Το πρωσικό σχέδιο Β΄

Όταν οι περισσότερες χώρες θα έχουν βυθιστεί στην ύφεση, με πολλές από αυτές να πλέουν ακυβέρνητες στην τρικυμία της κρίσης χρέους, ενώ τα καταστροφικά προγράμματα λιτότητας δεν θα μπορούν πουθενά να εφαρμοσθούν, η Γερμανία θα έχει επιστρέψει έγκαιρα στο μάρκο...

“Η σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση είναι μία γερμανική συνωμοσία, με στόχο την κατάκτηση της Ευρώπης” (N. Ridley, υπουργός βιομηχανίας της Μ. Βρετανίας, το 1990)

Η οικονομική κατάσταση σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη

επιδεινώνεται ραγδαία – αφού στην Ιαπωνία έχει ήδη ξεκινήσει η κατάρρευση της αγοράς ομολόγων, οι Η.Π.Α. σχεδιάζουν την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ποσότητας χρήματος (τύπωμα), ενώ οι αμερικανικές Πολιτείες, με πρώτο το Τέξας, δεν εμπιστεύονται πλέον την πολιτική της Fed, ζητώντας την επιστροφή του δικού τους χρυσού στα θησαυροφυλάκια τους.

Στο σημείο αυτό, η αυθόρμητη ερώτηση που δημιουργείται στους Έλληνες, αφορά τα δικά τους αποθέματα χρυσού - που ακριβώς ευρίσκονται δηλαδή και πως η πατρίδα τους τα έχει εμπιστευθεί σε μία ιδιωτική κεντρική τράπεζα,οι προβλέψεις της οποίας μέχρι σήμερα ήταν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εντελώς εσφαλμένες.

Ειδικά όσον αφορά την Κύπρο και τις πληροφορίες περί πώλησης χρυσού, αξίας 400 εκ. €, ο οποίος αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των συνολικών συναλλαγματικών της αποθεμάτων (περί τα 930 εκ. € το 2011), η εύλογη απορία αφορά τη δυνατότητα της ή μη τότε να υιοθετήσει, εάν το κρίνει απαραίτητο, ένα εθνικό νόμισμα. Μήπως λοιπόν με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να τοποθετηθούν ανυπέρβλητα εμπόδια;  

Δυστυχώς για το νησί βέβαια, η ΕΚΤ έχει πλέον καταλάβει απροκάλυπτα την κεντρική του τράπεζα, οι ανάγκες του έχουν αυξηθεί στα 23 δις € (κατά την άποψη μας θα ξεπεράσουν τα 30 δις €), συζητείται ήδη «αναδιάρθρωση» του δημοσίου χρέους του κατά το «πρότυπο» της Ελλάδας (PSI), ενώ κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θα συμβεί με τις καταθέσεις στις τράπεζες – όχι μόνο με αυτές στη Λαϊκή ή στην Κύπρου (τα ίδια θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε και για την πατρίδα μας).         

Περαιτέρω, φαίνεται πως στην Κίνα έχει δημιουργηθεί μία τεράστια πιστωτική φούσκα (διάγραμμα), κυρίως λόγω της επικίνδυνης υπερχρέωσης των επιχειρήσεων – οι οποίες δανείζονται συνεχώς, για να μπορούν να παράγουν φθηνά προϊόντα.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, αφενός μεν ο δανεισμός (κόκκινη στήλη) αυξάνεται από το 2002 περισσότερο από ότι το ΑΕΠ της χώρας, αφετέρου πλησιάζει τα 100 τρις γουάν (περί τα 16 τρις $) - είναι δηλαδή σχεδόν διπλάσιος του ΑΕΠ της Κίνας (8,26 τρις $), οπότε σε εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα. 

Στα πλαίσια αυτά, η υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Κίνας από την Fitch ήταν ασφαλώς μία σοβαρή προειδοποίηση, σε σχέση με την πιθανή έκρηξη της φούσκας – πόσο μάλλον όταν παράλληλα υφίστανται τα μεγάλα προβλήματα των σκιωδών τραπεζών της οι οποίες, λειτουργώντας ουσιαστικά στο παρασκήνιο, είναι αδύνατον να ελεγχθούν.

Στην Ευρώπη τώρα η Deutsche Bank, εκτεθειμένη στην αγορά παραγώγων με το τεράστιο ποσόν των 59,19 τρις €, εκ των οποίων τα 48 τρις € σε «στοιχήματα» μελλοντικών διακυμάνσεων των αγορών, δημιουργεί μεγάλες ανησυχίες στη Γερμανία – αφού εάν τυχόν χάσει το 10% του ποσού αυτού, θα χρεοκοπήσει.

Την ίδια στιγμή, στην Πορτογαλία φαίνεται να επιδεινώνεται η τραπεζική κρίση, παρά το ότι η Τρόικα πρότεινε την καθυστέρηση της αποπληρωμής του «πακέτου στήριξης» της οικονομίας της κατά επτά έτη (το ίδιο συνέβη και με την Ιρλανδία).

Οι τράπεζες της χρειάζονται τουλάχιστον 8 δις € - περί τα 2 δις € περισσότερα από αυτά που είχαν υπολογισθεί στο δάνειο που εγκρίθηκε για τη χώρα (συνολικά 78 δις €, εκ των οποίων τα 12 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών - όπου, μέχρι στιγμής, έχουν διατεθεί τα 6 δις €).  

Η κατάσταση στη γειτονική Ισπανία είναι κατά πολύ χειρότερη – αφού αντιμετωπίζει  αφενός μεν ανάλογα προβλήματα με τη Γαλλία (κυβερνητική διαφθορά, μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, μαζικές αντιδράσεις του πληθυσμού κλπ.), αφετέρου χαρακτηρίζεται από μία συνεχώς κλιμακούμενη τραπεζική κρίση, την οποία αδυνατεί να καταπολεμήσει.     

Από την άλλη πλευρά, ο πρώην Ολλανδός επίτροπος της Κομισιόν (Bolkestein), συστήνει την άμεση αποχώρηση της πατρίδας του από την Ευρωζώνη λέγοντας:

“Η νομισματική ένωση έχει αποτύχει εντελώς. Το ευρώ λειτούργησε σαν υπνωτικό, το οποίο μας κοίμισε και δεν προσέξαμε την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας μας. Ας σταματήσουμε όλοι μαζί το εγχείρημα, ενισχύοντας αντί αυτού την εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά. Δεν χρειαζόμαστε το ευρώ για να το πετύχουμε. Η Ολλανδία πρέπει να εγκαταλείψει το συντομότερο δυνατόν την Ευρωζώνη”.

Συνεχίζοντας, φαίνεται πως η καταστροφική συζήτηση για τη «δήμευση» των καταθέσεων όχι μόνο δεν έχει σταματήσει, αλλά επεκτείνεται και στο διατραπεζικό δανεισμό – με την έννοια πως θα συμμετέχουν μελλοντικά στη διάσωση των υπερχρεωμένων τραπεζών και οι άλλες τράπεζες-δανειστές τους.

Το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα, αφού θα έχει σαν αποτέλεσμα να μην δανείζει καμία τράπεζα την άλλη – οπότε θα περιορισθεί πολύ περισσότερο η ρευστότητα, ενώ θα δημιουργηθούν συνθήκες χρεοκοπίας, ακόμη και για τις υγιείς τράπεζες.            

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, είναι δυστυχώς πολύ άσχημο να προβλέπει κανείς οδυνηρά γεγονότα, πολύ περισσότερο δε, όταν αυτές οι προβλέψεις επαληθεύονται - γεγονός που σημαίνει ότι, δεν δόθηκε απολύτως καμία σημασία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, αφού διαφορετικά θα είχε διαψευσθεί.

Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν λύσεις, όπως στην περίπτωση της Ευρωζώνης, είτε (α) με τη συμβολή της ΕΚΤ, (β) με την αντιμετώπιση των Ευρωπαϊκών Ασυμμετριών, (γ) με την τόνωση της ζήτησης, της κατανάλωσης καλύτερα στη Γερμανία (αύξηση των μισθών των Γερμανών, μείωση της φορολογίας κλπ.), με προϊόντα των ελλειμματικών οικονομιών της Ευρώπης, (δ) με την έκδοση ευρωομολόγων, (ε) με τον ελεγχόμενο πληθωρισμό (στ) είτε με άλλους τρόπους ή/και συνδυασμό των παραπάνω.

Όταν όμως συνεχίζονται οι λανθασμένες επιλογές, όπως για παράδειγμα η «Πύρρειος χρεοκοπία» της Ελλάδας, καθώς επίσης η συνεχής καθυστέρηση των αποφάσεων, εκ μέρους του περιπλανώμενου Ευρωθιάσου, τότε δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον –ενώ θα διαδέχεται η μία χώρα την άλλη στον ευρωπαϊκό χορό του Ζαλόγγου, ειδικά μετά την «εν ψυχρώ» δολοφονία της Κύπρου. Περαιτέρω τα εξής:

ΒΕΛΓΙΟ

Η χώρα ανήκει στα συνολικά δεκατρία κράτη, τα οποία πρέπει να αναδιαρθρώσουν την οικονομία τους – σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (σύνδεσμος). Ειδικότερα, η ανταγωνιστικότητα του Βελγίου μειώνεται συνεχώς, οι εξαγωγές περιορίζονται, ενώ το υψηλό δημόσιο χρέος θα έχει σαν αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, τη μείωση της ανάπτυξης (μόλις 0,2% το 2012).

Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στον οποίο συμπεριλαμβάνουμε και τον επόμενο υποψήφιο, τη Σλοβενία, καθώς επίσης το Λουξεμβούργο, είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οικονομικά μεγέθη του Βελγίου, της Σλοβενίας και του Λουξεμβούργου, σε δις $ (προβλέψεις 2012)  

Μεγέθη	Βέλγιο	Σλοβενία	Λουξεμβούργο
ΑΕΠ	476,8	45,4	56,2
ΑΕΠ κατά κεφαλή	38.100	28.600	80.700
Εργαζόμενοι	5.055.000	923.000	208.200
Ανεργία	7,6%	11,9%	6%
Έλλειμμα προϋπολογισμού	-3,3%	-4,6%	-0,9%
Δημόσιο χρέος / ΑΕΠ	99,6%	53,2%	18,4%
Έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών	-4,80	0,29	0,50
Εξαγωγές	314,6	28,4	15,5
Εισαγωγές	325,2	29,8	25,1
Εμπορικό έλλειμμα*	-10,6	-1,4	-9,6
Εξωτερικό χρέος	1.399	61,2	**2.146
Εξωτερικό χρέος / ΑΕΠ	293%	135%	3.818%

* Ουσιαστικά το εμπορικό έλλειμμα είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ανταγωνιστικότητα μίας χώρας - όχι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, του οποίου αποτελεί μέρος.

** «Μόλις» 106,5 δις $ της Κύπρου

Πηγή: CIA – World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα Ι τα μεγέθη του Βελγίου, μίας χώρας ιδίου σχεδόν εργατικού δυναμικού με την Ελλάδα, είναι κατά πολύ μεγαλύτερα – υπερδιπλάσιο ΑΕΠ, διπλάσιο ΑΕΠ κατά κεφαλή, υπερδιπλάσιο δημόσιο και εξωτερικό χρέος, πάνω από δεκαπλάσιες εξαγωγές (μόλις 28,67 δις $ οι ελληνικές) κοκ.

Επομένως, τυχόν κίνδυνοι της οικονομίας του θα ήταν πολύ πιο απειλητικοί για την Ευρωζώνη – πόσο μάλλον αφού εκεί στεγάζεται η πρωτεύουσα της Ευρώπης, υπάρχει φόβος γεωγραφικού διαχωρισμού του λόγω των Φλαμανδών, ενώ είναι ουσιαστικά ακυβέρνητο.         

Εν τούτοις, το εξαιρετικά μεγάλο πρόβλημα του Βελγίου δεν είναι τόσο η πραγματική του οικονομία, όσο ο χρηματοπιστωτικός τομέας - παρά το ότι στην πρωτεύουσα του, στις Βρυξέλλες, στεγάζεται ένας μεγάλος αριθμός offshoreεταιρειών (όπως έχουμε αναφέρει σε παλαιότερα άρθρα μας).

Ειδικότερα, το 2009 η κεντρική τράπεζα του Βελγίου διέσωσε την «Fortis Bank», δαπανώντας το τεράστιο ποσόν των 54 δις €. Για σύγκριση, η ανακεφαλαιοποίηση ολόκληρου του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος έχει τοποθετηθεί στα 49 δις € - παρά το ότι πρόκειται για μία χώρα με σχεδόν ίδιο πληθυσμό.

Την ίδια στιγμή, η γαλλοβελγική τράπεζα «Dexia» (η διάσωση της οποίας θα μπορούσε να κοστίσει το, ασύλληπτο για τα δικά μας δεδομένα, ποσόν των 220 δις €), για τα χρέη της οποίας εγγυώνται ήδη με 55 δις € η Γαλλία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, δεν έχει πάψει να αποτελεί κίνδυνο για τη χώρα.

Σύμφωνα τώρα με παλαιότερη μελέτη, εάν η Ιταλία έπαυε να εξυπηρετεί τα ομόλογα της, ο τραπεζικός τομέας του Βελγίου θα έχανε το 85% των κεφαλαίων του – αφού οι Βελγικές τράπεζες κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας 17,4 δις € (Ιούνιος 2012).

Ολοκληρώνοντας, οι υποχρεώσεις του τραπεζικού συστήματος του Βελγίου είναι εξαιρετικά μεγάλες – κάτι που επισήμανε το ΔΝΤ, στην πρόσφατη αναφορά του (σύνδεσμος). Η συνολική του οικονομική κατάσταση λοιπόν, ειδικά επειδή το πολύ υψηλό δημόσιο χρέος του δεν επιτρέπει μία επόμενη ενίσχυση των τραπεζών, είναι κάτι παραπάνω από προβληματική.

Επομένως, πρόκειται για μία μεγάλη βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης, η οποία μάλλον δεν θα αργήσει να εκραγεί – εάν δεν αλλάξει ριζικά ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης χρέους από τη Γερμανία.

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ

Σε περίπτωση στάσης πληρωμών της Ιταλίας, οι τράπεζες του Λουξεμβούργου θα έχαναν το 94% των ιδίων κεφαλαίων τους, παρά το ότι κατέχουν ιταλικά ομόλογα αξίας μόλις 1,4 δις € - επειδή τα ίδια κεφάλαια τους είναι πάρα πολύ χαμηλά. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος, για τον οποίο έχει εμφανώς τρομοκρατηθεί το Λουξεμβούργο, μετά τη «δολοφονία» της Κύπρου.

“The game is over”, θα μπορούσαμε τότε να πούμε και εμείς με τη σειρά μας στον κ.Juncker - ο οποίος ουσιαστικά έγραψε με τη φράση αυτή τον πρόλογο της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, οδηγώντας την πατρίδα μας στα νύχια του ΔΝΤ. Φυσικά δεν θα ήταν σωστό, θα ήταν πολύ χαιρέκακο και δεν νομίζουμε ότι θα το κάναμε ποτέ – ευχόμενοι να ξεπεράσει το Λουξεμβούργο τον κίνδυνο χρεοκοπίας του.

Εν τούτοις, το τεράστιο εξωτερικό χρέος του Δουκάτου (η 10^η χώρα παγκοσμίως, μετά την Ιταλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία – Πίνακας ΙΙ), το οποίο οφείλεται προφανώς στον υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό κλάδο του, στα ξένα χρήματα δηλαδή που έχουν τοποθετηθεί στις τράπεζες του, δεν εμπνέει καμία ασφάλεια – ενώ αιτιολογεί καλύτερα το ξαφνικό ενδιαφέρον του κ.Juncker για την Ελλάδα και την Κύπρο.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Οι δέκα πρώτες χώρες του πλανήτη, όσον αφορά το εξωτερικό χρέος τους - σε δολάρια, με ημερομηνία 30.06.11

Α/Α	Χώρα	Εξωτερικό χρέος
1	Η.Π.Α.	14.710.000.000.000
2	Μ. Βρετανία	9.836.000.000.000
3	Γαλλία	5.633.000.000.000
4	Γερμανία	5.624.000.000.000
5	Ιαπωνία	3.024.000.000.000
6	Ολλανδία	2.655.000.000.000
7	Ιταλία	2.460.000.000.000
8	Ιρλανδία	2.352.000.000.000
9	Ισπανία	2.250.000.000.000
10	Λουξεμβούργο	2.146.000.000.000

Σημείωση: Το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ευρωζώνης είναι 16,08 τρις $ - ενώ η Ελλάδα είναι στην 22^η θέση, με 583,3 δις $

Πηγή: CIA

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ολοκληρώνοντας, το εξωτερικό χρέος του Λουξεμβούργου είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο της Αυστραλίας (1,46 τρις $), του Βελγίου (1,39 τρις $), της Ελβετίας (1,34 τρις $) και του Καναδά (1,18 τρις $).

Επομένως φαίνεται πως, εάν τυχόν αντιμετωπισθεί το Λουξεμβούργο όπως η Κύπρος, μάλλον δεν πρόκειται να αποφύγει το μοιραίο – ενώ αποτελεί έναν «συστημικό» κίνδυνο, κατά πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με άλλες χώρες.              

ΣΛΟΒΕΝΙΑ       

“Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι, θα λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματα μας”, είπε η πρωθυπουργός της Σλοβενίας, όπως ακριβώς ο Κύπριος «συνάδελφός» της στο παρελθόν - αρνούμενη να αποδεχθεί τη σύγκριση της χώρας της με την Κύπρο, προσβάλλοντας ανεπίτρεπτα το νησί και τονίζοντας παράλληλα ότι, η Σλοβενία δεν είναι φορολογικός παράδεισος.

“Εκτός αυτού, ο τραπεζικός μας τομέας δεν υπερβαίνει το 350% του ΑΕΠ, όταν σε κάποιες άλλες χώρες είναι της τάξης του 800%”, συνέχισε αμέσως μετά - εννοώντας την Κύπρο, τη Μάλτα ή την Ιρλανδία και αποφεύγοντας σκόπιμα να αναφέρει το Λουξεμβούργο (2.200% του ΑΕΠ του).

“Μεγάλα, κενά λόγια” θα απαντούσαμε εμείς, γνωρίζοντας πως ο ΟΟΣΑ την  προειδοποίησε πρόσφατα για τους μεγάλους κινδύνους του χρηματοπιστωτικού της τομέα - συμβουλεύοντας την πρωθυπουργό να διασώσει τις τράπεζες της χώρας της, με τη συμμετοχή των πιστωτών και των αποταμιευτών τους.

Απλούστερα, με τη «δήμευση» (haircut) μέρους των καταθέσεων των πολιτών, ανάλογη με αυτήν της Κύπρου - καθώς επίσης με διαγραφή χρέους εκ μέρους των δανειστών τους (ομολογιούχοι, μέτοχοι κλπ.). Αμέσως μετά δε, αφού «διασωθούν» οι τράπεζες από τους φορολογουμένους πολίτες και εξυγιανθούν, να τις ιδιωτικοποιήσει – κάτι που δεν επιθυμεί η κυβέρνηση της Σλοβενίας, ενώ είναι η μοναδική πρώην κομμουνιστική χώρα που δεν εγκρίνει τις ιδιωτικοποιήσεις.   

Συνεχίζοντας, ο ΟΟΣΑ προβλέπει για το 2013 ύφεση της τάξης του 2,1% - γεγονός που σημαίνει ότι το σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο όμως υπερδιπλασιάστηκε σε σχέση με το 2008 (περί το 22% τότε του ΑΕΠ), θα αυξηθεί περαιτέρω.

Με την επιβάρυνση δε του προϋπολογισμού από τη διάσωση των τραπεζών, καθώς επίσης λόγω των υψηλότερων επιτοκίων που πληρώνει η Σλοβενία μετά την περιπέτεια της Κύπρου, το ποσοστό του δημοσίου χρέους της, το 2015, θα υπερβεί το 100% του ΑΕΠ - εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. 

Περαιτέρω, τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών της χώρας υπολογίζονται από την κυβέρνηση της στα 7 δις € - στο 15% περίπου του ΑΕΠ της. Εν τούτοις, ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει ότι είναι κατά πολύ υψηλότερα, προτείνοντας τη δημιουργία μίας «κακής τράπεζας» (Bad bank), η οποία θα τα συγκεντρώσει.

Πριν όμως συμβεί κάτι τέτοιο, πάντοτε κατά τον ΟΟΣΑ, η χώρα οφείλει να αξιολογήσει με διαφάνεια τις τράπεζες, ως προς την ανθεκτικότητα τους (stress test), δημοσιεύοντας τα αποτελέσματα – πόσο μάλλον όταν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αγορών, οι κρατικές τράπεζες της Σλοβενίας έχουν πλέον αρνητικά ίδια κεφάλαια.

Κατά την άποψη μας, με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις του ΟΟΣΑ, η Σλοβενία δεν πρόκειται να αποφύγει το μοιραίο – ενώ θα είναι πιθανότατα το αμέσως επόμενο θύμα του πολέμου.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές, τόσο από εμάς, όσο και από άλλους, με τη Γερμανία στην Ευρωζώνη δεν υπάρχει μέλλον. Ειδικότερα, με δεδομένες τις θέσεις της κυβέρνησης της, καθώς επίσης με το γεγονός ότι, οι ευκατάστατοι συνταξιούχοι της είναι αυτοί που ουσιαστικά αποφασίζουν στις εκλογές (οι νέοι της Γερμανίας, συμμετέχοντας δυστυχώς στο σύγχρονο «σκλαβοπάζαρο» των χαμηλών, dumping μισθών, είναι πάμπτωχοι), φαίνεται αδύνατον να αποφασισθεί ο ελεγχόμενος πληθωρισμός από την ΕΚΤ – αφού έτσι θα περιοριζόταν η αγοραστική αξία των συντάξεων.   

Επίσης δεν πρόκειται να αποφασισθεί η υποτίμηση του ευρώ στο 1:1 με το δολάριο, μέσω της αύξησης της ποσότητας χρήματος, το μερικό πάγωμα των δανείων, τα ευρωομόλογα, η συμμετρική ανάπτυξη της ηπείρου μας, χωρίς πλεονασματικές και ελλειμματικές χώρες στο εσωτερικό της κοκ. - λύσεις τις οποίες έχουμε απόλυτη ανάγκη, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την καταστροφή, παρασέρνοντας μαζί μας και τον υπόλοιπο πλανήτη.

Συμπερασματικά λοιπόν, εάν παραμείνει η Γερμανία στην Ευρωζώνη, συνεχίζοντας να μας επιβάλλει την ίδια αποτυχημένη πολιτική, οι περισσότερες άλλες χώρες θα χρεοκοπήσουν - με αποτέλεσμα να επιλέξουν την έξοδο η μία μετά την άλλη, οπότε να προκληθεί ένα απερίγραπτο χάος.

Ειδικότερα, όσον αφορά τα αποτελέσματα της εξόδου μίας ή περισσοτέρων χωρών από το ευρώ, δημιουργούνται τα παρακάτω ερωτήματα:

(α)  Σε μία τέτοια περίπτωση, θα συνεχίσουν να πληρώνονται τα χρέη εκείνων των χωρών που θα αποχωρήσουν; Ήδη αρκετοί στην Ελλάδα έχουν συνδέσει την προτεινόμενη εκ μέρους τους επιστροφή στη δραχμή, με την άρνηση της πληρωμής μεγάλου μέρους των χρεών της - αφού διαφορετικά το εξωτερικό δημόσιο χρέος της, παραμένοντας υποχρεωτικά σε ευρώ μετά το εγκληματικό PSI, θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθεί (ακόμη και αν το θέλαμε).   

(β)  Τα χρέη των κρατών που θα φύγουν θα πληρώνονται σε ευρώ ή στο εκάστοτε εθνικό νόμισμα; Εάν αντιληφθούν οι πολίτες ότι η χώρα τους θα αποχωρήσει από το ευρώ, δεν θα ακολουθήσουν τραπεζικές επιθέσεις (Bank run), με αποτέλεσμα την κατάρρευση των τραπεζών; Δεν θα υπάρξουν εσωτερικές αναταραχές με επικίνδυνα προφανώς επακόλουθα για την κοινωνική συνοχή, σε εκείνες τις χώρες που θα αποχωρήσουν;

(γ)  Εάν επιλέξει μία χώρα την έξοδο από το κοινό νόμισμα, δεν θα προκληθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις κάθε είδους σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό στερέωμα; Πως θα συμπεριφερόταν η Γερμανία, εάν κάποια χώρα προσπαθούσε  να την εκβιάσει, μέσω της δυνατότητας της να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα, υιοθετώντας παράλληλα τη στάση πληρωμών;

(δ)  Μέχρι που μπορεί να φτάσει η Γερμανία, εάν πράγματι υποθέσουμε ότι επιθυμεί την ηγεσία της Ευρωζώνης; Μήπως μέχρι εκείνη τη στιγμή, όπου κάποια χώρα θα αρνηθεί να εξοφλήσει τις οφειλές της απέναντι της – γεγονός που θα την οδηγούσε χωρίς καμία αμφιβολία στη χρεοκοπία, αφού η μία μετά την άλλη χώρα θα έπαυε με τη σειρά της να την πληρώνει;   

Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε έναν ολόκληρο κατάλογο με τέτοια δύσκολα ερωτήματα, τα οποία θα προέκυπταν εάν κάποια χώρα ξεκινούσε το «χορό του Ζαλόγγου». Εάν όμως επέλεγε μόνο η Γερμανία την έξοδο, δεν θα υπήρχε σχεδόν κανένα πρόβλημα - ούτε καν για την ίδια, εάν εξαιρέσουμε ένα κάποιο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα υπέφερε από την προβλεπόμενη ανατίμηση του νομίσματος της.

Επομένως, η λύση της εξόδου της Γερμανίας από την Ευρωζώνη φαίνεται προτιμότερη από κάθε τι άλλο όπως, για παράδειγμα, από το συνασπισμό των κρατών του Νότου, ο οποίος προτείνεται απερίσκεπτα από κάποιους - αφού κάτι τέτοιο θα κατακερμάτιζε την Ευρώπη, δημιουργώντας αντίπαλα, εχθρικά στρατόπεδα, με αποτελέσματα που δεν είναι δύσκολο να προβλεφθούν.

Μήπως όμως είναι αυτό που στην πραγματικότητα επιδιώκει κρυφά η Γερμανία, η οποία χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από μία εξαιρετικά «συμφεροντολογική», «συνωμοσιολογική» και απολύτως μη αλληλέγγυα νοοτροπία; Μήπως ο απώτερος στόχος της είναι η είσπραξη των πάσης φύσεως δανείων της (Target II κλπ.) από τις υπόλοιπες χώρες, η υποδούλωση αυτών που δεν μπορούν να την εξοφλήσουν, η λεηλασία τους, η υιοθέτηση του μάρκου, η απολυταρχική ηγεμονία της στην Ευρώπη, καθώς επίσης η ανεξαρτητοποίηση της από τις Η.Π.Α.;

Μήπως για αυτόν ακριβώς το λόγο ιδρύθηκε το νέο αντιευρωπαϊκό κόμμα με την ονομασία «Εναλλακτική για τη Γερμανία» - η «συμμορία του μάρκου» ουσιαστικά, η οποία κατά πολλούς χρηματοδοτείται και ενισχύεται από την ίδια την παράταξη της καγκελαρίου; Μήπως αυτό είναι το δικό της «Σχέδιο Β»;  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ας μην ξεχνάμε ότι, η Δυτική Γερμανία εκμεταλλεύθηκε αρχικά (1990) τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, για να «εξαγοράσει» την Ανατολική Γερμανία. Στη συνέχεια, κατάφερε να επιτύχει την ένωση, με τη συμφωνία της Γαλλίας και της Μ. Βρετανίας – υπό την προϋπόθεση της συμμετοχής της στο κοινό νόμισμα, έτσι ώστε να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη.  

Αργότερα, χρηματοδότησε το τεράστιο κόστος της ένωσης (150 δις €, για δέκα περίπου χρόνια), μέσω των εξαγωγικών πλεονασμάτων, εις βάρος των δήθεν «εταίρων» της - μεταξύ άλλων, «χρηματίζοντας και φακελώνοντας» ορισμένες διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες τους (καθώς επίσης με ένα άνευ προηγουμένου μισθολογικό dumping, εις βάρος των Πολιτών της).

Σήμερα δε, καταδυναστεύει τους πάντες, έχοντας αποκτήσει πλέον την απαιτούμενη οικονομική ισχύ, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους – κάτι που αποδείχθηκε από την απίστευτα εκδικητική και εγκληματική συμπεριφορά της απέναντι στην Κύπρο, όταν ο λαός της (Βουλή) αποφάσισε να ψηφίσει υπερήφανα «Όχι» (αν και πιθανότατα πρόκειται για έναν αντιπερισπασμό της Γερμανίας, για μία σκόπιμη «εστία πυρκαγιάς», με στόχο να εξασφαλίσει χρόνο για τις ενέργειες που προγραμματίζει – για το «Σχέδιο Β»).   

Ενδεχομένως λοιπόν, ο στόχος της να είναι αυτός που προαναφέραμε – αν και δεν είναι καθόλου εύκολο να τεκμηριωθεί. Ακόμη όμως και να κάνουμε λάθος, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε, εάν η Ευρώπη είναι αυτή τη φορά σε θέση να αντέξει μία ενωμένη, πανίσχυρη Γερμανία, με το δικό της νόμισμα;

Μία χώρα, η οποία θα μπορούσε σε χρόνο μηδέν να επιβάλλει στο δύστυχο λαό της το, επιτυχημένο οικονομικά, σύστημα της Κίνας; Τον κρατικό καπιταλισμό δηλαδή, ο οποίος αποκαλείται «κατ’ ευφημισμό» έτσι, αφού ουσιαστικά δεν διαφέρει από τη δικτατορία ή από το γνωστό μας εθνικοσοσιαλισμό;

Σε τελική ανάλυση, μπορεί η Ευρώπη να αντέξει μία δεύτερη Κίνα, με «σκοτεινές» διαθέσεις, τοποθετημένη μέσα στα «σπλάχνα» της; Είναι αλήθεια σε θέση οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, είτε παρέμεναν στο ευρώ, είτε επέστρεφαν όλες μαζί στα εθνικά τους νομίσματα, να εγγυηθούν την ειρήνη και την ελευθερία στη ήπειρο μας, εάν απελευθερωθεί ξανά η Γερμανία, υιοθετώντας το γνωστό παρελθόν της; 

Μήπως η μοναδική λύση δεν είναι άλλη από την υποχρέωση της Γερμανίας να συμφωνεί δημοκρατικά με τις προτάσεις των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης - με εναλλακτική δυνατότητα την αποχώρηση της από το ευρώ, παράλληλα με το διαχωρισμό της ξανά σε Ανατολική και Δυτική;

Άλλωστε, είναι αδιανόητο, ανεξήγητο, εξευτελιστικό καλύτερα το να συνεδριάζουν κάθε φορά οι 17 υπουργοί ή οι πρωθυπουργοί των χωρών της Ευρωζώνης και να αποφασίζει μόνη της η Γερμανία. Ειδικά για τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία - οι πρωθυπουργοί των οποίων θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να μπορούν να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι σε μία χώρα, το μοναδικό πλεονέκτημα της οποίας είναι η στυγνή εκμετάλλευση/κινεζοποίηση του λαού της.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)