Η ΕΕ, ο ρόλος της Τουρκίας και τα καραβάνια των προσφύγων

του Δημήτρη Τσαϊλά, υποναυάρχου ε.α.

Η ΕΕ στην κρίση της Συρίας μέχρι στιγμής έχει αποφασίσει να προβάλλει ήπια ισχύ, για να πείσει το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ και τους αντιφρονούντες να εφαρμόσουν αυτό που τα δυτικά συμφέροντα επιθυμούν. Πρόκειται κατά βάση για ένα έμμεσο τρόπο προβολής ισχύος, αντί να προβεί σε στρατηγική εξαναγκασμού με την προβολή σκληρής ισχύος. Αυτό διαπιστώνεται καθόσον η τολμηρότερη ενέργεια,
κατά του καθεστώτος της Συρίας αφορούσε τις κυρώσεις κατά της Δαμασκού.
Η ΕΕ δεν είχε καμία πολιτική για το πώς να ασχοληθεί με τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα αυτή. Ήταν απλά θέμα χρόνου ώστε η αυτοεκπληρούμενη προφητεία διάλυσης να γίνει πραγματικότητα, αφού η πληθώρα των ριζοσπαστικών ισλαμιστικών κινημάτων εκμεταλλεύονται αυτόν τον συγκλονιστικό αδελφοκτόνο πόλεμο, ο καθένας για τις δικές του ιδεοληψίες, αδιαφορώντας για τα αθώα θύματα, τις λεγόμενες παράπλευρες απώλειες και τελικά τα ανεξέλεγκτα καραβάνια των προσφύγων προς την ενδοχώρα της Ευρώπης.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που υποστηρίζουν ότι σύντομα θα υπάρξει μια δυναμική δράση ολοκληρωτικού πολέμου, από μέρους της Τουρκίας εναντίον του συριακού καθεστώτος με σκοπό την απομάκρυνση του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Οι πιθανότητες όμως για ένα τέτοιο στρατιωτικό κτύπημα ή ακόμη χειρότερα μιας στρατιωτικής επεμβάσεως των τούρκων είναι ελάχιστες έως μηδαμινές, αφού μια επέμβαση τουρκικών στρατευμάτων μέσα στο συριακό έδαφος θα μπορούσε να υπονομευθεί ευθέως, τόσο από τον αραβικό κόσμο όσο και από τους κούρδους και θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις..
Είναι δεδομένη η αντίθεση των κούρδων ενάντια σε οποιαδήποτε τουρκική παρέμβαση στη Συρία και είναι ανοικτοί να εξετάσουν συμφωνίες με το συριακό καθεστώς. Οι ανώτεροι διοικητές του PKK έχουν καλέσει τη Συρία να δεχτούν τις κουρδικές απαιτήσεις και προειδοποίησαν την Άγκυρα ότι θα τους βρουν αντίθετους σε οποιαδήποτε τουρκική επέμβαση στη Συρία. Γι’ αυτό το λόγο το PKK είναι ανοικτό σε συμφωνίες με τη Συρία ώστε να ανακουφισθεί από την τουρκική πίεση, ενώ θέλει να χρησιμοποιήσει την εσωτερική σύγκρουση της Συρίας για να κερδίσει πιθανές παραχωρήσεις από την Τουρκία για τους Κούρδους.
Κάθε στρατιωτική επέμβαση εκ μέρους της Τουρκίας, αφενός ενέχει υψηλό κίνδυνο, αφετέρου μειώνονται η ήδη αδύναμες και εύθραυστες σχέσεις με τους λαούς και τις εθνότητες της εγγύς περιοχής αλλά και τις μειονότητες του εσωτερικού της. Έτσι διαφαίνεται ότι από την προοπτική της Τουρκίας, η ιδανική πολιτική για να διαχειριστεί την κρίση στη Συρία θα αντικατοπτρίζει το παρακάτω τρίπτυχο στρατηγικής: πρώτον σε κάθε ευκαιρία θα διατρανώνει δημοσίως τη φωνή της κατά του Μπασάρ Αλ Άσαντ και του καθεστώτος της Συρίας. Δεύτερον, θα προσπαθεί μέσα από τα διεθνή φόρα να συγκεντρώσει τη διεθνή υποστήριξη για την πολιτική δράση εναντίον του και κατά του καθεστώτος του. Και τρίτον, η ίδια θα προσπαθεί να παραμένει στο παρασκήνιο, όταν και άμα θα αποφασισθεί οποιαδήποτε στρατιωτική δράση.
Από την πλευρά της Ευρώπης με το πλεονέκτημα της ύστερης γνώσης, συζητά να ενεργήσει στη Συρία κάνοντας πλέον χρήση σκληρής ισχύος εναντίον του καθεστώτος του προέδρου Μπασάρ Αλ-Άσαντ. Αφού οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φαίνεται ότι αν συνεχίσουν να κάθονται στο περιθώριο, το πρόβλημα γιγαντώνεται και το μεταναστευτικό ήδη έχει δημιουργήσει μια ανθρωπιστική κρίση.
Ωστόσο, οι αντίπαλοι της σκληρής ισχύος πιστεύουν ότι είναι δικαιωμένοι. Τονίζουν τη ζημία που κληροδοτήθηκε από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011. Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπήρχε σχεδιασμός έκτακτης ανάγκης για την μετέπειτα εποχή και οι ηγέτες της συγκεκριμένης αποστολής του ΝΑΤΟ, η Βρετανία και η Γαλλία, δεν θα το παραδεχτούν ποτέ.
Στη Λιβύη, ο μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων της ΕΕ ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε καταστήσει γνωστό εδώ και πολλά χρόνια τους προβληματισμούς της σχετικά με την πιθανή κλίμακα επικινδυνότητας από τα προβλήματα των προσφύγων που προέρχονται από τη Λιβύη και το πολιτικό-κοινωνικό αντίκτυπο από την ανατροπή του καθεστώτος του πρώην ισχυρού ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι.
Το κενό που άφησε η κατάρρευση του καθεστώτος γρήγορα αναπληρώθηκε από μια πληθώρα φυλετικών κινημάτων, καθώς και από εγκληματικές και τρομοκρατικές συμμορίες με τον μανδύα του Ισλάμ, για να μην αναφέρουμε το χάος που προκάλεσε σε κοντινό Μαλί.
Η αποστολή του ΝΑΤΟ θα έπρεπε να ήταν η ιδανική ευκαιρία για τη στρατιωτική πλευρά του ΝΑΤΟ να συμπληρωθεί με μια ισχυρή στρατιωτική αποστολή της ΕΕ με εντολή να κάνει χρήση βίας αν χρειαστεί για τη σταθεροποίηση των κρατικών θεσμών της Λιβύης. Αυτό δεν συνέβη. Ήταν λες και τόσο η Ευρώπη, όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες, να μην είχαν μάθει τίποτα από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003.
Τώρα, η Ευρώπη έχει επιβαρυνθεί με ένα συνεχώς διογκούμενο πρόβλημα των προσφύγων. Στην πράξη, εκτός από την ώθηση για την χωρίς διακρίσεις κατανομή των βαρών σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, η Ένωση μπορεί να εφαρμόσει κάποια μέτρα “ασπιρίνες” ως προσωρινή λύση. Μπορεί να αυξήσει την ιατρική βοήθεια, την κοινωνική προσφορά, να βοηθήσει στην εκπαίδευση των νέων και των παιδιών, να δημιουργήσει νέες εγκαταστάσεις για τη στέγαση στην Ιορδανία και την Τουρκία, όπου έχουν βρει καταφύγιο εκατομμύρια πρόσφυγες.
Τελικά, η ΕΕ αρχίζει να αναγνωρίζει ότι η διαχείριση της κρίσης με προγράμματα  ήπιας ισχύος, δεν αποφέρει αποτελέσματα και θα συνεχισθεί το κύμα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης προς τα Ευρωπαϊκά εδάφη. Είναι πολύ αργά για να υπάρξει όποια αντίδραση με τα παραπάνω αναφερόμενα μέτρα, και όπως λέει ο λαός θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα χωρίς επιβολή σκληρής ισχύος από την ΕΕ.
anixneuseis.gr