Η «μάχη» κατά του ρατσισμού…

Κωστής Βέρρος

Τις τελευταίες ημέρες ζούμε ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου. Γύρω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο είχε την έμπνευση να καταθέσει ο πρώην συνδικαλιστής και νυν Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης. Η δημόσια συζήτηση για το «πρόβλημα» αυτό έχει επικεντρωθεί στο εάν υπάρχει ή όχι η πολιτική βούληση των διάφορων πολιτικών κομμάτων να αντιμετωπισθούν «δυναμικά» τα όσα έκνομα, βίαια, τραμπούκικα και γελοία διαπράττουν οι

βουλευτές και άλλα στελέχη της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Κατ’ αρχάς, δεν νομίζω ότι ο οιοσδήποτε νοήμων μπορεί να θεωρεί πως κάποιο από τα κόμματα του αποκαλούμενου «συνταγματικού τόξου» δεν έχει αυτήν την πολιτική βούληση. Άρα, ευθύς εξαρχής, η συζήτηση δεν θα έπρεπε να διεξάγεται, εκτός και εάν, για κομματικούς και επικοινωνιακούς λόγους, θεωρείται πως μπορεί να προσφέρει «πόντους» και επιπλέον ποσοστά σε δημοσκοπήσεις.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιες άλλες πτυχές, πέρα από το γεγονός ότι νομικά είμαστε θωρακισμένοι γύρω από αυτό το ζήτημα. Η μία, η κομματικο-πολιτική, έχει θιγεί ακροθιγώς. Μία δεύτερη πτυχή φαίνεται να μην απασχολεί και τόσο σοβαρά τους πολιτικούς και «ειδήμονες» δημοσιογράφους. Κι’ αυτή είναι περισσότερο «φιλοσοφική» και αφορά στην αντιμετώπιση του ρατσισμού. Εξαρτάται η επιτυχής αντιμετώπισή του κυρίως από το ποινικό δίκαιο και την εφαρμογή των ποινικών νόμων, ή από το επίπεδο παιδείας, μορφώσεως και καλλιέργειας των πολιτών και των στελεχών και οργάνων της πολιτείας;;

Θεωρείται δηλαδή επιτυχής καταπολέμηση του ρατσισμού το να συλληφθεί κάποιος, ο οποίος εξέφρασε κατά την άποψη του οιουδήποτε καταγγέλλοντος (έτσι όπως είναι διατυπωμένο το νομοσχέδιο) αντιρατσιστικές θέσεις εναντίον μίας κάποιας ομάδας ατόμων ή λαού ή θρησκείας, και να καταδικασθεί για ρατσισμό;; Πιστεύεται ότι έτσι θα συνετισθούν όλοι οι υπόλοιποι και ξαφνικά θα παύσουν να είναι ρατσιστές;; Εάν πράγματι είναι ρατσιστές και δεν τυχαίνει να εκφρασθούν ρατσιστικά σε μια στιγμή ξεσπάσματος οργής…

Φαίνεται ότι δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό όλων αυτών των κάθε είδους ηγητόρων μας και διαμορφωτών της κοινής γνώμης το ότι η θεαματική είσοδος της Χρυσής Αυγής στην Βουλή, η δημοσκοπική αύξηση του ποσοστού της και η σημερινή ακραία συμπεριφορά της, δεν είναι παρά η συνέπεια, το αποτέλεσμα σειράς πολυετών πολιτικών, πολυετούς έλλειψης αποτελεσματικής λειτουργίας του κράτους, πολυετούς επικράτησης της ανομίας και της φαυλότητας κυβερνώντων και πολλών εκ των κυβερνωμένων, πολυετούς στρεβλής διαπαιδαγώγησης, παιδείας και μόρφωσης των νέων μας.

Και δυστυχώς, αυτή η κραυγαλέα άγνοια (ή αδιαφορία αν θέλετε) για την ουσία του προβλήματος έχει οδηγήσει και στη σχεδόν απόλυτη σιωπή για ένα ζωτικό πρόβλημα, για ένα θέμα που είναι καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του ανθρώπου, μιάς κοινωνίας, αλλά και για την ύπαρξη και λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος:: Της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ και του ΛΟΓΟΥ.

Το «περίφημο» νομοσχέδιο, έτσι όπως το έχει συντάξει ο δημοκράτης κύριος Ρουπακιώτης, στην προσπάθειά του να «φιμώσει» την Χρυσή Αυγή και όσους την ακολουθούν ιδεολογικά, εισάγει την ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ. Άρα στερεί την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του ΛΟΓΟΥ. Έτσι όπως είναι διατυπωμένο, ο καθένας που έχει συμφέρον θα μπορούσε, για παράδειγμα, να καταγγείλει τον οιονδήποτε (απλών πολιτών, πολιτικών, δημοσιογράφων, ιερέων, στρατιωτικών, αστυνομικών συμπεριλαμβανομένων) γιατί εκφράσθηκε ή ενήργησε ρατσιστικά κατά των Τούρκων ή της Τουρκίας, ή γενικότερα κατά του Ισλάμ, ή των Καθολικών, των Ευαγγελιστών, ή των Τσάμηδων ή των Σκοπιανών.

Και το άκρον άωτον:: Ακόμη και η Χρυσή Αυγή, την δράση της οποίας υποτίθεται θέλει να περιορίσει, θα μπορούσε να καταγγείλει και να μηνύσει τον καθένα που θα τολμούσε να εκφρασθεί ή να ενεργήσει εναντίον της.

Όλα αυτά, όμως, και κυρίως η υποβόσκουσα ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ φαίνεται ότι δεν απασχολούν τους διάφορους ηγήτορές μας. Περί άλλα τυρβάζουν. Ίσως για το εάν κάποιος ή κάποιοι είναι περισσότερο δημοκράτες από άλλους, ή περισσότερο «προοδευτικοί» από άλλους. Έτσι μάλλον εξηγούνται και οι αλλαγές παλαιότερων θέσεων διαφόρων κομμάτων.

Η δικαιολογία ότι «τότε δεν υπήρχε Χρυσή Αυγή» είναι πάμφθηνη και απευθύνεται μάλλον σε διανοητικά αναπήρους, καθώς όλοι γνώριζαν, εδώ και πολλά χρόνια, την άνοδο της φασιστικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη (άλλωστε για αυτόν τον λόγο δεν ενσωματώσαμε στη νομοθεσία μας σχετική Οδηγία της ΕΕ;;), αλλά και την άνοδο των ποσοστών, έστω και πολύ μικρή στην αρχή αλλά σοβαρή μετά το 2009 και 2010, της Χρυσής Αυγής.

Αποτελεί ΝΤΡΟΠΗ να μην έχει θιγεί το θέμα της Ελευθερίας του Λόγου, όχι μόνον από πολιτικούς μας, αλλά και από θεσμούς, οι οποίοι κατ’ εξοχήν θα έπρεπε να ενδιαφέρονται για αυτό το ουσιώδες συστατικό της δημοκρατίας και της ανθρώπινης εξέλιξης. Και αναφέρομαι σε πνευματικά ιδρύματα, όπως η Ακαδημία, τα Πανεπιστήμιά μας, οι δημοσιογραφικές ενώσεις. Σιγή ιχθύος από όλους.

Και διερωτώμαι: Με τέτοια πνευματική (τουλάχιστον) ηγεσία πώς είναι δυνατό να πάει μπροστά αυτός ο τόπος;;