Δεν είναι μόνο η απόλυτη απαξίωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος που αποτυπώνεται και στην τελευταία έρευνα της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την «Καθημερινή της Κυριακής». Δεν πρόκειται απλώς για την καταγραφή της «ελεύθερης πτώσης του δικομματισμού» και του κατακερματισμού του πολιτικού σκηνικού.Αυτό που διαβάζουμε ανάμεσα σε ποσοστά, απώλειες και κέρδη είναι μια ακόμη προσπάθεια της κοινωνίας να δώσει σε κάποιους μια ευκαιρία χωρίς να πιστεύει, όμως, ότι και αυτοί μπορούν να κάνουν κάτι.
Ανεβάζουν το ΚΚΕ στο 12% - αλλά είναι ψήφος αντίδρασης, ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν θα αποκτήσει ποτέ κομμουνιστικό σύστημα. Ούτε επιθυμούν λύσεις τύπου υπαρκτού σοσιαλιστικού, όσοι μέσα στην οργή τους όλο και πιο συχνά επαναλαμβάνουν «ΚΚΕ θα ψηφίσω, ρε»!
Δίνουν στο ΛΑΟΣ ποσοστό της τάξης του 8,5%, αλλά αυτό είναι
αποτέλεσμα της αδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας να συγκρατήσει τις δυνάμεις της, δίνοντας πολιτικό περιεχόμενο με συγκεκριμένη στόχευση στον δημόσιο λόγο της.
Φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 5,5%, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας έχει τον τελευταίο καιρό αναπτύξει έναν επιθετικό και αποκαλυπτικό πολιτικό λόγο, αλλά ξέρουν πως στο συγκεκριμένο μαγαζί επικρατεί πάντα η λογική του «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».
Η Δημοκρατική Αριστερά και οι Οικολόγοι παραμένουν στο όριο του 3%, που σημαίνει ότι ο λόγος τους δεν πείθει ότι μπορούν να συμβάλουν με πραγματικές λύσεις στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Η Δημοκρατική Συμμαχία παραμένει κάτω από το όριο του 3% (2,5%), επιβεβαιώνοντας ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός – και στην προκειμένη περίπτωση έχει γίνει κακή (και αναγκαστικά προσωποκεντρική) αρχή.
Οι νέοι «παίκτες», όπως το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά δεν έχουν μετρηθεί, αλλά ο κίνδυνος και εδώ είναι να θεωρηθεί ότι πρόκειται για μια πρόχειρη συνέχεια μιας περιφερειακής προσπάθειας.
Είναι σαφές ότι όσοι έφυγαν από τα μεγαλύτερα μαγαζιά θα δυσκολευτούν πολύ να πείσουν – κατά την γνώμη μου δεν θα τα καταφέρουν – αυτούς που εγκατέλειψαν την μεγάλη μπάμπουσκα, να ρίξουν μια ματιά στις μικρές που βγαίνουν από την κοιλιά της.
Είναι επίσης σαφές ότι ουδείς είναι ικανοποιημένος από οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Ικανοποιημένο από την κυβέρνηση δηλώνει μόνο το 11% και από την αξιωματική αντιπολίτευση μόνο το 6%. Αλλά και όταν ερωτούνται οι πολίτες ποιος ασκεί την καλύτερη αντιπολίτευση, στην πλειοψηφία τους δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον «Κανένα».
Κι’ αν ο δικομματισμός δέχεται τα μεγαλύτερα πλήγματα, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως ο κόσμος δεν καταδικάζει μόνο τους ολετήρες. Απαξιωτική ματιά ρίχνει και προς τα… ολετηράκια που τόσα χρόνια είτε μετείχαν της εξουσίας απευθείας (με την συμμετοχή τους στα μεγάλα κόμματα χωρίς ποτέ να πουν «δεν πάει άλλο, πάω σπίτι μου»), είτε απλώς ενδιαφέρονταν να διατηρούν τα μικρά ποσοστά τους για να υπάρχουν στις παρυφές του συστήματος.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: Τα «ολετηράκια» είχαν μετατρέψει την Βουλή και την Ευρωβουλή σε ένα είδος συνταξιοδοτικού συστήματος. Μια έρευνα σχετικά με το πόσοι λαμβάνουν αυτή τη στιγμή συντάξεις επειδή συμπλήρωσαν τον αναγκαίο χρόνο σε κάποιο από τα δύο κοινοβούλια, αρκεί για να αποδείξει του λόγου το αληθές.
Φυσικά, το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος έχει εντελώς αποστρέψει το βλέμμα. Δεν πάει να ψηφίσει. Μέχρι σήμερα, σ’ αυτό στηρίζονταν όλοι, με την βεβαιότητα ότι πάντα θα μοιράζονται μεταξύ τους το υπόλοιπο ποσοστό, ώστε να μην αλλάζει ποτέ τίποτε. Σ’ αυτήν την λογική εντάσσεται και η στρατηγική του «ώριμου φρούτου».
Μόνο που το φρούτο πλέον δεν μπορεί να ωριμάσει άλλο. Έχει περάσει στο στάδιο της σήψης.
Και έχει σαπίσει διότι δεν ανανεώθηκε ποτέ. Σε όλα τα κόμματα βλέπουμε να ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα εδώ και τριάντα χρόνια. Αυτό αποτελεί παραβίαση των νόμων της φύσης.
Δημιουργούνται κατά καιρούς πολυπρόσωπα κομματικά όργανα, επιτροπές και «τομείς». Αλλά τα κλειδιά του παραδείσου τα κρατούν πάντα οι ίδιοι. Αυτοί που θήτευσαν σε υψηλές θέσεις, αυτοί που διατήρησαν τις θέσεις τους εκμαυλίζοντας τον λαό με ρουσφέτια, αυτοί που μπήκαν βαθιά στους κομματικούς μηχανισμούς και δημιούργησαν στους εκάστοτε αρχηγούς την ψευδαίσθηση του «απαραίτητου».
Κατά καιρούς κάνουν την εμφάνισή τους κάποια νέα πρόσωπα. Αλλά πρόκειται για «τυχαία περιστατικά», μέλη «παρέας», επιβεβλημένοι άνωθεν διάττοντες αστέρες. Χωρίς προσόντα, χωρίς γνώσεις, χωρίς πρωτότυπη σκέψη, χωρίς απήχηση στην κοινωνία και τελικά χωρίς πολιτικό φιλότιμο. Είναι τα καινούργια «ολετηράκια» που επιδιώκουν κι’ αυτά να κυβερνήσουν με το έτσι θέλω.
Εντάξει, αλλά σε λίγο θα πέφτει ξύλο στους δρόμους. Και δεν μιλώ για τα μεμονωμένα περιστατικά, στα οποία φαίνεται ότι αρκούνται όσοι δεν καταλαβαίνουν πως η λαϊκή αντίδραση δεν πρέπει να ταυτιστεί με τον κομματικό ακτιβισμό και τα κομματικά καπελώματα.
Μιλώ για την απόλυτη διάλυση της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που δεν εντυπωσιάζεται πλέον από αυτιστικούς αξιωματούχους και μεσσίες. Ούτε συγκλονίζεται από τα «αντάρτικα» των βολεμένων.
Υπάρχει χρόνος να αντιστραφεί η κατάσταση; Κατά την γνώμη μου, όχι. Δεν μπορούμε να κάνουμε λοβοτομή σε κανέναν για να τον πείσουμε να απαλλαγεί από τις δουλείες και τα βαρίδια του. Να του δώσουμε να καταλάβει πως οι εσωκομματικές ισορροπίες αφήνουν παγερά αδιάφορη την κοινή γνώμη. Πως οι ανίκανοι και πολυδιαφημισμένοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά φούσκες. Πως οι δήθεν τεχνοκράτες δεν διαθέτουν πολιτικό κριτήριο και δεν έχουν ζυμωθεί με τον λαό.
Βαδίζουν όλοι με μαθηματική ακρίβεια προς την αυτοκαταστροφή τους. Εκτός και αν…
Εκτός και αν γίνει μια πανελλήνια ψηφοφορία κατά την οποία ο λαός, δίκην εκλεκτορικού σώματος, θα επιλέξει - από έναν ενιαίο κατάλογο προσώπων που θέλουν ή καλούνται να λάβουν μέρος στον δημόσιο βίο - αυτούς στους οποίους θα δώσει το χρίσμα για να πολιτευτούν.
Προηγουμένως, πρέπει να δημοσιοποιηθούν όλα τα (πραγματικά) βιογραφικά, να λογοδοτήσουν οι υποψήφιοι για όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή τους (πού εργάστηκαν, πόσα ένσημα έχουν κολλήσει, ποιο είναι το οικογενειακό τους παρελθόν, η περιουσιακή τους κατάσταση – με πραγματικό έλεγχο πόθεν έσχες – το ηθικό τους υπόβαθρο, πού έχουν βάλει την υπογραφή τους, τι έχουν κάνει για την πατρίδα τους, ποια ήταν η συμμετοχή τους στο προδοτικό χρέος των 340 δις ευρώ).
Μεγάλη φασαρία, έ; Ναι, αλλά διαφορετικά ο γνωστός δρόμος οδηγεί κατευθείαν στην αγχόνη.
Διότι εκτός από τα θανατηφόρα γκάλοπ, υπάρχει και το (ακόμη πιο θανατηφόρο) Γουδί.
Σοφία Βούλτεψη
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις