Δημιουργική καταστροφή: η οικονομική κρίση ήταν εντελώς προβλέψιμη

Θα πρέπει να στραφούμε στις λάθος ιδέες των οικονομολόγων ή στα συμφέροντα όσων κατέχουν την εξουσία για να εξηγήσουμε την «Μεγάλη Συρρίκνωση» του 2008-2009; Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς πίστευε ότι η Μεγάλη Ύφεση του 1929-1932 προκλήθηκε από τη λανθασμένη θεωρία για το πώς η οικονομία λειτούργησε στο μυαλό των πολιτικών – η θεραπεία για την οποία ήταν να τους εξοπλίσει με τη σωστή θεωρία. Αλλά αυτό αγνοεί ένα πράγμα: ότι οι επικρατούσες ιδέες είναι, τις περισσότερες φορές, το προϊόν των κυρίαρχων δομών εξουσίας. Γι’ αυτό τα οικονομικά θα  πρέπει να συμπληρώνονται από την πολιτική οικονομία – τη μελέτη του πώς η εξουσία επηρεάζει την επιλογή των ιδεών και των πολιτικών και την κατανομή του εισοδήματος. Με λίγα λόγια, ο Κέινς μαζί με τον Τζον Χόμπσον και τον Καρλ Μαρξ.
Ο Κέινς εξήγησε πώς η αβεβαιότητα συντρίβει τις οικονομίες. Ο Χόμπσον εξήγησε πώς η άνιση κατανομή του εισοδήματος κάνει τις κρίσεις πιο πιθανές και την ανάκαμψη πιο δύσκολη. Ο Μαρξ εξήγησε πώς αυτή η ανισότητα είναι εγγενής στη δομή της εξουσίας του καπιταλιστικού συστήματος. Όλοι έχουν ρόλο στην εξήγηση της κρίσης και την κατάρρευση του 2008. Ας εξετάσουμε πρώτα απ ‘όλα την υπόθεση της «κλειστής» οικονομίας – το τι συμβαίνει σε μια οικονομία χωρίς εξωτερικό εμπόριο.
Η κλειστή οικονομία
Το ηχηρό μήνυμα της Γενικής Θεωρίας του Κέινς είναι ότι οι επενδύσεις είναι το απείθαρχο στοιχείο σε μια αποκεντρωμένη οικονομία της αγοράς, λόγω της ύπαρξης αμείωτης αβεβαιότητας. Για κάποιους λόγους, οι επιχειρηματίες χάνουν την εμπιστοσύνη στο μέλλον και σταματούν να επενδύουν με τον ίδιο ρυθμό όπως και πριν. Έτσι αρχίζουν οι συρρικνώσεις και οι υφέσεις.
Στη θεωρία του Κέινς δεν υπάρχει αυτόματος μηχανισμός ανάκαμψης, έτσι ώστε, σε περίπτωση απουσίας ενός εξωτερικού ερεθίσματος, μία οικονομία που έχει καταρρεύσει να μπορεί να κολλήσει σε μια κατάσταση «ισορροπίας υποαπασχόλησης». Η παρούσα κρίση παρουσιάζει την αλήθεια και στα δύο μέρη αυτής της ανάλυσης: υπήρξε μια κατάρρευση με «ζωικά πνεύματα» το 2007-2008 και έκτοτε ο ανεπτυγμένος κόσμος βρίσκεται σε ημι-ύφεση.
Ο Χόμπσον, σχεδόν σύγχρονος του Κέινς, ισχυρίστηκε ότι λόγω της άνισης κατανομής του πλούτου και του εισοδήματος, μεγάλο μέρος του εθνικού εισοδήματος αποταμιεύεται, ενώ καταναλώνεται πολύ λίγο. Αυτό οδηγεί σε περισσότερες επενδύσεις που παράγουν περισσότερα αγαθά από ό,τι μπορεί να αγοράσει η υπόλοιπη κοινότητα σε τιμές επικερδείς για τους παραγωγούς. Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν περιοδικές κρίσεις “υλοποίησης”. Σήμερα η Κίνα είναι μια κλασική περίπτωση οικονομίας που εξοικονομεί πολλά και καταναλώνει λίγα.
Αυτό έχει κάποια συγγένεια με τη θεωρία του Μαρξ για την καπιταλιστική κρίση, αλλά ο μηχανισμός είναι διαφορετικός. Για τον Μαρξ, οι κρίσεις ήταν αποτέλεσμα της πτώσης του ποσοστού κέρδους. Στο μαρξιστικό σύστημα, η υπεραξία που αποσπάται από την εργασία – να αμείβουν τους εργαζομένους με μικρότερη αξία από ό,τι παράγουν – ήταν η πηγή του κέρδους. Με την αντικατάσταση της εργασίας με μηχανήματα, η υπεραξία έγινε όλο και πιο δύσκολο να αποκτηθεί. Έτσι, όπως και η οικονομία του Χόμπσον, η οικονομία του Μαρξ πάσχει από περιοδικές κρίσεις. Στην οικονομία του Χόμπσον αυτές είναι κρίσεις του πλεονάσματος της παραγωγής. Στην οικονομία  του Μαρξ είναι κρίσεις κέρδους ή υπεραξίας.
Κέινς, Μαρξ και Χόμπσον, όλοι προτείνουν μόνιμες θεραπείες για τις τάσεις στις κρίσεις. Ο Κέινς κάλεσε το κράτος να διατηρήσει αρκετά αποτελεσματική ζήτηση στην οικονομία για να αντισταθμίσει τις καταστροφές της αβεβαιότητας. Ο Χόμπσον ήθελε το κράτος να αναδιανείμει το εισόδημα, ώστε να μειωθεί το ποσοστό της αποταμίευσης στο εθνικό εισόδημα. Η πιο ριζική θεραπεία του Μαρξ, όπως γνωρίζουμε, ήταν να καταργηθεί η υπεραξία – το κερδοσκοπικό σύστημα που αποκαλούμε καπιταλισμό – εντελώς. Ο Κέινς δεν συμβάδιζε ακριβώς με τον Μαρξ, αλλά είδε κάποια ομοιότητα μεταξύ των απόψεών του και του Χόμπσον επειδή ο  Χόμπσον, όπως και ο Κέινς, αμφισβήτησε την βασική κλασική πεποίθηση ότι η αποταμίευση είναι πάντα καλή. Εκεί που έκανε λάθος ο Χόμπσον, υποστηρίζει ο Κέινς, είναι στην αναγνώριση της υπερπαραγωγής ως της χειρότερης συνέπειας από την υπερβολική αποταμίευση. Για τον Κέινς, αυτό ήταν μόνο ένα «δευτερεύον κακό». Το κύριο κακό ήταν μια ροπή στην αποταμίευση, η οποία δεν υλοποιούταν στις επενδύσεων και την παραγωγή.
Σύμφωνα με τον Κέινς, η θεωρία του Χόμπσον ήταν ατελής διότι δεν είχε «ανεξάρτητη θεωρία για το επιτόκιο». Στη θεωρία του Κέινς, το επιτόκιο (το επιτόκιο που οι τράπεζες χρεώνουν για τα δάνεια) δεν προσδιορίζεται από τον όγκο της αποταμίευσης, όπως πίστευε ο Χόμπσον ακολουθώντας τους κλασσικούς οικονομολόγους, αλλά από την «προτίμηση ρευστότητας» – την επιθυμία, σε περιπτώσεις μεγάλης αβεβαιότητας, να κρατήσουν τη ρευστότητα , κυρίως μετρητά. Όμως το επιτόκιο δεν μπορεί να είναι η τιμή που διατηρεί την επιθυμία να αποταμιεύσεις ισοζύγιο με την επιθυμία να επενδύσεις: αντί να πέσει όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να αποταμιεύσουν περισσότερα, το επιτόκιο εύκολα θα μπορούσε να ανεβαίνει, αν οι άνθρωποι αποφάσιζαν να συσσωρεύουν μετρητά. Θα μπορούσαν έτσι να προκύψουν προβλήματα, αν το αναμενόμενο ποσοστό κέρδους έπεφτε κάτω από το ελάχιστο ποσοστό με το οποίο οι τράπεζες ήταν πρόθυμες να δανείσουν. «Η υπερβολική αποταμίευση» όμως συμβάδισε με την «μειωμένη επένδυση», όχι με την «υπερβολική επένδυση». Αυτό έχει σχέση με την παρούσα κατάσταση, όπου, παρά τις τεράστιες ενέσεις ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες, οι εμπορικές τράπεζες αρνούνται να δανείσουν στους πελάτες και προτιμούν να κάθονται σε σωρούς μετρητών.
Τι εξαλείφει, λοιπόν, την υπερβολική αποταμίευση και φέρνει την οικονομία σε ισορροπία; Ο Κέινς πρότεινε την πτώση του εισοδήματος. Καθώς οι οικονομίες γίνονται φτωχότερες, το ποσό της αποταμίευσης πέφτει στο επίπεδο της μείωσης των επενδύσεων. Έτσι οι οικονομίες ανακτούν «ισορροπία», αλλά είναι μια κατώτερη ισορροπία από την προηγούμενη. Αυτή είναι μια καλή προσέγγιση για την τρέχουσα κατάσταση της Βρετανίας, όπου δεν υπάρχει μια σαφής τάση για την συρρικνωμένη οικονομία της είτε για ανάπτυξη, είτε για συρρίκνωση.
Ο Κέινς γνώριζε ότι μια κατάφωρα άνιση κατανομή του εισοδήματος καθιστά δύσκολη την διατήρηση της πλήρους απασχόλησης. Οι πλούσιοι αποταμιεύουν περισσότερα από τους φτωχούς, κι έτσι όσο πιο άνιση είναι η κατανομή του εισοδήματος, τόσο μεγαλύτερο είναι το κενό που πρέπει να καλυφθεί από τις επενδύσεις, αν η οικονομία πρόκειται να επιτύχει την πλήρη απασχόληση. Την ίδια στιγμή, όσο πλουσιότερες είναι οι κοινωνίες στο σύνολό τους, τόσο λιγότερες θα είναι οι νέες επενδυτικές ευκαιρίες που θα υπάρξουν. Ως εκ τούτου, το πρόβλημα της ανεργίας θα χειροτερέψει με την πάροδο του χρόνου και από τα δύο άκρα. Η ανεπάρκεια των επενδύσεων γίνεται ένα διαρθρωτικό πρόβλημα καθώς ο πλούτος αυξάνεται, επειδή οι καλόπιστες επενδυτικές ευκαιρίες μειώνονται, ενώ ο δείκτης της αποταμίευσης ως προς το εισόδημα αυξάνεται.
Λοιπόν, τι θα πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις για να διατηρηθεί η πλήρης απασχόληση; Ο Κέινς πρότεινε ότι, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, μια κυβέρνηση θα πρέπει να παρέχει επαρκείς δημόσιες επενδύσεις από δάνεια, αλλά σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα θα πρέπει να αναδιανείμει τον πλούτο και το εισόδημα υπέρ των ατόμων με υψηλότερη ροπή προς κατανάλωση. Αυτό το τελευταίο ήταν σύμφωνο με την πρόταση του Χόμπσον για τις υφέσεις, που προσέγγισε από μια διαφορετική θεωρητική διαδρομή. Απώτερος στόχος της πολιτικής του Κέινς ήταν να απορροφήσει κάποια από τα ανεπιθύμητα πλεονάσματα της αποταμίευσης στην αυξημένη ανεργία. Αυτό θα σηματοδοτούσε την είσοδο στην «χρυσή εποχή» της αφθονίας κεφαλαίων – το θέμα του φουτουριστικού δοκιμίου του «Οι οικονομικές δυνατότητες των εγγονών μας», που δημοσιεύθηκε το 1930. Εκατό χρόνια αργότερα, σκέφθηκε ο Κέινς, τόσο η συσσώρευση του κεφαλαίου όσο και η κατανάλωση θα φτάσουν σε κορεσμό.
Ο Μαρξ, επίσης, προσέβλεπε σε αυτό το είδος της ουτοπίας, αλλά αρνήθηκε ότι θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί με τον καπιταλισμό. Η καπιταλιστική τάξη (και ο πολιτικός μηχανισμό που ελέγχει) δεν θα επέτρεπαν ποτέ την κλίμακα των δημοσίων επενδύσεων που ήθελε ο Κέινς – η οποία θα κρινόταν αναποτελεσματική και σπάταλη. Ούτε τα μέτρα της αναδιανομής που υποστήριζαν και ο Χόμπσον και ο Κέινς – τα οποία θα καταδικάζονταν ότι αποδυναμώνουν το κίνητρο αποταμίευσης και εργασίας. Καθώς οι μηχανές αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας, και ως εκ τούτου τη δυνατότητα για λιγότερες ώρες εργασίας, οι καπιταλιστές θα αναγκάζονταν να μειώσουν τους πραγματικούς μισθούς με την αύξηση της ανεργίας, και γενικότερα με την εξαθλίωση του πληθυσμού. Αργά ή γρήγορα, αυτό θα προκαλούσε επανάσταση. Ήταν ο σοσιαλισμός, και όχι ο καπιταλισμός, που θα κληρονομούσε την εποχή της αφθονίας.
Οι ιδέες των τριών στοχαστών παίζουν έναν διαφορετικό ρόλο όταν εισάγουμε τον ξένο τομέα. Ας το αποκαλέσουμε αυτό «παγκοσμιοποίηση».
Η ανοικτή οικονομία
Σε μια κλειστή οικονομία – χωρίς ξένο τομέα – η υπερβολική αποταμίευση είναι, σύμφωνα με τον Χόμπσον, αυτή που προκαλεί περιοδικές υφέσεις. Αλλά μια ανοικτή οικονομία προσφέρει μια εναλλακτική λύση: ο εγχώριος αποταμιευτής μπορεί να δανείσει τις οικονομίες του στο εξωτερικό, για την ανάπτυξη νέων αγορών. Ο Χόμπσον αποκάλεσε την ανάγκη να βρεθεί μια ξένη διέξοδος για την αποταμίευση «οικονομική ρίζα του ιμπεριαλισμού». Αυτό χρησιμοποίησε ο Λένιν για να εξηγήσει γιατί ο καπιταλισμός δεν είχε καταρρεύσει βάσει χρονοδιαγράμματος. Αντιμέτωποι με μια πτώση του ποσοστού κέρδους, οι καπιταλιστές μπορούσαν  να αποκαταστήσουν τα κέρδη τους με το άνοιγμα των πηγών της εκμετάλλευσης στο εξωτερικό.
Δυστυχώς, αυτή η θεραπεία – που τόσο ο Χόμπσον όσο και ο Λένιν αποκάλεσαν ιμπεριαλισμό – ανέβαλε μόνο την ημέρα του κακού. Η ανταγωνιστική διαδρομή για την κατάληψη νέων αγορών και το άνοιγμα νέων πηγών εκμετάλλευσης θα οδηγούσε σε πολέμους ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις για την «διαίρεση και την αναδιανομή του κόσμου». Ο Χόμπσον σκέφτηκε ότι ο πόλεμος των Μπόερ ήταν προάγγελος ενός νέου τύπου καπιταλιστικού πολέμου. Ο Λένιν ερμήνευσε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με τους ίδιους όρους. Ο Κέινς κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα με τον Χόμπσον και τον Μαρξ. «Αν τα έθνη μπορούν να μάθουν να έχουν πλήρη απασχόληση από την εγχώρια πολιτική τους», έγραψε το 1936, «δεν θα υπήρχε πλέον ένα πιεστικό κίνητρο για να επιβάλει μια χώρα τα εμπορεύματά της σε μια άλλη ή να αποκρούσει την προσφορά του γείτονά της».
Η σύγχρονη αξία της ανάλυσης των τριών στοχαστών μας αναγκάζει να εξετάσουμε πιο κριτικά το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Είναι η παγκοσμιοποίηση η συνέπεια μιας καλοπροαίρετης και φυσιολογικής αναζήτησης για υψηλότερες αποδόσεις; Ή μήπως είναι μια προσπάθεια να λύσει τα προβλήματα της υποκατανάλωσης και της φθίνουσας κερδοφορίας στις χώρες που εξάγουν κεφάλαια και οι οποίες θα κατέρρεαν διαφορετικά; Και οι τρεις αναλύσεις είναι σχετικές με αυτό το πρόβλημα. Ο Κέινς ήταν ο λιγότερο παρεμβατικός από τους τρεις. Σκέφτηκε ότι η μέτρια παγκοσμιοποίηση ήταν δυνητικά ευεργετική, αλλά έπρεπε να στηριχθεί από νομισματικούς «κανόνες του παιχνιδιού», που θα εμπόδιζαν τις χώρες με πλεόνασμα από την «αποθησαύριση» των πλεονασμάτων τους και έτσι θα επέβαλαν λιτότητα στις χώρες οφειλέτες. Στη Διεθνή Ένωση Εκκαθάρισης που πρότεινε το 1941, τα αποθέματα των επίμονα πιστωτριών χωρών θα πρέπει να φορολογούνται και τα έσοδα να αναδιανέμονται στις χώρες οφειλέτες. Αλλά κανένας τέτοιος μηχανισμός δεν θεσπίστηκε με τη συμφωνία του Bretton Woods το 1944, και το πρόβλημα της προσαρμογής των εμπορικών ισοζυγίων ανάμεσα στις χώρες πιστωτές και οφειλέτες δεν μαστίζει μόνο την ευρωζώνη αλλά και τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας, απειλώντας μια πτώση σε νομισματικό πόλεμο και προστατευτισμό.
Οι διαισθήσεις του Χόμπσον και του Λένιν, επίσης, μιλούν για την παρούσα κατάσταση μας. Η έννοια του  Χόμπσον για μια διαρθρωτική ανισορροπία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, που οδηγεί σε «υπερβολική αποταμίευση» η οποία απαιτεί ένα ξένο άνοιγμα, σίγουρα ισχύει στην Κίνα. Η ιδέα του Λένιν ότι απαιτείται εξαγωγή του κεφαλαίου για να ξεπεραστούν οι περιοδικές κρίσεις της κερδοφορίας των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, εξηγεί το «offshoring» της κατασκευής (και των υπηρεσιών) σε θέσεις εργασίας στην Κίνα και την Ανατολική Ασία.
Η σημερινή «κρίση του καπιταλισμού»
Έχουμε πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση όσων έλπιζαν ο Κέινς, ο Χόμπσον και ο Μαρξ, ωθώντας σε ένα μακρινό μέλλον τη χρυσή εποχή της αφθονίας κεφαλαίου. Είμαστε ακόμα προσκολλημένοι στην οικονομική ανάπτυξη και έχουμε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να ελέγξουμε το επίπεδο ή το είδος της επένδυσης. Προκειμένου να κάνουμε δυνατή την ανάπτυξη, ενθαρρύνουμε όλο και περισσότερο την κατανάλωση μέσω της διαφήμισης, ενώ παράλληλα προωθούμε ενεργά την ανισότητα. Και αντί το κράτος να προβεί σε σπάταλα επενδυτικά προγράμματα για να κρατήσει τους ανθρώπους σε θέσεις εργασίας, το αφήνει στον χρηματοπιστωτικό τομέα να το κάνει, σπαταλώντας τα χρήματα των επενδυτών, προκειμένου να γίνει πλούσια μια μικρή μειοψηφία, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν όλο και βαθύτερα στο χρέος .
Μια δομική ανάλυση για το πώς φτάσαμε στο σημείο που βρισκόμαστε θα πρέπει να ξεκινήσει με έναν απολογισμό του πώς οι κεϋνσιανές ιδέες, οι οποίες πριόνισαν την μαρξιστική πρόκληση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκθρονίστηκαν με τη σειρά τους από το νεοφιλελευθερισμό τη δεκαετία του 1970, ανοίγοντας το δρόμο για την κυριαρχία του οικονομικού καπιταλισμού. Οι πολιτικές οικονομίες του καπιταλιστικού κόσμου μεταξύ του 1950 και του 1970 επέφεραν μια ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στο κεφάλαιο, την εργασία και την κυβέρνηση. Η οικονομική πολιτική σχεδιάστηκε για να επιτευχθεί η πλήρης απασχόληση, οι μισθοί αυξήθηκαν με την παραγωγικότητα, τα εισοδήματα εξισώθηκαν μέσω της προοδευτικής φορολόγησης και οι διεθνείς συναλλαγές ήταν περιορισμένες. Αυτή η ρύθμιση δημιούργησε έναν ενάρετο κύκλο ανάπτυξης.
Αυτή ήταν η κεϋνσιανή εποχή. Ο Κέινς πίστευε ότι η δύναμη των ιδεών – των δικών του ιδεών – θα είναι αρκετή για να εξοντώσει τον Μαρξ, αλλά ποτέ δεν εξέτασε το ενδεχόμενο ότι οι δικές του ιδέες μπορεί να είναι στο έλεος των αλλαγών στις δομές εξουσίας των δυτικών κοινωνιών. Μετά το 1980, η κατάσταση αποδείχθηκε ανίκανη να προστατεύσει την κεϋνσιανή επανάσταση από τις συνέπειες της συνεχούς πλήρους απασχόλησης που εγγυήθηκε. Με την πάροδο του χρόνου, η πλήρης απασχόληση ενίσχυσε την ισχύ των εμπορικών συνδικάτων. Τα συνδικάτα χρησιμοποίησαν τη θέση τους για να πιέσουν τους μισθούς πριν από την παραγωγικότητα. Οι μισθοί άρχισαν να καταπατούν τα κέρδη. Ο πληθωρισμός επικράτησε, καθώς οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να προπορευθούν από τις διεκδικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Για να λήξει αυτός ο φαύλος κύκλος του «στάσιμου πληθωρισμού», οι επιχειρήσεις απαίτησαν τη μείωση των φόρων, την ελευθερία να εξάγουν κεφάλαια, το ελεύθερο εμπόριο και τέλος την πλήρη δέσμευση για την απασχόληση. Δύο αντισταθμιστικές εξουσίες, τα συνδικάτα και το κράτος, ταπεινώθηκαν, αφήνοντας τον έλεγχο στο κεφάλαιο. Αυτό επανέφερε το σύστημα εξουσίας του 19ου αιώνα, που ανέλυσε έξοχα ο Μαρξ.
Τα οικονομικά επαγγέλματα δικαιολόγησαν την επιστροφή σε μια παλαιότερη μορφή καπιταλισμού. Η τεχνητή πυροδότηση της μονεταριστικής αντεπανάστασης δόθηκε από την επαναδιατύπωση της ποσοτική θεωρία του χρήματος του Μίλτον Φρίντμαν, σε συνδυασμό με τον ισχυρισμό του ότι σε κάθε οικονομία υπήρχε ένα «φυσικό» ποσοστό ανεργίας, το οποίο δεν θα μπορούσε να μειωθεί, παρά μόνο προσωρινά, με την εκτύπωση χρήματος.
Ο βραδυφλεγής «Δρόμος προς τη δουλεία» του Φρίντριχ Χάγιεκ, που δημοσιεύθηκε το 1944, προσέφερε ένα ισχυρό πολιτικό επιχείρημα ενάντια στην κρατική παρέμβαση στην οικονομική ζωή. Υπήρξε επίσης μια αναβίωση των ιδεών του Σουμπέτερ, ότι ο δυναμισμός του καπιταλισμού εξαρτάται από τις περιόδους της δημιουργικής καταστροφής. Τα think tanks  και οι δημοσιογράφοι της «ελεύθερης αγοράς», που χρηματοδοτούνται από τις επιχειρήσεις, παρείχαν τις απλουστεύσεις και τα σλόγκαν που χρειάζονταν οι πολιτικοί για να κατανοήσουν και να εκφράσουν τις νέες αλήθειες.
Με τον τρόπο αυτό, μετά το 1980, καθιερώθηκε ένα νέο οικονομικό μοντέλο, με βάση τη διεύρυνση της εισοδηματικής ανισότητας, την καταστολή της αύξησης των πραγματικών μισθών, την ταχεία μεταφορά των θέσεων εργασίας στην κατασκευή στην Ανατολική Ασία και το επακόλουθο υψηλό επίπεδο της διαρθρωτικής ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Μια ετοιμόρροπη οικονομία διασώθηκε από την κατάρρευση στη δεκαετία του 1990 από την ανάπτυξη του τομέα της τεχνολογίας και στη δεκαετία του 2000 από τον πληθωρισμό στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων, που χρηματοδοτήθηκε από την έκρηξη των ποσοστών του ιδιωτικού χρέους ως προς το εισόδημα. Η τραπεζική κατάρρευση ήταν αναπόφευκτη.
Η παγκοσμιοποίηση ήταν η «ανοιχτή» οικονομική απάντηση των επιχειρήσεων στο πρόβλημα της εγχώριας υποκατανάλωσης που προσδιόρισε ο Χόμπσον και στη μείωση του ποσοστού κέρδους που προέβλεψε ο Μαρξ. Η ανάλυση του Χόμπσον για την υπερβολική αποταμίευση εξηγεί καλύτερα την εξάρτηση της Κίνας από την ανάπτυξη που βασίζεται στις εξαγωγές, αλλά επίσης φωτίζει την εξάρτηση των δυτικών χωρών σχετικά με την πρόσβαση σε φθηνές πιστώσεις για να διατηρηθεί η στασιμότητα της αγοραστικής δύναμης αυτού που σήμερα αποκαλείται «η συμπιεσμένη μεσαία τάξη». Η ανάλυση με όρους της μείωσης του ποσοστού κέρδους είναι καλή στο να εξηγήσει την ταχεία μεταφορά της παραγωγικής ικανότητας στην Ανατολική Ασία. Και με την ολοκλήρωση της καταστροφής του κεϋνσιανού κράτους, η παγκοσμιοποίηση έχει παραδώσει το μέλλον μας στην χρηματοδότηση, την οποία ο Κέινς χαρακτήρισε ως το πιο αβέβαιο και λιγότερο σταθερό στοιχείο της οικονομικής δομής.
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο του Χάρβαρντ Ντάνι Ρόντρικ, αντιμετωπίζουμε ένα «πολιτικό τρίλημμα»: να πιέσουμε με την παγκοσμιοποίηση και να περιορίσουμε τη δημοκρατία για τη βελτίωση της οικονομικής αποτελεσματικότητας, να περιορίσουμε την παγκοσμιοποίηση στο όνομα της δημοκρατίας, ή να παγκοσμιοποιήσουμε τη δημοκρατία. Η πρώτη επιλογή θα είναι πολιτικά απαράδεκτη για τις μεγάλες δημοκρατίες της Δύσης και η τρίτη μια δικαίωση που θα αργήσει πολύ να έρθει, όπερ και μας μένει η δεύτερη. Είναι καιρός να βάλουμε τέλος στη βιασύνη προς την παγκοσμιοποίηση και να κάνουμε τον απολογισμό.
Τουλάχιστον, πρέπει να υπάρξει μια παγκόσμια συμφωνία μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας και μια περιφερειακή συμφωνία μεταξύ της Γερμανίας και των εταίρων της στην ευρωζώνη για τους «κανόνες του δρόμου που θα ακολουθήσουν», η οποία θα πρέπει να αποσκοπεί  στην πρόληψη των συνεχιζόμενων ανισορροπιών του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Αυτό είναι το πρόβλημα για το οποίο σχεδιάστηκε η Ένωση Εκκαθάρισης του Κέινς, αλλά που το σύστημα του Bretton Woods απέτυχε να επιλύσει.
Ωστόσο, το «τρίλημμα» του Ρόντρικ δεν πηγαίνει αρκετά βαθιά. Υποθέτει ότι η παγκοσμιοποίηση θα ήταν καλύτερη αν μπορούσε να λειτουργήσει δίκαια. Όμως, η παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση, η έλλειψη εθνικών πολιτικών για τη διατήρηση της πλήρους απασχόλησης,  η δημιουργία μιας ευρείας βάσης για την κατανάλωση σε όλες τις χώρες και η μείωση στις ώρες εργασίας στις πλούσιες χώρες, είναι βέβαιο ότι θα είναι καταστροφικά για τους λόγους που παρουσίασε ο Κέινς το 1936: αναγκάζει τις χώρες σε εξαγωγικές λύσεις για εσωτερικά προβλήματα τα οποία δεν υπόκεινται σε δημοκρατικό έλεγχο και είναι βέβαιο ότι θα τους φέρει σε σύγκρουση. Τα προβλήματα στις κλειστές οικονομίες  που προσδιόρισαν ο Κέινς, ο Χόμπσον και ο Μαρξ πρέπει να ξεπεραστούν, προκειμένου να λειτουργήσει αρμονικά η ανοικτή οικονομία.
Τι ελπίδα υπάρχει γι’ αυτό; Δεδομένου ότι η μαρξιστική θεραπεία κατάργησης του καπιταλισμού είναι χειρότερη από την ασθένεια, το ερώτημα είναι κατά πόσον είναι πλέον προς το συμφέρον των επιχειρήσεων να συμβαδίζουν με ένα σύστημα που καταρρέει κάθε λίγα χρόνια, με όλο και πιο αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Ο Κέινς δήλωσε επανειλημμένα ότι δεν είχε έρθει για να καταστρέψει τον καπιταλισμό, αλλά για να κάνει τον κόσμο ασφαλή για τον καπιταλισμό – και να κάνει τον καπιταλισμό ασφαλή για τον κόσμο. Ίσως τα επιχειρηματικά συμφέροντα να είναι τώρα αρκούντως ευθυγραμμισμένα με τις απαραίτητες εγχώριες μεταρρυθμίσεις, που να επιτρέψουν στην περαιτέρω παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση να προχωρήσει ειρηνικά, ή τουλάχιστον πιο ήρεμα. Εάν μια αλλαγή στη διαμόρφωση των «οργανωμένων συμφερόντων» επιτρέψει την πρόοδο καλύτερων «ιδεών», η πρόσφατη κρίση δεν θα είναι μάταιη.
http://www.newstatesman.com/politics/politics/2013/05/creative-destruction-our-economic-crisis-was-wholly-predictable
http://www.antinews.gr/