Ο Νταλάρας του ΠΑΣΟΚ

Του Στέφανου Κασιμάτη

«Λέω πάντα την αλήθεια και η αλήθεια μου είναι ξεκάθαρη». Ο αξιοσημείωτος για τη μετριοπάθειά του ισχυρισμός ανήκει στο Ανδρέα το Λοβέρδο, (σ.σ.: υπ’ όψιν ότι στην καθαρεύουσα πασοκική, το ευφωνικό νυ παραλείπεται ακόμη και από τα αρσενικά ονόματα)· ειπώθηκε δε σε μια από τις αναρίθμητες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις που

έδωσε χθες, εξ αφορμής της προσπάθειάς του να δημιουργήσει μία βολική απόσταση μεταξύ αυτού και του ΔΝΤ.

Να δεχθώ, χάριν της συζήτησης, ότι ο Ανδρέας λέει πάντα την αλήθεια. Το πρόβλημα, ωστόσο, με αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι η αλήθεια του ποτέ -μα ποτέ!- δεν είναι ξεκάθαρη. Δεν μπορώ να πω αν το πρόβλημά του είναι γνωσιολογικό ή ψυχολογικό. Αυτό που καταλαβαίνω, όμως, έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του ώς τώρα, είναι ότι στην πολιτική εκφράζει ένα λόγο στον οποίο οι πάντες μπορούν να βρουν κάτι για να νιώσουν ικανοποιημένοι· και, επίσης, ότι αυτή η προσπάθεια εξισορρόπησης στο γλωσσικό επίπεδο αντισταθμίζεται μονίμως από το υπερβολικό ύφος του ανθρώπου που αποτολμά την κοσμοϊστορική ρίκκσυ. (Σ.σ.: εννοώ «ρήξη», αλλά σέβομαι την ορθογραφία που προτιμά ο ίδιος...)

Οποτε τον βλέπω ή τον ακούω σε συνεντεύξεις του, μου είναι αδύνατο να εμποδίσω το ίδιο αίσθημα, που ένιωσα προ τριακονταετίας βλέποντας σε βίντεο (αυτό είχαμε τότε...) μια παράσταση της «La boheme» του Πουτσίνι: στη σκηνή όπου οι πάμπτωχοι, λιμασμένοι, τρισκακόμοιροι καλλιτέχνες αυτοσχεδιάζουν μια γιορτή εκ των ενόντων, με ό,τι φαγώσιμο έχει ο καθένας τους, ο Παβαρότι, που ερμηνεύει τον Ροντόλφο, συμβάλλει με ένα αυγό. Αναπόφευκτα αναρωτιέσαι: πώς ένα τέρας των 180 κιλών, όπως ο μακαρίτης τενόρος, μπορεί να πείθει στον ρόλο ενός λιμοκτονούντος ποιητή που επιζεί με ένα... αυγουλάκι; Η ίδια κραυγαλέα αντίφαση υπάρχει στην πολιτική παρουσία του Λοβέρδου.

Στον κόσμο της πασοκαρίας, ο φέρελπις ηγέτης της νέας Κεντροαριστεράς έχει καταφέρει να γίνει κάτι αντίστοιχο του Νταλάρα. Υπό την έννοια ότι έχω σιχαθεί πια να τον βλέπω να διεκδικεί όλες τις θετικές ιδιότητες συγχρόνως: ευαίσθητος, αδικημένος, αλλά και προοδευτικός, ρηξικέλευθος, πάντα πρόθυμος να προσφέρει. Με κάνει να αισθάνομαι σαν τον μεθυσμένο στο ανεπανάληπτο σκετσάκι του Χάρρυ Κλυνν -εκείνον, αν θυμάστε, που ζητάει την άδεια του ταξιτζή για να αφήσει μια πίτσα και μια Κόκα Κόλα στο κάθισμα. Ελεος πια, Ανδρέα! Μπουχτίσαμε!..