Το Παρίσι μάς μάρανε...

Πάσχος Μανδραβέλης 

Δεν γνωρίζουμε ποιανού ήταν η φαεινή ιδέα να μεταφερθεί το μισό υπουργικό συμβούλιο στο Παρίσι για τον περιοδικό έλεγχο της τρόικας, ούτε αν κάτι τέτοιο θα υλοποιηθεί με δεδομένο ότι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δηλώνουν άγνοια γι’ αυτή την πρωτοβουλία. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι ότι η τρόικα επισκέπτεται κι άλλες χώρες της Ευρώπης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) χωρίς να ζουν οι κάτοικοί τους το
αντίστοιχο πανηγύρι ή τη «δραματοποίηση», όπως βάφτισε τα τηλεοπτικά σόου η κυβέρνηση.

Το πρόβλημα με τη «δραματοποίηση» είναι ότι κάποιοι την παράγουν· δεν είναι φυσικό φαινόμενο για το οποίο απαιτείται μετακόμιση, κάτι που έκαναν οι Νεάντερταλ κάθε φορά που αντιμετώπιζαν μια θεομηνία. Την παράγουν τα ίδια τα στελέχη της κυβέρνησης για να δείξουν πόσο σκληρά διαπραγματεύονται με τους «κακούς τροϊκανούς» έτσι ώστε να βγάλουν μετά την επίσκεψη περήφανα δελτία Τύπου για την ελληνική καπατσοσύνη που κατίσχυσε του δυτικοευρωπαϊκού προτεσταντισμού. Θυμάται κανείς την ανοησία που ξεφούρνισε το 2012 ο κ. Κωνσταντίνος Μουσουρούλης. Μιλώντας σε εφοπλιστές ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας αποκάλυψε το μυστικό της δικής του ηρωικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, η οποία ζητούσε «να ερημώσουν τα νησιά μας». Κατά τα λεγόμενά του οι ανάλγητοι είχαν προτείνει να...εκκενωθούν τα νησιά με λιγότερους από 150 κατοίκους. Φυσικά έγινε ο κακός χαμός στα ΜΜΕ και μετά την ηρωική παρέμβαση του πρώην υπουργού τα νησιά δεν... καταστράφηκαν.

Τέτοιου τύπου δραματοποιήσεις -αν και όχι για τόσο εξωφρενικές- διανθίζουν την καθημερινή «ενημέρωση» των δημοσιογράφων από τους υπουργούς και τα πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης. Οι τελευταίοι άλλο που δεν θέλουν: θα δραματοποιήσουν ακόμη παραπάνω τις «ειδήσεις» (ευτυχώς τα κανάλια έκοψαν τη μουσική υπόκρουση που συνόδευε κάθε ρεπορτάζ) και θα πανικοβάλουν τους πολίτες. Στο τέλος εμφανίζεται ως προστάτης των κατατρεγμένων κάθε υπουργός και όλοι ησυχάζουν, έχοντας την πεποίθηση ότι μια ακόμη διαπραγμάτευση πήγε καλά. Μέχρι να ξανάρθει η τρόικα και να αρχίσει πάλι το πανηγυράκι...

Γι’ αυτού του τύπου τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια υπάρχει αγαστή συνεργασία της κυβέρνησης με τα κανάλια. Ομως έτσι δεν γίνεται καμιά σοβαρή κουβέντα για το τι πρέπει να κάνει η χώρα για να βγει από την κρίση. Ολα τα προβλήματα πνίγονται σε λυγμούς και κραυγές, με αποτέλεσμα να παράγεται ένα κακόγουστο σόου διαπραγμάτευσης· τα κανάλια γεμίζουν το «ενημερωτικό» τους πρόγραμμα με δράμα και κλάμα, η κυβέρνηση εμφανίζει τις «επιτυχίες» της. Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, βγαίνουν και οι δύο χαμένοι: και τα κανάλια, διότι οι τηλεθεατές βαρέθηκαν να είναι στο ίδιο έργο θεατές, και η κυβέρνηση, η οποία παρά την «επιτυχή» διαπραγμάτευση πρέπει να υλοποιήσει τα μέτρα.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι υπονομεύεται διαρκώς η πορεία εξόδου από την κρίση. Κάθε δραματοποίηση, κάθε δάκρυ τηλεσχολιαστή («του λαού τα ντέρτια λέει») υποβαθμίζει τον δημόσιο διάλογο. Στο τέλος επικρατεί η σύγχυση. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι γίνεται και ουδείς κατανοεί τι πρέπει να γίνει. Η κρίση διαιωνίζεται αλλά όλοι κάνουν το κομμάτι τους, πλην φυσικά των ανέργων και των φορολογουμένων που μαζί με όλα τα άλλα πιθανώς θα πληρώσουν και τα ταξιδάκια των υπουργών στο Παρίσι...