο μπορώ να σας πω περισσότερα! Μην ξεχνάτε ότι ναι μεν ο Ισοκράτης έχρισε αρχιστράτηγο τον Φίλιππο αλλά εκείνος που εφάρμοσε, κατά γράμμα, το πολιτικό του πρόγραμμα ήταν ο Αλέξανδρος! Και δεν ήταν μόνος του ο Αλέξανδρος. Για να είμαστε σωστοί στην κοινωνιολογική και ιστορική μας ανάλυση πρέπει να δούμε τον Αλέξανδρο ως τον πρώτο και τον καλύτερο από μια ομάδα πρωτοπόρων αγωνιστών. Πρέπει να τον δούμε ως τον ηγέτη ενός συλλογικού υποκειμένου που με πολλούς και διάφορους τρόπους, από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες, ωρίμασε και ετοιμάστηκε να ηγηθεί και να προπορευτεί του ελληνισμού ως τις προσβάσεις των Ινδιών. Οι Εταίροι και οι Μακεδόνες ήταν το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο της εποχής εκείνης. Μια πρώιμη Φιλική Εταιρεία. Ένα ΕΑΜ της προ Χριστού εποχής. Οι μεν Εταίροι ήταν η “κεντρική επιτροπή”, οι δε Μακεδόνες ήταν τα μέλη του κινήματος, οι πολίτες της “κινητής αυτοκρατορίας” που λέει ο Fuller. Μέσα στο πολιτικό αυτό υποκείμενο υπήρχαν αποχρώσεις και διαφορές. Μερικές φορές αυτές οι διαφορές μοιάζουν πολύ, για να μην πω πως είναι οι ίδιες, με τις σημερινές δικές μας διαφορές. (Η στάση προς του ξένους πχ.) Δεν είναι όμως σε θέση να εμποδίσουν το μεγάλο και εκπληκτικό έργο που συντελείται. Ακόμα κι όταν φτάνουν στα άκρα, ακόμα και τότε, την ώρα της στάσης[3] στον Ύφαση ποταμό, ηγεσία και βάση, βρίσκουν τρόπο να συνεννοηθούν. Εκεί είναι και το σημείο όπου ο Αλέξανδρος, φίλος και σύντροφος των ανδρών του, “κάνει υπακοή” αποκαλύπτοντας έναν άλλον ανθρωπολογικό τύπο που προβάλλει δειλά στην ιστορία, έναν άλλο τύπο ηγέτη. Είναι συγκλονιστικές οι σκηνές που περιγράφονται στις σελίδες 263- 267 όταν και δεύτερη στάση λαμβάνει χώρα στο στράτευμα. Χαρακτηριστικά λέει ο Fuller:
“Τους υπενθύμισε τα όσα ο πατέρας του είχε κάνει γι' αυτούς, ότι τους είχε βρει φτωχούς βοσκούς ντυμένους με δέρματα και τους είχε κάνει κύριους της Ελλάδας και ότι ο ίδιος τους είχε κάνει κύριους της Ασίας. Μίλησε για τους πολλούς κόπους τους, τις νίκες τους και τις πληγές τους, και ανέφερε ότι κανένας υπό την ηγεσία του δεν σκοτώθηκε σε φυγή. Τελικά κυριευμένος από τα παθιασμένα λόγια του και εκτός εαυτού από την οργή του ούρλιαξε: «Και τώρα, καθώς θέλετε να φύγετε, φύγετε όλοι σας και πέστε τους στην πατρίδα ότι εγκαταλείψατε τον βασιλιά σας που σας είχε οδηγήσει από νίκη σε νίκη σε ολόκληρο τον κόσμο και τον αφήσατε στη φροντίδα των ξένων που είχε κατακτήσει. Και σίγουρα τα λόγια σας θα σας εξασφαλίσουν τους ύμνους των ανθρώπων και την ευλογία των θεών. Φύγετε!»
Αν υπάρχει ένα επεισόδιο στη ζωή του Αλεξάνδρου που αξίζει να τον ανακηρύξει ημίθεο, σίγουρα είναι αυτή η στάση, στην οποία με τη συντριπτική δύναμη της προσωπικότητας του και τη δαιμονική οργή του επέβαλε τη θέληση του στους ταραχώδεις άνδρες του, χωρίς να προβεί σε καμία παραχώρηση.
Όταν τελείωσε την ομιλία του, ο Αλέξανδρος πήδηξε από την πλατφόρμα, αποσύρθηκε στο ανάκτορο του και επί δύο ημέρες αρνήθηκε να δει οποιονδήποτε. Την τρίτη ημέρα κάλεσε τους κορυφαίους Πέρσες και άρχισε να οργανώνει από τους 30.000 επιγόνους έναν περσικό στρατό πάνω σε μακεδονικές γραμμές. Αυτό έκαμψε την αντίσταση των στασιαστών• συνέρρευσαν όλοι μαζί μπροστά από τις πύλες του ανακτόρου, έριξαν τα όπλα τους στο έδαφος ως σημάδι ικεσίας και ικέτευσαν να τους επιτραπεί να εισέλθουν και να παραδώσουν τους πρωτεργάτες της στάσης. Όταν ο Αλέξανδρος το πληροφορήθηκε, με δάκρυα στα μάτια άφησε το ανάκτορο και πήγε στην κύρια πύλη, όπου ένας παλιός στρατιώτης, ο Καλλίνης, λοχαγός των εταίρων, είπε: «Ω βασιλιά, αυτό που στενοχωρεί τους Μακεδόνες είναι ότι έχεις ήδη κάνει κάποιους από τους Πέρσες συγγενείς σου και ότι Πέρσες ονομάζονται συγγενείς του Αλεξάνδρου και έχουν την τιμή να σε χαιρετούν με φιλί, ενώ κανείς από τους Μακεδόνες δεν έχει μέχρι τώρα αυτή την τιμή». Ο Αλέξανδρος τον διέκοψε: «Αλλά όλους εσάς, ανεξαιρέτως, σας θεωρώ συγγενείς μου και έτσι θα σας αποκαλώ εφεξής». Ο Καλλίνης και άλλοι τον χαιρέτησαν φιλώντας τον και οι άνδρες μάζεψαν τα όπλα τους και γύρισαν στο στρατόπεδο φωνάζοντας και τραγουδώντας ευχαριστήρια τραγούδια.
Μετά από αυτή τη συμφιλίωση ο Αλέξανδρος θυσίασε στους θεούς και διέταξε να ετοιμαστεί μία τεράστια γιορτή, στην οποία σύμφωνα με την παράδοση προσκλήθηκαν 9.000.”
Για μας σήμερα, το συλλογικό υποκείμενο αυτό είναι το μέγα ζητούμενο! Αλλά, η ανάγκη που το έχουμε, η επιμονή που το αναζητούμε, άλλα πολλά και διάφορα που δεν συνειδητοποιούμε ενώ γύρω μας συντελούνται, ωριμάζουν και ετοιμάζουν αυτό το υποκείμενο για να φανεί στο κατώφλι της ιστορίας. Το κρατούμενο είναι ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που συμφωνούν με όλα αυτά. Που εμπνέονται. Που πιστεύουν κι ελπίζουν. Που είναι έτοιμοι να καταπιαστούν με το μεγάλο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας.
Για τα υπόλοιπα μπορώ να πω επίσης αρκετά.
Ας αρχίσουμε από το... “στράτευμα”, από τη βάση. Ο ελληνικός λαός είναι η φάλαγγα που θα δώσει και θα κερδίσει τη μάχη!Ότι είναι, εδώ και χρόνια, “λοξή” δεν νομίζω ότι θέλει συζήτηση. Οι πολίτες-οπλίτες που μέχρι τώρα “έβοσκαν” “ντυμένοι δέρματα” τώρα καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να εξοπλιστούν κατάλληλα, με την σημερινή “σάρισα”, με τον σημερινό “ξυστό”. Να μονιάσουν και να προπονηθούν ώστε να βαδίζουν συντεταγμένα, χωρίς συμπλέγματα και φοβίες, ενάντια στις υπέρτερες δυνάμεις των αντιπάλων που είναι οι χώρες του Βορά της Ευρώπης και οι διεθνείς χρηματαγορές.
Να αποφεύγουν με τάξη και πειθαρχία τα “δρεπανηφόρα άρματα” των οίκων αξιολόγησης και να εκμηδενίζουν τις απώλειες όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες - πλην Λακεδαιμονίων. Να μάθουν ν' αφοπλίζουν την “πέμπτη φάλαγγα” που δρα στα μετόπισθεν, που μας αποσυντονίζει, μας τρομοκρατεί και μας διχάζει. Θυμίζω ότι ο Άγις, βασιλιάς της Σπάρτης, έμαθε για την νίκη του Αλέξανδρου στη μάχη της Ισσού (333 π.Χ.) ενώ βρίσκονταν στη Σίφνο με τον Φαρνάβαζο για να ετοιμάσει την “απελευθέρωση” της Ελλάδας από τον ...Αλέξανδρο(!) Θυμίζω ακόμα, τον άθλιο Δημοσθένη που μετά από δεκάδες κωλοτούμπες, πήρε κι ο ίδιος τελικά 300 τάλαντα από τον Δαρείο... “ευγενή χορηγία” για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Αλέξανδρο (!) Ήταν το 336 π.Χ. χρονιά που ο Αλέξανδρος έγινε βασιλιάς.
Πρέπει να μάθει, ο ελληνικός λαός, να ξεχωρίζει τους ντιπ βάρβαρους από τους “μισθοφόρους Έλληνες” που δρουν μαζί με τις αντίπαλες στρατιές. Εδώ “μισθοφόροι Έλληνες” είναι οι λαοί της Βόρειας Ευρώπης οι οποίοι είναι, κι αυτοί σαν και μας, θύματα της ίδια δεσποτικής πολιτικής του “Δαρείου”, του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου. Πολύ περισσότερο πρέπει να μάθει να συνεργάζεται με τους “ιππείς” ήγουν: τους “Αγριάνες”, τους “Τριβαλούς”, τους “Παίονες” τους “Περραιβούς”, τους “Ιλλυριούς”, αλλά και τους “Ινδούς”, τους “Σογδιανούς”, τους “Βακτριανούς” και μ' όλους εκείνους τους λαούς που τώρα ήρθαν στην πόρτα μας σαν αντίδωρο που εμείς πήγαμε τότε στη δική τους!
Οι “Πέρσες”, στο έδαφος των οποίων πρέπει να μεταφέρουμε τον πόλεμο, είναι τα δύο μεγάλα προβλήματα τους ελληνισμού. Η Πνευματική Ανασυγκρότηση του Έθνους (ΠΑΕ) και η Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας (ΠΑΠ) είναι τα δύο μεγάλα μέτωπά μας!
Στο ένα, στο πνευματικό, κάνουμε επίθεση με τις ήδη υπάρχουσες, από αιώνες, υπέρτερες αθάνατες δυνάμεις. Στην κατεύθυνση αυτή, στην κατεύθυνση της Πνευματικής Ανασυγκρότησης του Έθνους πρέπει να στραφεί το “κύριο χτύπημα”!
Στο άλλο, το παραγωγικό, κάνουμε άμυνα, προσώρας, ότι είμαστε γυμνοί και ξεβράκωτοι και πρέπει ν' αγοράσουμε χρόνο. Εν ανάγκη να φτιάσουμε και ταμπούρια κι ασ' τον Ράμφο να λέει! (Κάποια στιγμή θα μπει κι αυτός μέσα στα ταμπούρια ότι δεν τον έχω για να επελεύνει έφιππος κατά του...περσικού ιππικού).
Σταυροειδώς τέμνονται οι δύο ανασυγκροτήσεις και μας προαναγγέλουν τον δρόμο τον δύσκολο του Γολγοθά. Ευαγγελίζονται όμως και το φως το ιλαρό και το ανέσπερο της Ανάστασης!
Τα σύνορα της χώρας όπου θα βάλουμε όλους αυτούς τους “περιφερόμενους” “σαν προχώματα” είναι παντού! Και κυρίως είναι στην ερημωμένη και ερειπωμένη Ελλάδα της υπαίθρου!
Οι “περιφερόμενοι” είναι οι Έλληνες που έχουν βγει έξω από τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας εδώ και χρόνια, χωρίς να το έχουν καταλάβει, και οι οποίοι για να ζήσουν συνωστίζονται στο...πρυτανείο. Να τους πείσουμε και να πειστούμε ότι εκεί είναι η ελεύθερη και καλή ζωή και όχι στην Αθήνα της υπαλληλίας, ιδιωτικής και δημοσίας. Έτσι θα βρούμε την γαλήνη μας, ότι η γης και η θάλασσα μας έλειψαν πολύ όλα αυτά τα χρόνια της “βαβυλώνιας αιχμαλωσίας”. Είναι καιρός να το ομολογήσουμε σε εαυτούς και αλλήλους.
Εκεί, θα δημιουργήσουμε κοινότητες και αυτές οι κοινότητες θα γίνουν οι μήτρες της πραγματικής δημοκρατίας, της Δημοκρατίας των Γενναίων.
Ο αγώνας μας θα είναι σκληρός. Και χρειάζεται πίστη, σταθερότητα, υπομονή, γενναιότητα, διάκριση, ευσπλαχνία, αγνότητα, σωφροσύνη, φρόνηση! Πάνω απ' όλα Αγάπη για την Πατρίδα και το Έθνος. Για το λαό και τη νέα γενιά.
Ο αγώνας μας θα είναι ωραίος. Όπως κάθε αγώνας υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Υπέρ της Ελευθερίας ή των άλλων αρχής!
Ο αγώνας μας θα είναι πολυεπίπεδος, σύνθετος, αντιφατικός, όπως είναι η ζωή, όπως είμαστε όλοι μας, όπως είναι και τούτο το κείμενο! Μακριά από μας οι “καθαρές ουσίες”!!!
Η στρατηγική του θα είναι επίσης αντιφατική. Θα είναι άμυνα και επίθεση. Θα είναι αμυνόμενη επίθεση και επιτιθέμενη άμυνα! Θα είναι επιθετική άμυνα και αμυντική επίθεση!
Θα είναι αυτή που ο Γυιος της Καλογριάς, ο Καραϊσκάκης, συνόψισε σε δυο κουβέντες “τρουμπέτες και τουμπερλέκια”! Για όσους δεν κατάλαβαν, για τους λαϊκιστές και τους “ρήτορες” που εκμαυλίζουν τον λαό και σπέρνουν τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα μας έχουμε τούτο το τραγούδι που έφτιασε ο Νίκος Καλογερόπουλος (ο ηθοποιός) από τα ίδια τα λόγια του Γύφτου. Τραγούδι που τραγουδάει υπέροχα ο Παπακωνσταντίνου, ο Βασίλης, όχι ο Γιώργος. Τους το αφιερώνουμε: (Προσοχή!!! είναι αυστηρώς ακατάλληλο για τις θεούσες-πολιτικολογούσες!)
πηγή : http://www.antifono.gr/
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις