>>> Μην με παρεξηγήσετε >>> αλλά ο τρόπος παρουσίασης από τα ΜΜΕ >>> του πολέμου στην Ουκρανία και των επιπτώσεών του >>> θυμίζει τηλεοπτική εκπομπή, με τοποθέτηση προϊόντος >>> και το προϊόν είναι το αμερικανικό LNG >>> το "καλό", το ακριβό, το αμερικάνικο LNG....
__________________________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________________________
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013
Ακόμη ένας φόρος από τον ΣΥΡΙΖΑ
Του Στέφανου Κασιμάτη
Αμφιβάλλω αν και ο ίδιος ο ποιητής κατάλαβε τι
ακριβώς εννοούσε. Γεγονός είναι όμως ότι, αρχικά, από το βήμα του συνεδρίου
«Εκκλησία και Αριστερά», ο Τάσος Κουράκης του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε με τον σαφέστερο
δυνατό τρόπο «να επιβληθεί ειδικός φόρος σε όσους πολίτες δηλώνουν κατά την
υποβολή της φορολογικής
τους δήλωσης ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ο
οποίος θα αποδίδεται στην Εκκλησία». Ισως να έκανε κατάχρηση της αδείας που
έχουν οι ποιητές από την Ευτέρπη (γιατί, αν δεν το ξέρετε, να σας το πω ότι ο
Τάσος Κουράκης παίρνει τον εαυτό πολύ στα σοβαρά και ως ποιητή...). Ενδέχεται να
παρασύρθηκε κιόλας από το μένος του αντικληρικαλισμού του ως αριστερός. Μπορεί
ακόμη να φταίει το σφρίγος μιας αφύσικα παρατεταμένης νεότητας (όπως μαρτυρεί
και το σήμα κατατεθέν του: η κατάμαυρη αλογοουρά). Πάντως το είπε, με τον τρόπο
που παρατίθεται παραπάνω.
Αργότερα, όταν ο πολυπράγμων και νεάζων
πολιτικός κατάλαβε ότι είχε δώσει την αφορμή στη Ν.Δ. να εξαπολύσει ακόμη μία
επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε ότι αυτό που πρότεινε ήταν η εφαρμογή
στην Ελλάδα του εκκλησιαστικού φόρου κατά το ευρωπαϊκό υπόδειγμα. Και,
πράγματι, στην ίδια ομιλία του είχε αναφερθεί ρητώς σε φόρο τον οποίο, σε χώρες
όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία κ.ά., «καταβάλλουν οι δεδηλωμένοι πιστοί
και τον αποδίδει το κράτος στις αντίστοιχες Εκκλησίες». Ας μην τον αδικήσουμε, επομένως•
οι νέοι, ακόμη και της ηλικίας του κ. Κουράκη, δικαιούνται μια δεύτερη
ευκαιρία. Να δεχθούμε, λοιπόν, ότι απλώς τάχθηκε υπέρ της εισαγωγής του
ευρωπαϊκού μοντέλου, για το οποίο να σημειωθεί ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση
κοινό, αλλά σε κάθε χώρα διαμορφώνεται αναλόγως της ιστορικής και
εκκλησιαστικής παράδοσής της.
Το πρόβλημα, κατά τη δική μου προσέγγιση,
είναι άλλο. Είναι ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ένα νέο φόρο, επιπλέον
των όσων υφίστανται ώς τώρα. Δεν εισηγείται να αφαιρείται το αντίστοιχο ποσοστό
του εκκλησιαστικού φόρου από όσους θα δηλώνουν ότι δεν ανήκουν στην Ελληνική
Ορθόδοξη Εκκλησία, μολονότι από τους φόρους και αυτών καλύπτεται σήμερα η
μισθοδοσία των ιερέων. Ζητεί να παραμείνουν ως έχουν οι φόροι που πληρώνουν
σήμερα όλοι, ανεξαιρέτως θρησκεύματος, για τη μισθοδοσία των κληρικών και να
θεσπισθεί ένας επιπρόσθετος για όσους θα είναι πρόθυμοι να δηλώσουν ότι ανήκουν
στην Εκκλησία. Η ιδέα μπορεί να είναι ένα αμφίβολης ευφυΐας στρατήγημα, με
σκοπό να περιορίσει δραστικά τη χρηματοδότηση της Εκκλησίας από το κράτος – δεν
το αποκλείω, αλλά δεν με αφορά κιόλας. Πρωτίστως, όμως, είναι εκδήλωση της
μοναδικής και εντελώς αφελούς αντίληψης που διαθέτουν στον ΣΥΡΙΖΑ για το
πρόβλημα της χώρας: φόροι και περισσότεροι φόροι – φόροι «διά πάσαν νόσον και
πάσαν» κ.λπ.
Δεν είναι καθόλου περίεργη αυτή η στάση από
πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάλλον ενδεικτική της ελαφρότητας και της υποκρισίας
του συνονθυλεύματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ότι, ενώ καλλιεργεί συστηματικά
την κοινωνική αντίδραση στην αναπόφευκτη λόγω της οικονομικής κατάστασης του
κράτους υπερφορολόγηση (θυμίζω ότι ο ίδιος ο Τσίπρας έχει δηλώσει, με τη φυσική
του αυθάδεια, ότι δεν έχει πληρώσει το «χαράτσι» ούτε και έχει τον σκοπό...),
την ίδια στιγμή η μόνη πρόταση που έχει να εισφέρει στον δημόσιο διάλογο
σχετικά με τα προβλήματα του κράτους και της οικονομίας δεν είναι η αλλαγή της
σχέσης τους, αλλά η επιβολή νέων φόρων.
Αυτή η ένδεια ρεαλιστικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ
για την οικονομία είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της πολιτικής του. Παρατηρήστε
πως, σχεδόν σε κάθε δημόσια συζήτηση, όταν ένας εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ καλείται
να εξηγήσει με ποιον τρόπο θα χρηματοδοτηθούν οι μεγαλεπήβολες πολιτικές του,
καταφεύγει σε εξαγγελίες είτε για την είσπραξη των ανείσπρακτων οφειλών προς το
Δημόσιο (σημαντικό μέρος των οποίων δεν είναι δυνατόν να εισπραχθεί) είτε για
την ως διά μαγείας πάταξη της φοροδιαφυγής είτε για την εισαγωγή νέων φόρων.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο δρόμος της δημοσιονομικής εξυγίανσης και των
μεταρρυθμίσεων, δηλαδή της πολιτικής του Μνημονίου, δεν είναι καθόλου
ευχάριστος. Είναι όμως ρεαλιστικός και οδηγεί στον στόχο και, κατά τούτο,
προτιμότερος από τα ανέφικτα και νεφελώδη φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις