ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Το «κακό» 2010 μας αποχαιρέτησε. Η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και οι λοιποί συνοδοιπόροι του μνημονίου διακηρύσσουν πως τα δύσκολα πέρασαν. Δεν τολμούν όμως να ψελλίσουν πως τα χειρότερα έρχονται. Το 2011 μπήκε στην ζωή μας για να εξαφανίσει τα όποια ψίχουλα αισιοδοξίας προσπαθούν να μας ταΐσουν, ευρισκόμενοι σε αγαστή συνεργασία, ο ετερόκλητος μνημονιακός εσμός που αποτελείται από σφουγγοκωλάριους, ανικάνους, «προθύμους», ψολοκομπίες, τρωκτικά, και εξ ορισμού ηλιθίους.

Δεν θέλω όμως να ασχοληθώ με τα οικονομικά, αφού είναι γνωστό ότι το άστρο του μνημονίου θα μας καθοδηγεί όχι μόνον μέχρι το 2015, αλλά και τα επόμενα χρόνια, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των εν Ελλάδι υπαλλήλων και υπηρετών του, τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στην ενημέρωση.

Είμαι όμως απελπισμένος, κυρίως για την φθίνουσα κοινωνική πολιτιστική και πολιτική αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Οι περισσότεροι συμπολίτες μας έχουν μεταβληθεί, δυστυχώς, σε παθητικούς δέκτες κάθε είδους προμελετημένης, χυδαίας ἤ ευκαιριακής ασυναρτησίας, που εκπέμπουν : σεσηπότες πολιτικοί, με κακόφωνες, ιδιοτελείς και υβριστικές δηλώσεις του τύπου μαζί τα φάγαμε, αλλά και με όψιμες διαπιστώσεις περί ανικάνων δημοσίων υπαλλήλων, κοπριτών και αντιπαραγωγικών σωμάτων ασφαλείας. Το κακό όμως δεν σταματάει εδώ. Υπάρχει και η άλλη φάρα των καταγέλαστων πολέμιων της οικογενειοκρατίας, οι οποίοι όμως ελέω οικογενείας, έγιναν «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ» ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ, με συνέπεια να ασκούν «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ» ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ. Μοναδικός σκοπός τους είναι η δια του λιβανωτού, διατήρηση των προνομίων που τους έχει παραχωρήσει η πολιτική ασυδοσία των εργοδοτών τους. Διάβαζα πρό ημερών στο ΒΗΜΑ, άρθρο του κ. Παντελή Καψή (σφοδρού πολεμίου της οικογενειοκρατίας), υπέρμαχου των δημοκρατικών κατακτήσεων των εργαζομένων κλπ, στο οποίο διατύπωνε την λογική κατά μίαν έννοιαν πρόταση : «μία φορά τον μήνα να απεργούμε... δουλεύοντας και τα μεροκάματα να πηγαίνουν στο ταμείο ανεργίας. Το ίδιο δε ποσό να υποχρεούνται να καταθέτουν και οι εργοδότες». Ωραίο ακούγεται κύριε Καψή μας, αλλά τόσα χρόνια που οι ομογάλακτοί σας συνδικαλιστάδες, σταύρωναν και έρριπταν στην πυρά προτάσεις των κυβερνήσεων της επαράτου δεξιάς, ώστε να συμμαζευτεί το μπάχαλο της εικοσιπενταετίας 1980-2004, εσείς με την γραφίδα σας και το όποιο ταλέντο νομίζετε ότι διαθέτετε, παρείχατε στήριξη στους πράσινους Παναγόπουλους που κατεβαίνουν σήμερα σε ντεμέκ διαδηλώσεις καπνίζοντας πούρα….

Πλην όμως της «έγκυρης» δημοσιογραφίας, υπάρχουν και οι μικροπωλητές ειδήσεων και της κομματικής γραμμής του Ιπποκράτους της Υποκράτους. Έτσι κάθε βράδυ εκθέτουν στα τηλεοπτικά παράθυρα την μαϊμού πραμάτεια τους, πάνω σε μία φτηνή κουβέρτα, όπως ακριβώς οι διάφοροι έγχρωμοι πωλητές αντιγράφων ειδών ενδύσεως και υποδήσεως, σε ελκυστικές τιμές.

Όμως η κατρακύλα δεν έχει τελειωμό. Ακόμα και αυτό το υποπροϊόν που κάποιοι ονομάζουν ψυχαγωγία, μονοπωλείται απο 20 -25 φιγούρες όλες κι’ όλες, θλιβερά πρότυπα συμπλεγματικής γκλαμουριάς, που περιέρχονται νυχθημερόν από τηλεοπτικού διαύλου εις τηλεοπτικόν δίαυλον, ενημερώνοντας τον κόσμο που «ενδιαφέρεται»,

--πόσες τουαλέτες έχει το σπίτι τους,

--πότε είχαν για πρώτη φορά έμμηνο ρύση,

--πόσα μέτρα είναι η πισίνα του σπιτιού τους, στην Μύκονο και στην Εκάλη,

--πως μαγειρεύουν σπαγγέτι από πράσινο τσάϊ, με καπνιστό σολωμό, μάνγκο και φέτα, συνταγή που έμαθαν από την γιαγιά τους που ήταν, προσωπική φίλη της Βασίλισσας Ελισσάβετ…

Σε αυτό το απίθανο κράμα ηλιθιότητας, κομπλεξισμού και ματαιοδοξίας, μετέχουν πάντα τα ίδια πρόσωπα, ανακυκλούμενα στις ίδιες εκπομπές, με εναλλασσομένους ρόλους, έχοντας ως μοναδική σταθερά, τον παραμορφωτικό εκχυδαϊσμό.

Έτσι, αυτοδιαφημιζόμενοι διευθυντές ορχήστρας εκλιπαρούν τα κανάλια, έναντι οιουδήποτε τιμήματος, να καταλάβουν μία θέση, έστω και γευσιγνώστη ταραμοσαλάτας, που θα τους εξασφαλίσει την παραμονή τους στην επικαιρότητα.

Με την ίδια αγωνία αυτοαποκαλούμενοι εκδότες, αυτοδιαφημιζόμενοι ως δημοσιογράφοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αυτοδημιούργητοι, καταλαμβάνουν θέσεις σε διάφορες κριτικές τηλεοπτικές επιτροπές, ώστε να μπορούν από καθέδρας και εκ του ασφαλούς, να εξωτερικεύουν την μικροπρέπεια και τα συμπλεγματικά απωθημένα τους, χλευάζοντας, καθυβρίζοντας και υποτιμώντας, απελπισμένους μάγειρες, μοντέλα σε αναζήτηση χορηγών, κατά φαντασίαν τραγουδιστές, χορευτές, ηθοποιούς και ότι άλλο βάζει ο ανθρώπινος νους.

Έχουμε φθάσει στον πάτο και εμείς επιμένουμε να σκάβουμε. Η κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ζωή μας, εκφράζεται επαξίως και αντικατοπτρίζεται επακριβώς δια των λόγων, έργων και φιλοδοξιών, ανθρώπων όπως η Ευγενία Μανωλίδου, η Τζούλια Αλεξανδράτου, ο Π. Κωστόπουλος, η Τατιάνα Στεφανίδου, η Φ. Σκορδά ο εκλεκτός σύζυγός της.

Η οικονομική κρίση σε μία χώρα είναι γεγονός που επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Έρχεται και παρέρχεται. Η κοινωνική και πολιτιστική κρίση είναι ενδημική και δυστυχώς ήρθε για να μείνει, τροφοδοτούμενη από τα διάφορα ιζήματα της καθημερινότητάς μας. Εκτός αν….

Τάσος Καρ.