21η Απριλίου 1967, αλήστου μνήμης ανατίθημι

Πέρασαν 47 χρόνια από την αναρρίχηση στην εξουσία μιας ομάδας συνταγματαρχών, ξημερώματα της 21^ης Απριλίου 1967. 
Τότε η τηλεόραση λεγόταν ΤΕΔ, σήμερα ονομάζεται ΔΤ.  Πέρασαν δηλαδή 47 χρόνια για να απαλειφθεί το Ε που έκανε την διαφορά ανάμεσα στην τηλεοπτική δικτατορία των συνταγματαρχών και στην τηλεοπτική δημοκρατία των αγορών.
Τότε ήμουν έφηβος και καταλάβαινα αρκετά πράγματα.

Θυμάμαι ότι, όπως έλεγε το ραδιόφωνο, η επανάστασις  επεβλήθη για να σωθεί ο λαός από τον «κρημνόν του κομμουνισμού».  
Θυμάμαι ότι η επανάστασις μέσα σε λίγο καιρό και με συνοπτικές διαδικασίες απέλυσε την μητέρα μου από το υπουργείο Δημοσίων Έργων επειδή κάποιοι καλοθελητές πληροφόρησαν τον στρατιωτικό επίτροπο του υπουργείου ότι πήγαινε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου και, αργότερα, εμφάνισαν και

μια φωτογραφία της, την οποία έχω φυλάξει ως ενθύμιο,  με τον Ανδρέα Παπανδρέου σε πολιτική συγκέντρωση.

Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου τα πήγαινε μια χαρά στην βιοτεχνία που είχε και δόξα τω Θεώ δεν μας έλειψε ποτέ, τίποτα, μάλιστα πέτυχε να προωθήσει τα προϊόντα του στο Παλάτι και να πάρει τον τίτλο του «Προμηθευτή της Βασιλικής Αυλής»

Θυμάμαι ότι μαζευόμαστε τα βράδυα, οι γονείς μου, η θεία μου και εγώ  στην κουζίνα και ακούγαμε από το ραδιόφωνο την «Φωνή της Αλήθειας», και τις ελληνικές εκπομπές της Deutsche Welle, φροντίζοντας να έχουμε κλείσει το παράθυρο για να μην ακουστεί κάτι στον φωταγωγό της πολυκατοικίας.

Θυμάμαι ότι οι εφημερίδες έγραφαν τα ίδια πράγματα.

Θυμάμαι ότι ο κόσμος, φοβισμένος, έλεγε για βασανιστήρια σε αντιπάλους του καθεστώτος.

Θυμάμαι  την απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη και την «αντεπανάσταση» του Βασιλιά Κωνσταντίνου για να ανατρέψει τους συνταγματάρχες.

Θυμάμαι ακόμα  την «εξέγερση» του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, και τα γεγονότα στην Κύπρο που ακολούθησαν.

Πέρασαν τα χρόνια, οι αναμνήσεις μου πολλές και, επιτέλους έπεσε η δικτατορία,  η χώρα ξαναβρήκε τον δημοκρατικό βηματισμό της με την «Μεταπολίτευση» και μητέρα μου επανήλθε στην εργασία της στο υπουργείο.

Ακολούθησαν το δημοψήφισμα, η δίκη και καταδίκη των πρωταιτίων της 21^ης Απριλίου 1967, η κυβέρνηση Καραμανλή και ο εκλογικός θρίαμβος του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Οκτώβριο του 1981.

Η δημοκρατία φούντωσε στην χώρα μας, οι «επαναστάτες» του Πολυτεχνείου ανταμείφθηκαν για τις υπηρεσίες τους για το «βάθεμα και πλάτεμα των αγώνων και διεκδικήσεων του λαού», καταλαμβάνοντας διάφορες θέσεις στα κόμματα και στο Δημόσιο.  

Στις μεταπολιτευτικές αναμνήσεις μου κυριαρχεί η εκ νέου απόλυση της μητέρας μου, αυτή την φορά από την σοσιαλιστική-δημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επειδή κάποιοι καλοθελητές ενημέρωσαν τους λεγόμενους πρασινοφρουρούς ότι η μητέρα μου επανήλθε στην εργασία της επί Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ότι ο πατέρας μου ήταν… «άνθρωπος των Ανακτόρων».

Σιγά-σιγά οι «ήρωες του Πολυτεχνείου» και οι συν αυτοίς, βρέθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια να ελέγχουν την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή του τόπου.

Τα χρόνια πέρναγαν, «το βάθεμα και πλάτεμα των αγώνων και διεκδικήσεων του λαού» έγινε τόσο μεγάλο που δημιούργησε μια τεράστια τρύπα.  Η Δημοκρατία θέριεψε τόσο που δεν κινδύνευε πια από τον κομμουνισμό αλλά από μια άλλη απειλή που λεγόταν «αγορές».  Έτσι μας προέκυψε μια άλλη, ετεροχρονισμένη 21^η Απριλίου.  Ήταν στις 23 Απριλίου 2010 όταν ένας Παπανδρέου (πάλι) έχοντας κερδίσει τις εκλογές από έναν Καραμανλή (πάλι), αποφάσισε, με το πρόσχημα της σωτηρίας της Ελλάδος από τον γκρεμό της χρεωκοπίας,  να κάνει την δική του «επανάσταση» αυτή τη φορά χωρίς τανκς και στρατιώτες, αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες.

Το 1967 πρωθυπουργός ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και είχε μουστάκι.

Το 2010 πρωθυπουργός ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου και είχε μουστάκι.

Το 1967 ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος.

Το 2010 ήταν ο κίνδυνος των αγορών.

Τότε δεν υπήρχε Βουλή, σήμερα κάποιοι λένε πως υπάρχει…

Τότε φυλάκιζαν τους επικίνδυνους για το πολίτευμα, σήμερα κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Τότε υπήρχε η ΕΣΑ και το βασανιστήριο της φάλαγγας  για ορισμένους πολίτες. Σήμερα υπάρχει η τρόϊκα, το βασανιστήριο της λιτότητας για όλους τους πολίτες.

Τότε δολοφονήθηκαν από την δικτατορία μερικές δεκάδες πολιτών. Σήμερα οι πολίτες αυτοκτονούν κατά χιλιάδες.

Τότε δεν υπήρχε ανεργία. Σήμερα, ένας στους τρείς είναι άνεργος.

Τότε όλοι, ζούσαν αξιοπρεπώς και είχαν ένα πιάτο ζεστό φαγητό στο τραπέζι αλλά από το μενού έλλειπε η Δημοκρατία. Σήμερα οι μισοί Έλληνες είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, κάποιοι, τυχεροί τρώνε σε συσσίτια και κάποιοι άλλοι σε σκουπιδοτενεκέδες, αλλά η Δημοκρατία υπάρχει στο μενού, όπως τουλάχιστον νομίζουν μερικοί…

 Τότε η τηλεόραση λεγόταν ΤΕΔ, σήμερα ονομάζεται ΔΤ. Πέρασαν δηλαδή 47 χρόνια για να απαλειφθεί το Ε που έκανε την διαφορά ανάμεσα στην τηλεοπτική δικτατορία των συνταγματαρχών και στην τηλεοπτική δημοκρατία των αγορών.

Τότε χτίζανε νοσοκομεία, σχολεία, γήπεδα, σήμερα τα κλείνουν.

Τότε ο κάθε νοικοκύρης είχε το σπίτι του, σήμερα τα σπίτια ανήκουν στις τράπεζες και στην εφορία.

Και κάτι ακόμα : Τότε στις εκλογές οι πολίτες ψήφιζαν από φόβο ό,τι άρεσε στην δικτατορία. Σήμερα, οι πολίτες ψηφίζουν άφοβα, ελεύθερα, αυτό που η τηλεόραση τους κάνει να νομίζουν ότι θέλουν.

Τελικώς εκείνο που μπορεί κανείς να συμπεράνει με βεβαιότητα είναι ότι ανάμεσα στα επτά χρόνια της δικτατορίας των στρατιωτικών και στα σαράντα της δημοκρατίας των αγορών οι διαφορές είναι πολλές και μεγάλες, όμως οι ομοιότητες είναι περισσότερες και μεγαλύτερες.

Υστερόγραφο: Ίσως είμαι χουντικός, ίσως δημοκράτης, ίσως κομμουνιστής και δεν έχει σημασία. Σίγουρα όμως δεν είμαι ηλίθιος και αυτό μετράει…

Τσιρώνης Π.