Δυο πόρτες έχει η ζωή

Του Γιάννη Δαραβίγκα

«Δυό πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μιά και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου να `ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα» … λέει το τραγούδι.

Κάπως έτσι σκέφτηκε (;;;) και έπραξε ο αλήστου μνήμης ΓΑΠ, ακριβώς πριν τέσσερα χρόνια, στις 23 Απριλίου 2010. Άνοιξε λοιπόν την γερμανικής κατασκευής πόρτα που έγραφε «τρόϊκα-μνημόνια», μας έδωσε μια γερή κλωτσιά και μπήκαμε θέλαμε δε

θέλαμε.

Δυστυχώς όμως δεν σεργιανίσαμε μόνο για ένα πρωινό αλλά τέσσερα ολόκληρα χρόνια σερνόμαστε στην κόλαση της λιτότητας, της ανεργίας, της πείνας, της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών και της φορολογικής δικτατορίας που επέβαλλε η δημοκρατία των αγορών.

Ξαφνικά όμως, με τις εκλογές να κοντοζυγώνουν, οι συγκυβερνήτες μας αποφάσισαν να βγούμε από την άλλη πόρτα που έγραφε «αγορές».

Ποτάμι πλεονασμάτων αισιοδοξίας και χαράς

Έτσι σήμερα, τα καλά νέα που διατυμπανίζουν τα κανάλια μοιάζουν με τυφώνα ευτυχίας. Τι πρωτογενές πλεόνασμα, τι κλίμα εμπιστοσύνης, τι κοινωνικά μερίσματα, τι έξοδος στις αγορές, τι ανάκαμψη, δεν προλαβαίνουμε να συνέλθουμε από την μια χαρά και μια νέα, ακόμα μεγαλύτερη μας περιμένει σε κάθε δελτίο ειδήσεων…

Εκτός όμως από την τηλεοπτική-εικονική πραγματικότητα υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η καθημερινότητα των πολιτών, η ζωή μας. Σε αυτή την πραγματικότητα τα διάφορα πρωτογενή πλεονάσματα, η έξοδος στις αγορές, η ανάκαμψη και τα μεγάλα λόγια φαντάζουν ως κακόγουστο αστείο, και θυμίζουν το ανέκδοτο με τον Μπόμπο που σκότωσε τους γονείς του για να πάει εκδρομή με το ορφανοτροφείο.

Προσπαθώ να διακρίνω τα σημάδια της ανάκαμψης. Κοιτάζω γύρω μου και το μόνο που βλέπω είναι να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, σε όλη την Ελλάδα, επιγραφές με πολύχρωμα λαμπιόνια που γράφουν : ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ.

Ε, λοιπόν, η ανάκαμψη θα αρχίσει την ημέρα που θα κλείσει το πρώτο ενεχυροδανειστήριο, την ημέρα δηλαδή που ο πολίτης θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα στην τσέπη του. Έτσι όταν θα εξαφανιστούν οι επιγραφές ΑΓΟΡΑΖΩ ΧΡΥΣΟ, όταν οι πολίτες δεν θα πουλάνε μια χρυσή λίρα ή ένα χρυσό δόντι για ένα κομμάτι ψωμί κυριολεκτικά και μεταφορικά, τότε και μόνον τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για ανάκαμψη.