Δέκα λεπτά «συμβολικής» βίας

Του Στέφανου Κασιμάτη

Δεν βλέπω για ποιον λόγο έπρεπε να διστάσουν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον δεδηλωμένο αναρχικό της κοινοβουλευτικής ομάδας και έναν ακόμη βουλευτή, να μπουκάρουν στο πανεπιστημιακό γραφείο του υφυπουργού Γ. Μέργου. Είναι επόμενο να θεωρούν «ειρηνική διαμαρτυρία» (έτσι τη λέει η «Αυγή»...) την παραβίαση της πόρτας (διότι δεν νομίζω ότι τους άνοιξε κανένας για να μπουν...), καθώς και τις υλικές ζημίες που προκάλεσαν. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Κ.Ο. του κόμματός τους,

στην προ εβδομάδος ομιλία του στο «Ακροπόλ», αντέστρεψε τελείως την πραγματικότητα, εξαίροντας την «ανυπακοή» (ορολογία Αλέκας, υπ’ όψιν) ως υπεράσπιση του Συντάγματος και καταγγέλλοντας την υπεράσπιση της νομιμότητας από πλευράς του κράτους ως «ακροδεξιό φονταμενταλισμό».

Παρεμπιπτόντως, πρέπει να επισημανθεί και ο ρόλος των ηλεκτρονικών μέσων, που έσπευσαν ακρίτως να υιοθετήσουν τον όρο «συμβολική κατάληψη», την οποία χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν κατήγγειλε αργότερα τον ξυλοδαρμό των εισβολέων από την Αστυνομία που είχε επέμβει. Ηταν, δηλαδή, «συμβολική» η κατάληψη επειδή κράτησε μόνον δέκα λεπτά, ενώ θα ήταν πραγματική αν κρατούσε για πόσο; Μισή ώρα, δύο ώρες, μία ημέρα; Πού ακριβώς βρίσκεται το όριο μεταξύ συμβολικής και κανονικής κατάληψης, όταν πενήντα βασιβουζούκοι εισβάλλουν στον ιδιωτικό χώρο σου και κάνουν ό,τι θέλουν; Η συγκεκριμένη ακρισία των Μέσων είναι μια λεπτομέρεια, που όμως αποκαλύπτει τον βαθμό στον οποίο το καθεστώς της -ήπιας έστω- αριστερής βίας θεωρείται πλέον σχεδόν νομιμότητα...