Τα κυνάρια

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

Μιὰ Ἑλληνίδα κατὰ τὴ γλώσσα καὶ τὴν ἀνάπτυξη, εἰδωλολάτρισσα, μόλις ἔμαθε πὼς ὁ Χριστὸς βρισκόταν στὰ μέρη ἐκεῖνα, ἔτρεξε καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ γιατρέψη τὸ ἄρρωστο κορίτσι της. Μὲ πόση λαχτάρα εἶχε φτάσει ὡς ἐκεῖ ἡ πονεμένη μάνα!

«Ἐλέησέ με, Κύριε, υἱὲ τοῦ Δαβίδ! Ἡ κόρη μου δαιμονίζεται πάρα πολύ».

Ὁ Χριστὸς δὲν τὴν πρόσεξε καὶ ἐκείνη μ’ ἐπιμονὴ ἔτρεχε κατόπι του καὶ φώναζε μ’ ὅλη τὴ δύναμη τῆς φωνῆς της: «Κύριε, ἐλέησέ

με».

Ὁ Χριστός, ποὺ μόνο ἀγάπη εἶχε σκορπίσει γύρω του καὶ συμπόνια στοὺς δυστυχισμένους καὶ βασανισμένους, στὴ Χαναναία ἀπάντησε ἔτσι: «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ παίρνης τὸ ψωμὶ ἀπὸ τὰ παιδιά σου καὶ νὰ τὸ ρίχνης στὰ σκυλιά».

Σκληρὸ τὸ φέρσιμό του, ἀλλὰ ἤθελε νὰ δῆ ὡς ποῦ φθάνει ἡ πίστη της.

Δὲν τὰ χάνει ἡ Χαναναία, γιατί ἐλπίζει πὼς τελικὰ θὰ τὴν βοηθήση ὁ Κύριος. Ἡ ἔξυπνη ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε δείχνει τὴ μεγάλη, τὴ σταθερὴ κι ἀκλόνητη πίστη της πρὸς τὸ Χριστό.

Ὁ Κύριος θαυμάζει τὴ μεγάλη της πίστη καὶ τῆς λέγει: «Γυναίκα, μεγάλη σου ἡ πίστη. Ἄς γίνη ὅπως θέλεις».

Τι είχε απαντήσει; Ιδού:

«Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν». Τουτέστιν :

«Ναί, Κύριε, καὶ τὰ σκυλιὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους».

Το ότι έχομε καταντήσει χειρότεροι από ειδωλολάτρας είναι δεδομένον.

Λέει καὶ ὁ Μ.Ἀθανάσιος «Εἰδωλολάτρης εἶναι ὅποιος ἔχει τὸ εἴδωλο τῆς Ἀφροδίτης, δηλ. τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ ἀκαθαρσίας στὴν ψυχὴ του, τὸ ὁποῖο λατρεύει καὶ θυσιάζει μὲ τὸν ἔρωτα πρὸς αὐτὸ καὶ μὲ τὴν συχνὴ ἐνθύμησὴ του». Στὶς ἡμέρες μας ὀργιάζουν τὰ σαρκικὰ πάθη μὲ τὶς προγαμιαῖες σχέσεις, τὶς πορνεῖες, τὶς μοιχεῖες, καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλίες. Εἰδωλολάτρης εἶναι ὅποιος ὑποτάσσεται στὸ εἴδωλο τοῦ Ἄρεως, δηλ. τοῦ θυμοῦ, καὶ θυμώνει καὶ ὀργίζεται εὔκολα κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ του. Καὶ καθολικώτερα, ὅποιο πάθος ἔχει κανεὶς καὶ κυριεύεται ἀπ’αὐτὸ, ἐκεῖνο ἔχει γιὰ θεὸ του, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος, καὶ σ᾽ ἐκεῖνο εἶναι ὑπόδουλος.

Κι όμως ακούμε σαν την Χαναναία, που ήταν ίδια εμείς, ότι κάπου σώζουν ψυχές και δεν τρέχομε. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να σωθώμε. Τα ψίχουλα της σωτηρίας μας φαίνονται λίγα. Ψωροπερήφανοι, αλαζόνες και υπερόπτες ως τα έσχατα. Εμείς να καταντήσωμε κυνάρια, σκυλιά και να ζητάμε ελεημοσύνη; Εμείς τα θέλομε όλα. Αλήθεια με τέτοια νοοτροπία φωλιασμένη μέσα μας νομίζει κανείς ότι θα σωθώμε; Ή ακόμα καλύτερα, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αξίζει να σωθώμε;