Ο πόλεμος στην παραδοσιακή ελληνική οικογένεια

Ναπολέων Λιναρδάτος

Παρακολουθώντας τον τύπο γίνεται αμέσως κατανοητό ότι η προώθηση της λεγόμενης μονογονεϊκής οικογένειας είναι μια από τις σημαντικότερες κοινωνικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Η προώθηση της “μονογονεϊκής” οικογένειας, από όλους σχεδόν τους κρατικούς φορείς, έχει ξεπεράσει πλέον το στάδιο της πολιτικής προτεραιότητας και έχει γίνει μια ασίγαστη εμμονή του προοδευτικού
κατεστημένου, το οποίο κυριαρχεί στους μηχανισμούς του μεταπολιτευτικού κράτους.

Προτεραιότητα στις μονογονεϊκές οικογένειες δίνεται στους παιδικούς σταθμούς, έκπτωση στα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, άδειες για θέσεις στις λαϊκές, στις μεταγραφές στα ΑΕΙ και στους διορισμούς στο δημόσιο. Τα προνόμια είναι πολλαπλά και ξεκινούν από μηνιαία  επιδόματα μέχρι και ειδικές φοροελαφρύνσεις στον ΕΝΦΙΑ. Το μήνυμα του ελληνικού κράτους σε κάθε νέο και νέα είναι ξεκάθαρο: μην δημιουργήσετε μια παραδοσιακή τύπου οικογένεια.

Στις ΗΠΑ, όπου οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι πιο διαδεδομένες, τα στοιχεία  δείχνουν την κοινωνική καταστροφή που έχει συντελεστεί με αυτό τον νέο θεσμό οικογένειας. Τα παιδιά από μονογονεϊκές οικογένειες είναι πολύ πιο επιθετικά, έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες στο σχολείο, από το οποίο συχνά αποτυγχάνουν να αποφοιτήσουν.  Έχουν μεγαλύτερα ποσοστά στην εγκληματικότητα και σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά στο να βρουν μια σταθερή και καλή εργασία. Τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών με την σειρά αναπαράγουν τον ίδιο τύπο οικογένειας με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες. Στις ΗΠΑ, η μονογονεϊκή οικογένεια είναι η πιο σταθερή πηγή φτώχειας και εγκληματικότητας.  

Αντίθετα ο παραδοσιακός τύπος οικογένειας, και δη ο συζυγικός, έχει αποδειχθεί ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας. Είναι ένας θεσμός που δημιουργεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς και την μεταφορά σε αυτή κοινωνικού και υλικού κεφαλαίου. Χωρίς την συζυγική οικογένεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει η βιομηχανική επανάσταση και η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου του δυτικού κόσμου.

Κλασσικό παράδειγμα για το πόση διαφορά κάνουν οι ισχυροί οικογενειακοί θεσμοί σε ένα συντηρητικό περιβάλλον, δεν έχει παρά κάποιος να συγκρίνει, για παράδειγμα, την Ελλάδα της δεκαετίας του 50 με τις χώρες τις νότιας και λατινικής Αμερικής του σήμερα. Η Ελλάδα του 50 ήταν όσο φτωχή ή ακόμα και φτωχότερη σχεδόν από όλες αυτές τις χώρες. Όμως ενώ σε αυτές τις χώρες σήμερα η εγκληματικότητα και η φτώχεια καλπάζουν, στην Ελλάδα του 50 κυριαρχούσε μια τάξη και ασφάλεια που δεν ήταν αποτέλεσμα του τότε αυταρχικού καθεστώτος, αλλά οφειλόταν στο γεγονός ότι τα άτομα είχαν κοινωνικοποιηθεί από την οικογένεια τους με έναν κώδικα ηθικής που είχε ως αποτέλεσμα μια κοινωνία όπου η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα ήταν ιδιαίτερα χαμηλές. Αυτές οι ελληνικές οικογένειες, που πολύ συχνά ήταν πολύ πτωχές, με πολλές θυσίες και κόπους κατάφερναν να αυξήσουν το υλικό και ανθρώπινο κεφάλαιο τους. Το δυάρι γινόταν τριάρι, ο γονέας που ίσως είχε τελειώσει δημοτικό έβλεπε τα παιδιά να τελειώνουν λύκειο ή ακόμα και πανεπιστήμιο.

Ο συζυγικός τύπος οικογένειας έχει καταφέρει να μπορεί να δαμάσει τις προσωπικές αξιώσεις του ατόμου χωρίς να καταργεί την ατομική προσωπικότητα και το εγώ του. Οι γονείς που θυσιάζουν τόσα πολλά, δεν το κάνουν προς χάριν κάποιου απόμακρου και απρόσωπου εξωτερικού θεσμού. Εθελοντικά προσφέρουν σε ένα σύνολο ατόμων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και για το οποίο έχουν, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τις καλύτερες δυνατές προθέσεις.  

Πουθενά αλλού στην κοινωνία των ανθρώπων δεν παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο, όπου τα άτομα του συνόλου, έχουν ένα τόσο υψηλό και ξεκάθαρο βαθμό αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Θα περίμενε κανείς ότι το προοδευτικό κατεστημένο, λόγω των παραπάνω, θα είχε μόνο μια άνευ όρων εύνοια για το παραδοσιακό τύπο οικογένειας. Πως εξηγείται η εχθρότητα; Γιατί το κράτος προωθεί τους άλλους τύπους οικογένειας;

Η απάντηση βρίσκεται στην φύση της παραδοσιακής οικογένειας. Δημιουργεί δεσμούς μεταξύ ατόμων που βρίσκονται πάνω και έξω από τα όρια της κρατικής εξουσίας. Οι παραδοσιακές οικογένειες είναι ένα είδος σχεδόν ανεξάρτητων πολιτειών μέσα στην κοινωνία. Είναι ένα φυσικό εμπόδιο στην μεγέθυνση και επιρροή της κρατικής μηχανής ενάντια στο άτομο - για αυτό συνήθως ένας από τους πρώτους στόχους των ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι η βαθμιαία αποσύνδεση των γονέων από τα παιδιά τους.  

Ο δεύτερος λόγος που εξηγεί την εχθρότητα του προοδευτικού κατεστημένου προς την παραδοσιακή οικογένεια είναι ότι καταστρέφοντας τη, δημιουργούνται νέα πλήθη εξαρτημένων της κρατικής πρόνοιας. Ο όρος μονογονεϊκή οικογένεια είναι ψευδεπίγραφος, πάντα υπάρχει ο δεύτερος γονέας, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το κράτος. Ο παραπάνω κατάλογος των επιδοτήσεων και προνομίων που προσφέρει το κράτος στις “μονογονεϊκές” οικογένειές  δεν μπορεί να αφήνει την παραμικρή αμφιβολία στον οιονδήποτε για το γεγονός ότι το κράτος αναλαμβάνει χρέη γονέα. Και είναι ένας γονέας που αναλαμβάνοντας τα οικογενειακά βάρη θα έχει και ολοένα και περισσότερες αξιώσεις για το πως θα πρέπει να διαπαιδαγωγούνται αυτά τα παιδιά, μιας και αυτό έχει τους πεφωτισμένος ειδικούς που υποτίθεται γνωρίζουν τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά.

Στην Ελλάδα της σοσιαλιστικής χρεοκοπίας, η ιδέα της κρατικοποίησης της οικογενείας θα πρέπει να δημιουργεί σοβαρή ανησυχία σε κάθε πολίτη που σκέπτεται με τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής και την συσσωρευμένη γνώση αιώνων ενσωματωμένη στις παραδόσεις μας.