Οι εργατοπατέρες της ανεργίας

Του Γιώργου Κράλογλου

Όσο οι εργατοπατέρες αρνούνται να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα που θα ζήσουμε, από εδώ και πέρα, το όπλο της απεργίας πρέπει να έχει σφαίρες και μόνο συνδικαλιστικούς στόχους, τόσο θα επωμίζονται ευθύνες και για την ανεργία. Γιατί η Ελλάδα της αρπαχτής που ξέρανε τελείωσε και για το κράτος και για τους επιχειρηματίες.

Η Ελλάδα της Ομοσπονδίας Βιομηχανικών Επιχειρησιακών Σωματείων (ΟΒΕΣ) του 1979,

που «διέταζε» τον Ανδρέα Παπανδρέου, του 1983, να αγοράζει χρέη και ιδιωτικές επιχειρήσεις μόνο για να χώνεται η ΠΑΣΚΕ στις Διοικήσεις και να στρώνει έτσι κομματικούς και πολιτικούς δρόμους στις ηγεσίες της, αποκλείεται να επιστρέψει.

Και μαζί της και οι «προσφορές» της ΟΒΕΣ στους βιομηχανικούς εργάτες και υπαλλήλους, του 1985-1995, που τους έκανε μεν κρατικούς (με ειδικά προνόμια και απίθανα για ιδιωτικό τομέα επιδόματα) αλλά προοδευτικά, μέσα σε 7-10 χρόνια, τους έβγαλε στον δρόμο αφού όλοι μαζί έκαναν τις συγκεκριμένες βιομηχανίες κουφάρια.

Πέρασε η εποχή που (συγκεκριμένοι) εργατοπατέρες, ενώ προσωπικά ωφελήθηκαν από την «επανάσταση» στα ναυπηγεία (σε αντίθεση με τις συμβουλές του υπουργού Εργασίας Γιαννόπουλου) συνετέλεσαν, μαζί με την πολιτική φαυλότητα, στα σημερινά ναυάγια που δυστυχώς δεν θα συνέλθουν ποτέ.

Πέρασε η εποχή που οι εργατοπατέρες με μια ντουντούκα στο χέρι έδιωξαν την Pirelli από την Πάτρα, όσο και αν μετά έριξαν τα μούτρα τους και πήγαν στο Μιλάνο να παρακαλέσουν τον Leopoldo Pirelli να ανοίξει ξανά το εργοστάσιο αλλά «έφαγαν πόρτα» και έμαθαν ότι θα το άνοιγε ξανά αλλά… στην Τουρκία.

Οι εργατοπατέρες που ζήτησαν να εθνικοποιηθεί η Πειραϊκή Πατραϊκή με τα 50 δισ. δραχμές χρέη προσφέροντας στους εργάτες μια επιχείρηση-αγελάδα που όμως έζησε μόνο 6 χρόνια και έκλεισε με 240 δισ. δραχμές χρέη, αφήνοντας στον δρόμο 3.500 εργάτες και υπαλλήλους.

Είχαν και τότε μεγάλες ευθύνες για την ανεργία του 2,5%, όπως έχουν και σήμερα για την ανεργία του 27,5%.

Διότι τότε οι πιέσεις για εθνικοποιήσεις εξυπηρέτησαν τους σκοπούς τους αλλά «τακτοποίησαν» και πολλούς επιχειρηματίες, οι οποίοι διαφορετικά θα έχαναν και τα σπίτια τους, ενώ διευκόλυναν και πολιτικούς που έστησαν, μέσω των εθνικοποιήσεων, τη διαπλοκή της πρώτης φάσης.

Και σήμερα, διότι κάνουν να μην καταλαβαίνουν ότι οι αρπαχτές του 1974-2009 δεν μπορούν να συνεχιστούν για αντικειμενικούς λόγους, ακόμη και αν η ελληνική πολιτεία και οι πολιτικοί δεν πρόκειται να αλλάξουν νοοτροπία και συμπεριφορά.

Όσο παραμένουμε στο «κάδρο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως λαός που θέλει συνεχές χαλινάρι, προσοχή και συμμάζεμα, δεν πρόκειται να δούμε κονδύλια, πόρους και παροχές τύπου σχεδίου Μάρσαλ που θα τα μοιράζαμε , όπως από το 1981, στην κομματική και την συνδικαλιστική νομενκλατούρα.

Οι ιδιώτες επιχειρηματίες, οι επενδύσεις των οποίων αποτελούν την μοναδική πλέον γέφυρα για το πέρασμα από την ανεργία στην απασχόληση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι χρηματοδοτήσεις και διευκολύνσεις, ώστε να γίνουν ανοιχτοχέρηδες και στους εργατοπατέρες, τελείωσαν οριστικά.

Συνεπώς θα συνεχίσουν να κάνουν το κουμάντο τους με συμμαζέματα, με συρρικνώσεις, με περικοπές, με μειώσεις και έτσι να συντηρούν ανοικτά τα εργοστάσια και τα μαγαζιά (όσοι τα καταφέρνουν βεβαίως) υποσχόμενοι έμμεσα συμβολή στην απασχόληση.

Βλέποντας όμως τα τελευταία γεγονότα στην Θεσσαλονίκη με την πολυεθνική που έκλεισε τις πιτσαρίες (το θέμα πήρε μεγάλη διάσταση στο Capital.gr) θα καταλάβουμε ότι το μήνυμα αυτό δεν έχει περάσει στους εργατοπατέρες των Σωματείων.

Ίσως να παρασύρονται από τις κρατικές συντεχνίες που δεν έχουν να χάσουν τίποτε αν κάνουν το κράτος να μην λειτουργεί, αφού οι απολύσεις πήραν πλέον το δικό τους δρόμο και δεν αφορά το σύνολο.

Ίσως επιλέγουν το κομματικό καθήκον ως προτεραιότητα από το συνδικαλιστικό, μιας και ο συνδικαλισμός δεν προσφέρει όσα το κόμμα…

Ίσως να μην έχουν πάρει χαμπάρι ή να αδιαφορούν για την πραγματικότητα ότι το λουκέτο θα παραμείνει στην καθημερινότητα και για τα επόμενα χρόνια, με αύξηση της ανεργίας πάνω από το 30%.

Σημασία έχει ότι λεγόμενοι συνδικαλιστές (επί της ουσίας όμως βολεμένοι και σε θέσεις και μισθολογικά και με την γνωστή νομοθεσία του 1982) συμπεριφέρονται σαν να αδιαφορούν για τους άνεργους συναδέλφους τους. Κινούνται με τρόπο που δείχνει ότι όλη η ευθύνη είναι μόνο στο κράτος, στην κυβέρνηση και στους πολιτικούς και ότι αυτοί μπορούν να συνεχίσουν να διώχνουν επιχειρήσεις, να κλείνουν μαγαζιά, να εμποδίσουν εργαζόμενους να δουλεύουν, διαλύοντας τα πάντα γιατί έτσι θεωρούν (;) ότι ο «αγώνας τώρα δικαιώθηκε»…

Αν νομίζουν λοιπόν ότι υπάρχει ακόμη η Ελλάδα που ξέρανε, ας ψάξουν να την βρουν και ας μας πουν να πάμε και εμείς. Γιατί η Ελλάδα που ζούμε και θα ζούμε τα επόμενα χρόνια δεν θα έχει κανένα γνώρισμα από εκείνα που σπούδασαν οι «τσάμπα μάγκες» του σοσιαλισμού. Απλά γιατί δεν παίρνει άλλο να ζήσουμε όπως μέχρι το 2009.

http://www.capital.gr/