Αν αποφασίσουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές

Παρόλο που μαθαίνουμε για την αλληλεγγύη των εταίρων η πραγματικότητα είναι ότι ο ευρωπαϊκός κόσμος είναι ακραία ανταγωνιστικός. Παρ όλες τις κοινές δομές σε κάποια σημεία του οικοδομήματος του ευρώ, όλες οι ευρωπαϊκές οικονομίες βρίσκονται και λειτουργούν στο  πλαίσιο ενός ακραίου ανταγωνισμού μεταξύ τους.

Η ευρωζώνη δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να ‘χουμε ένα κοινό προϋπολογισμό και μια κεντρική διοίκηση που θα διανείμει κονδύλια στις επαρχίες της για να παράξει επενδύσεις και αύξηση της πίτας, ώστε να εισπράξει φορολογία και έσοδα απ αυτές.

Αντίθετα ζούμε στην ευρωζώνη των εθνικών καπιταλισμών, των εθνικών ΑΕΠ και ελλειμμάτων, των εθνικών οικονομικών και φορολογικών πολιτικών και τελικά στην ευρωζώνη των εθνικών προϋπολογισμών.

Σε αυτή την ευρωζώνη η επιτυχία του ενός εταίρου συμβαίνει κατά βάση εναντίων των υπολοίπων και σημαίνει υποχρεωτικά αποτυχία των υπολοίπων.

Χρειαζόμαστε μια παρομοίωση!

Έστω ότι όλο το ΑΕΠ των χώρων της ευρωζώνης είναι μια ενιαία πίτα η οποία παράγεται από

έξω-ευρωπαϊκές και ενδοευρωπαϊκές οικονομικές διεργασίες.

Αυτή η παραγόμενη πίτα στην ευρωζώνη, ούτε παράγεται συνολικά, ούτε μοιράζεται ισομερώς μεταξύ των εταίρων. Και αυτό δεν συμβαίνει γιατί κυριαρχεί μια «αδικία»  που μαστίζει τον κόσμο, αλλά γιατί κάθε χώρα έχει τον δικό της εθνικό καπιταλισμό, την δική της πολιτική και επιμέρους στοιχεία που αναφέρθηκαν, που την οδηγούν να παράγει τα δικά της αποτελέσματα.

 Έτσι λοιπόν, η παραγόμενη πίτα της  ΕΖ κατ έτος μοιράζεται στον κάθε εταίρο ανάλογα της επιδόσεις του στον εθνικό καπιταλισμό του.  Αν συμβεί να αναλογεί σε μια χώρα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα την μια χρόνια, αυτό λείπει -σε μεγάλο βαθμό-  από την πίτα κάποιου άλλου. Και σε σύντομο χρόνο δημιουργεί απόκλιση. Γι αυτό και οι σοφοί τις Ευρώπης μιλούν για την έλλειψη μηχανισμού μεταβιβάσεων.

Γι αυτό το σύστημα των εθνικών ανταγωνισμών συν σκληρή ισοτιμία σε ένα κοινό νόμισμα μας δίνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά δεν μας δίνει -και δεν θα μας δώσει ποτέ- σύγκλιση οικονομιών κατά κανέναν τρόπο.

Αυτό το σύστημα θα μας δίνει (σε μόνιμη βάση) μια απόκλιση εμφανιζόμενη ετησίως για κάποιους εταίρους. Σε ένα ιδανικό περιβάλλον καπιταλισμού -για την κάλυψη αυτής της απόκλισης και πριν αυτή πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά και επηρεάσει βαθύτερα την συνολική παράγωγη της χώρας μέλους-,  θα αναλαμβάνονταν μεταρρυθμίσεις που θα όξυναν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εταίρων που έχουν απόκλιση αλλά και με τους υπολοίπους. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Αν οι μεταρρυθμίσεις της Ελλάδας για παράδειγμα και ο ανταγωνισμός της σε βάρος των εταίρων που προκύπτει από τις μειώσεις στο μισθολογικό κόστος,  αποδώσουν,  αυτό θα συμβεί σε βάρος των υπολοίπων. Έτσι στην μοιρασιά της επόμενης ετήσιας πίτας ο «μεταρρυθμισμένος» εταίρος θα λάβει μεγαλύτερο κομμάτι πίτας από τους υπολοίπους.

Όμως οι υπόλοιποι πολύ σύντομα θα αναγκαστούν -αφενός για να καλύψουν το κενό αλλά και για να μην μείνουν οριστικά πίσω – να μιμηθούν τις μεταρρυθμίσεις ή και να προχωρήσουν σε ακόμη μεγαλύτερες ώστε να οδηγήσουν κάποιον άλλον εταίρο που καθυστερεί να βρεθεί σε χειρότερη θέση στην μοιρασιά της επόμενης πίτας, και έτσι να του πάρουν ένα τμήμα από το δικό του κομμάτι κ.ο.κ.

Αυτό σημαίνει ότι για να πετύχει η Ελλάδα να ορθοποδήσει και να καλύψει την ζημία που υπέστη θα πρέπει όλοι οι άλλοι να χάσουν και να συνεχίσουν να χάνουν για όσο διάστημα χρειαστεί.

Θα πρέπει για παράδειγμα κάθε χρόνο η πλειοψηφία των ξένων και εγχώριων επενδύσεων στην ευρωζώνη να έρχονται στην Ελλάδα,  και την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι εταίροι να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και να μην προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις για να πάρουν κι αυτοί κάτι. Για να συνέλθει η χώρα μας από όσα συνέβησαν πρέπει η Ελλάδα  να παίρνει κάθε χρόνο την μερίδα του λέοντος από την ευρωπαϊκή παραγόμενη πίτα.

Αυτό βεβαίως είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς κεντρικό ευρωπαϊκό σχεδιασμό και τέτοιος δεν υπάρχει. Άρα η Ελλάδα θα πρέπει να  παίρνει την μερίδα του λέοντος όχι επειδή της κάνουν χάρη, άλλα με το σπαθί της.

 Προβάλει λοιπόν μια αλήθεια:

Όσα κι αν πιστεύουμε για την ενωμένη Ευρώπη, τις σημαιούλες με τα αστεράκια μέσα στο  μπλε ρουά και τον διεθνισμό ήταν μύθος. Ένα ψέμα που λειτούργησε παρά όλες τις διαχρονικά μη αντιληπτές (;) μόνιμα εμφανιζόμενες αποκλίσεις που είχαμε και οι οποίες κατέστρεψαν βαθιά  και επί χρόνια την οικονομία μας (καπνά, ζάχαρη, αποβιομηχανοποίηση, αγροτική παραγωγή κλπ)

Όλοι οι άλλοι εταίροι ήξεραν ότι η προάσπιση του εθνικού οικονομικού συμφέροντος μέσα στην ευρωζώνη είναι κεφαλαιώδους σημασίας και εμείς νομίζαμε το ευρώ διεθνισμό.

Δεν ξέραμε ότι η προάσπιση του εθνικού οικονομικού συμφέροντος και ο σκληρός συναγωνισμός με τους εταίρους είναι το Α και το Ω της ζώνης του ευρώ. Κι όταν είδαμε πως  λειτουργούν οι “ψυχροί” Γερμανοί σοκαριστήκαμε.

Δεν καταλαβαίνουμε  ούτε σήμερα ότι είμαστε στην ευρωζώνη μόνο για οικονομικούς λόγους και πρέπει να τους εξυπηρετούμε -πριν -από -όλα- τα -άλλα- και πριν η μη εξυπηρέτηση τους δημιουργήσει νέα εθνικά ζητήματα.

Δεν το ξέρουμε ούτε σήμερα και παραπέμπω στα όσα λένε και στους λόγους που επικαλούνται οι ευρωπαϊστές πολιτικοί και πολίτες όταν μιλούν για το ενδεχόμενο grexit.

Δεν είμαι ευρωπαϊστής, αλλά να αποφασίσουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.  Τόσο οι Δεξιοί όσο και οι Αριστεροί όσο και οι “ενδιάμεσοι” τύπου ΔΗΜΑΡ.

Θα πρέπει να αφήσουμε  τους συναισθηματισμούς για το ευρωπαϊκό όραμα και για αλλαγές συσχετισμού δυνάμεων.  Θα πρέπει να  αφήσουμε το φόβο της απομόνωσης και των εθνικών λύσεων γιατί ο φόβος  αυτός  είναι παράλογος σε μια Ευρώπη ανταγωνισμού εθνικών καπιταλισμών όπου το ευρώ είναι  μόνο ένα απλό μέσο συναλλαγής.  Θα πρέπει να αφήσουμε και αυτές τις σκέψεις για συμμαχίες του νότου ή ακόμη και άξονες με άλλους φτωχούς και “κακόμοιρους” ή πληγέντες και να ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε πως λειτουργεί ο κόσμος του ευρώ.

Θα πρέπει να τα αφήσουμε όλα αυτά κατά μέρος και να δούμε την αλήθεια ψυχρά και “γερμανικά”  ώστε να αντιληφθούμε ότι για  να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και να προ κόψουμε θα πρέπει να “πατήσουμε” όλους τους υπολοίπους εταίρους στο κεφάλι. Πρέπει να βάλουμε κάποιους από κάτω και να παίρνουμε από την πίτα τους.

-Βεβαίως ζούμε στην χώρα που την στιγμή της αναγγελίας της χρεοκοπίας της από τον Καστελόριζο, την απασχολούσε σφοδρά  η δεύτερη ταινία της κ. Τζούλιας Αλεξανδράτου.

-Έχουμε ένα λαό που ανακάλυψε την χρεοκοπία ατομικά και μετά από αυτήν την ανακάλυψη πλανήθηκε σε κάθε είδους συνωμοσία   και ιδεολογία για να καταλήξει χρυσαυγίτης, οπαδός του Γερμανικού εθνικισμού,  της γερμανικής φιλοσοφίας – ρομαντισμού και του  ίδιου του Χίτλερ(!!!)  και όλα αυτά γιατί δηλώνει  οργισμένος προς τους πολιτικούς του και την Γερμανίδα κ. Μερκελ.

-Και  έχουμε πολιτικούς που έφτιαξαν τα δυο παραπάνω συστατικά της εποχής.

Πολιτικούς που άφησαν την Ελλάδα χωρίς βάση ιδεών- ανάλυσης  και  απροετοίμαστη για το ευρώ, την πορεία της σε αυτό και την κρίση του. Πολιτικούς που δεν σχεδιάζουν με ορίζοντα μεγαλύτερο του εξάμηνου που προηγείται του ανασχηματισμού. Πολιτικούς  που κρατούν την χώρα  απροετοίμαστη για το παραμικρό, αλλά και πολιτικούς που δείχνουν ότι δεν καταλαβαίνουν στοιχειωδώς  την ροή των πραγμάτων και πως προβάλλονται  στο μέλλον.

Πολιτικούς που μας έβαλαν στο ευρώ ως “σημείο ορόσημο στην ευρωπαϊκή πορεία” και ως  ευρωπαϊσμό και όχι και ως έτοιμη για σκληρό καπιταλισμό εθνική οικονομία. Μας έβαλαν στο ευρώ για άλλους λόγους πλην των οικονομικών και που -ακόμη  και σήμερα- δεν αντιλαμβάνονται πως προάσπιση του εθνικού οικονομικού συμφέροντος είναι το Α και το Ω της ζώνης του ευρώ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να το εξυπηρετούμε πριν και πάνω από όλα τα άλλα, και πριν η μη εξυπηρέτηση του εθνικού οικονομικού συμφέροντος  δημιουργήσει εθνική υποτέλεια. Αντίθετα επιδιώκουν την εθνική υποτέλεια ως μέσο παραμονής στο ευρώ

Για αυτούς  τους λόγους δεν είμαι αισιόδοξος.

Πιστεύω ότι βαδίζουμε προς μια μόνιμη κατάσταση οικονομικής καχεξίας. Γινόμαστε η μεθόριος της ευρωζώνης και η άγονη γραμμή της.

Σύντομα και καθώς θα προσπαθούμε να μην γλιστρήσουμε εκτός, θα παραχωρήσουμε κι άλλο από την πίτα μας, δημιουργώντας  κι άλλες μόνιμες απόκλισης και βλάβες. Αποκλίσεις τέτοιες που για να φτάσουμε τους άλλους εταίρους ή στο σημείο που ήμασταν  θα πρέπει αυτοί να αυτό-καταστραφούν δομικά.

Πιστεύω ότι αργά ή γρηγορότερα κινούμαστε προς μια τραγωδία από την οποία θα προκύψει μια απροετοίμαστη έξοδος από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους και αφού θα έχουν χαθεί όλα όσα θα μας βοηθούσαν να ανακάμψουμε γρήγορα.

http://papaioannou-giannis.net/