Υπουργείο Υπέρτατης Ευτυχίας

Στέφανος Κασιμάτης

Ποιος ασχολείται τώρα με τον Γιώργο και τη συμβολικού χαρακτήρα δενδροφύτευση που έκανε χθες στο πάρκο Γεζί της Κωνσταντινούπολης; (Εκεί όπου ξεκίνησαν προ μηνών οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Τουρκία, θυμίζω). Στις μέρες μας, η πρωτοπορία του αγώνα για τη φυγή της πολιτικής από την πραγματικότητα έχει περάσει πια στον μεγάλο πρόεδρο Μαδούρο της Βενεζουέλας, ο οποίος έχει εκτοξεύσει τη βουλησιοκρατία σε επίπεδα

δυσθεώρητα. Ισως δεν έχετε πληροφορηθεί ότι, στις 24 του περασμένου μηνός, ο απίθανος αυτός ηγέτης ίδρυσε υφυπουργείο Υπέρτατης Κοινωνικής Ευτυχίας, με αντικείμενο τον συντονισμό των «αποστολών», όπως ονομάζονται στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες του κράτους.

Το υφυπουργείο, είπε σε ραδιοφωνική ομιλία του, θα λειτουργεί «στο όνομα του αγώνα για να περάσει η χώρα πέρα από την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων», αλλά και στο πνεύμα των «υψηλών ιδανικών στα οποία ομνύει κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη, χριστιανό και τσαβίστα». Από τα παραπάνω, θα εδικαιούτο ο καθένας να υποθέσει ότι, βασικά, ο σκοπός του υφυπουργείου Υπέρτατης Κοινωνικής Ευτυχίας θα είναι μάλλον να μοιράζει ρολά υγείας (προϊόν σπανιότατο στην αγορά της Βενεζουέλας), δεδομένου ότι η τήρηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής πρέπει να θεωρείται προϋπόθεση της ευτυχίας. (Καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος, δεν λέει ο εξυπνότερος λαός του κόσμου;) Αλλά ο ρεαλισμός δεν εμπίπτει στα ενδιαφέροντα του προέδρου Μαδούρο, για τον οποίον στην πολιτική σημασία έχει η δύναμη του ονείρου, δηλαδή οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι εξωπραγματικές. Προέχει ο σοσιαλισμός. Γι’ αυτό και τον πραγματώνουν χωρίς χαρτί υγείας.

Η ίδια βολονταριστική αντίληψη διέπει και ένα μεγάλο -ίσως το μεγαλύτερο- μέρος του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα. Οχι, δυστυχώς, στο ίδιο ασυναγώνιστο επίπεδο γραφικότητας που πετυχαίνει ο Μαδούρο, αλλά επί της ουσίας μιλούμε για το ίδιο πράγμα. Και λέω «δυστυχώς», γιατί αν ο βολονταρισμός του διάσπαρτου σε όλο το πολιτικό φάσμα λαϊκισμού ήταν τραχύς και ανεπεξέργαστος όπως του Μαδούρο, θα αποκάλυπτε τη γελοιότητά του και, συνεπώς, θα ήταν ακίνδυνος. Οι ανεδαφικές επιθυμίες που προβάλλουν ως δήθεν πολιτική οι πολιτευόμενοι στην Ελλάδα αφορούν το πώς θα ζούμε καλά, ξοδεύοντας περισσότερα από αυτά που βγάζουμε. Μιλούμε, δηλαδή, για το κατ’ εξοχήν όνειρο του τεμπέλη, που όμως εξιδανικεύεται μέσω της ρητορείας σε υψηλή πολιτική και το εμπορεύονται πολιτικάντηδες.

Δείτε το παράδειγμα του σκέρτσου που μηχανεύτηκε ο Νικήτας Κακλαμάνης, όταν προ δεκαπενθημέρου είχε μαζέψει ο Στουρνάρας περίπου ογδόντα βουλευτές της Ν.Δ. για τον φόρο επί των ακινήτων. Ρώτησε τον υπουργό αν μπορεί να κάνει αλλαγές στον νόμο. Οταν εκείνος του απάντησε ότι θα μπορούσε, εφόσον όμως θα ήσαν δημοσιονομικά ουδέτερες, ο Κακλαμάνης αποχώρησε προσβεβλημένος: «Δεν ανέχομαι σε μια πολιτική ερώτηση να δέχομαι τεχνοκρατικές απαντήσεις», σχολίασε. Διότι φαίνεται ότι πολιτική για τον τέως δήμαρχο Αθηναίων είναι να μοιράζει ευτυχία· τα μέσα της ευτυχίας, όμως, είναι άλλη υπόθεση -χθαμαλή- και δεν τον αφορά. (Παρεμπιπτόντως, έχοντας τόσο ισχυρούς δεσμούς με την πραγματικότητα, πώς να μην τρέφει ο δύσμοιρος την αυταπάτη ότι μπορεί να είναι ξανά υποψήφιος για τη δημαρχία;)