Όταν λείπει ο γάτος, χορεύουν τα ποντίκια. Με τον Ντομινίκ Στρος-Καν εξουδετερωμένο και ανίκανο να εκφέρει γνώμη επί του θέματος και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να παρακολουθεί παραζαλισμένο τις εξελίξεις, το θέμα της Ελλάδας έχει περιέλθει εξ ολοκλήρου στους Ευρωπαίους δανειστές.
Ο Επίτροπος Όλι Ρεν, ενθυμούμενος τον ανθελληνικό εαυτό του, επιμένει να υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να πολιτεύονται τα κόμματα στην Ελλάδα και σε συγχορδία με τον Πρόεδρο του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ προχωρούν σε μονομερή αθέτηση των συμφωνηθέντων κατά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης.
Σε μια ακόμη σκληρή και προκλητική δήλωσή του – που ουσιαστικά περισσότερο δυσκολεύει την κυβέρνηση, παρά στριμώχνει την αντιπολίτευση – ο κ. Ρεν ξεπέρασε τον εαυτό του, δηλώνοντας ότι από την διακομματική συναίνεση εξαρτάται
το μέλλον των εκταμιεύσεων.
Ως επιχείρημα, χρησιμοποιεί την συμφωνία που πέτυχαν τα κόμματα στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία (πριν όμως από την προσφυγή στον μηχανισμό και αφού είχαν γίνει σκληρές διαπραγματεύσεις και διεξοδικές συζητήσεις με όλα τα κόμματα και όλους τους φορείς) και αποτολμά κρίσεις περί «εθνικής ευθύνης», εμφανιζόμενος αυτός – ο αιώνιος υπερασπιστής της Τουρκίας – ως θεματοφύλακας της ελληνικής εθνικής ενότητας.
Σε έναν πρωτοφανή εκβιασμό, ο κ. Ρεν, που φαίνεται ότι βρίσκει και τα κάνει, συνδέει πλέον ευθέως την εκταμίευση των υπόλοιπων δόσεων του δανείου των 110 δις ευρώ με συμφωνία μεταξύ των κομμάτων και με το ζόρι. Αλλά τέτοιος όρος στο Μνημόνιο ούτε υπήρξε, ούτε ήταν δυνατόν να υπάρξει, αλλά και ούτε είχε τεθεί κατά την υπογραφή του.
«Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης πρέπει να συμφωνηθούν και να υιοθετηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας», μας το ξέκοψε ο Επίτροπος, σε μια προσπάθεια να ρίξει όλα τα βάρη μιας αδιέξοδης δανειακής σύμβασης στην Ελλάδα.
Το παράδοξο είναι πως οι αντιδράσεις από την πλευρά της κυβέρνησης – ου μην αλλά και της αντιπολίτευσης – είναι υπερβολικά χλιαρές, με τον κ. Πεταλωτή να περιορίζεται στην φράση «κανένα θέμα επιβολής δεν υπάρχει από τρίτους» και τον κ. Παναγιωτόπουλο, από την πλευρά της Ν.Δ., να σημειώνει απλώς χθες στο δελτίο του «Μέγκα» ότι οι δηλώσεις Ρεν εξοργίζουν τον λαό.
Εδώ, όμως, υπάρχει ένα σοβαρό θεσμικό θέμα, ένα θέμα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, που πανηγυρικά επικυρώνει την δια του μνημονίου ακύρωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με την παραίτηση της χώρας από κάθε ασυλία.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι, ακόμη και αν στην αρχή οι παρεμβάσεις του Ρεν την βόλευαν (ίσως και να τις έχει προκαλέσει), τώρα κινδυνεύουν να γυρίσουν μπούμερανγκ.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί πως αν εκβιάζει κάποιον ο Φινλανδός Επίτροπος, περισσότερο εκβιάζει την ίδια, παρά οποιονδήποτε άλλον.
Και πάνω απ’ όλα, κάποιος πρέπει να θυμίσει στον κ. Ρεν (για να θυμηθούμε και το παρελθόν της πατρίδας του), ότι δεν του έχει επιτεθεί ο Στάλιν για να ριχτεί στην αγκαλιά του Χίτλερ, στη λογική ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου…
Πολύ περισσότερο που τώρα, όχι μόνο πληθαίνουν οι φωνές περί αναδιάρθρωσης, αλλά χθες προστέθηκε σ’ αυτές και η φωνή του Γιουνκέρ, που επίσης ακούστηκε απειλητικός, μιλώντας για ενδεχόμενο ήπιας αναδιάρθρωσης, απαιτώντας άμεσες αποκρατικοποιήσεις και υποστηρίζοντας ότι «αυτή τη στιγμή το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο».
Ο Επίτροπος Όλι Ρεν, ενθυμούμενος τον ανθελληνικό εαυτό του, επιμένει να υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να πολιτεύονται τα κόμματα στην Ελλάδα και σε συγχορδία με τον Πρόεδρο του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ προχωρούν σε μονομερή αθέτηση των συμφωνηθέντων κατά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης.
Σε μια ακόμη σκληρή και προκλητική δήλωσή του – που ουσιαστικά περισσότερο δυσκολεύει την κυβέρνηση, παρά στριμώχνει την αντιπολίτευση – ο κ. Ρεν ξεπέρασε τον εαυτό του, δηλώνοντας ότι από την διακομματική συναίνεση εξαρτάται
το μέλλον των εκταμιεύσεων.
Ως επιχείρημα, χρησιμοποιεί την συμφωνία που πέτυχαν τα κόμματα στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία (πριν όμως από την προσφυγή στον μηχανισμό και αφού είχαν γίνει σκληρές διαπραγματεύσεις και διεξοδικές συζητήσεις με όλα τα κόμματα και όλους τους φορείς) και αποτολμά κρίσεις περί «εθνικής ευθύνης», εμφανιζόμενος αυτός – ο αιώνιος υπερασπιστής της Τουρκίας – ως θεματοφύλακας της ελληνικής εθνικής ενότητας.
Σε έναν πρωτοφανή εκβιασμό, ο κ. Ρεν, που φαίνεται ότι βρίσκει και τα κάνει, συνδέει πλέον ευθέως την εκταμίευση των υπόλοιπων δόσεων του δανείου των 110 δις ευρώ με συμφωνία μεταξύ των κομμάτων και με το ζόρι. Αλλά τέτοιος όρος στο Μνημόνιο ούτε υπήρξε, ούτε ήταν δυνατόν να υπάρξει, αλλά και ούτε είχε τεθεί κατά την υπογραφή του.
«Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης πρέπει να συμφωνηθούν και να υιοθετηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας», μας το ξέκοψε ο Επίτροπος, σε μια προσπάθεια να ρίξει όλα τα βάρη μιας αδιέξοδης δανειακής σύμβασης στην Ελλάδα.
Το παράδοξο είναι πως οι αντιδράσεις από την πλευρά της κυβέρνησης – ου μην αλλά και της αντιπολίτευσης – είναι υπερβολικά χλιαρές, με τον κ. Πεταλωτή να περιορίζεται στην φράση «κανένα θέμα επιβολής δεν υπάρχει από τρίτους» και τον κ. Παναγιωτόπουλο, από την πλευρά της Ν.Δ., να σημειώνει απλώς χθες στο δελτίο του «Μέγκα» ότι οι δηλώσεις Ρεν εξοργίζουν τον λαό.
Εδώ, όμως, υπάρχει ένα σοβαρό θεσμικό θέμα, ένα θέμα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, που πανηγυρικά επικυρώνει την δια του μνημονίου ακύρωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με την παραίτηση της χώρας από κάθε ασυλία.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι, ακόμη και αν στην αρχή οι παρεμβάσεις του Ρεν την βόλευαν (ίσως και να τις έχει προκαλέσει), τώρα κινδυνεύουν να γυρίσουν μπούμερανγκ.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί πως αν εκβιάζει κάποιον ο Φινλανδός Επίτροπος, περισσότερο εκβιάζει την ίδια, παρά οποιονδήποτε άλλον.
Και πάνω απ’ όλα, κάποιος πρέπει να θυμίσει στον κ. Ρεν (για να θυμηθούμε και το παρελθόν της πατρίδας του), ότι δεν του έχει επιτεθεί ο Στάλιν για να ριχτεί στην αγκαλιά του Χίτλερ, στη λογική ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου…
Πολύ περισσότερο που τώρα, όχι μόνο πληθαίνουν οι φωνές περί αναδιάρθρωσης, αλλά χθες προστέθηκε σ’ αυτές και η φωνή του Γιουνκέρ, που επίσης ακούστηκε απειλητικός, μιλώντας για ενδεχόμενο ήπιας αναδιάρθρωσης, απαιτώντας άμεσες αποκρατικοποιήσεις και υποστηρίζοντας ότι «αυτή τη στιγμή το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο».
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις