«Ανεξάρτητα από νόμους και θεσμικό πλαίσιο»

Του Στέφανου Κασιμάτη

Είχα επισημάνει, προ ημερών, τη δήλωση της βουλευτίνας Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ιγγλέζη ότι οι δύο προφυλακισθέντες, με σύμφωνη γνώμη εισαγγελέα και ανακριτή, για την εμπρηστική επίθεση του περασμένου Φεβρουαρίου στις Σκουριές, είναι «πολιτικοί κρατούμενοι». Παρά τον κατάφωρο παραλογισμό του ισχυρισμού, η συγκεκριμένη δήλωση πέρασε απαρατήρητη, ίσως επειδή έχουμε πια συνηθίσει την ποικιλία των μορφών ιδιορρυθμίας, που μας
προσφέρει το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος είναι, ούτως ειπείν, ένας οπωρώνας, στον οποίο θα βρεις κάθε είδους καρπούς, ώς και τους πιο εξωτικούς. Γιατί, λοιπόν, να ασχοληθούμε με ένα ακόμη μέλος της που είτε δεν γνωρίζει τι είναι ακριβώς το δημοκρατικό πολίτευμα είτε, πολύ απλοϊκά, εννοεί ως δημοκρατία ό,τι αρέσει στο ίδιο; Αλλά και πέραν αυτού, γιατί να φανούμε κακόπιστοι, σπεύδοντας να κρίνουμε ολόκληρο το κόμμα από την ιδιορρυθμία ενός στελέχους; Παντού στον κόσμο, όπου υφίσταται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και λειτουργεί χωρίς ολιγαρχικούς περιορισμούς στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, θα βρούμε εκκεντρικούς και γραφικούς βουλευτές. Τα ψώνια -και μιλώ γενικώς- είναι αναπόφευκτο κομμάτι της «αστοχίας υλικού» σε μια δημοκρατία.
Τα παραπάνω θα ίσχυαν, αν με την άποψή της περί δημοκρατίας η κ. Ιγγλέζη εξέφραζε μόνον τον εαυτό της. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η άποψή της απηχεί απολύτως αυτήν που, τελευταία, διαλαλεί ο αρχηγός της όπου σταθεί και όπου βρεθεί, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Διαβάστε, λ.χ., την πρόσφατη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κ.Ο. του κόμματός του. Θα δείτε ότι, απεριφράστως, με τη συνήθη αμετροέπειά του, αμφισβητεί τη νομιμότητα της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, επειδή απλώς δεν τον βρίσκει σύμφωνο η λειτουργία της - επειδή, προφανώς, θα προτιμούσε το χάος. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Χρέος δικό μας είναι να υψώσουμε ένα ατσάλινο (σ.σ.: σταλινικό, ας πούμε;) αδιαπέραστο τείχος προστασίας της δημοκρατίας. Και θα το κάνουμε παντού και πάντα. Από τις γειτονιές μέχρι το προεδρείο της Βουλής και τους θεσμούς. Θα το κάνουμε ανεξάρτητα από τους νόμους και το θεσμικό πλαίσιο. Είναι το δικαίωμα και η υποχρέωσή μας». Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που θέλει να προστατεύσει ο Τσίπρας και η οποία υφίσταται «ανεξάρτητα από τους νόμους και το θεσμικό πλαίσιο»; Πάει καλά ο άνθρωπος;
Αναρωτιέμαι, κυρίως, πόσο διαφέρει η αμφισβήτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος -αυτού του δημοκρατικού πολιτεύματος, καλού ή κακού, όπως τέλος πάντων λειτουργεί εδώ- όπως την εκφράζει επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ από την αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού που εκφράζει η Χρυσή Αυγή. Δεν διαφέρει επί της ουσίας· και αυτός είναι ένας περαιτέρω λόγος για τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά λυσσαλέα στη σύγκριση των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος. Δεν είναι μόνον ότι η δράση της Χ.Α. αναγκαστικά οδηγεί στη σύγκριση μεθόδων. (Η κ. Ιγγλέζη, λ.χ., στέφει με το φωτοστέφανο του πολιτικού κρατουμένου στους κατηγορούμενους για επικίνδυνο τραμπουκισμό στις Σκουριές Χαλκιδικής, ενώ η Χ.Α. νομίζει ότι με τους δικούς της τραμπουκισμούς εις βάρος μεταναστών υποκαθιστά την Αστυνομία). Είναι και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να εκφράζει κατ’ αποκλειστικότητα το αντισυστημικό μένος στην κοινωνία. (Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι, στην ομιλία του προς την Κ.Ο., ο Τσίπρας αρνείται τον αντισυστημικό χαρακτήρα της Χ.Α. και την παρουσιάζει ως «το μακρύ χέρι του συστήματος»). «Μπορούμε και εκτός νόμου», κραυγάζει ο Ν. Μιχαλολιάκος. Μπορούμε «ανεξάρτητα από τους νόμους και το θεσμικό πλαίσιο», διατείνεται ο Τσίπρας.
Η υστερία που καταλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ με την «κατάπτυστη και ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων», όπως τη χαρακτηρίζει ο αρχηγός του, εξηγείται επειδή η αναπόφευκτη σύγκριση μεθόδων και σκοπών μεταξύ άκρας Αριστεράς και άκρας Δεξιάς εν τέλει υπονομεύει το κύρος της ιδεολογίας με την οποία δικαιώνεται η βία της πρώτης και η εκ μέρους της αμφισβήτηση του θεσμικού πλαισίου της δημοκρατίας. Μέθοδοι και σκοποί γίνονται ανεκτοί από την κοινωνία, εφόσον βασίζονται σε μια ιδεολογία καλή και καθαγιασμένη. (Αυτή η αποδοχή εκφράζεται πλαγίως και μέσω των αστείων, όταν π.χ. επιτρέπεται να γελάμε με τα γκουλάγκ, αλλά όχι με το Αουσβιτς). Ομως η ξαφνική εμφάνιση της βίας των κακών και η αναπόφευκτη σύγκριση με εκείνη των υποτιθέμενων «καλών» αποδυναμώνει τους τελευταίους, διότι περιχαρακώνει το κέντρο του πολιτικού συστήματος και ενισχύει τις κεντρομόλες δυνάμεις του. Αυτό είναι ό,τι απεύχεται ο ΣΥΡΙΖΑ...